Καμία αγωνία ή ανησυχία δεν πρέπει να διακατέχει τα λαϊκά στρώματα για τις αναταράξεις στο δικομματικό σύστημα εξουσίας. Απλούστατα, γιατί το όποιο βραχυκύκλωμα ή όποια κρίση εξελίσσεται μακριά από το λαό και οι «λύσεις» που θα δοθούν θα είναι ερήμην του. Οι διαμάχες, συνήθως των ηττημένων μετά από μια εκλογική ήττα, αφορούν τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την επάνοδο στην εξουσία και μόνο. Πρόκειται για το σκοπό των αστικών κομμάτων εξουσίας, αφού η πολιτική τους και ο ρόλος τους ως πυλώνων του καπιταλιστικού συστήματος για τη διαχείρισή του υπέρ της πλουτοκρατίας είναι «ένα το κρατούμενο». Από κει και πέρα αν θα είναι αρχηγός ο Γ. Παπανδρέου ή ο Ευ. Βενιζέλος ενδιαφέρει μόνο όσους έχουν επενδύσει σε αυτούς ή συνδέονται τα συμφέροντα μαζί τους. Ο ελληνικός λαός έχει δει πολλές φορές το ίδιο έργο για να μπορεί πλέον να «συγκινείται». Αντίθετα, έχει αντιληφθεί, με οδυνηρό μάλιστα τρόπο, πως όταν το σύστημα βρίσκει τις νέες ισορροπίες επιτίθεται με μεγαλύτερη ένταση στα λαϊκά δικαιώματα...