Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Πλακίτσα δεν μπορούμε να κάνουμε, όταν παρουσιάζεται ως φυσιολογικό το να θαλασσοπνίγεται ένας άνθρωπος 64 χρόνων, μ' ένα σαπάκι 41 χρόνων, που το υπουργείο των εφοπλιστών έχει εγκρίνει ως αξιόπλοο!

Με χιούμορ μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον τρόμο των αστών για το αφύσικο του πράγματος να μετέχουν σε μια κυβέρνηση ...Ινδιάνοι!

Βγάζουν γέλιο, αλλά δεν είναι πλάκα τα ψάρια - τραβεστί.

Μπορείς να συμπονέσεις μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο τον Μπους, που έχασε τον ύπνο του, μελετώντας την ...τυραννική φυσιογνωμία του ...Μάο.

Δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με τα παιδιά που ποτέ δεν έμαθαν ότι η εργασία είναι δικαίωμα και καλούνται σ' ένα διαγωνισμό «ποιος θα φάει ποιον», για θέσεις που αρχίζουν από μισθοφόρος στο Αφγανιστάν και καταλήγουν σε κυνηγός μεταναστών.

Αξίζει πλακίτσα σε Ριχαρδοπρετεντέρηδες και «αυτόπτες μάρτυρες».

Αλλά, αλίμονο αν φτάνει μόνον ως το χιούμορ η κριτική σου, στο γιατί ξεσαλώνουν ο ένας μετά τον άλλο οι τρόφιμοι της Πρεσβείας. Οταν ο «αντισταλινισμός» βοά εμπρός σου σαν η κοινή ιδεολογική ταυτότητα όλων όσοι, όπως χτες έτσι και σήμερα, αρνούνται στην εργατική τάξη το δικαίωμα να οικοδομήσει - με όπλο και τη δική της πολιτική εξουσία - ένα σύστημα όπου δεν έχει καμιά θέση η καπιταλιστική εκμετάλλευση, δεν αρκεί να χαμογελάς συγκαταβατικά.

Οτι η Γη θα γίνει κόκκινη, το ξέρουν καλύτερα από σένα οι αστοί. Και παίρνουν τα μέτρα τους. Η υστερία, γιατί, λέει, οι κομμουνιστές ξεγέλασαν τους δημοκράτες, εξηγείται σ' εκείνη την παραδοχή ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνο νοσταλγία, αλλά όραμα ξανά για πολλούς νέους! Τη βάση αυτού του οράματος επιδιώκουν να ενοχοποιήσουν. Το εκεί και τότε που αποδείχτηκε στην πράξη η ιδεολογική κυριαρχία της κομμουνιστικής αντίληψης για το χτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Ασχετο: Στο ράδιο παίζει «αξίζει φίλε μου να ζήσεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»...