Και κατάφεραν να "νικήσουν" αμφοτέρους τους αντιπάλους, αποδεικνύοντας την ωριμότητά τους κι απαντώντας σ' εκείνους που θεωρούν τους σημερινούς νέους ως τη γενιά του "χαβαλέ", του ατομισμού, της αδράνειας, της αποϊδεολογικοποίησης, της απολιτικοποίησης και της άγνοιας. Τον μεν υπουργό κατάφεραν να τον "ξεγυμνώσουν" από επιχειρήματα υπέρ της "μεταρρύθμισης", το δε "μέσον" να μετατρέψουν από "χαζό κουτί" του αποπροσανατολισμού, σε βήμα παράθεσης των επιχειρημάτων τους και ανάδειξης των προτάσεών τους για τη λύση του εκπαιδευτικού προβλήματος.

***

Από τη μια, έναν εκπρόσωπο της εξουσίας, αγκυλωμένο σε μια κυβερνητική αντιεκπαιδευτική πολιτική επιλογή, από την υλοποίηση της οποίας γνωρίζει ότι εξαρτάται η αποδοχή του από τα μεγάλα συμφέροντα που νέμονται και το χώρο της εκπαίδευσης, άρα και το πολιτικό του παρόν και μέλλον. Ο Γεράσιμος Αρσένης εμφανίστηκε ως ολιγόνους, ολιγόπιστος και πείσμων υπουργός Παιδείας, ως δύσλαλος, δυσήκοος, δύσθυμος, δυσμαθής, γλίσχρος σε επιχειρήματα συνομιλητής και γνοφερών προθέσεων "παιδονόμος".

Από την άλλη, τους εκπροσώπους των μαθητών των "μπλόκων", ο λόγος των οποίων αναδείκνυε την αύρα της νιότης και την αλήθεια των επιχειρημάτων. Δεκαεξάχρονοι και δεκαεφτάχρονοι μαθητές, εύστροφοι στη σκέψη και εύστοχοι στις παρεμβάσεις, ευφραδείς στο λόγο και ευσύνοπτοι στα συμπεράσματα, εύτολμοι στις προτάσεις και εύτακτοι στην ουσία του διαλόγου. (Αλήθεια, πόσο "γηρασμένοι" και δυστυχείς είναι μερικοί που έσπευσαν ν' αποδώσουν στη συμπεριφορά των μαθητών προς τον υπουργό το στοιχείο της ασέβειας, λες και δεν αποτελεί η ασέβεια των "επαναστατών της μόρφωσης", έναντι των "κλειδοκρατόρων της γνώσης", την ενδεικνυόμενη συμπεριφορά των αγωνιστών του μέλλοντος προς τους "κλώνους" του παρελθόντος!).

***

Τον ανταγωνισμό της "εκπαιδευτικής αγοράς" στην Ευρώπη της ΟΝΕ και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, επικαλέστηκε ο υπουργός για να δικαιολογήσει τους ταξικούς φραγμούς που θέτει η "μεταρρύθμιση", αποκλείοντας τους φτωχούς κι αδυνάτους από την εκπαίδευση και την Παιδεία. Οι μαθητές του απάντησαν πως δε θεωρούν τη γνώση και τη μόρφωση εμπορικό προϊόν, αλλά κοινωνικό αγαθό που το δικαιούνται όλοι. Διακωμώδησαν την "εκσυγχρονιστική" του αντίληψη περί ανταγωνισμού, αναφέροντας χαρακτηριστικά παραδείγματα, που δείχνουν την αθλιότητα των σχολείων τους, τις ελλείψεις σε υποδομή, βιβλία και εκπαιδευτικούς και ανέπτυξαν την αντίθεσή τους στην προοπτική μετατροπής τους σε "ρομπότ" συλλογής και εκπομπής άχρηστων γνώσεων, προβάλλοντας την πρότασή τους για 12χρονο υποχρεωτικό δημόσιο σχολείο πολύπλευρων γνώσεων, ουσιαστικής μόρφωσης και πολιτιστικής διαμόρφωσης ανθρώπινων συνειδήσεων και χαρακτήρων.

***

Δυστυχώς γι' αυτόν, ο υπουργός Παιδείας θα αναγκαστεί να ξαναπεί εκείνο το "Δυστυχώς, χάσαμε". Αλλά, ας πρόσεχε...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ