Η κυρά Παναγιώτα είναι από τις πιο παλιές της "πιάτσας". Σχεδόν 30 χρόνια, κάθε πρωί, ξαπλώνει σε κάποιον από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, αφήνει τις πατερίτσες της στο πλάι και απλώνει το χέρι για να ζήσει. Ανάπηρη η κυρά Παναγιώτα - το δεξί της πόδι είναι κομμένο - με δυσκολία δέχεται να κάνει απολογισμό ζωής, μέσα σε ελάχιστα λεπτά. "Από 10 χρονών παιδάκι ζητιανεύω. Τι να σας πω; Τα 'χω ακούσει και τα 'χω δει όλα. Και μην νομίζετε ότι μας αρέσει ή μας βολεύει αυτό που κάνουμε. Απλά, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά", λέει η κυρά Παναγιώτα.

Με δυσκολία αποσπάς έστω και μια κουβέντα από την "έμπειρη" ζητιάνα. "Τι να μιλήσουμε, παιδάκι μου; Το 'χουμε ξεχάσει κι αυτό", λέει βαριεστημένα. Της ζητάμε να μας πει, έστω, πώς ήταν τα πράγματα πριν τριάντα χρόνια. "Δεν υπήρχαν τότε τόσοι πολλοί ζητιάνοι. Φτώχεια υπήρχε, όμως. Απλά ντρεπόταν ο άλλος να βγει στο δρόμο και να ζητιανέψει. Και εγώ ντρεπόμουν, ακόμα ντρέπομαι", λέει. Ανύπαντρη η κυρά Παναγιώτα, χωρίς οικογένεια, ζει και συντηρείται από τα λεφτά, από τα κατοστάρικα, που της δίνουν οι περαστικοί. Η χούφτα της είναι γεμάτη από κέρματα, αλλά επίμονα αρνείται να δεχτεί πως καθημερινά βγάζει - όπως υποστηρίζουν πολλοί - ένα καλό μεροκάματο. "Δύο με τρεις χιλιάδες την ημέρα βγάζουμε. Ισα ίσα για το φαϊ και τις υποχρεώσεις μας και δε φτάνουν. Ούτε ο κόσμος έχει λεφτά πια, να δίνει και να σκορπάει, ούτε είμαστε λίγοι αυτοί που ζητιανεύουμε. Κάθε καινούριος που βγαίνει στο δρόμο για ζητιανιά, κόβει απ' όλους μας. Δεν το καταλαβαίνετε αυτό;", ήταν τα τελευταία της λόγια.