Ενα από τα κύρια ζητήματα του αγώνα των αγροτών, που συγκέντρωσε τα πυρά της κυβέρνησης και της ολιγαρχίας είναι η μορφή πάλης, τα μπλόκα και το κλείσιμο των δρόμων. Ακούστηκαν πολλά και διάφορα επιχειρήματα για τη δημοκρατία, για τις επιπτώσεις στην οικονομία, για το μεροκάματο των εργαζομένων και άλλα παρόμοια.

Είναι φανερό ότι το όλο ζήτημα έχει μια γενικότερη σημασία για το σήμερα και αύριο του κινήματος για την ίδια την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Στα περιορισμένα πλαίσια αυτού του κειμένου, επιχειρούμε μια πρώτη προσέγγιση ορισμένων πλευρών.

Ανεξάρτητα από τα επιχειρήματα, εκείνο που τίθεται σε αμφισβήτηση είναι το ίδιο το δικαίωμα των αγροτών - και παραπέρα της εργατικής τάξης, μικρομεσαίων ΕΒΕ, συνταξιούχων και νεολαίας - να επιλέγουν τη μορφή πάλης, μορφή που ανταποκρίνεται κάθε φορά στην πείρα τους, στο βαθμό οξύτητας των προβλημάτων και στο επίπεδο ανάπτυξης του κινήματός τους.

Κατά συνέπεια είναι περισσή υποκρισία να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα των αγροτών να αγωνίζονται για τα προβλήματά τους, αλλά όχι και να κλείνουν τους δρόμους. Καθένας γνωρίζει ότι η ανάπτυξη των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, για να ασκηθεί πίεση σ' εκείνους που κρατάνε το κλειδί για τη λύση των προβλημάτων. Κανένας δεν αγωνίζεται απλά και μόνο για να εκφράσει το παράπονό του, αλλά για να δοθούν λύσεις από τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Αυτές τις απλές αλήθειες κάνει πως αγνοεί η κυβέρνηση και έχει εξαπολύσει μια ξέφρενη όσο και βρώμικη εκστρατεία ποντάροντας επίμονα - με τελικό στόχο την απομόνωση των αγροτών από τη λαϊκή συμπαράστασή της - στη μορφή του αγώνα των αγροτών. Αν με τόση πίεση, εξαιτίας της ζημιάς που γίνεται σε βάρος της εθνικής οικονομίας - σύμφωνα με τους δικούς της ισχυρισμούς και τους ισχυρισμούς της ολιγαρχίας - δε δίνει λύσεις στα δίκαια αιτήματα της αγροτιάς, γιατί θα το κάνει μεθαύριο που θα έχουν αδειάσει οι δρόμοι;

Κυβέρνηση και ολιγαρχία ισχυρίζονται επίσης ότι οι αγρότες ασκούν βία σε βάρος της κοινωνίας. Εδώ θα πρέπει να κάνουμε δύο επισημάνσεις:

Κυβερνώντες και ολιγαρχία καμώνονται τις αθώες περιστερές στο θέμα της βίας!

Μαθημένοι όπως είναι να καμουφλάρουν τα ιδιοτελή ταξικά συμφέροντα της ολιγαρχίας, "ξεχνάνε" ότι έχουν στα χέρια τους έναν πανίσχυρο μηχανισμό βίας, το αστικό κράτος. Το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς καταστολής και τα άλλα θεσμικά όργανα, που μπαίνουν κάθε φορά σε δράση ενάντια στον εχθρό λαό.

Το κεφάλαιο και οι υποτακτικές του κυβερνήσεις εξαπολύουν κάθε φορά - σε όσους αγωνίζονται για το δίκιο τους - τα ΜΑΤ, ΜΕΑ, τους βατραχανθρώπους και όλους τους άλλους "αρχάγγελους", βγάζουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές στο "άψε - σβήσε", ασκούν βία σε βάρος του λαού με όλη τη σημασία της λέξης. Ακόμα και οι Ενοπλες Δυνάμεις, τυπικά υπεύθυνες για την άμυνα της χώρας, στρέφονται ενάντια στον εχθρό λαό, όταν η ανάπτυξη της ταξικής πάλης ξεπερνάει τα όρια που η αστική τάξη και τα όργανά της επιτρέπουν.

Δεν μπορούνε να μιλάνε για "βία" των αγροτών η κυβέρνηση και η ολιγαρχία. Είναι αμέτρητοι οι αγωνιζόμενοι - κύρια εργάτες και αγρότες - που σέρνονται στα δικαστήρια, που μετράνε σπασμένα κεφάλια κλπ. από τους κρανοφόρους του κράτους τους! Ιδιαίτερα προκλητική είναι η στάση της ολιγαρχίας του τόπου, όταν είναι γνωστό ότι έχει "μηχανισμούς ασφάλειας" (έτσι λένε τους χαφιέδες και τους μπράβους τους) για την κατατρομοκράτηση της εργατιάς και το τσάκισμά της, κάθε φορά που η κατάσταση ξεπερνάει τα όρια. Η βία της απόλυσης είναι, επίσης, στην ημερήσια διάταξη του καφαλαίου, ενάντια στους εργάτες.

Ξεχνάνε άραγε η κυβέρνηση, η ολιγαρχία - και όσοι κοντυλοφόροι την υπηρετάνε - ότι η εργατική τάξη και η αγροτιά μετράνε δεκάδες νεκρούς από την άσκηση της κρατικής βίας, στο πεδίο της ταξικής πάλης;

Είναι σκόπιμη και εκ του πονηρού η λαθροχειρία, που παρουσιάζει τους αγρότες να στρέφονται - με τη "βία" τους - ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία, δηλαδή ενάντια στους εργατοϋπάλληλους, στους επαγγελματοβιοτέχνες κλπ. Οι αγωνιζόμενοι αγρότες δεν πολεμάνε ενάντια στους εργατοϋπάλληλους, τους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες - εμπόρους και τη νεολαία. Στρέφουν τα αγωνιστικά τους πυρά στην κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική. Από την "κοινωνία" - από το λαό - ζητάνε αλληλεγγύη και συμπαράσταση στον αγώνα για την επιβίωσή τους. Τους δρόμους κρατάνε κλειστούς η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της, όσο αρνούνται να δώσουν λύση, να δώσουν "ανάσα ζωής" στην αγροτιά.

Η ξέφρενη προπαγάνδα κατά των αγροτών με τα κίβδηλα επιχειρήματα περί βίας κατά της κοινωνίας, περί στέρησης της ελευθερίας κίνησης κλπ. έχει πολλαπλούς στόχους:

1. Την απομόνωση των αγωνιζόμενων αγροτών

2. Το τσάκισμα του αγροτικού κινήματος.

3. Το ίδιο το λαϊκό κίνημα και την αγωνιστική του προοπτική, το μέτωπο πάλης κατά της δικτατορίας των πολυεθνικών.

Αν η κυβέρνηση και η ολιγαρχία τσακίσουν τους αγρότες σήμερα, αύριο, με λυμένα τα χέρια, θα στραφούν με όλες τους τις δυνάμεις ενάντια σε όποιον "σηκώνει κεφάλι". Οι επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής ενάντια στους ναυτεργάτες είναι σήμα αποκάλυψης και κινδύνου ταυτόχρονα.

Η όξυνση της πάλης τρομάζει την ολιγαρχία, πάει να μεταδώσει τον τρόμο σε λαϊκά στρώματα, να οικοδομήσει συμμαχίες, να ανακόψει τις εξελίξεις. Πάει να αφοπλίσει το κίνημα, να κόψει τη δυναμική του. Το μοντέλο των "πολιτισμένων αγώνων", δηλαδή των αγώνων σε "σελοφάν", που υποδείχνουν στο λαό, δεν μπορεί να δώσει λύσεις σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Να δυναμώσουμε πιο αποφασιστικά την αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους αγρότες, να δυναμώσουμε το ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση και στην ολιγαρχία. Το δρόμο της προόδου και προκοπής του ελληνικού λαού φράζει πραγματικά μια - ασήμαντη σε αριθμό - "ομάδα". Ομως αυτή η ομάδα δεν είναι οι αγρότες, αλλά η πλουτοκρατία του τόπου, το παράσιτο που ζει πλουσιοπάροχα με την εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Αυτός ο δρόμος πρέπει να ανοίξει και θα ανοίξει με το μέτωπο πάλης κατά των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού.

Ανδριανός ΜΠΟΥΚΟΥΡΗΣ