Ολοφάνερο είναι, τελικά, σε όλους -ίσως,... πλην του Γ. Παπαντωνίου- ότι, τα όσα εξάγγειλε προχτές ο Κ. Σημίτης, κάθε άλλο παρά δικαιολογούν την ονομασία «κοινωνικό πακέτο», που τόσο διαφημίζεται τον τελευταίο καιρό. Πώς να το κάνουμε. Τα μεν ψίχουλα των λίγων πεντοχίλιαρων δε χρειάζονται ούτε καν... πακετάκι για να τα βάλεις. Οσο δε, για τον όρο «κοινωνικό», ας μη μιλήσουμε καλύτερα και... κολαστούμε.

Οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες, όμως, δεν περιελάμβαναν μόνον τα περί «κοινωνικού πακέτου». Περιελάμβαναν, επίσης, και μέτρα για την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης, όπως τα ονόμασε η κυβερνητική προπαγάνδα. Μέτρα, τα οποία δε χωράνε σε «πακέτο», όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι φτάνει και... μπαούλο. Κίνητρα για συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, δραστική μείωση της φορολογίας για τους εφοπλιστές, φοροαπαλλαγές για τις Εταιρίες Επενδύσεων Ακινήτων, νέα κίνητρα για τις επιχειρήσεις νέων τεχνολογιών, κλπ., κλπ.

Θα προσέξατε, όμως, ότι για τα μεν ψίχουλα ο Κ. Σημίτης ανακοίνωνε συγκεκριμένα νούμερα, επιχειρώντας προφανώς να εντυπωσιάσει με τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια, αλλά για τις νέες προκλητικές παροχές, προς τους... αναξιοπαθούντες κεφαλαιοκράτες, δεν είπε τίποτε το συγκεκριμένο. Το σημειώνουμε, γιατί αποτελεί μια επιπλέον απόδειξη, τόσο του αντιλαϊκού περιεχομένου της κυβερνητικής πολιτικής, όσο και της εξόφθαλμης επιχείρησης παραπλάνησης των εργαζομένων.