Οπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, τους βλέπεις μπροστά σου. Σε όποιο κεντρικό σημείο της πόλης κι αν περπατήσεις, σε όποιο μεταφορικό μέσο κι αν μπεις, απ' όποια δημόσια υπηρεσία κι αν βγεις, είναι δίπλα σου. Αλλοτε με απλωμένο χέρι, άλλοτε με κατεβασμένο κεφάλι, άλλοτε με χαμηλωμένο βλέμμα. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία και συνήθως δε διστάζει να την πει. Υπάρχουν φορές που είναι επίμονοι, μερικοί - ίσως - τους χαρακτηρίζουν και "ενοχλητικούς", άλλοι τους αποκαλούν "επαγγελματίες". Οπως και να έχει το πράγμα, όμως, ένα είναι το σίγουρο: Οι άνθρωποι που αυτή τη στιγμή αναγκάζονται ή επιλέγουν να ζητιανεύουν, κάθε μέρα που περνά, όλο και αυξάνονται. Και το βέβαιο είναι πως η αιτία είναι κάτι παραπάνω από ορατή. Ηταν ένα πρωινό του Μάη, στον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά, όταν συνέβη κάτι που δύσκολα θα φύγει από το νου. Μια κυρία, γύρω στα 50, καθόταν σ' ένα από τα παγκάκια του σταθμού συνεσταλμένα. Κρατούσε στο χέρι ένα μικρό τσαντάκι, που αμήχανα το άνοιγε, κοιτούσε μέσα, το έκλεινε, το ξανάνοιγε και πάλι απ' την αρχή. Κοιτούσε τον κόσμο σαν χαμένη, σκουπίζοντας που και που μ' ένα μαντίλι τον ιδρώτα στο πρόσωπό της. Οταν περνούσαν από μπροστά της νεαρά κορίτσια ή κάποια γυναίκα "στα μέτρα της", ντροπαλά, πολύ ντροπαλά έλεγε: "Εχετε ένα κατοστάρικο; Να πάρω φαϊ για τα παιδιά μου"... Στο διπλανό παγκάκι μια άλλη κυρία σχολίαζε: "Τον τελευταίο μήνα κάθε Σάββατο πρωί έρχεται εδώ και... προσπαθεί να ζητιανέψει. Να μαζέψει λεφτά, να έχουν τα παιδιά της να φάνε τη βδομάδα που έρχεται. Βλέπεις ο άντρας της έμεινε άνεργος".

Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς πως το θλιβερό φαινόμενο της ζητιανιάς δυστυχώς δεν περιορίζεται πλέον σ' αυτούς που το κάνουν κατ' επάγγελμα. Υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν οικογένειες που βρίσκονται ήδη ένα βήμα πριν "το χείλος του γκρεμού". Και η κατάσταση αυτή θα επιδεινώνεται όσο η ανάλγητη πολιτική της σκληρής λιτότητας οδηγεί τις οικονομικά εξασθενημένες κατηγορίες πολιτών στο περιθώριο. Οσο η ανεργία αυξάνεται, δεκάδες άνθρωποι θα απλώνουν το χέρι για ένα κομμάτι ψωμί, όσο οι συντάξεις θα παραμένουν συντάξεις πείνας δεκάδες ηλικιωμένοι θα οδηγούνται στα μονοπάτια της ζητιανιάς και οι ανάπηροι που δε θα μπορούν να επιβιώσουν με τα ψίχουλα του κρατικού επιδόματος θα "σέρνουν" το πρόβλημά τους στο "μετρό" της ελεημοσύνης. Τα παιδιά που καθαρίζουν τζάμια, που πωλούν χαρτομάντιλα, στυλό ή λουλούδια θα τα συναντούμε σε κάθε βήμα μας. Οσο η πολιτεία συνεχίζει να αντιμετωπίζει το τεράστιο - τρομακτικό πλέον - πρόβλημα των ναρκωτικών με τον τρόπο που το "αντιμετωπίζει" σήμερα, εκατοντάδες νέοι θα συνεχίσουν να περιφέρονται σαν φαντάσματα σε υπόγειους ηλεκτρικών σταθμών, μαζεύοντας δεκάρικο δεκάρικο το ποσό της δόσης. Οι "επαγγελματίες" ζητιάνοι ήδη αποτελούν ισχνή μειοψηφία, σε σχέση με τους "κατ' ανάγκη" ζητιάνους. Και το μέλλον δεν επιτρέπει ούτε εφησυχασμό, ούτε αισιοδοξία...