Η ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ: «Η εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών προσφέρει σειρά λύσεων, οι οποίες μπορούν να συνοψιστούν σε δύο λέξεις: διαρθρωτικές αλλαγές. Ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος και την εκάστοτε συγκυρία, η οικονομία και ο τόπος γενικότερα έχουν ανάγκη μιας κυβέρνησης που θα θέσει τις μεταρρυθμίσεις στην κορυφή της ατζέντας και θα τις προωθήσει με τους καλύτερους δυνατούς χειρισμούς (...) όποιος νικήσει, θα μπορεί να προχωρήσει με μεγαλύτερη άνεση στις αλλαγές, αξιοποιώντας τη σχετική, ρητή, λαϊκή εντολή» (από το κύριο άρθρο στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).

ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ: «Απλά μαθήματα Κοινοτικού Δικαίου. Η χώρα εισερχόμενη στην Κοινότητα εκχωρεί δικαιώματα και αρμοδιότητες. Το 1981 τα τελωνεία, το 1986 το συνοριακό έλεγχο, το 1992 και εντεύθεν τη δημοσιονομική πολιτική. Οταν εκχωρείς δικαιώματα δε γίνεται εκ των υστέρων να το ρίχνεις στο λεβέντικο. Η Ενωση δεν είναι χωροφύλαξ, είμαστε εμείς. Η επιτήρηση δεν είναι τιμωρία ...είναι η συλλογική απόφαση να μείνει ισχυρό το ευρώ» (ο Γ. Λακόπουλος στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ: «Οι κ.κ. Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου κάθισαν δίπλα δίπλα (...) το κλίμα μεταξύ των δύο ανδρών ήταν ευχάριστο και πολύ απείχε από τις πολιτικές εντάσεις των τελευταίων εβδομάδων. Εύχαρις ο κ. Καραμανλής, χαλαρός, ωσάν τα σκάνδαλα να μην τον ταράζουν, συνομιλούσε άνετα με τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ. Το ίδιο εύχαρις φαινόταν και ο κ. Παπανδρέου (...) άπαντες πάντως βεβαίωναν ότι η μεταξύ τους επαφή δε φανέρωνε ούτε κατ' ελάχιστον τις σκληρές αντιπαραθέσεις της προεκλογικού περιόδου που ήδη έχει αρχίσει. Κρίμα που οι φωτορεπόρτερ έφυγαν νωρίς (...) ίσως μια τέτοια φωτογραφία να άξιζε όντως όσο χίλιες λέξεις» (ρεπορτάζ και σχόλιο στο «ΒΗΜΑ»).