Ούτε ανακατευόμαστε ούτε και μας νοιάζει στο ελάχιστο ποιος θα αναλάβει να διαχειριστεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τη δεδομένη αντιλαϊκή πολιτική του. Μπορούσαμε να πούμε ένα ήθελές τα και παθές τα και να ξεμπερδέψουμε, επειδή αυτοί οι ίδιοι πασχίζουν να αναδείξουν διαφορές μεταξύ τους σε «επικοινωνιακές» κύρια πλευρές για τη διαχείριση μιας χαμένης ικανότητας να εγκλωβίζουν λαϊκές μάζες όπως πριν παρά σε πολιτικές ουσίας.

Μπορούσαμε, επίσης, στους σημερινούς παραπονούμενους, που μιλάνε για «παρεμβάσεις του παρασιτικού κεφαλαίου και του εκδοτικού κατεστημένου» και «ρεσάλτα», να θυμίσουμε τα έκτακτα δελτία για την πορεία στο Καλέντζι, για τις βόλτες με το ποδήλατο, τα βίντεο στο Γυμναστήριο της Κηφισιάς, τους κουραμπιέδες έξω από την πόρτα στο Καστρί και τόσα άλλα, που ακόμα και ο Κ. Πάουελ είχε παρατηρήσει. Ολο και κάτι αμερικάνικο του θύμιζαν... Μπορούσαμε επίσης να θυμίσουμε τις θεωρητικές αρλούμπες περί «συμμετοχικής δημοκρατίας», που ανέλαβαν τότε αρμόδιοι των ΜΜΕ να τη φυτέψουν στα μυαλά της κοινής γνώμης και μάλιστα να την προτείνουν επίμονα σαν εσωκομματική λειτουργία και των άλλων κομμάτων.

Το ζήτημα όμως δε βρίσκεται εκεί. Δε βρίσκεται, δηλαδή, μόνο στο όποιος «αφήνει τις πόρτες του ανοιχτές μπαίνουν και οι κλέφτες». Βρίσκεται και στους ίδιους τους «κλέφτες». Αν η λέξη φαίνεται βαριά εννοεί την άμεση παρέμβαση των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους, στην εσωκομματική λειτουργία των κομμάτων. Για παράδειγμα, ακόμα και ο πιο απονήρευτος θεατής του ΜΕΓΚΑ ή αναγνώστης μόνο και των τίτλων ορισμένων εφημερίδων μεγάλων συγκροτημάτων ένιωσε αυτή την απροκάλυπτη επέμβαση. Τι να πρωτοπαρατηρήσεις; Τις έτοιμες (αυθημερόν) δημοσκοπήσεις; Τις απ' ευθείας συνδέσεις και το συντονισμό, ώστε στην όποια τοποθέτηση να υπάρχει άμεση απάντηση; Στις συνεντεύξεις με ερωτήσεις του τύπου «μα είσαστε δεξιός;». Δηλαδή, ερωτήσεις που μοιάζουν νοήματα συνεννοημένων να ξεπουπουλιάσουν κάποιο θύμα.

Είναι τόσο απροκάλυπτη η επέμβαση που ούτε καν πέρασε από το μυαλό των δημοσιογράφων που χειρίζονται την επιδρομή σε αποστολή από τα αφεντικά τους να μιλήσουν για «αντανάκλαση της πραγματικότητας». Θεωρούν δικαίωμά τους τη διαμόρφωσή της πραγματικότητας. Μάλιστα, ο γνωστός αρθρογράφος στο «Βήμα» το έγραψε κιόλας κατά τη γνώμη μας καθόλου τυχαία. Ξέρει πολύ καλά πως δεν έχει τέτοιο δικαίωμα (ακόμα και αν, για κάποιες ευκαιριακές σκοπιμότητες, του το έδωσε κάποιος) αλλά το αρπάζει με το έτσι θέλω και πάει να το κατοχυρώσει για μόνιμη χρήση.

Η εσωτερική λειτουργία των κομμάτων, οι τρόποι εκλογής της ηγεσίας τους και καθορισμού της πολιτικής τους δεν είναι ριάλιτι σόου. Και αυτό μας αφορά και μας ενδιαφέρει. Δεν μπορούμε να μην το παρατηρήσουμε ακόμα και όταν υπάρχουν συνένοχοι πολιτικοί των κομμάτων που «αφήνουν ανοιχτές πόρτες», ή τους αρέσει κιόλας, που για συγκυριακά οφέλη όχι μόνο το επιτρέπουν, αλλά το μετατρέπουν και σε μέσο για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Αλλωστε, τέτοιες επεμβάσεις επιχειρούνται να γίνουν και ενάντια στο ΚΚΕ. Το 'καναν την περίοδο της διάσπασης με διάφορες μεθόδους. Και σήμερα ακόμη διακρίνουμε τον κλεφτοπόλεμο. Ξέρουμε, για παράδειγμα, πως δεν είναι καθόλου αθώες εκείνες οι διατυπώσεις για «άθροισμα της αριστεράς» και οι σχετικές ...αναλύσεις.