Το ζήτημα της ΟΝΕ κυριάρχησε - και σωστά - στην τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης. Η στάση των κομμάτων απέναντι στην ΟΝΕ αποτελεί κυρίαρχο κριτήριο για τη στάση τους απέναντι στα συμφέροντα του λαού και του τόπου. Με βάση αυτό, μπορούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να βγάλουν με ασφάλεια συμπεράσματα για την πολιτική των κομμάτων και να μην τρέφουν αυταπάτες για το τι μπορούν να περιμένουν ή όχι από αυτά. Και πράγματι, οι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής το μόνο που έκαναν ήταν να ορκίζονται στον "εθνικό στόχο" και να προσπαθούν να πείσουν, πρώτα και κύρια την πλουτοκρατία, ότι μπορεί ο καθένας από την πλευρά του να "εγγυηθεί" την ένταξη στην ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ. Στον αντίποδα αυτής της κυρίαρχης πολιτικής, στάθηκε μόνο το ΚΚΕ. Η ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα ήταν κάτι παραπάνω από σαφής: "Εμείς δε θέλουμε να προχωρήσει η ΟΝΕ, δε θέλουμε να πετύχει με τη συναίνεση των λαών".
****
Ανάμεσα, όμως, σε αυτές τις δύο σαφώς οριοθετημένες "γραμμές", υπήρξαν ορισμένες τοποθετήσεις, κυρίως από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Κ. Σημίτη και την ηγεσία του ΣΥΝ, αλλά και το ΔΗΚΚΙ, με τις οποίες επιχειρήθηκε να καλλιεργηθούν ψεύτικες ελπίδες και επικίνδυνες αυταπάτες, του τύπου ότι μπορούν να υπάρξουν "καλύτεροι και πιο ανθρώπινοι δρόμοι στο δρόμο προς την ΟΝΕ". Στο πλαίσιο αυτό, προβλήθηκε το επιχείρημα ότι "μπορεί η ΟΝΕ να είναι μονόδρομος, αλλά υπάρχουν και άλλοι, καλύτεροι τρόποι για να φτάσουμε σ' αυτόν". Και μόνο το γεγονός ότι δεν μπαίνουν στον κόπο να υποδείξουν ποιοι είναι αυτοί οι "καλύτεροι τρόποι" αποδεικνύει ότι οι εκφραστές τέτοιων αντιλήψεων μοναδικό στόχο έχουν να εξωραϊσουν το απάνθρωπο οικοδόμημα των πολυεθνικών. Τέτοιες απόψεις επιδιώκουν να παγιδεύσουν όσους μπορούν στην αδιέξοδη λογική τους, που συνοψίζεται στο δόγμα ότι "μπορούμε σιγά - σιγά, και από τα μέσα, να κάνουμε πιο ανθρώπινη την ΕΕ".
Στον ίδιο στόχο, αποβλέπει και η φιλολογία που αναπτύσσεται τελευταία ότι οι κυβερνητικές αλλαγές που έχουν γίνει σε ορισμένες χώρες της ΕΕ, κυρίως Γερμανία, Ιταλία, καθώς και η επικράτηση "κεντροαριστερών" κυβερνήσεων, παρέχει δυνατότητες για να γίνουν ορισμένες "διορθωτικές κινήσεις" στην "ασφυκτική", όπως λένε, πολιτική που ακολουθείται από τις Βρυξέλλες και να υπάρξει μια ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Πρόκειται, βέβαια, για φρούδες ελπίδες, αφού οι ίδιοι οι επικεφαλής των παραπάνω κυβερνήσεων, όχι μόνο δεν αμφισβητούν τους στόχους της ΟΝΕ, αλλά έχουν προσαρμόσει πλήρως την πολιτική τους για να την υπηρετήσουν "αποτελεσματικότερα". Οι ακαδημαϊκού χαρακτήρα συζητήσεις που γίνονται, περί "χαλάρωσης" του Συμφώνου Σταθερότητας και πολιτικού ελέγχου στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, το μόνο που εξυπηρετούν είναι να διασώζουν τα προσχήματα της "κεντροαριστεράς" πλειοψηφίας στην ΕΕ.****
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η πολιτική που εφαρμόζουν οι κεντροαριστερές αυτές κυβερνήσεις δεν έχουν, βέβαια, στόχο την αντιμετώπιση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαών της ΕΕ, αλλά κινούνται στη γραμμή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των πολυεθνικών, από την οποία, βέβαια, δεν μπορούν να αποκλίνουν στις βασικές γραμμές της, όπως αυτές έχουν αποτυπωθεί και στα "ονομαστικά κριτήρια σύγκλισης", αλλά και στη συνέχεια, μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας.Δεν πρέπει, επίσης, να διαφεύγει ότι στόχος αυτών των κεντροαριστερών και "συμμαχικών" κυβερνήσεων είναι να ελέγξουν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και να μη διαταραχτεί η απρόσκοπτη πορεία προς την ΟΝΕ. Οποιες "αλλαγές" και αν κάνουν, κινούνται υποχρεωτικά σ' αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο.
Στο ίδιο μήκος κύματος, δηλαδή της παραπλάνησης του ελληνικού λαού και της καλλιέργειας αυταπατών, κινείται και η θέση του Δ. Τσοβόλα, που υποστηρίζει ότι, ίσως, είναι καλύτερα να περιμένει η ένταξη στο ΕΥΡΩ το 2001 και, ταυτόχρονα, να ...παρακολουθούμε προσεκτικά τις αντιθέσεις μεταξύ των "μεγάλων" εταίρων, να παρακολουθούμε τις δύο γραμμές που αναπτύσσονται στην ΕΕ, τη βρετανική δηλαδή και τη γερμανική (!). Αν δεν πρόκειται για τραγική αυταπάτη του ΔΗΚΚΙ, αποτελεί τότε σίγουρα προσπάθεια εξαπάτησης του λαού.
****
Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δεν άφησε αναπάντητα αυτά τα επιχειρήματα παραλλαγής της ΟΝΕ και εγκλωβισμού των λαϊκών μαζών. Τόνισε χαρακτηριστικά:"Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο στόχος καθορίζει και τα μέσα. Βεβαίως, αποχρώσεις μπορεί να υπάρχουν, μικροελιγμοί μπορεί να γίνουν, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος από το δρόμο που ακολουθεί η κυβέρνηση και που δεν έχει διαφορά από το δρόμο που ακολουθεί η ΝΔ... Δεν μπορεί να κοροϊδεύουμε τον ελληνικό λαό, λέγοντας ότι είναι καλή η ΟΝΕ, αλλά απλώς υπάρχει κακή τακτική προσέγγισης και περάσματος στην ΟΝΕ".
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος του συντονισμού των αγώνων - και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο - με στόχο την ανατροπή του οικοδομήματος των πολυεθνικών, το οποίο στον αιώνα τον άπαντα δεν πρόκειται να "κοιτάξει" τα συμφέροντα των λαών.
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ
Η στάση των κομμάτων απέναντι στην ΟΝΕ αποτελεί κυρίαρχο κριτήριο για τη στάση τους απέναντι στα συμφέροντα του λαού και του τόπου. Με βάση αυτό, μπορούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να βγάλουν με ασφάλεια συμπεράσματα για την πολιτική των κομμάτων και να μην τρέφουν αυταπάτες για το τι μπορούν να περιμένουν ή όχι από αυτά
Feeds
Ξεκίνημα - μήνυμα αγώνα 
