Περπάτησαν έναν ολόκληρο μήνα για να φτάσουν στα σύνορα της χώρας μας. Ζούσαν πάνω από 12 μήνες σε χαρτόκουτα, στην πλατεία Ωδείου. Εδώ και δύο βδομάδες μετεγκαταστάθηκαν στις κατασκηνώσεις. Χωρίς δουλιά, χωρίς λεφτά, χωρίς φα'ϊ και κουβέρτες. Το μόνο που ακόμα μένει ζωντανό απ' το όνειρο, είναι η ελπίδα...
Εφυγαν από τον τόπο τους για να γλιτώσουν από τις επιδρομές και τους διωγμούς. Ηρθαν στην πατρίδα μας αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, μακριά από τα κανόνια, τις οβίδες και το φόβο. Είναι 1.200 ανθρώπινες ψυχές - Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες - οι οποίοι εδώ και δυο βδομάδες έχουν μετεγκατασταθεί στις κατασκηνώσεις του υπουργείου Παιδείας στον Αγιο Ανδρέα.
"Είμαστε άνθρωποι. Θέλουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι... ". Αυτή την κραυγή απόγνωσης, την ακούσαμε αρκετές φορές μέσα στην κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα. Ηταν λόγια που έβγαιναν από το στόμα ανθρώπων κάθε ηλικίας και φύλου. Τα έλεγαν μικρά παιδιά, ανήμπορες γυναίκες και σακαταμένοι άνδρες από τις σφαίρες του Σαντάμ. Ανθρωποι οι οποίοι έφτασαν στη χώρα μας περπατώντας έναν ολόκληρο μήνα, με την ελπίδα να βρουν ένα αποκούμπι στην κατατρεγμένη ζωή τους...
"Ξεναγός" μας στον μικρό οικισμό ήταν η 11χρονη Σουράια,που με τα λίγα ελληνικά που ήξερε, έκανε πιο εύκολη τη συνεννόησή μας με τους συμπατριώτες της. Καθώς προχωρούσαμε ο Μοχάμετ Χαλίτ,ένας 40χρονος άνδρας, μας πλησίασε κρατώντας τέσσερα κεσεδάκια με ρύζι, μια κονσέρβα με κεφτεδάκια και λίγο ψωμί. "Αυτό είναι το φαϊ μας. Από αυτό πρέπει να φάμε για όλη τη μέρα 10 άτομα...",είπε σχεδόν μονολογώντας και τράβηξε βιαστικά προς στη σκηνή του. Την ίδια ώρα η μικρή Σουράια συμπλήρωνε: "Ετσι είναι όλες οι οικογένειες. Ολη μέρα ακούς τα παιδιά να ζητάνε φαγητό, μια σοκολάτα... Τι να κάνεις όμως, οι γονείς μας δεν έχουν δουλιά, ούτε λεφτά...".Είναι μικρά παιδιά, στα πρόσωπα τους βλέπεις "ζωγραφισμένο" το φόβο και την επιθυμία. Δεν έχουν προλάβει να χαρούν τίποτα σ' αυτή τη ζωή, δεν έχουν καταφέρει ούτε καν να γεμίσουν τα μικρά στομαχάκια τους...
Η καθημερινή πάλη για την επιβίωση δεν εμποδίζει αυτούς τους ανθρώπους να ονειρεύονται, να δημιουργούν, να προσπαθούν και να δίνουν λίγο χρώμα στην άτονη και γεμάτη κακουχίες ζωή τους. "Εχουμε δημιουργήσει μια μικρή θεατρική και μια μουσική ομάδα, ενώ σκεφτόμαστε να λειτουργήσει και ένα σχολείο, για να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα", μας είπε ο Σουάν Σαμούτ."Θα 'θελα ένα βιβλίο και κάποιον να μου μάθει γράμματα", μας "εκμυστηρεύτηκε" η μικρή Σουράια... Τον λόγο τώρα πρέπει να πάρουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες. Η επιβίωση αυτών των ανθρώπων εξαρτάται από τις κινήσεις των υπευθύνων...
Ο βουλευτής του ΚΚΕ, δημοτικός σύμβουλος και μέλος της Διαπαραταξιακής Επιτροπής Λεων. Αυδής επισήμανε: "Οι συνθήκες διαβίωσης των Κούρδων προσφύγων δεν είναι οι καλύτερες δυνατές, αλλά αυτό δεν είναι ζήτημα μόνο του Δήμου της Αθήνας, πρέπει και οι υπόλοιποι δήμοι να συμβάλουν σ' αυτήν την προσπάθεια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θύματα της "Νέας Τάξης Πραγμάτων" και έχουμε υποχρέωση σαν άνθρωποι να εκδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας απέναντί τους".