Τραβάμε για Αρένες - Λίμνες Μουτσαλιά.

"Εδώ μας ανακοινώθηκε η διαταγή σύμπτυξης στις 19 Αυγούστου, εδώ συγκροτήθηκε ο "Λόχος των εθελοντών"" αφηγείται ο Ζωής Τέντας.

Απ' τις Αρένες στο Μονόπυλο, στην Γκίνοβα, αποστολή θανάτου. Ο δρόμος για το Βίτσι έπρεπε πάση θυσία ν' ανοιχτεί!

Να στο ανακοινώνουν σ' αυτό τον τόπο... Τι τόπος! Ενα θαύμα της φύσης. Τέτοια ομορφιά και συ να τραβάς στο θάνατο... Θυμίζει - το γεγονός - τους στίχους του Σολωμού για την Εξοδο του Μεσολογγίου. Μια βρύση στις Αρένες λέγεται 300άρα.Αν γεμίσεις ένα δοχείο ενός λίτρου και το ζυγίσεις θα είναι 300 δράμια και όχι 312 όπως θα 'πρεπε κανονικά. Οποιος δεν πήγε στις Αρένες, στις Λίμνες Μουτσαλιά, χάνει ένα κομμάτι απ' τη ζωή του.

Ο Τέντας διηγείται μπροστά στην κάμερα. Εμείς, χαμένοι στα συναισθήματά μας. Προσπαθούμε να ενώσουμε τις τοποθεσίες, να συναισθανθούμε τις αποστάσεις. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να τις καλύπτεις με αυτοκίνητο, τώρα αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει να πολεμάς και να τις καλύπτεις πεζός. Γίνεσαι πάλι συγκρίσιμος.

Το νερό - 300άρι - είναι παγωμένο. Η επιμελητεία δούλεψε καλά. Εχουμε ντομάτες, τυριά, κασέρια, ελιές, ζαμπόν, τσίπουρο, μπίρες.

Βλέπεις το γέρο, τώρα, και προβάλεις στην οθόνη του μυαλού σου το νεαρό επικεφαλής του Λόχου από δω στο Μονόπυλο, στην Γκίνοβα, μαζί με τους εξήντα του Λόχου του. Συγκρίνεσαι: με αυτοκίνητα - με τα πόδια, χορτάτοι - νηστικοί, εκδρομείς - αποστολή θανάτου. Αθελά σου αναφωνείς ξανά: τι σόι άνθρωποι ήταν αυτοί;