Το σύνολο της προσωπικότητάς τους, με ό,τι αυτή φορτίζεται, είναι ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.

Το άτομο είναι από μόνο του μια σφαίρα που οι όψεις της, καθώς περιστρέφεται, είναι ένας ολόκληρος κόσμος.

Ομως, οι άνθρωποι μου χαρίζουν και κάτι άλλο: αυτό που είναι η συνέχεια της φυλής μας.

Το "Ενημερωτικό Δελτίο", μια έκδοση της Αυτοδιοίκησης Ελλήνων της Βουδαπέστης που δε μου πρόσφερε μόνο ειδήσεις από την κίνηση των εκεί ομοεθνών μας, καλλιτεχνική και πολιτισμική, αλλά την πολιτική τους συμμετοχή στα κοινά.

Στο τεύχος της 19ης Οκτώβρη, στη στήλη "Μειονοτικές Εκλογές" - την προηγούμενη είχαν διεξαχθεί οι αντίστοιχες εκλογές Αυτοδιοίκησης - τα ονόματα των Ελλήνων που συμμετείχαν σ' αυτές ήταν σε μεγάλο ποσοστό.

Από τις ηλικίες των περισσότερων εξάγεται το συμπέρασμα ότι αυτοί πρέπει να είναι παιδιά των πολιτικών προσφύγων ή ακόμα και εγγόνια, αν σκεφτεί κανείς ότι το χωριό "Μπελογιάννης" σύντομα θα γιορτάσει τα πενήντα χρόνια ύπαρξής του.

Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι οι Ελληνες, που κυνηγήθηκαν επειδή πολέμησαν τον κατακτητή και κατέφυγαν στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, μετέδωσαν στα παιδιά τους το ενδιαφέρον που πρέπει να έχει ο άνθρωπος για την κοινωνία μέσα στην οποία ζει, εργάζεται, είναι υποκείμενο και αντικείμενο του όποιου κράτους - έθνους, αποτελεί παραγωγική δύναμη και καταναλωτική μονάδα.

Είναι μια επιτακτική ανάγκη που πρέπει να εκπληρώνεται από τους άξιους και τους ικανούς για το σύνολο.

Πρόκειται για μια σκυτάλη που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και που μόνο η μορφή του αγώνα αλλάζει.

Μέσα από αυτά τα έντυπα βγαίνει μια κραυγή που πάλλεται από αγωνία να μη χαθεί αυτό που θέλουν να διατηρήσουν και ν' αναπτύξουν, όσο μπορούν περισσότερο, μέσα στις συνθήκες που ζουν και υπάρχουν σαν μειονότητα.

Και η μεγάλη τους αγωνία, όπως είναι φυσικό, είναι η γλώσσα. Και δεν εννοούν μόνο την προφορική της εκμάθηση, καθώς και αυτό θα εκλείψει με τα χρόνια, αλλά την επιστημονική, μέσα από την εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Ζητούν δασκάλους, καθηγητές και άλλους που επαγγελματικά συνδέονται με την παιδεία, και πιθανόν να δέχονται υποσχέσεις.

Μου είναι άγνωστο πώς και αν ικανοποιούνται οι επιτακτικές τους επιθυμίες για την επιβίωση του πιο αγαπημένου τους στοιχείου, της ελληνικότητάς τους, που κουβαλάνε μαζί τους επί δεκαετίες.

Η ανάδειξη στα δρώμενα του χώρου του οποίου αποτελούν τμήμα, ατομικό και οργανωμένο, και η άσβεστη φλόγα τους για μάθηση και συνέχιση της κληρονομιάς τους, με συγκινούν βαθύτατα.

Ωστόσο, έτσι επιθυμούν να χαρακτηρίζονται φυλετικά. Δεν απαρνιούνται την καταγωγή τους. Το αντίθετο μάλιστα, θέλουν να τη διατηρήσουν και να την κληρονομήσουν και οι επόμενες γενιές.

Αν σκεφτούμε την ιστορία μας των τελευταίων δεκαετιών, παρά τη δυνατότητα επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων, παρόμοιες κοινότητες μάλλον θα υπάρχουν και σε άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Τα σημεία που έχουμε να στρέψουμε την προσοχή μας είναι πολλά και ποικίλα.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν' αυξήσουμε τις δυνάμεις μας. Ας το σκεφτόμαστε.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ