"Ο αέρας είναι γεμάτος με τις κραυγές μας...". Η φράση αυτή έχει γραφτεί από τον συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ στο έργο "Περιμένοντας τον Γκοντό". Την περασμένη Δευτέρα, πέντε άνθρωποι, που απεξαρτήθηκαν από τα ναρκωτικά, περνώντας μέσα από τη θεραπευτική κοινότητα "18 Ανω", έδωσαν μια καταπληκτική παράσταση του συγκεκριμένου έργου, γεμάτη με τέτοιες φράσεις, γεμάτη από μηνύματα και ελπίδες. Τα παιδιά, που κάποτε έδωσαν μάχη για την απεξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες, μέσα από το θεατρικό λόγο βρήκαν το δρόμο για να εκφράσουν τα αισθήματά τους. Η παράσταση δόθηκε στο περίπτερο της θεραπευτικής κοινότητας "18 Ανω" στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.

Το θεατρικό έργο "Περιμένοντας τον Γκοντό" μιλάει για την προσμονή του ανθρώπου, που, χωρίς να προσπαθεί, περιμένει κάτι που ποτέ δεν έρχεται. Δυο φίλοι, θέλοντας να βγουν από τα προσωπικά τους αδιέξοδα, περιμένουν ένα τρίτο άτομο που θα τους βοηθήσει, μια βοήθεια όμως που δεν έρχεται ποτέ και οι δυο φίλοι μένουν παθητικά στο περιθώριο... "Αν κάποιος δεν κινηθεί, η λύτρωση δεν έρχεται μόνη της", ήταν τα λόγια της Ευαγγελίας,της μοναδικής κοπέλας που πήρε μέρος στην παράσταση. Λόγια που αντικατοπτρίζουν την ουσία του έργου και το μήνυμα που θέλησε να περάσει στο κοινό, στα παιδιά, δηλαδή, που παλεύουν να βγουν από τον κόσμο των ναρκωτικών. Το έργο του Μπέκετ άγγιξε, με την παθητικότητα των ηρώων του, τις πιο σκοτεινές πλευρές των παιδιών που δίνουν τη μάχη της ζωής. Ξύπνησε βιώματα του παρελθόντος, στιγμές απόγνωσης, αυτοκαταστροφικές στάσεις. Μπόρεσε, όμως, να "ξυπνήσει" και την ελπίδα, την πεποίθηση ότι "όλα αλλάζουν, αν εμείς το θελήσουμε...". "Υπάρχει μια κοινωνική πραγματικότητα που δε μας θέλει. Πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε, να απαντήσουμε...". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γιάννη Παντολέων,πρωταγωνιστή της παράστασης, και δίνουν την κοινωνική πραγματικότητα που αυτά τα παιδιά βιώνουν καθημερινά. Ο αγώνας για απεξάρτηση δεν είναι εύκολος, αλλά ακόμα δυσκολότερος είναι ο αγώνας για κοινωνική επανένταξη.

Ο λόγος που άνοιξε η θεραπευτική κοινότητα για μια παράσταση για το κοινό, είναι γιατί ολοκληρώθηκε ένας κύκλος στο παλιό κτίριο που στεγαζόταν. Οπως δήλωσε και στο "Ρ" η υπεύθυνη της κοινότητας "18 Ανω", Κατερίνα Μάτσα,"με αυτή την παράσταση αποχαιρετούμε αυτό το χώρο και μετακομίζουμε στο καινούριο κτίριο που είναι ήδη έτοιμο". Το νέο περίπτερο της θεραπευτικής κοινότητας "18 Ανω" στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, που ήταν εδώ και ένα χρόνο έτοιμο, τελικά θα λειτουργήσει αποκλειστικά για την ψυχική απεξάρτηση των τοξικομανών, ενώ στο παλιό κτίριο θα λειτουργήσει το περίπτερο για τους αλκοολικούς.

Η Κ. Μάτσα,σχετικά με το θεατρικό έργο, τόνισε ότι "η δραματοθεραπεία, που κατέληγε σε θεατρικές παραστάσεις, έχει βοηθήσει πολύ στη θεραπεία των παιδιών, το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτή την παράσταση τη δίνουν παιδιά που έχουν τελειώσει το πρόγραμμα". Αυτή η προσπάθεια, συνέχισε, είναι μια απάντηση και σ' αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει θεραπεία, ότι δε γίνεται κανείς καλά. Αλλά και σε αυτούς που θεωρούν ότι αυτά τα παιδιά το καλύτερο που μπορούν να καταφέρουν είναι να σταματήσουν να παίρνουν ναρκωτικά. Και κατέληξε: "Αυτή η προσπάθεια γίνεται μέσα στο "18 Ανω", μέσα σε ανθρώπους, δηλαδή, που έχουν πάρει την πολύ μεγάλη απόφαση να δουν πολύ βαθιά μέσα τους, να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να τον αλλάξουνε". Χαρακτηριστικά, όμως, ήταν και τα λόγια της Μαρίας, που έκανε "παρέα" εννιά χρόνια με τις "ουσίες". "Εδώ μέσα βρήκα τον εαυτό μου, άλλαξα στάση ζωής, άρχισα να ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο". Ισως τα λόγια του Γκοντό "δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω" πρέπει να "ριζώσουν" βαθιά μέσα στο μυαλό όλων εκείνων, που αποφάσισαν να βγουν από τον κόσμο των ναρκωτικών, αλλά και όχι μόνο σ' αυτούς...

Π. Θ.