Σαν πιστός σύντροφος της καθημερινότητας, τόσα χρόνια βλέπεις τα χρώματα της μέρας να ξεθωριάζουν, να σβήνουν και να χάνονται στο απόλυτο σκοτάδι. Βαριεστημένα περιφέρεσαι στο άδειο σπίτι σου, αυτό που κάποτε σκέπαζε όνειρα, φιλοδοξίες, φωνές και καμώματα. "Πού πήγαν όλοι αυτοί; ", αναρωτιέσαι. Μα το τσιγάρο σου αδύνατον να δώσει μιαν απάντηση. Στάχτη γίνεται κι αυτό στο τασάκι των αναμνήσεών σου. Κι όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να θυμηθείς ούτε πόσους εγκατέλειψες, ούτε πόσοι σε εγκαταλείψανε. Τα μάτια της πρέπει να 'τανε γαλάζια...

Σε είδα πάλι χτες και μετά από τόσα χρόνια μου φάνηκες αλλιώτικος. Δε μέτρησες τ' αυτοκίνητα, δεν αφουγκράστηκες το ροχαλητό, δε μίλησες με το τσιγάρο σου. Μόνο τα λυγισμένα κλωνάρια της ιτιάς του απέναντι πεζοδρομίου, ειρωνεύτηκες κι αυτό σ' έκανε να διαγράψεις απ' το λεξικό σου αυτόματα τη λέξη "ανυπόστατος".

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά μετά από αιώνες, αγγίζεις τον ποιητή ξανά. "Μήπως δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος, η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής;", αναρωτιέται. Μα εσύ πια ξέρεις. Τα μάτια της είχαν το χρώμα της ψυχής σου... Και η διαπίστωση - σωστή τραγωδία - του Σεφέρη πως "το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο", δε σου φτάνει. Γιατί τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο...

Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ