Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Είναι η νομιμότητα που η αστική τάξη θέλει να διατηρήσει. Κι επειδή δεν μπορεί να βγει και να πει καθαρά ότι θέλει να συντηρήσει μια εγκληματική πραγματικότητα, φουντώνει γενικά θέμα τήρησης της νομιμότητας, προβάλλοντας ως μπαμπούλα διάφορες κερδοφόρες «παραβατικές» συμπεριφορές, που όμως γεννά η ίδια η ύπαρξη της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

Ετσι με μπαμπούλα το κατασκεύασμά τους - τους εμπόρους ναρκωτικών, πέρασαν στα «Ζωνιανά των Πανεπιστημίων», τώρα μιλάνε για τα «Ζωνιανά των καταλήψεων στα σχολεία» και ακόμα καλύτερα μιλάνε ήδη για τα «Ζωνιανά της επαναστατικής πάλης», ταυτίζοντας τον χασισέμπορα με το χασικλωμένο νεοφασίστα που παριστάνει τον «αναρχικό», για να καταλήξουν στην αξίωση κάθε κινητοποίηση να θεωρείται εκ προοιμίου παράνομη.

Είναι σαν κι αυτόν που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Από την πρώτη στιγμή η υπόθεση «Παγκράτι» παραπέμπει σε προβοκάτσια ολκής. Από την πρώτη στιγμή η υπόθεση «Ζωνιανά» παραπέμπει σε σχεδιασμούς καταστολής που ξεφεύγουν από τα χασίσια. Ηδη εργοδότες στη Ζώνη κάνουν μήνυση σε εργάτες γιατί καταγγέλλουν το θάνατο εργατών. Ηδη εργοδότες θεωρούν παράνομη κάθε αναφορά στα εγκλήματά τους, επικαλούμενοι τους νόμους που οι ίδιοι σαν τάξη έχουν επιβάλει.

Δεν τους φτάνει η ανοιχτή καταστολή μέσα στους χώρους δουλιάς. Δεν τους φτάνει μια εκπαίδευση που παράγει φυτά. Δεν τους φτάνει ένα κράτος που με κάθε πράξη του τσακίζει τους από κάτω. Θέλουν το σύνολο των εργαζομένων σε κατάσταση φυτού να παρακαλούν τον αγά να τους σφάξει για να αγιάσουν.

Δεν πρέπει να περάσει αυτή η επιχείρηση. Κι εδώ δεν απαιτείται, πια, μια διαμαρτυρία για δημοκρατικές παραβιάσεις. Δε φτάνουν διαμαρτυρίες για κανόνες ασφάλειας στο χώρο δουλιάς. Δε φτάνουν διαδηλώσεις για να σωθούν οι δημοσιογράφοι και να πεθάνουν όλοι οι άλλοι. Εδώ κάθε ένας που παράγει και αναπαράγει την ιδεολογία των αστών κι - ακόμα χειρότερα - συμβάλει στην επιβολή της αστικής νομιμότητας, αναλαμβάνει ευθύνες σοβαρές.

Η εργατική τάξη δεν μπορεί να παρακολουθεί με σταυρωμένα χέρια ένα εγκληματικό σύστημα να αναβαπτίζεται κάθε τόσο με αλλαγή λεοντής. Η σιγουριά του μικρότερου κακού έχει εκλείψει προ πολλού. Η καμπάνα χτυπάει καιρό για όλους τους από κάτω. Δεν είναι η εκκλησία του θεού που καλεί, αλλά η εκκλησία του δήμου που πρέπει να λειτουργήσει επιβάλλοντας τη δική της εξουσία που να εκφράζει τα δικά της συμφέροντα. Και η επιβολή μιας τέτοιας νομιμότητας είναι νόμιμη όταν αυτοί είναι οι συσχετισμοί που την επιβάλλουν. Που σημαίνει όχι μόνο καμία ανοχή στην αστική τάξη, αλλά και λαϊκή συσπείρωση για την επιβολή με όρους εξουσίας του δίκιου των από κάτω.