Ολοι οι παραπάνω "θεσμοί" θεώρησαν αναγκαίο να ενώσουν τις δυνάμεις τους, διότι φοβούνται ότι οι "παλιοί υπερρεαλιστές", "θα προβούν σε κάποιο "χάπενινγκ" για να αναστατώσουν την εκδήλωση", παράτην ηλικία τους. Ο λόγος; Επειδή για τους αντιδρώντες στην έκθεση, οι εκδηλώσεις αυτές δεν έχουν καμία σχέση με το ανατρεπτικό και διεθνιστικό πνεύμα του υπερρεαλισμού. Μάλιστα, ένας από αυτούς, ο ζωγράφος Ζακ Λακομπλέ, που τυγχάνει και παλιός φίλος του τιμώμενου, αρνείται να δανείσει τη συλλογή του για λόγους ηθικής. Ο "Γκάρντιαν" προσθέτει σε όλα αυτά πως "τον επαναστάτη εκείνο (σ.σ. τον Μαγκρίτ) έχει τώρα εναγκαλιστεί το κατεστημένο που του κάνει και μεγάλη αναδρομική στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών... ". Ακόμη κι αν η φράση "παλιοί υπερρεαλιστές" μπορεί να ηχεί υπερβολική - εκτός αν δεχτούμε την, επίσης, παλιά άποψη πως "ο υπερρεαλισμός πέθανε αλλά ο υπερρεαλιστικός άνθρωπος ζει" - ακόμη κι αν η παρουσίαση με αυτό τον κριτικό, ως προς τους διοργανωτές, τρόπο της διαμάχης από μια συντηρητική εφημερίδα όπως ο "Γκάρντιαν" δημιουργεί υποψίες ως προς τους στόχους της, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε και με τις παρατηρήσεις του άρθρου και με τις αντιδράσεις των "παλιών υπερρεαλιστών".

Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ