Η εργατική τάξη της Αθήνας έδωσε μια αποφασιστική απάντηση. Αυτή που έπρεπε να δώσει σε κάθε κατεύθυνση τιμώντας και υμνώντας μαχητικά, ταξικά και ενωμένη στο Σύνταγμα την Πρωτομαγιά, προβάλλοντας τους δικούς της στόχους πάλης ενάντια στο κεφάλαιο και την πολιτική που το υπηρετεί, αλλά και ενάντια στην τακτική της ταξικής συνεργασίας που πρεσβεύουν όλες οι Κασσάνδρες του συνδικαλισμού των σαλονιών. Οσοι μίλησαν για διχοτόμηση και τριχοτόμηση της Πρωτομαγιάς, όσοι χρέωναν ενοχές για την υπονόμευση της ενιαίας δράσης, πήραν αποστομωτική απάντηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η προοπτική που διαγράφεται για το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, δεν αφήνει διόλου αδιάφορη την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της. Η ολομέτωπη επίθεση που εκτυλίσσεται ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, υπηρετεί το νόμο του κέρδους σε συνθήκες έντασης του ανταγωνισμού και της βαθύτερης ανάγκης για ξεπέρασμα των δυσκολιών και αντιφάσεων του ίδιου του συστήματος, για ενίσχυση της εξουσίας του. Η πολιτική των αναπροσαρμογών δρα επιθετικά, συμπιέζοντας την τιμή της εργατικής δύναμης όλο και προς τα κάτω, ακόμη και κάτω από την αξία της, προς όφελος της συνεχώς αυξανόμενης καπιταλιστικής συσσώρευσης. Επόμενα οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις. Ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ ήταν αποκαλυπτικός ως προς αυτά, όταν σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή έλεγε ότι υπάρχει ο δρόμος του διαλόγου και ο δρόμος της σύγκρουσης τον οποίο το κίνημα πρέπει να αποφύγει γιατί θα είναι καταστροφικός για την οικονομία, εννοώντας την ασυδοσία της δράσης τους και την υπονόμευση των κερδών. Αυτό φοβούνται και θέλουν να αποτρέψουν.

Η εργατική τάξη βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπη με μια ζοφερή πραγματικότητα. Βιώνει την ένταση της χειροτέρευσης των όρων ζωής της και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει μέσα στους ίδιους τους κόλπους της την τάση της λεγόμενης "ρεαλιστικής" προσαρμογής στις επιδιώξεις των πολυεθνικών από τους συνδικαλιστές ηγέτες που απεμπόλησαν οριστικά τα ταξικά της συμφέροντα, υποτάχτηκαν στο σύστημα και εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από την αστική τάξη και την εξουσία της. Αυτή είναι η στάση και η τακτική των συνδικαλιστών που εκφράζουν στο κίνημα το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, αλλά και τον ΣΥΝ, πλειοψηφούν στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και άλλα συνδικαλιστικά όργανα. Οσο κι αν αυτοί οι συνδικαλιστές ηγέτες "σέρνουν" το κίνημα στο συμβιβασμό, η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα που ζει η εργατική τάξη, αποτελεί έδαφος για ανάπτυξη της πάλης. Η ταξική Πρωτομαγιά αυτό δείχνει.

Αυτός ο ταξικός πόλος επωμίζεται και το καθήκον της διεύρυνσης των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, της αποφασιστικής ενίσχυσης της δράσης του, της συμβολής στην κατάκτηση της ταξικής φυσιογνωμίας και αυτοτέλειας του κινήματος, ώστε να γίνεται πολλαπλάσια αποτελεσματική η δράση του ενάντια στον ταξικό του αντίπαλο. Υπάρχουν προϋποθέσεις για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής; Οσο κι αν ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν είναι ευνοϊκός, εντούτοις οι συνθήκες που διαμορφώνονται από την καθολική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, τα ίδια τα προβλήματα, ανοίγουν το δρόμο αυτής της προοπτικής. Αυτό φάνηκε ήδη ξεκάθαρα με την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των συνδικάτων στο Σύνταγμα. Είναι η βάση επίδρασής τους για συμμετοχή στην πάλη, αλλά δεν αρκεί αυτό. Ας μην ξεχνάμε πως η ταχτική των ταξικών δυνάμεων για μαχητική πραγματικά Εργατική Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα, τροφοδότησε την προπαγάνδα των αντιπάλων με επιχειρήματα που κινδυνολογούσαν είτε για διάσπαση του κινήματος, είτε για διάσπαση της ενότητας δράσης του. Και προκύπτει το ερώτημα: Μπορούμε να πορευόμαστε στο όνομα της όποιας ενότητας εξασφαλίζουν τα προβλήματα, χωρίς να προτείνεται η διέξοδος και η λύση σ' αυτά υπέρ των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης; Αρα η ταξική ενότητα δράσης εξασφαλίζεται μόνο στο βαθμό που υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα. Και η πλειοψηφία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τα υποτάσσει στο κεφάλαιο. Σ' αυτή την κατεύθυνση της σύγκρουσης με την ταχτική και την πολιτική αυτών των συνδικαλιστών θα απεγκλωβίζονται δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην πάλη για τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα.

Επόμενα η αποκάλυψη αυτών των δυνάμεων της πλειοψηφίας, του ρόλου τους, είναι όρος για το δυνάμωμα του ταξικού ρεύματος στο κίνημα και καθόλου δεν το απομονώνει από τις εργατικές μάζες. Ισα ίσα είναι υποχρέωσή του να δρα διαρκώς μ' αυτή την τακτική μέσα στα εργοστάσια, τους κλάδους, να ζυμώνεται με τους εργαζόμενους, χωρίς διάκριση, να εξασφαλίζει πολύμορφους σταθερούς και μόνιμους δεσμούς και την άρρηκτη συμμετοχή και δράση των εργαζομένων μαζών πρώτ' απ' όλα και κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία. Αυτά που η ολόπλευρη ενίσχυση του ταξικού τους χαρακτήρα στους στόχους (όχι μόνο στενά οικονομικούς, αλλά για όλα τα προβλήματα των εργαζομένων, διαμορφωμένους σε αντιιμπεριαλιστικά - αντιμονοπωλιακά αιτήματα) και τη δράση, μπορεί με το συντονισμό, την ενιαία κατεύθυνση εναντίωσης στις επιδιώξεις των πολυεθνικών και την αντίκρουση των συνδικαλιστών ηγετών που εξυπηρετούν το σύστημα, να δυναμώνει την ταξική αυτοτέλεια και δράση ολόκληρου του συνδικαλιστικού κινήματος αλλάζοντας το συσχετισμό και να ενισχύει την ταξική προοπτική.