Η Γραμματεία της ΚΕ του Πορτογαλικού ΚΚ, με βαθιά θλίψη και συγκίνηση, ανακοίνωσε χτες στους κομμουνιστές, στους εργάτες και στο λαό της Πορτογαλίας την απώλεια του ιστορικού της ηγέτη Αλβαρο Κουνιάλ, στα 91 του χρόνια.

Η Γραμματεία της ΚΕ του ΠΚΚ εκφράζοντας τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του εκλιπόντος αναφέρεται στην πλούσια κομμουνιστική, αγωνιστική του δράση:

«Ο Αλβαρο Κουνιάλ αφιέρωσε όλη του τη ζωή στα ιδανικά και στην υπόθεση του κομμουνισμού, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, δεσμευμένος και αφοσιωμένος δίχως όρια στα συμφέροντα των εργατών και του πορτογαλικού λαού, στην ανεξαρτησία και κυριαρχία της Πορτογαλίας.

Παρεμβαίνοντας πάντα μαζί με το κόμμα του - το ΠΚΚ - στη διάρκεια των 74 και πλέον ετών επαναστατικής δράσης, είχε ένα ρόλο απαράμιλλο στην πορτογαλική ιστορία του 20ού αιώνα, στην αντίσταση στο φασισμό, στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, στους επαναστατικούς μετασχηματισμούς του Απρίλη και στην υπεράσπισή τους, για μια κοινωνία ελεύθερη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Κάτω από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, σε πάνω από 12 χρόνια φυλακής, σε βάρβαρα βασανιστήρια, στις σκληρές συνθήκες της παρανομίας, πάντα αποκάλυπτε τις εξαιρετικές του ιδιότητες ως αγωνιστή και ανθρώπου.

Γεννήθηκε στην Κοΐμπρα το Νοέμβρη του 1913 και ξεκίνησε την επαναστατική του δράση ως φοιτητής στη Νομική της Λισαβόνας. Συμμετείχε στο κίνημα και στους συλλόγους και το 1934 εκλέχθηκε εκπρόσωπος των φοιτητών στη Σύγκλητο του πανεπιστημίου. Υπήρξε στέλεχος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Νεολαίων, εκλέχθηκε γγ το 1935, χρόνο κατά τον οποίο πέρασε στην παρανομία και συμμετείχε στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Μέλος του Πορτογαλικού ΚΚ από το 1931.

Φυλακίστηκε και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια το 1937 και το 1940, αλλά μετά την απελευθέρωσή του έπειτα από κάποιους μήνες φυλακής επέστρεψε αμέσως στον αγώνα.

Συμμετείχε στην αναδιοργάνωση του ΠΚΚ το 1940-'41. Ζώντας εκ νέου στην παρανομία, ήταν μέλος της Γραμματείας από το 1942 έως το 1949».

Η Γραμματεία της ΚΕ του ΠΚΚ συνεχίζει: «Φυλακίστηκε ξανά αυτό το χρόνο και στο φασιστικό δικαστήριο εξαπολύει ένα δριμύ "κατηγορώ" κατά της φασιστικής δικτατορίας υπερασπιζόμενος την πολιτική του κόμματος. Καταδικάστηκε και έμεινε 11 συνεχόμενα χρόνια στις φασιστικές φυλακές, εκ των οποίων σχεδόν 8 χρόνια σε πλήρη απομόνωση. Στις 3 του Γενάρη 1960 δραπέτευσε από τη φυλακή-φρούριο της Πενίσε μαζί με μια ομάδα διακεκριμένων κομμουνιστών αγωνιστών. Ξανακλήθηκε στη Γραμματεία της ΚΕ και εκλέχθηκε ΓΓ του ΠΚΚ το 1961.

Από τότε συμμετείχε σε αναρίθμητα συνέδρια και συναντήσεις με Κομμουνιστικά Κόμματα και άλλες επαναστατικές δυνάμεις και σε διεθνείς διασκέψεις.

Μετά την πτώση της φασιστικής δικτατορίας στις 25 του Απρίλη 1974, ήταν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της 1ης, 2ης, 3ης και 4ης προσωρινής κυβέρνησης και εκλεγμένος βουλευτής στη Συντακτική Συνέλευση του 1975 και στη Βουλή το 1976, 1979, 1980, 1983, 1985 και 1987. Ηταν μέλος του Συμβουλίου του Κράτους.

Το Δεκέμβρη του 1996 στο 15ο Συνέδριο του ΠΚΚ, με την απάλειψη του Εθνικού Συμβουλίου και του πόστου του Προέδρου, επανεκλέχθηκε μέλος της ΚΕ, κάτι που επίσης έγινε στα Συνέδρια 16ο και 17ο του 2000 και 2004 αντίστοιχα.

Συγγραφέας ενός τεράστιου δημοσιευμένου έργου τόσο στο πολιτικό και ιδεολογικό όσο και στο λογοτεχνικό επίπεδο - με το ψευδώνυμο Μανουέλ Τιάγκο -, ακόμα και στις πλαστικές τέχνες.

Ο Αλβαρο Κουνιάλ πέθανε, οι εργάτες και ο λαός της Πορτογαλίας χάνουν έναν από τους πιο συνεπείς και με αυτοθυσία αγωνιστές, όμως το παράδειγμα της πεποίθησης και της μαχητικότητάς του αποτελεί ένα κάλεσμα για αυξημένη δράση των κομμουνιστών και όλων εκείνων που έχουν στόχο τον προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Η καλύτερη τιμή που μπορούμε να αποτίσουμε στον Αλβαρο Κουνιάλ είναι να προχωρήσουμε τον αγώνα που έδωσε μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, έχοντας πάντα εμπιστοσύνη στο μέλλον: Για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργατών, για μια κοινωνία ελευθερίας και δημοκρατίας, για το καλό του λαού και της χώρας μας, για το κόμμα του ως κόμμα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, όλων των εκμεταλλευομένων και καταπιεζομένων, για μια κοινωνία σοσιαλιστική».