Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να περάσει τη Μααστριχτική πολιτική και να πετύχει τις προϋποθέσεις της ΟΝΕ, ανάμεσα στα άλλα, θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από παραπλάνηση και απάτη για τους εργαζόμενους.

Το επιχείρημα περί "κοινού συμφέροντος" μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου, που σερβίρεται σήμερα με τη μορφή του "κοινωνικού διαλόγου" δεν είναι κάποιο νέο εφεύρημα.

Αναμφισβήτητα συγκεκριμένη μορφή εκδήλωσης στον κοινωνικό τομέα είναι η βασική ταξική αντίθεση μισθωτής εργασίας - κεφαλαίου. Και το ότι η αντίθεση αυτή οξύνεται μέσα στις συνθήκες του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κανείς. Αρκεί να συγκρίνει κανείς με στατιστικά στοιχεία την κατάσταση της αστικής τάξης. Να συγκρίνει τα μυθικά κέρδη των μονοπωλίων με το μισθό του εργάτη και τη σύνταξη πείνας του συνταξιούχου. Αν συγκρίνει τους δύο πόλους της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, θα δει πόση κοινωνική αδικία και ανισότητα υπάρχει. Πόσο απάνθρωπος και βάρβαρος είναι ο καπιταλισμός ως κοινωνικό σύστημα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα πάνω από 2.000.000 άτομα που ζούνε σε συνθήκες κάτω από το όριο φτώχειας, οι άνεργοι ανέρχονται σε 500.000 και οι λαϊκές μάζες υποφέρουν από τη μονόπλευρη σκληρή πολιτική λιτότητας. Από την άλλη μεριά, 50 όμιλοι της χρηματιστικής ολιγαρχίας λυμαίνονται το μόχθο του λαού.

Ο Κ. Μαρξ στην εργασία του "Μισθωτή εργασία και Κεφάλαιο" σχετικά με τα περί "κοινών συμφερόντων" του προλεταριάτου και του κεφαλαίου, αναφέρει τα εξής:

"Το συμφέρον του καπιταλιστή και του εργάτη είναι λοιπόν το ίδιο, ισχυρίζονται οι αστοί και οι οικονομολόγοι τους... Ο εργάτης καταστρέφεται, αν δεν τον απασχολεί το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο καταστρέφεται, όταν δεν εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη και για να την εκμεταλλεύεται πρέπει να την αγοράζει". (K. Μαρξ, Φ. Ενγκελς, Διαλεχτά έργα, τ. 1, σ. 92).

Μέσα στα πλαίσια των σχέσεων μισθωτής εργασίας - κεφαλαίου τα συμφέροντα του εργάτη και του κεφαλαιοκράτη είναι διαμετρικά αντίθετα και ταξικά ασυμβίβαστα: το κέρδος και ο μισθός εργασίας βρίσκονται σε αντίστροφη αναλογία.

Στο στόχαστρο του διαβόητου κοινωνικού διαλόγου βρίσκεται η αφαίρεση των δικαιωμάτων και ελευθεριών της εργατικής τάξης, που καταχτήθηκαν με αγώνες και θυσίες στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Και συγκεκριμένα:

- Η κατάργηση του 8ωρου - 40ωρου - 5νθήμερου και η συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας.

- Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, μέσα από την εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης.

- Η μείωση του μη μισθολογικού κόστους, με την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές.

- Η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης.

Η κυβέρνηση επιδιώκει τη διεύρυνση της μερικής απασχόλησης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όπως και την κατεδάφιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Η αυταρχική νοοτροπία και ο εκβιασμός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έναντι των εργαζομένων, ότι η υπεράσπιση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης αποτελεί αναχρονισμό και εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο, μας γυρίζει στον 19ο αιώνα και δείχνει τις πραγματικές προθέσεις της και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων είναι σήμερα ζωτική ανάγκη.