Λένε πως για να είναι κάποιος διάσημος χρειάζεται όλοι να τον ξέρουν και να τον φωνάζουν με το "μικρό" του όνομα. Ο Χριστόφορος, που "έφυγε" στο τέλος της περασμένης βδομάδας, δεν ήταν "σταρ" της πολιτικής, της τηλεόρασης και της Εκκλησίας, αλλά ένας απλός άνθρωπος. Δεν ήταν διάσημος, αλλά αγαπητός. Σε όλους. Στους "δικούς" μας και στους "άλλους". Στους φίλους και στους αντιπάλους.

Την επομένη του θανάτου του, ο τοπικός Τύπος θυμήθηκε και έγραψε πως, για να πάει από τα γραφεία του ΚΚΕ μέχρι το δημαρχείο της Λάρισας, όπου, επί δέκα και πλέον χρόνια, διατέλεσε αντιδήμαρχος - μια απόσταση κάτι παραπάνω από 300 μέτρα - περνούσε πολλή ώρα. Κι αυτό γιατί πολλοί Λαρισαίοι τον σταματούσαν στο δρόμο για να τον καλημερίσουν, να πουν το παράπονό τους, να ζητήσουν τη συμβολή του στη λύση προβλημάτων τους, να εκφράσουν το "ευχαριστώ" τους, που ενδιαφέρθηκε για την πόλη τους. Ηταν αγαπητός σ' όλους κι αυτό φάνηκε και με την παρουσία στην κηδεία του - που έγινε με τιμές δημάρχου - των επίσημων αρχών της πόλης και, ιδιαίτερα, ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλο το πολιτικό φάσμα.

Ο Χριστόφορος δεν έκανε ποτέ και για τίποτα "εκπτώσεις" στην κομμουνιστική συνείδησή του, στις ιδεολογικές πεποιθήσεις και στις πολιτικές θέσεις του. Κι αυτή η στάση του - την οποία κάποιοι "μικρόψυχοι" ή"ανεγκέφαλοι" χαρακτηρίζουν "δογματισμό" και τη θεωρούν πολιτικό "μειονέκτημα" - ήταν το πλεονέκτημά του.

Ως πλεονέκτημα τη "χρησιμοποίησε" στην Αντίσταση για να εμψυχώνει τους συμπολεμιστές του, στα "πέτρινα χρόνια" της παρανομίας, των φυλακών και της εξορίας για να συνδράμει τους συνεξόριστους και συγκρατούμενούς του, αλλά και για να αντιμετωπίζει "κατάματα" και "στα ίσια" όλους τους τυράννους. Ως πλεονέκτημα τη "χρησιμοποίησε" και στα χρόνια της νομιμότητας για να εκλεγεί στο δήμο και να πετύχει ως αντιδήμαρχος, για να προβάλλει την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης ως παράδειγμα στις νέες γενιές, για να πρωτοπορεί στις οικονομικές και πολιτικές εξορμήσεις του ΚΚΕ, για να ενεργοποιεί τους αδρανούντες συντρόφους του και να επαναφέρει στο σωστό δρόμο τους παραστρατούντες, για να συνδιαλέγεται με καλόβουλους αντιπάλους, για να "βάζει στη θέση τους" τους "εξεπιτούτου" αντίθετους, για να αντιμετωπίζει τους κάθε λογής εξουσιαστές και τους "κολαούζους" τους.

Αν διάβαζε την τελευταία παράγραφο, ο Χριστόφορος θα με "μάλωνε". "Θες να πεις ότι δεν αφήνουμε πίσω μας συνεχιστές;", θα με ρωτούσε, δήθεν με θυμό κι ύστερα, μαλακώνοντας τον τόνο της φωνής του, θα μου έλεγε: "Κοίτα, έχουμε μια εκδήλωση της ΠΕΑΕΑ, να την προβάλεις. Α, να μην το ξεχάσω, πάρε μερικά λεφτά για ενίσχυση του "Ρ", που τα προσφέρουμε εγώ και η Ανέζα, στη μνήμη συναγωνιστών μας".

Αντίο Χριστόφορε. Κουράγιο Ανέζα.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ