«Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα μείνουν καθηλωμένα στο χτες. Στην εργατική τάξη, ιδιαίτερα στις νέες γενιές της, όπως και στις νέες γενιές των λαϊκών στρωμάτων, αξίζει μόνο ένα μέλλον, αυτό που φοβάται ο ιμπεριαλισμός: Το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό».

Τα παραπάνω σημείωσε ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, απευθυνόμενος στους εργάτες και τις εργάτριες, τους νέους και τις νέες, που χτες βράδυ συμμετείχαν μαζικά στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΝΕ Καβάλας του ΚΚΕ και το ΝΣ Καβάλας της ΚΝΕ για τα 90 χρόνια από τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η εκδήλωση πλαισιώθηκε από καλλιτεχνικό πρόγραμμα, ενώ προβλήθηκε επίσης σχετικό οπτικό υλικό.

«Δεκαέξι χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αστοί ιστορικοί - κοινωνιολόγοι, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και κάθε είδους οπορτουνιστές ανησυχούν γιατί γνωρίζουν ότι το "φάντασμα του Κομμουνισμού" εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί τα βάσανα των εργαζομένων σ' όλο τον κόσμο τα γεννά αυτό το βάρβαρο κοινωνικό - πολιτικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Η βαρβαρότητα αυτή γεννιέται από την αντίφαση που κουβαλάει μέσα του. Αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή και την καπιταλιστική ιδιοποίησή της. Αυτή την αντίφαση έλυσε η Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οχτώβρη του 1917», σημείωσε ο Θ. Κωνσταντινίδης.

Αναφέρθηκε στα επιτεύγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού, σημειώνοντας ότι παρά τις δυσκολίες, την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, τις επιθέσεις, ύψωσαν στα ουράνια της κοινωνικής απελευθέρωσης και δημιουργίας τους καταπιεσμένους. «Μέσα σε λίγα χρόνια εξαφανίστηκε η ανεργία. Από το '56 καθιερώθηκε 7ωρη και 6ωρη δουλιά. Εξασφαλίστηκε ελεύθερος χρόνος. Η Κοινωνική Ασφάλιση λύθηκε με τα πρώτα διατάγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης. Η χρηματοδότηση των ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων. Η επανάσταση έδωσε πλήρη δικαιώματα στη γυναίκα. Το σοβιετικό κράτος έκανε συνεχή προσπάθεια για τη λαϊκή παιδεία. Πάνω από τα 2/3 των εργαζομένων στη Σοβιετική Ενωση απέκτησαν ανώτατη ή πλήρη μόρφωση. Ανθισαν οι επιστήμες. Ας θυμηθούμε την πρώτη πτήση στο διάστημα του Γιούρι Γκαγκάριν. Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας και η συγκρότηση του σοβιετικού κράτους έγιναν τα θεμέλια και το μέσο για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, δημιουργού του σοσιαλιστικού πολιτισμού. Στη Σοβιετική Ενωση δεν ξεχώρισαν μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί σε όλους τους τομείς της αισθητικής, ξεχώρισε πάνω απ' όλα η μαζική υψηλή πολιτιστική στάθμη των λαών», είπε.

Στάθηκε ιδιαίτερα στην κοινωνική οπισθοδρόμηση που έφερε η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, αναφέροντας: «Οι λαοί στερήθηκαν προσωρινά το μεγάλο τους στήριγμα, τον ειλικρινή σύμμαχό τους. Είναι εκατόμβες οι νεκροί, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, οι ανάπηροι και οι πρόσφυγες. Τα Βαλκάνια, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι λαοί της Ρουάντα, της Αϊτής, της Σομαλίας είναι από τα πιο χαρακτηριστικά θύματα του νέου παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων μετά το 1989-1991. Ο εθνικισμός, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές, ο αντισοσιαλισμός και ο αντικομμουνισμός γίνονται όπλα στα χέρια των ιμπεριαλιστών για την υποκίνηση της διχόνοιας ανάμεσα σε λαούς και τον κατακερματισμό κρατών. Αναπτύσσονται νέα πυρηνικά όπλα και συστήματα».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Θ. Κωνσταντινίδης στις νέες διαστάσεις που παίρνει ο αντικομμουνισμός, έχοντας γίνει σε σειρά περιπτώσεων επίσημη κυβερνητική πολιτική. Οπως είπε, «δείχνουν τον τυπικό και περιορισμένο χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας ως δικτατορίας του κεφαλαίου. Σε κράτη που προέκυψαν από την καπιταλιστική παλινόρθωση και το διαμελισμό της Σοβιετικής Ενωσης, στις χώρες της Βαλτικής, στην Πολωνία, στην Τσεχία και αλλού, οι εγκληματίες πολέμου και οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών τιμώνται, ενώ οι ήρωες του αντιφασιστικού αγώνα διώκονται και τα σύμβολα της νίκης των λαών κατά του φασισμού γκρεμίζονται».

Ο Θ. Κωνσταντινίδης, μετά την αναλυτική αναφορά του στα διδάγματα που προκύπτουν από τη μελέτη της πολύτιμης εμπειρίας από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, την ανατροπή, τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, ξεκαθάρισε πως σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αποδείχνεται ότι ο ταξικός αγώνας δεν μπορεί να είναι κυρίως αμυντικός, για τη διαφύλαξη κάποιων κατακτήσεων, τη στιγμή που αλλάζουν οι άμεσες ανάγκες τόσο του κεφαλαίου όσο και της εργατικής τάξης. «Αποτελέσματα άμεσα και κυρίως προοπτικής μπορεί να δώσει μόνο η πολιτικοποίηση της δράσης, με αιτήματα που συγκρούονται με τη στρατηγική του κεφαλαίου, διεκδικούν τον παραγόμενο πλούτο σε όφελος των άμεσων παραγωγών του και ταυτόχρονα προετοιμάζουν τον υποκειμενικό παράγοντα για την κατάκτηση της εξουσίας. Τέτοιοι αγώνες μπορούν να διαμορφώνουν συσχετισμούς δυνάμεων υπέρ της εργατικής τάξης και των δυνάμει συμμάχων της, των λαϊκών στρωμάτων».