Τρικυμία εν κρανίω ή αποκαλυπτήρια της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα της θωράκισης της νεολαίας απέναντι στα ναρκωτικά; Αγνοια - ότι δηλαδή η αποθεραπεία των τοξικομανών δε γίνεται στα νοσοκομεία - ή προκλητική προειδοποίηση πως στον τομέα της πρόληψης και της αποθεραπείας η κυβέρνηση σταματά σε όσα έγιναν μέχρι εδώ και να μην περιμένει κανείς τίποτε περισσότερο;

Φαίνεται ότι ο Ε. Γιαννόπουλος επιχείρησε - παρά τις χτεσινές δηλώσεις του Δ. Ρέππα περί "κάποιων ιδεών" - να προωθήσει την πιο χυδαία πλευρά κάποιων πολιτικών επιλογών: Οτι, δηλαδή, ο δρόμος για τους νέους που ο ανώριμος συναισθηματισμός τούς οδήγησε στα ναρκωτικά δεν είναι άλλος απ' το δρόμο που οδηγεί στη φυλακή, στην οποία "μπαίνουν απλοί χρήστες και βγαίνουν ηρωινομανείς", όπως έλεγε (17.5.1994) ο υφυπουργός Υγείας Μ. Σκουλάκης. Οτι δηλαδή η συνεισφορά της πολιτείας στη διαπάλη με το θάνατο δεν είναι η απεμπλοκή απ' την εξάρτηση, αλλά η συντήρησή της με υποκατάστατα.

Και ποιος, διάολε, ευνόησε τους εμπόρους ναρκωτικών και θα 'ρθουν τώρα οι δυνάμεις της καταστολής να ξεσπάσουν στα αδύναμα "βαποράκια";

Μακριά από μας η "παραμύθα", η υποκριτική συμπάθεια και η θεωρία της "άτιμης κοινωνίας". Ο χρήστης - που αναγκαστικά γίνεται και "βαποράκι" - έχει την προσωπική του ευθύνη. Αλλά ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης του, σε ένα συλλογικό κοινωνικό έγκλημα, όπως είναι το όλο πλέγμα των πολιτικών επιλογών, που προορίζουν το νέο άνθρωπο για το περιθώριο;

Πριν δυόμισι χρόνια τα ναρκωτικά είχαν βρεθεί και πάλι στην πρώτη γραμμή.

Τότε, η κυβέρνηση, με οδηγό τη μίζερη λογική του "περιορισμού της βλάβης", σχεδίασε τα πιλοτικά προγράμματα των υποκατάστατων που υλοποίησε ο ΟΚΑΝΑ. Στο ερώτημα, δηλαδή, απεξάρτηση ή υποκατάστατα η κυβέρνηση απάντησε με την ευκολία της αντιγραφής ξένων προτύπων. Ως τελικός στόχος και αυτών των προγραμμάτων ορίζεται η τελική απεξάρτηση, αλλά απομυθοποιήθηκαν, όπως δείχνει η εξέλιξη.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση πάγωσε τα κονδύλια για τις κοινότητες του ΚΕΘΕΑ, ενώ το Περίπτερο "18 Ανω" κρατιέται με τα νύχια και τα δόντια των λειτουργών και των παιδιών του.

Η κυβέρνηση δε φείδεται λόγων για τις προτεραιότητες στην πρόληψη. Ομως, το 1993, άφησε για ένα χρόνο ακέφαλο τον ΟΚΑΝΑ, όπως τον έχει και τώρα μετά την εκλογή του Στ. Μανίκα ως βουλευτή.

Ως απάντηση, οι ναρκολογούντες στη σημερινή κρίση παρουσιάζουν το διαχωρισμό "σκληρών - μαλακών", τη χωρίς περιορισμούς χορήγηση των υποκατάστατων και, εν τέλει, στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, για να αποσπάσουν - δήθεν - τους νέους απ' τα χέρια των αδίστακτων εμπόρων. Η ελληνική κυβέρνηση, υποταγμένη πλήρως στο πρόγραμμα "σύγκλισης", αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα μείζονα προβλήματα των νέων, που τους οδηγούν στο περιθώριο, που είναι το συγκοινωνούν δοχείο με τις ναρκωτικές ουσίες.

Και όσο η κυβέρνηση εξακολουθεί την ίδια πολιτική θα ολισθαίνει διαρκώς απ' την πιλοτική υποκατάσταση στη φυλακή και στην επέκταση της υποκατάστασης.

Επιλογές, δηλαδή, με φόντο τη νομιμοποίηση.

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ