Προτείνοντας στο λαό σοσιαλδημοκρατικά «υποκατάστατα» αντί για λύσεις στα σωρευμένα λαϊκά προβλήματα, προεκτείνοντας το χέρι «φιλίας» προς το ΣΥΝ, και ορίζοντας το ΚΚΕ ως πολιτικό τους αντίπαλο στις ευρωενωσιακές επιλογές τους, συνεχίστηκαν χτες οι ομιλίες των πρώτων στελεχών στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στο Φάληρο. Κινήσεις που ξεκίνησαν την πρώτη μέρα από τον πρόεδρο Γ. Παπανδρέου κι έτυχαν μιας αποδοχής από τον έτερο πρόεδρο Α. Τσίπρα. Τέτοιες συνεργασίες «ψήνουν», προκειμένου να επανεγκλωβίσουν λαϊκά στρώματα με ψεύτικα διακυβεύματα, να διατηρηθούν στην εξουσία και να συνεχίσουν να εφαρμόζουν την ίδια αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική, που επιτάσσει ο ευρωμονόδρομός τους.

Η δεύτερη μέρα επεφύλαξε μια εικόνα περίπου παρακμής, με πολύωρη καθυστέρηση στην έναρξη εργασιών και ελάχιστους συνέδρους - σε σύγκριση με τους ορισθέντες 7.000 - να παρακολουθούν τις ομιλίες. Γεγονός που επισημάνθηκε και κατακρίθηκε και από μικρομεσαία στελέχη που πήραν το λόγο.

Σε ό,τι αφορά στις τοποθετήσεις των μεγαλοπαραγόντων του κόμματος, ο γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Ν. Αθανασάκης είπε ότι «κάποιοι θέλουν να υποταχθούμε στις καθημερινές δημοσκοπήσεις, στους αριθμούς των δημοσκοπήσεων. Εμείς είμαστε εδώ για να αλλάξουμε και τους αριθμούς των δημοσκοπήσεων και τελικά για το εκλογικό αποτέλεσμα της νίκης στις επόμενες εκλογές». Προειδοποίησε μάλιστα την ηγεσία του ΣΥΝ ότι «δωρητές ψηφοφόρων δε θα γίνουμε».

Ο Μ. Ανδρουλάκης που υποτίθεται θα εισηγούνταν τις πολιτικές θέσεις στο συνέδριό τους, απεραντολογούσε επί ώρα χωρίς να πει τίποτε το συγκεκριμένο - πιθανά δε χρειάζεται με βάση τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα, αλλά και όσα λένε ως αντιπολίτευση π.χ. ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ωστόσο δεν ξέχασε να αναφερθεί κι αυτός στον όμορό τους χώρο: «(...) θα ήθελα να πω - και πιστεύω ότι διερμηνεύω όλους σας - ότι εμείς καλωσορίζουμε αυτό το μικρό μήνα του μέλιτος του ΣΥΝ (...) ζητάμε ανταγωνιστές συμμάχους, ανταγωνιστές συμπαίκτες για να δημιουργήσουμε το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό (...) Μακάρι, λέμε, να υπερβεί ο ΣΥΡΙΖΑ τις αντιφάσεις του, το διχασμό της πολιτικής του προσωπικότητας (...) και να συνεργήσει σε μια προοδευτική εναλλακτική λύση».

Ο Ε. Βενιζέλος υπογράμμισε, φυσικά, ότι «το ΠΑΣΟΚ περνά τη δυσκολότερη φάση της ιστορίας του», «Από τον Ιανουάριο (...) όλες οι έρευνες καταγράφουν χωρίς εξαίρεση μια καθαρή τάση που οφείλει να μας ταρακουνήσει», «Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να σφυρίζει αδιάφορα και να υποδύεται ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και ότι δεν υπάρχει πρόβλημα». Και μετά τις εσωκομματικές σπόντες, για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων, παρέπεμψε στις «κεϋνσιανές πολιτικές» κατά την πάγια γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας. Με το βλέμμα στην Κουμουνδούρου είπε ότι «το ΠΑΣΟΚ πρέπει να παραμείνει ένα μεγάλο πλειοψηφικό κόμμα», όμως «η έννοια της αυτοδύναμης πλειοψηφίας και της ισχυρής κυβέρνησης έχει πληγεί», «ο πολίτης (...) θέλει μια κυβέρνηση σταθερή, αλλά χωρίς μονοκομματική και παλαιοκομματική νοοτροπία». Επίσης ότι «αν το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, δεν υπάρχουν οι αριθμητικές και θεσμικές προϋποθέσεις για μια προοδευτική διακυβέρνηση στον τόπο. Αυτό θα πρέπει να απασχολεί με υπεύθυνο και σοβαρό τρόπο και τους φίλους μας του ΣΥΝ».

Αναπόφευκτες ήταν και κάποιες αναφορές στο ΚΚΕ, από όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν επιθυμούν ανάλογες «συνεργασίες» μαζί του. Χαρακτηριστική μια αποστροφή στο λόγο του Χ. Βερελή, ότι είναι «το ΚΚΕ το πιο παλιομοδίτικο, το πιο απολιθωμένο και απομονωμένο κόμμα της Ευρώπης αυτή τη στιγμή στον κομμουνιστικό χώρο». `Η ο Α. Λοβέρδος να διακηρύττει ότι «η μεταπήδηση στην κομμουνιστική αριστερά δεν είναι κάτι που έχει ανάγκη ο τόπος ή η παράταξη. Η χώρα δε χρειάζεται άλλα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς ή της κομμουνιστικής αριστεράς». Είναι φανερό ποιος τούς χαλά τη «σούπα», αντιμαχόμενο σταθερά όσα - πέρα από τα εύηχα φληναφήματα - εφαρμόζουν.