Η πρώτη αναφέρεται σε δυο 70χρονους κατοίκους του χωριού Μαυροβούνι της Λάρισας, οι οποίοι παρήγγειλαν σε Αλβανό λαθρομετανάστη - προσφέροντάς του αμοιβή ενός εκατομμυρίου δραχμών - τη δολοφονία ενός συνομήλικου συγχωριανού τους, με τον οποίο είχαν παλιές διαφορές. Ομως, ο Αλβανός όχι μόνο δε δέχτηκε να εκτελέσει την "παραγγελιά", αλλά έσπευσε να προειδοποιήσει το υποψήφιο θύμα για τις προθέσεις των συγχωριανών του και στη συνέχεια ενημερώθηκαν και οι αρμόδιες αρχές.

Η δεύτερη αφορά τον Βασίλη Ντόρη, Ελληνα από την Αλβανία που εργαζόταν στον Τύρναβο, ο οποίος έσπευσε με αυτοθυσία να σώσει δυο συνανθρώπους του που είχαν πέσει σε δεξαμενή τσίπουρου, με αποτέλεσμα να χάσει ο ίδιος τη ζωή του.

Στην πρώτη περίπτωση αποδεικνύεται ότι η "εγκληματική ιδιοσυγκρασία" δε συνάδει αναγκαστικά με τους Αλβανούς, αλλά ενίοτε αποτελεί ίδιον κάποιων, "υπεράνω πάσης υποψίας", συμπατριωτών μας. Στη δεύτερη, ότι η εργατική αλληλεγγύη δε σταματάει μπροστά σε εθνικές, φυλετικές και άλλες διαφορές.

Η συμπεριφορά κι αυτών των λίγων θα ήταν διαφορετική, αν στα ΜΜΕ προβάλλονταν και θετικά παραδείγματα, όπως αυτά στο Μαυροβούνι και στον Τύρναβο της Λάρισας.

Και, φυσικά, οι κυβερνώντες, το ελληνικό κράτος - που έχει την πρώτη και κύρια ευθύνη - πρέπει να λύσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, με τη νομιμοποίηση των μεταναστών που έχουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά και την ισότιμη ένταξή τους στο εργατικό δυναμικό της χώρας μας. Ετσι και τα προβλήματα που δημιουργούνται στην αγορά εργασίας - χαμηλά μεροκάματα, ζημιά στα ασφαλιστικά ταμεία από τη μη ασφάλιση των λαθρομεταναστών κ. ά. - και το κλίμα ξενοφοβίας και ρατσισμού θα αντιμετωπιστούν. Αλλά πώς να προχωρήσουν σε τέτοια μέτρα οι κυβερνώντες, αφού αυτή η κατάσταση τους βολεύει; Μόνο ένα κίνημα διεκδίκησης Ελλήνων και ξένων εργαζομένων μπορεί να τα επιβάλει.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ