Πόσο θα κοστίσει τελικά το μετρό; Δυστυχώς στο ερώτημα αυτό κανείς δεν μπορεί να δώσει ακριβή απάντηση. Ολα, όμως, δείχνουν ότι το κόστος του θα ξεπεράσει το τρομακτικό ποσόν του ενός τρισεκατομμυρίου δραχμών, όταν οι εργολάβοι βγουν, επιτέλους, από τις υπόγειες στοές στην επιφάνεια, παραδίδοντας τα κλειδιά του νέου μετρό!

Και η ιστορία, βέβαια, των καθαρά οικονομικών στοιχείων του έργου είναι μια αρκετά "πονεμένη" ιστορία. Οι μελέτες που είχαν γίνει για λογαριασμό του ΥΠΕΧΩΔΕ το 1988 έδειχναν ότι το έργο δεν μπορούσε να στοιχίσει πάνω από 120 δισ. δραχμές.Παρά το γεγονός, όμως, αυτό οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αρχικά και της ΝΔ στη συνέχεια, συνέχισαν να διαπραγματεύονται με τους τρεις υποψήφιους κατασκευαστικούς ομίλους (Ολυμπιακό Μετρό, Ευρωμετρό και ΔΙΚΜΑ), αν και ήξεραν ότι οι προσφορές τους ήταν αρκετά υπερτιμημένες, αφού κυμαίνονταν από 175 δισ. δραχμές - της "Ολυμπιακό Μετρό", που πήρε τελικά το έργο - μέχρι 212 δισ. δραχμές.

Η αρχική διάτρητη σύμβαση προβλέπει κόστος του έργου (σε σημερινές τιμές)410 δισ. δραχμές για το κατ' αποκοπήν τμήμα και 44 δισ. δραχμές για τα παράλληλα έργα. Και όπως αναφέραμε παραπάνω χάρις στο "παράρτημα 6" της σύμβασης, τα μισά αποτελούν καθαρό υπερκέρδος των εργολάβων.

Οι "τρύπες", όμως, της αρχικής σύμβασης που εκμεταλλεύτηκαν οι εργολάβοι, αλλά και το "πανωπροίκι" της συμπληρωματικής σύμβασης ανέβασαν δραστικά το κόστος του έργου. Ετσι, σήμερα, το κόστος του έργου "τρέχει" κοντά στα 700 δισ. δραχμές.Από αυτά το εργολαβικό κόστος καλύπτει γύρω στα 620 - 630 δισ. (έχουμε δηλαδή μια υπέρβαση γύρω στα 155 με 165 δισ. δρχ.), ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν το κόστος της "Αττικό Μετρό", της "Μπέχτελ", το κόστος των οργανισμών κοινής ωφέλειας για τη μετατόπιση των δικτύων τους κ.ά.

Η βουλιμία όμως των εργολάβων είναι ακόρεστη, αφού βασίζεται στη σκανδαλώδη υποχωρητικότητα των αρμοδίων και της κυβέρνησης. Και κανείς δεν ξέρει αν θα ικανοποιηθεί, ακόμη και αν της παραχωρηθούν και τα νέα τεράστια "πανωπροίκια" των 175 δισ. δραχμών που απαιτεί. Επομένως, το κόστος του έργου παραμένει ακόμη άδηλο...

ΚΕΙΜΕΝΑ: Σπύρος ΑΝΑΒΡΟΣ