"Ζήτω ο εις και μόνος άρχων λαός" Μαρίνος Αντύπας.

Κουβέντες λίγες και καθαρές, όπως λίγο και καθάριο το ψωμί που τρώνε... Και από τις λιγοστές αυτές κουβέντες, το μήνυμα το 'παιρνες: Αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να τους κλέψεις, όπως χρόνια κάνουν οι κυβερνήσεις. Μπορείς να τους εξαπατήσεις, όπως συνηθίζουν οι πολιτευτάδες που τους θυμούνται τις παραμονές των εκλογών... Μπορείς ακόμα ακόμα και να τους εξαναγκάσεις να ξεριζωθούν από τα χώματά τους, όπως σχεδιάζουν στα διαβούλια των Βρυξελλών. Ομως, ένα πράγμα δε θα καταφέρει κανείς και ποτέ. Να ξεριζώσουν από μέσα τους την πίστη, πως σ' αυτό τον αγώνα το δίκιο είναι με το μέρος τους...

Τούτο το δίκιο το βλέπουν να βλασταίνει, ανάμεσα στους σπόρους του μπαμπακιού και του καλαμποκιού. Τούτο το δίκιο, χρόνια και χρόνια, θέριεψε όπως θεριεύουν οι βλαστοί των χωραφιών τους, με τον τίμιο ιδρώτα τους. Τούτο το δίκιο ατσαλώθηκε, όπως οι ίδιοι ατσαλώθηκαν, από τις αναποδιές του καιρού και τις κακοτυχιές των στοιχειών της φύσης.

Και έπειτα, όλα τα χώνεψαν, τις μαλαγανιές, τις υποσχέσεις, τα ανέξοδα "θα"... όμως τούτο τους κάθεται στο λαιμό. Αγκάθι, σκέτο δηλητήριο. Να τους πουν βαρυποινίτες, μπαταχτσήδες; Ε, τούτο δε χωνεύεται. Κύριοι της κυβέρνησης, να ξέρετε καλά, "εκείνοι που ανοίγουν λογαριασμούς με τη γη δεν έχουν καλό τέλος και είναι εκείνοι που χάνουν".

Ο λαμπρός και ζεστός ήλιος της Αττικής χαιρέτισε και αυτός, με τον τρόπο του, τους ξωμάχους του θεσσαλικού κάμπου. Χαιρέτισε αυτούς που για είκοσι δύο μερόνυχτα "έκαναν τη γη κρεβάτι και την πέτρα μαξιλάρι".

Χαιρέτισε τους πατεράδες με τα αυλακωμένα πρόσωπα και τις ρυτίδες της έγνοιας. Τις μανάδες με τις μαύρες ζακέτες και τα δουλευτάρικα χέρια, τα χέρια της θαλπωρής και της εγκαρτέρησης. Τα παιδιά με τα μπλουτζίν και τα χαμόγελα ζωγραφισμένα στα τετράδια ενός πραγματικού σχολείου.

Μεσημέρι και κάτι... Ο ήλιος έχει ανέβει οργιές πάνω στον αττικό ουρανό. Το κονβόι με τα δεκάδες λεωφορεία και χιλιάδες αγρότες μπαίνουν στην Αθήνα. Φέρνει μαζί του τον αέρα και τις ευωδιές του θεσσαλικού κάμπου. Φέρνει μαζί του μιαν άλλη άνοιξη, μέσα στο χειμώνα..!

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ