Ο παππούς καθόταν σε μια γωνιά της οδού Αθηνάς, κρατώντας στα χέρια του σακουλάκια με λεβάντα. Χωρίς να φωνάζει, χωρίς να διαλαλεί την πραμάτεια του, κρατούσε το κεφάλι χαμηλά, αφού υπήρχε λόγος που τον "εμπόδιζε" να το γυρνά δεξιά και αριστερά: Ηταν τυφλός. Κάποια στιγμή μια βιαστική, μεσόκοπη κυρία έβγαλε καμιά πενηνταριά δραχμές, σε δεκάρικα και τάλιρα, από το πορτοφόλι της και του τα έβαλε στη χούφτα. Αμίλητος, ανέκφραστος και χωρίς να κουνηθεί ούτε εκατοστό από τη θέση του άφησε τα κέρματα να πέσουν χάμω. Μαζέψαμε τα δεκάρικα και τα τάλιρα και του τα δώσαμε. Τα πέταξε πάλι κάτω και περήφανα, αργά και δυνατά τόνισε τέσσερις λέξεις: "Δε ζητιανεύω, εγώ εργάζομαι"...

Κοντεύει τα 90 ο μπαρμπα - Γιώργης,αλλά ακόμα δεν έμαθε τι θα πει "ξεκούραση". Από 25 χρονών, εργάζεται ως μικροπωλητής για να ζήσει την οικογένεια, τα παιδιά του. Δύσκολα χρόνια τότε, το ίδιο δύσκολα και σήμερα. Μια σύνταξη απορίας - το μόνο έσοδο του 90χρονου - δε φτάνει, όπως λέει ο ίδιος, ούτε για ένα κιλό ψωμί την ημέρα. Γι' αυτό κάθε μέρα, στην ίδια γωνιά ο μπαρμπα - Γιώργης πουλάει τις λεβάντες του και συμπληρώνει το εισόδημά του. "Τα παιδιά μου, οι εγγόνες μού λένε συνέχεια: "Κάτσε βρε πατέρα λίγο, αρκετά δούλεψες, εμείς είμαστε εδώ". Αλλά αφού βλέπω, νιώθω πως και τα παιδιά μου δύσκολα τα φέρνουν βόλτα. Να τους γίνω εγώ βάρος;", λέει με την ίδια ηρεμία που χαρακτηρίζει κάθε κίνησή του, κάθε κουβέντα του.

Αξιόλογος συζητητής ο μπαρμπα - Γιώργης, σοφές και μετρημένες οι κουβέντες του. "Εχασα το φως μου πριν εφτά χρόνια. Γεράματα, βλέπεις. Αλλά τα μάτια της ψυχής μπορούν να διακρίνουν, βλέπουν καλύτερα από ποτέ. Από τη φωνή καταλαβαίνεις τον άλλον. Καταλαβαίνεις τον "αέρα" του, τις προθέσεις του. Δεν έχω παράπονο από τον κόσμο. Ποτέ κανείς δε με πείραξε", λέει. Αλλά ενοχλείται όταν τον υποτιμούν, όταν τον λυπούνται. "Το "κοστούμι" δεν έχει καμιά σημασία. Σήμερα το έχεις, αύριο το χάνεις. Πούλησα τα πάντα στη ζωή μου. Και κοστούμια, και γραβάτες, και φιστίκια, και εσώρουχα, και παιγνίδια. Τα πάντα. Την αξιοπρέπειά μου, όμως, δε θα την πουλήσω ποτέ", λέει το ίδιο ήρεμα, το ίδιο περήφανα...