Χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την «ενότητα» του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και της Αριστεράς - όπως τέλος πάντων εννοούν οι ίδιοι την ενότητα - εμφανίστηκαν χτες τόσο ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος όσο και οι Μ. Κωστόπουλος και Γ. Θεωνάς, σε δηλώσεις τους σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά και στη συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΓΣΕΕ.

«Αξιοπερίεργο» χαρακτήρισε το γεγονός των δύο συγκεντρώσεων ο Μ. Κωστόπουλος, χωρίς να κοκκινίζει καν μοστράροντας στο πλευρό του Τσουκάτου! Δίπλα στον Παυλόπουλο και τον Λυκουρέζο της ΝΔ. Ηταν πράγματι εκεί «όλοι μαζί», όπως προανήγγειλε από καιρό το σχετικό σύνθημα του ΣΕΒ. Κι από εκεί, διεκδικώντας ρόλο «κοινωνικού εταίρου», ζήτησε επανασύνδεση της Αριστεράς με το εργατικό κίνημα!!!

Αλλά για τους εργάτες το «αξιοπερίεργο» δεν είναι οι δύο συγκεντρώσεις - όπως αθώα αναρωτιούνται οι Κωνσταντόπουλος και Κωστόπουλος, εναγκαλιζόμενοι κατά τη συγκέντρωση - αλλά το ποιοι «αριστεροί» έχουν διακόψει με πλήρη συνείδηση κάθε σχέση με το εργατικό κίνημα, το οποίο βεβαίως ούτε ταυτίζεται ούτε καμία σχέση έχει με αυτές τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γ. Θεωνάς εμφανίστηκε με τις ίδιες «απορίες», δηλώνοντας πως «δε δικαιολογούνται οι δύο συγκεντρώσεις», εκφράζοντας επιπλέον την άποψη ότι αυτό φταίει για τη χαμένη αξιοπιστία του συνδικαλιστικού κινήματος(!) και όχι ο μέχρι σήμερα ρόλος των ηγεσιών του, για τον οποίο ούτε λέξη κριτικής δε βρήκε να ψελλίσει.

Στην ίδια προπαγανδιστική γραμμή ο Ν. Κωνσταντόπουλος, στο ραδιοφωνικό σταθμό «9.84», δήλωσε πως δεν έχει νόημα «να λέμε ενότητα στη δράση, αλλά χωριστές συγκεντρώσεις», ενώ χαρακτήρισε «πολιτική υποκρισία και πολιτικό παραλογισμό να λέμε ενότητα στη δράση για τα προβλήματα που είναι κοινά, αλλά την ίδια ώρα από το ΚΚΕ να προβάλλεται η άποψη ότι το μέτωπο είναι εναντίον του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του Συνασπισμού»(!).

Η λαθροχειρία που επιχειρεί είναι εμφανής, όπως και η συνεχής και μόνιμη διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, στην απελπισία του μπροστά στην πλήρη χρεοκοπία της πολιτικής του κόμματός του όλα τα προηγούμενα χρόνια, προφανώς επιδιώκει να σκορπίσει σύγχυση, εμφανίζοντας την ενότητα στη βάση, μεταξύ των εργαζομένων, ταυτόσημη με την ενότητα κορυφών, χωρίς όρους, μακριά και έξω από τα προβλήματα των εργαζομένων και τα αιτήματά τους.

Οσο για το ποια ενότητα ενδιαφέρει τον πρόεδρο του ΣΥΝ, το αποκάλυψε μόνος του λίγο αργότερα, δηλώνοντας την επιθυμία του για... διάλογο, απηύθυνε μάλιστα και κάλεσμα συμμετοχής σ' αυτόν, τείνοντας επί της ουσίας χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, που επιθυμεί διακαώς ακριβώς το ίδιο πράγμα και περιφρονώντας προκλητικά το «όχι στο διάλογο», που διατρανώθηκε περίτρανα χτες από χιλιάδες εργαζόμενους. Το πόσο συγχυσμένη είναι η ηγεσία του ΣΥΝ μπροστά στις εξελίξεις φαίνεται από το γεγονός ότι προσπαθεί απεγνωσμένα να πιαστεί από «σανίδες σωτηρίας» που της πετάει το κατεστημένο, ώστε να μπορεί προς το παρόν να φέρει σε πέρας το ρόλο και την αποστολή που της προορίζουν και τον οποίον έχει ευχαρίστως αποδεχτεί...