«Κατ' αρχήν θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα κακόγουστο αστείο αυτό το πράγμα. Αλλά επειδή η εποχή μας είναι πονηρή, είναι κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτό. Αν ήταν ένα ακαδημαϊκό πρόβλημα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι εντάσσεται σε αυτή τη διαδικασία αναθεώρησης της Ιστορίας, που όμως ακόμα και για ακαδημαϊκούς λόγους όταν γίνεται δε στερείται πολιτικών προθέσεων.

Ολη αυτή η προσπάθεια να αδυνατίσει η μνήμη των λαών στοχεύει στην άμβλυνση της πολιτικής ικανότητας του κόσμου να κρίνει αυτά που συμβαίνουν γύρω του.

Αυτά που συμβαίνουν γύρω και που συναπαρτίζουν τα φαινόμενα που με μια λέξη λέμε παγκοσμιοποίηση ή νέα τάξη, που καλύπτονται σε ό,τι αφορά τα ήσσονος σημασίας προβλήματα από την πολιτική ορθότητα και σε ό,τι αφορά τα μεγάλα προβλήματα από μία πρωτοφανή βαρβαρότητα, χρειάζεται να βρεθεί ένας τρόπος να γίνονται αποδεκτά.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της προσπάθειας είναι και όλη αυτή η διαδικασία με την προσπάθεια εξομοίωσης φασισμού - κομμουνισμού, πράγμα αδιανόητο διότι είναι δύο πράγματα απολύτως αντίθετα μεταξύ τους και που βεβαίως έχω την αίσθηση ότι σαν προσπάθεια θα αποτύχει. Και τούτο γίνεται κατανοητό αν δει κανείς πώς αντιδρά το πολιτικό σύστημα, στην Ελλάδα για παράδειγμα, όπου δυνάμεις ευρύτερες των κομμουνιστών απορρίπτουν όλη αυτή την ιστορία και την καταδικάζουν.

Ολη αυτή η φάρσα αγγίζει όχι μόνο τα όρια του γελοίου, αλλά και του φρικτού, διότι καμία σχέση δεν μπορεί να έχει η οποιαδήποτε παρέκβαση από το σοσιαλιστικό ιδεώδες - στην προσπάθεια που έκαναν οι εργατικοί άνθρωποι να εγκαταστήσουν δικά τους κράτη - με τα οργανωμένα εγκλήματα της μαύρης ψυχής του καπιταλισμού που ήταν ο φασισμός. Καμία απολύτως.

Θυμάμαι μάλιστα - κάνω εδώ μια παρένθεση να πω - ότι από νέος στην πολιτική, γίνονταν τέτοιες απόπειρες, αλλά πιο αθώες, αν υπάρχει λέξη που να μπορεί να τις χαρακτηρίσει έτσι, πιο αφελείς ενδεχομένως, με την περίφημη θεωρία των δύο άκρων κι όλα αυτά τα συνήθη. Πράγματα τα οποία κατέρρευσαν στην πορεία της πολιτικής εξέλιξης και των κινημάτων των κοινωνιών.

Με αυτή, λοιπόν, την έννοια, και γι' αυτό έκανα την παρένθεση, θέλω να πω ότι στο βαθμό που στην Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και σε άλλες χώρες θα αναπτύσσονται λαϊκά κινήματα στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης του ανθρώπου, τέτοιες θεωρίες δε θα βρίσκουν έδαφος να πατήσουν. Αν τα κινήματα αυτά βρίσκονται σε ύφεση, αν έχουν υποχώρηση πολιτική, τότε πράγματι θα είναι ένας κίνδυνος».