Παρασκευή 16 Γενάρη 1998
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 32
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Με αφορμή ένα εργατικό δυστύχημα

... Στο εργοστάσιο επικρατούσε νεκρική σιγή. Μονάχα ο αδιάλειπτος θόρυβος της μηχανής έσπαγε αυτή τη σιωπή, μοναδική παραφωνία στο ήρεμο σκηνικό της φάμπρικας.

Κάπου εκεί, ένας εργάτης έμοιαζε να παλεύει με το τεράστιο μηχάνημα, σε μια μάχη καθημερινή, για το ψωμί, για την επιβίωση.

Ξάφνου, μια έκρηξη τάραξε αυτή τη σιωπή, που απλωνόταν σ' όλα τα χρώματα της χαραυγής και από παντού ξεπήδησε φωτιά και καπνός.

Ο θόρυβος της μηχανής σταμάτησε, το ίδιο και η πάλη του εργάτη με το τεράστιο μηχάνημα. Οι υπόλοιποι εργάτες της φάμπρικας δεν άργησαν να καταλάβουν τι έγινε. Η μάχη είχε τελειώσει, μα κανείς δε βγήκε κερδισμένος. Η μηχανή είχε κομματιαστεί, παρασύροντας στο θάνατο και τον εργάτη.

Οταν, μετά από ώρες, οι πυροσβέστες σβήσανε τη φωτιά, μόνο συντρίμμια από το μηχάνημα και ερείπια του κτιρίου υπήρχαν.

Κάποιους συναδέλφους τους, που τραυματίστηκαν, τους πήγαν άρον - άρον στο νοσοκομείο. Μα, ο Κωστής δεν ήταν πουθενά.

Ηρθαν κι οι εκπρόσωποι του αφεντικού. "Ο κύριος Χ εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για το γεγονός... μπλα, μπλα, μπλα". Μα, η σκέψη των εργατών της φάμπρικας ήταν αλλού. Αλλωστε, το πόσο ο κύριος Χ λυπόταν το ήξεραν καλά. Τόσον καιρό που πάλευαν να στήσουν ένα σωματείο, ο κύριος Χ τους απειλούσε. - "Εδώ δε σηκώνουν συνδικαλισμοί", τους είχε πει. "Εδώ είναι εργοστάσιο".- "Μα, υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχει θέμα ασφάλειας. Θα γίνουμε στάχτη καμιά μέρα".

- "Τίποτα, τίποτα, αυτό που λέω εγώ. Κι αν επιχειρήσετε να φτιάξετε σωματείο, να ψάξετε αλλού για δουλιά".

"Κι ύστερα, μας λέει ότι λυπάται", είπε ένας εργάτης, ενώ από το μυαλό του πέρασε, σαν σκιά σκοτεινή και συνάμα μακάβρια, η σκέψη πως στη θέση του Κωστή μπορούσε να ήταν αυτός ή μπορεί αυτός να είναι ο επόμενος, που θα πληρώσει με τη ζωή του την καθημερινή του μάχη για το κομμάτι το ψωμί.

Οι εκπρόσωποι του αφεντικού συνέχιζαν να προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες για το πόσο λυπούνται για το δυστύχημα, μα οι εργάτες σκέφτονταν άλλα. Σκέφτονταν πως δε θα ξανάβλεπαν τον Κωστή, τα γελαστά του μάτια, τα στιβαρά του χέρια να παλεύουν με τις μηχανές. Δε θα μοιράζονταν ξανά το κολατσιό, τις ελιές, την ντομάτα και το καρβέλι, δε θα συζήταγαν για τα προβλήματά τους, όταν καταφέρνανε να ξεκλέβουν λίγο χρόνο για ένα τσιγάρο κι η κάρτα του θα περιμένει άδικα να χτυπήσει την ώρα που σχολάει ο Κωστής, γιατί ο Κωστής δεν πρόλαβε να σχολάσει.

Θα βλέπουν, όμως, κάθε μέρα στο δρόμο, στο σχολείο, τα μάτια του μικρού του γιου, μεγάλα, γεμάτα απορία, να ρωτάνε γιατί ο πατέρας του δε γύρισε ποτέ από τη δουλιά, πού είναι και λείπει τόσες μέρες.

Μα, ο μικρός θα πρέπει να μεγαλώσει, όχι και πολύ, είν' η αλήθεια, για να καταλάβει πως σ' αυτήν την κοινωνία, για ένα κομμάτι ψωμί, τραβάς πολλά, παλεύεις κάθε μέρα με το θάνατο.

Μα, αλίμονό του, αν δεν καταλάβει πως αυτή την κοινωνία πρέπει και μπορεί να την αλλάξει, γιατί αλλιώς θα πάει του κάκου το αίμα του πατέρα του.

Αλίμονο, αν δεν καταλάβει πως πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να μην χυθεί ξανά το αίμα του Κωστή, του Γιάννη, του Παναγιώτη, αν δεν το βάλει καλά στο κεφάλι του πως, αν δεν παλέψει, τα αφεντικά το μόνο που θα κάνουν είναι να "εκφράζουν τη λύπη τους για το θλιβερό αυτό γεγονός"...

Μιχάλης ΧΑΡΟΣ

Υ. Γ. Εξαιρετικά ...αφιερωμένο στον υφυπουργό Εργασίας για την τοποθέτησή του, πως οι ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα στην επιχείρηση "DIANA", βαραίνουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους εργαζόμενους και όχι την κυβέρνηση και την πολιτική της.


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ