Συντεχνιακή ήταν η εσπερίδα και αποφάσισε να διαθέσει το βραδινό του και ο δικός μας. Ας πούμε πως πήγε κι αυτός να... ψυχαγωγηθεί, μια και το καλούν οι μέρες της Αποκριάς - και το λογικό ύφος του τιμοκαταλόγου. Αντεχε, για την εξαίρεση, το βάρος των εξόδων η τσέπη του. Επειτα είχε και τη δέσμευση υποστήριξης του συνδικαλιστικού οργάνου των ομότεχνών του. Και παραβρέθηκε στην ετήσια εκδήλωση του συλλόγου του. Είχε και την ανομολόγητη ελπίδα πως στην "εύθυμη βραδιά" θα ξέδινε κιόλας! Το άγχος της βιοπάλης και ο καθημερινός αγώνας του μεροκάματου επιζητούσαν κάποιας μορφής διέξοδο. Και προσδοκούσε ότι η "ζωντανή" μουσική και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του περιστασιακού κέντρου θα άνοιγαν το μονοπάτι, που οδηγεί στη διασκέδαση. Με τη βοήθεια και των οινοπνευματωδών, ασφαλώς, πίστευε, θα παραμεριζόντουσαν πρόσκαιρα και τα βάσανα της κοινωνικής ανισομέρειας, που έμπρακτα καταπονούν τους μη προνομιούχους. Ενα τραγούδι ομαδικό κι αν δεν εξασφαλίζει υπερβατικό γλέντι, δίνει τη δυνατότητα στιγμιαίας φυγής από τη στυγνή πραγματικότητα. Εκτοπίζει, για ελάχιστο χρόνο, την κατήφεια κι επιτρέπει ν' ανθίσει στα χείλη η υπόνοια του μειδιάματος...

Υποθετικά ήσαν τα προεκτεθέντα και όχι δεδομένα. Γιατί, ο άνθρωπός μας και ικανής ποσότητας κοκκινέλι κατανάλωσε και γαστριμαργική ανοχή συνάντησε - αλλά το κέφι, που ανέμενε, δεν τον... καταδεχότανε! Και δεν αποκτούσε ανάλογη διάθεση, γιατί οι υποχρεώσεις, για τη συντήρηση του σπιτιού, αρνιόντουσαν ν' απομακρυνθούν από τους συλλογισμούς του. Ο ισοσκελισμός, "μεροδούλι - μεροφάι" - με αξιώσεις κατανάλωσης στοιχειωδών αγαθών - δεν προέκυπτε, όποιες πράξεις αριθμητικής και να επιστράτευε. Το έλλειμμα, δύσμορφο και απαιτητικό, πρόβαλλε και επισκίαζε τον άνθρωπο της ανέχειας. Δυνάστης η ορθολογική σκέψη, κυρτώνει τους ώμους της νεότητας και βυθίζει στα βαλτόνερα και την εφηβεία. Και πάνω στο ασήκωτο φόρτωμα της δυσπραγίας, που εξουδετερώνει και εκμηδενίζει, να 'σου και ο πληροφορημένος. Σκύβει και πλησιάζει το πτερύγιο της ακοής του φίλου, για να ενημερώσει περί των όσων συνέβαιναν στο πάλκο, όπου η "τέχνη" αγκομαχούσε να προσεγγίσει την αποστολή της! "Τα ημίγυμνα κορμιά των γυναικών, που ιδροκοπούσαν στην πίστα, για κάποιο τάλιρο, είναι ...δωρεές του Γιέλτσιν! Ρωσίδες είναι οι νέες, που γυμνάζονται στην απόδοση του "οριεντάλ" και στέλνονται για την ικανοποίηση των γούστων της αστικής επικυριαρχίας"!

Είπε και πολλά άλλα, της αφώτιστης πλευράς των παρασκηνίων, ο γνώστης που σύχναζε πίσω από την αυλαία, μα δεν είναι από εκείνα τα οποία διατυπώνονται σε κείμενα. Η αγοραπωλησία της "λευκής" - ή και έγχρωμης -σάρκας αποφεύγει επίμονα τους προβολείς. Καλύπτεται, πάντοτε, από τον πέπλο της "ευπρέπειας"! Σκεπάζονται αυτές οι συναλλαγές, με το σκοτάδι της νύχτας! Και τα άγουρα κορμιά των κοριτσιών από τη στέππα, που η μάστιγα της δυστυχίας τα κατευθύνει και στην ελληνική "κρεαταγορά", παραδίνονται βορά στα βίτσια της καπιταλιστικής ευμάρειας! Είναι τα έμψυχα δείγματα ευγνωμοσύνης των ιερουργών του "φιλελευθερισμού" της Μόσχας, προς τους Δυτικούς πάτρωνές τους. Εμπρακτα πρόσφορα, είναι, που διανέμονται, από τους "λειτουργούς" του προγράμματος "μεταρρύθμισης", στους εκμαυλιστές τους... Οι προδότες της σοσιαλιστικής ιδέας, που κατεξευτέλισαν τους σοβιετικούς λαούς, δε διστάζουν να σπέρνουν το θάνατο στους άμαχους της Τσετσενίας. Οι αργυρώνητοι, που μπήκαν από μυστικές διόδους στο Κρεμλίνο, απολαμβάνουν σήμερα την εκτεταμένη δυστυχία του κοσμάκη, τον οποίο καθυπόταξαν, με τη βοήθεια των ερπυστριών! Και η πληρωμένη "ηγεσία"; Ο διαβόητος Μπορίς, που χρησιμοποιείται σαν παίγνιο, στις συναθροίσεις των υπερατλαντικών προστατών του, μπεκροπίνει ασύστολα και παραπαίοντας προσυπογράφει διαταγές, υπαγορευόμενες από τ' αφεντικά του!

Αυτοί, οι σύγχρονοι "αναμορφωτές", που υπό την επήρεια ποσοτήτων της βότκας, υποβαστάζονται από τους αυλικούς τους, για να παρακαθίσουν σε διασκέψεις "κορυφής", βουλιάζουν τη ρωσική ζωή στο ηθικό τέλμα. Της τακτικής των ανδρεικέλων απεικονίσεις είναι και τα δόλια εκείνα αθώα πλάσματα, που αντίκρισε στο "νυχτερινό κέντρο", ο εργάτης, και δεν άντεξε το θέαμα. Τράπηκε σε φυγή για να μη βλέπει τα θύματα των ασελγών της ανθρωπιστικής κοινωνίας που οραματίστηκε ο Λένιν. Μην καρτερείτε να εκφράσουν την πικρή τους εμπειρία οι τρυφερές αυτές υπάρξεις. Είναι ζωγραφισμένος, στο θλιμμένο πρόσωπό τους, ο ανείπωτος πόνος τους. Ως πότε;