Είναι δύσκολο να λείπει η μουσική απ' τη ζωή σου. Σχεδόν οδυνηρό. Είναι δύσκολο να ανακαλύπτεις κάποιο βράδυ από παράθυρο ξενοδοχείου πως αυτό που βλέπεις είναι ένας νέος τόπος, χωρίς τα δέντρα, χωρίς τα απέναντι μπαλκόνια, χωρίς τα πρόσωπα να είναι οικεία. Να συνειδητοποιείς πως πρέπει να μάθεις τις οδούς απ' όλους αυτούς τους δρόμους, που "απλώνονται" ξαφνικά μπροστά σου, χωρίς αυτοί οι δρόμοι να 'χουν για σένα ούτε μια γνωστή γωνιά...
Προσπαθούσες να μπεις στα μάτια τους. Να δεις πώς βλέπουν αυτό που κάνουν. Προσπαθούσες να μπεις στην ψυχή τους. Να δεις τι είναι αυτό που τους οδηγεί να το κάνουν. Και σε κάθε καινούριο βλέμμα, συναντάς μια καινούρια απάντηση. Υπάρχουν βλέμματα που ξέρεις, πια, πως δύσκολα θα ξεχάσεις. Γιατί δεν μπορείς - ας πούμε - να ξεχάσεις τις σπίθες οργής, μα και ελπίδας, που είδες στα μάτια του Μάριου, ενός 12χρονου γιου αγρότη της Καρδίτσας, όταν σου 'λεγε: "Είμαι κάθε μέρα στα μπλόκα με τον πατέρα μου. Για να "κρατηθεί" η οικογένεια. Κι ας έχω αποφασίσει να μάθω μια τέχνη και να φύγω απ' αυτόν τον τόπο"... Και αμέσως τρομάζεις στη σκέψη πως αν "τύχει" αυτό το παιδί και περιπλανηθεί κάποτε άνεργος στους άγνωστους δρόμους, μιας άγνωστης μεγαλούπολης, χωρίς ούτε μια γνωστή γι' αυτόν γωνιά, ίσως τα μάτια του να χάσουν κάτι απ' αυτήν τη λάμψη τους.
Και μετά ..."ερήμωση, εγκατάλειψη, τάσεις φυγής, μαρασμός". Να ακούς αυτές τις λέξεις κάθε μέρα. Κυρίως από τους μεγαλύτερους σε ηλικία αγρότες. Που παραπονιούνται για τα καφενεία που άδειασαν, για τη σύνταξη που δε φτάνει, για τα παιδιά και τα εγγόνια που τα βλέπουν δέκα μέρες το χρόνο. Που τρομάζουν κι αυτοί με το άγνωστο. Που δεν μπορούν να διανοηθούν πως μπορεί να 'ρθει καιρός που στον Πηνειό θα λείψουν τα γέλια των παιδιών, το αγκάλιασμα του ζευγαριού, οι φωνές της οικογένειας.
Περπατούσες πολύ αργά το βράδυ, πάνω - κάτω, στα Τέμπη και προσπαθούσες να θυμηθείς πότε είδες πρώτη φορά στη ζωή σου τρακτέρ και πότε πήγες τελευταία φορά εκδρομή σε ποτάμι. "Στέλλα, έλα να δεις! Υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που δεν κοιμούνται και ξενυχτάνε", σπάει τη σιωπή η φωνή του νεαρού άντρα. Κι αντικρίζεις μέσα απ' το τραβηγμένο νάιλον του καταλύματος μια νεαρή κοπέλα - παρέα για τον σύντροφό της τις βραδινές, δύσκολες ώρες του αγώνα, σπάζοντας, ταυτόχρονα, έτσι ένα "κληροδοτούμενο" κατεστημένο - σκυμμένη πάνω απ' την ξυλόσομπα, να προσπαθεί να ζεστάνει τα παγωμένα χέρια της. Και να κοιτά με κατανόηση τα δικά σου χέρια, που, μέρες τώρα, βρίσκονται σφιγμένα στις τσέπες του παλτού σου...
"Το κρύο το αντέχουμε, την κοροϊδία όμως...". Να ακούς αυτή τη φράση κάθε βράδυ, από τόσα στόματα. "Δεν μπορούν να "λαβώσουν" τον τόπο μας, δεν έχουν το δικαίωμα να "χτυπήσουν" την πηγή των αγαθών". Λέξεις ειπωμένες με έμφαση από έναν αγρότη της Καρδιτσομαγούλας. Λέξεις που σου φέρνουν κατευθείαν στο νου το βλέμμα απορίας ενός άλλου αγρότη από τη Ματαράγκα, που αναρωτιόταν βλέποντας τόσα αγαθά πάνω στο τραπέζι: "Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει πώς γίνεται, εμείς που παράγουμε όλα αυτά τα αγαθά, σήμερα να πεινάμε;". Και συ να ψάχνεις να βρεις δικές σου λέξεις, να δόσεις μιαν απάντηση...
Είναι οδυνηρό να λείπει η μουσική, να λείπει ο αγώνας απ' τη ζωή σου. Κι αυτό το σμήνος πουλιών εδώ στα Τέμπη, που σ' έκαναν όλες αυτές τις μέρες να ζηλέψεις το πέταγμά τους, ένα πράγμα δήλωνε: Το δικαίωμα να πετάς σε όποιο ύψος, σε όποιον τόπο εσύ επιλέγεις. Χωρίς το φόβο των μεγάλων, απρόσωπων "δρόμων", που πνίγουν ακόμα και το πιο "φθηνό" σου όνειρο...
Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ
Feeds
Μια μάχη ολοκληρώθηκε, ο αγώνας συνεχίζεται 
