Τα δύο γεγονότα που θα αναφέρω, ας τα διαβάσει με προσοχή ο κύριος "γραφικός", μηνυτής της εφημερίδας μας Ριζοσπάστης", που μαζί με το Κόμμα μας, το ΚΚΕ "τραβάει την ανηφόρα" 81 χρόνια.

Ισως, έστω και τώρα, καταλάβει σε ποιες δυνάμεις στηρίχτηκε η εφημερίδα μας, στηρίζεται και θα στηρίζεται.

Καλό θα ήταν ακόμη να θυμηθεί ο κ. Γιαννόπουλος - υπουργός "Δικαιοσύνης" και μηνυτής μας - πως αυτό το 5%, το 7%, που τόσο πολύ αρέσκεται ειρωνικά να αναφέρει, αυτή η "μικρή μειοψηφία" δικαιούται να αντιστέκεται και να αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που είναι μέλος. Βέβαια θέλει να ξεχνάει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα καθορίζεται από τους "δίκαιους" εκλογικούς νόμους που φτιάχνουν. Ακόμη, πως το ποσοστό αυτό ανέβηκε στο 12%, στο 15% και 25% σε εποχές με γεμάτα στρατοδικεία, εξορίες, φυλακές, Γ΄Ψήφισμα, ν.509 και 375. Ανάλογα δε με τις συνθήκες που κάθε φορά διαμορφώνονται γίνεται ποτάμι βουερό που παρασέρνει, καθαρίζει ό,τι περιττό και ξελαμπικάρει μυαλά και συνειδήσεις.

Εκτελέστηκε 21 Φλεβάρη του 1948! Ο τελευταίος χαιρετισμός της προς τις κρατούμενες με βαριές καταδίκες και μελλοθάνατες συντρόφισσες ήταν ο χορός του Ζαλόγγου "Στη στεριά δε ζει το ψάρι", κάτω από τον ιστορικό φοίνικα των φυλακών Αβέρωφ.

Το ηρωικό παράδειγμά της ακολούθησαν ακόμη 16 απροσκύνητες ηρωίδες της Αθήνας - στην υπόλοιπη Ελλάδα ήταν δεκάδες- ανάμεσά τους οι 17χρονες ΕΠΟΝίτισσες Γεωργία Πολυγένους και Μαρία Ρέππα, επιστημόνισσες, η Ισμήνη Σιδηροπούλου καθηγήτρια μαθηματικών, εκτελέστηκε 16/8/48. Από τον Πειραιά η Μαίρη Λεοντιάδου, η παραδουλεύτρα "με τα φουσκωμένα από τις μπουγάδες χέρια" όπως τα αποτύπωσε στο ποίημα που της αφιέρωσε ο Γ. Ρίτσος.

Χορεύοντας κάτω από το φοίνικα είπε:

"Αν είναι το δικό μου αίμα να κλείσει τους τάφους, χαλάλι!"

Εκτελέστηκε 19.4.'49.

Ετσι έγινε θρύλος ο φοίνικας και του αφιέρωσαν το γνωστό τραγούδι "Ο Φοίνικας".

Ας θυμηθούμε δυο γραμμές του:

Αφήνουμε το φοίνικα

που δρόσιζε αδελφούλες

και στα πυκνά του τα κλαδιά

χορέψανε ΣΤΑΘΟΥΛΕΣ!

Μετά τη Βάρκιζα, ο "Ριζοσπάστης" δεν έφτανε στα περίπτερα και τους εφημεριδοπώλες των συνοικιών της Αθήνας. Τον σχίζανε οι Χίτες και οι λοιποί συνεργάτες των Γερμανών. Σκεφτείτε τώρα τι γινόταν στην επαρχία. Η κυκλοφορία του ήταν τότε 100.000 φύλλα περίπου.

Ετσι γίναμε πολλοί διακινητές της εφημερίδας μας με άδεια. Ενα πρωί, Απρίλης 1945, όρμησε η γνωστή Χίτικη ομάδα της Ν. Σμύρνης, Παπαγγελής και Σία στη διακινήτρια και της έσχισε τα ογδόντα φύλλα. Στην έκκλησή της για βοήθεια άνοιξαν οι πόρτες των τότε χαμηλών σπιτιών και κυνήγησαν τους θρασύδειλους, γιατί τέτοιοι ήταν. Η δίκη που ακολούθησε, παρά τις φοβερές εκείνες συνθήκες, υπήρξαν δικαστές, προς τιμήν τους, που δικαίωσαν τη διακινήτρια και βέβαια την εφημερίδα.

Δε γλίτωσαν τα φύλλα του "Ριζοσπάστη" εκτός από μερικά μισοκομμένα κομμάτια. Δε γλίτωσαν όμως ούτε οι πληρωμένοι "παλικαράδες" από τα χέρια του λαού της συνοικίας, που σαν ένας άνθρωπος έτρεξε να προφυλάξει την εφημερίδα που υπερασπίζονταν τους καημούς, τα βάσανα και τους αγώνες του, για να αλλάξουν αυτή τη μίζερη ζωή του και αν δεν επενέβαιναν τα στελέχη που παραβρέθηκαν εκεί ο κόσμος θα τους είχε λιντσάρει.

Οταν βγήκε πάλι στην παρανομία, το Κόμμα και όλες οι μαζικές λαϊκές οργανώσεις, αυτός ο κόσμος, αυτές οι χαμηλές ζεστές και σίγουρες πόρτες άνοιγαν κάθε ώρα του 24ώρου για να αγκαλιάσουν, να προφυλάξουν και να κρύψουν τους παράνομους πάλι διακινητές του "Ευαγγελίου του λαού".

Γι' αυτό, κύριε Υπουργέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι, κανείς και με τίποτα δε θα μπορέσει να εξαφανίσει το ΚΚΕ και την εφημερίδα του, το "Ριζοσπάστη". Είναι γέννημα και θρέμμα αυτού του λαού που έδωσε και συνεχίζει να δίνει τα καλύτερα παιδιά του στον αγώνα. Οι ρίζες είναι τόσο βαθιές και γερές που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τις φτάσει και να τις κάψει. Πολλές φορές έχουν κόψει τα βλαστάρια αυτού του δέντρου, ελπίζοντας στην εξαφάνισή του, όμως πάντα θα βλασταίνουν καινούρια, που θα υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια, θα υπερασπίζονται την αδικία και την εκμετάλλευση, την ίδια τη ζωή τους.