Ο υπόγειος διασχίζει τα σπλάχνα της μεγαλούπολης με αστραπιαία ταχύτητα. O ρυθμικός και μονότονος γδούπος του συρμού την αποκοιμίζει. Μόνο τα φρεναρίσματα για τις στάσεις, την κάνουν να συνειδητοποιεί το ρόλο του τόπου και του χρόνου. Αυτές τις στιγμές κρατά με κόπο το κεφάλι και περιδιαβαίνει τα διαφημιστικά που είναι διάσπαρτα σε όλο το βαγόνι. Γελά με τις πρόσφατες εξελίξεις στην επιστήμη για την καταπολέμηση των αιμορροϊδων, την τριχόπτωση και τις νέες μεθόδους στο αδυνάτισμα. Ολα για να συνθέσουν μία τέλεια εικόνα, του τέλειου άντρα, της τέλειας γυναίκας... και το μόνο που δεν υπάρχει είναι η ανθρωπιά στη θηριώδη ατομικιστική τάξη των πραγμάτων του "ελεύθερου κόσμου", ενός κόσμου που δεν έχει έλεος για τον πλησίον. Το βλέμμα της πλανάται με ραθυμία. Αξαφνα, σταματά σε μια αφισέτα που είναι αναρτημένη στο τζάμι της πόρτας. Διαβάζει: "Ενισχύστε το καραβάνι αλληλεγγύης για το λαό της Κούβας". Ορίστε σκέφτεται, οι παπάδες νοιάζονται για τους κουβανούς, αλλά κουβέντα για μας στο Χάρλεμ, όπου και το να είσαι ζωντανός είναι περιπέτεια. Ποιος νοιάστηκε ποτέ για εκείνη;

Στάση 125 δρόμοι. Εφτασε επιτέλους! Παίρνει το δρόμο για το σπίτι ανύποπτη, φορτωμένη μόνο με τις έγνοιες που την κάνουν να λυγίζει. Δύο τετράγωνα από το οικοδομικό συγκρότημα όπου στοιβάζονται εκατοντάδες από τις παρίες του "κέντρου του κόσμου", τη σταματά μία παρέα νεαρών μαζί με έναν ιερωμένο και αρχίζουν να της μιλάν για το εμπάργκο των ΗΠΑ και τις δυσκολίες που δημιουργεί στο λαό της Κούβας. Από συστολή προς τον ιερωμένο στέκεται. Λένε, λένε, τίποτα δεν τη διαπερνά. Μόνο αυτό που είπαν για τα παιδιά και τις μονάδες τεχνητού νεφρού. Νιώθει ένα μικρό τσίμπημα εκεί που είναι η καρδιά. Χρειάζονται χρήματα για να αποστείλουν όσο το δυνατόν περισσότερα φάρμακα, αιμοδιαλυτές... Θυμάται το μικρό της Τζόνι και τον καιρό του νοσοκομείου σαν μακρινό ταξίδι. Κάποιο από τα παιδιά τής βάζει στο χέρι μια προκήρυξη. Προχωρά και ένα δάκρυ σκαλώνει στο εβένινο πρόσωπό της. Οι μνήμες τή χτυπούν με μανία στο πρόσωπο. Μια ζωή καταδικασμένη στη σιωπή και στην καταφρόνια. Το σενάριο ίδιο και απαράλλακτο και για την κόρη της, ασχέτως αν έχουν περάσει τόσα χρόνια και τόσα έχουν αλλάξει. Και ο μικρός της Τζόνι, που ανυψώθηκε στον ουρανό σαν άγγελος στα 7 του χρόνια, γιατί... γιατί δεν υπήρχε η ασφάλιση, τα χρήματα για να γίνει αυτή η μεταμόσχευση που ήταν αναγκαία. Προχωρά βιαστικά, σχεδόν αγχωμένα να χωθεί στην ασφάλεια του σπιτιού της.

Μπαίνοντας ακουμπά με την πλάτη στην πόρτα, σε μία προσπάθεια να κλείσει τα πάντα έξω. Ανασαίνει βαθιά. Απόλυτη μοναξιά, τόσο μόνη, σαν το σκυλί που γαβγίζει στο φεγγάρι. Η οργή που τόσα χρόνια συσσωρεύεται μέσα της, σαν ένα άγριο ζώο θεριεύει. Μήπως η δολοφονία της ελπίδας δεν είναι χειρότερη από τη δολοφονία των ανθρώπων; Πάντα ληθαργική, έσκυψε και όλοι ανέβηκαν στην πλάτη της. Η "μηχανή" σε κάνει να δέχεσαι την αποξένωση, όπως ο χειμώνας το κρύο...