Η ελληνική κυβέρνηση, δύο μόλις χρόνια μετά τους πανηγυρισμούς της για την "εξασφάλιση της ενταξιακής πορείας της Κύπρου στην ΕΕ", εμφανίζεται γυμνή και υπόλογη, καθώς αποκαλύπτεται πως η άρση του "βέτο" για την προώθηση των ευρωτουρκικών σχέσεων έγινε δίχως το παραμικρό αντάλλαγμα, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών εταίρων και της Ουάσιγκτον.

Για "Συνειδητή απόκρυψη κυβερνητικών επιλογών που κινούνται στην ντε φάκτο διχοτόμηση της Κύπρου", έκανε λόγο ο "Ρ" στις 8 Μάρτη του 1995, σχολιάζοντας τη διασύνδεση του Κυπριακού με την άρση του ελληνικού "βέτο" και την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, οι ισχυροί Ευρωπαίοι εταίροι, απροκάλυπτα πια δηλώνουν πως δε νοείται ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ πριν την επίλυση του προβλήματος. Για τον τρόπο που εννοούν οι Ευρωπαίοι τη λύση, δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες ή παρερμηνείες, καθώς την περασμένη Δευτέρα στις Βρυξέλλες οι εταίροι απαίτησαν την παρουσία της τουρκοκυπριακής διοίκησης ως τρίτο και ισότιμο με την κυπριακή κυβέρνηση μέρος, στις συνομιλίες για την ένταξη. Αν αυτό δεν περιγράφει τη λύση που έχουν κατά νου οι εταίροι, αν αυτό δε σημαίνει την προσπάθεια για νομιμοποίηση της διχοτόμησης, τότε τι σημαίνει;

Τότε, δύο χρόνια πριν, το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του είχε υπογραμμίσει πως "η ελληνική κυβέρνηση συνειδητά κρύβει από τον ελληνικό λαό ότι κινείται στην αποδοχή της ντε φάκτο διχοτόμησης της Κύπρου στο όνομα της ελληνοαμερικανικής φιλίας και της δήθεν κοινής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ".

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, καθώς αποκαλύπτονται τα σχέδια των ισχυρών για το Κυπριακό, η ελληνική κυβέρνηση θέλει να εμφανίζεται ως αιφνιδιασμένη από τις εξελίξεις και οργισμένη για την αθέτηση, υποτίθεται, των συμφωνηθέντων στις 6 Μάρτη του 1995.

Ομως οι οργίλες φωνές και οι "απειλές" του υπουργού Εξωτερικών Θ. Πάγκαλου δεν είναι δυνατό να αποκρύψουν την πραγματικότητα, ούτε καν να δημιουργήσουν σύγχυση. Η ελληνική κυβέρνηση στις 6 Μάρτη του 1995 πραγματοποίησε με πλήρη συνείδηση μια μεγάλη στροφή απέναντι στην Τουρκία, κάτω από το βάρος των απαιτήσεων της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, υποθηκεύοντας ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο με την ελπίδα εξασφάλισης κάποιων κερδών στην εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες καθώς η συνειδητή υποθήκευση της κυπριακής υπόθεσης όχι μόνο δεν πρόσφερε κέρδη, αλλά αντίθετα σηματοδότησε την κλιμάκωση των απαιτήσεων της Αγκυρας, με την αμέριστη αμερικανική συμπαράσταση, σε βάρος της Ελλάδας.