Συμφωνώντας με τα προσυνεδριακά κείμενα του ΚΚΕ, που αποτυπώνουν με ακρίβεια την πραγματικότητα και με σαφή τρόπο προσδιορίζουν όσα πρέπει να γίνουν με ορίζοντα την αλλαγή του εκμεταλλευτικού συστήματος που ζούμε, θέλω να σημειώσω ορισμένες σκέψεις μου, σαν συμβολή σε αυτή την προσπάθεια του Κόμματος.

Χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, που είναι άρρηκτα δεμένη με στη στρατηγική μας.

Θεωρούμε απόλυτα αναγκαία την προσέλκυση μεσαίων στρωμάτων, από την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, σαν συμμάχων της εργατικής τάξης στην επαναστατική της πορεία και φυσικά τους επιδιώκουμε παίρνοντας υπόψη τη διαμορφωμένη πραγματικότητα.

Παίρνουμε υπόψη μας πως δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, που να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αυτοαπασχολούμενων και της αγροτιάς, για να συζητήσουμε μαζί τους. Πως όσοι τους γυροφέρνουν επιχειρούν να τους συσπειρώσουν δημαγωγικά σαν ψηφοφόρους, δε θέλουν να ξεφύγουν και δεν ξεφεύγουν από τη διαχείριση του συστήματος. Δεν μπορούν να τους εκπροσωπήσουν.

Με αυτά τα δεδομένα και εφόσον είναι πολιτικά παράλογο να βάλουμε εμείς, σαν Κόμμα, κάποιους άλλους να φτιάξουν τα πολιτικά σχήματα που λείπουν από τα μεσαία στρώματα, στηριγμένοι στις καθοριστικές δυνατότητες της εργατικής τάξης, την καθοδηγούμε να οικοδομήσει την κοινωνικο-πολιτική συμμαχία της με τους αυτοαπασχολούμενους και την αγροτιά, πατώντας πάνω στα αντικειμενικά κοινά συμφέροντα που έχουν απέναντι στα μονοπώλια, αξιοποιώντας όσο μπορεί καλύτερα την διαδικασία των συσπειρώσεων και τη λογική των μετώπων.

Σε κάθε περίπτωση, σαν βάση οικοδόμησης αυτής της συμμαχίας δε χρησιμοποιούμε απλά και μόνο τα όποια οξυμένα προβλήματα, αλλά και τις αιτίες που τα αναπαράγουν και τα οξύνουν, σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, δίνοντας πολύ καθαρά και τη στρατηγική μας επιδίωξη. Δε βάζουμε σαν προϋπόθεση συμμετοχής τη συμφωνία με ολόκληρο το πρόγραμμά μας και έτσι η προτεινόμενη λαϊκή συμμαχία αποκτάει ξεχωριστές δυνατότητες για ευρύτητα και προοπτικές μεγαλύτερης διεύρυνσης.

Εφόσον είναι ξεκάθαρο, όπως, δεν μπορούν στον καπιταλισμό να υπάρξουν νησίδες ευημερίας των εργαζομένων, έτσι η εργατική λαϊκή εξουσία, σε μια χώρα, δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες καπιταλισμού, όσο κυριαρχεί η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Γι' αυτό και η πάλη για την κατάκτησή της προϋποθέτει, όπως πάντα, την ενσωμάτωση της αντικαπιταλιστικής γραμμής. Την ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτή την πεντακάθαρη τοποθέτηση που έχει θεωρητική βάση και πρακτική έκφραση, τη θεωρούμε απόλυτα αναγκαία, επιβεβλημένη και ρεαλιστική, στις συγκεκριμένες συνθήκες, αφού πριν και πάνω από όλα στηρίζει την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεών μας στον πρωταγωνιστικό ρόλο της εργατικής τάξης, που από την ίδια της τη φύση είναι ο πλέον αξιόπιστος εγγυητής των εξελίξεων.

Με τούτες τι φράσεις δε λέμε κάτι καινούριο. Πολύ περισσότερο δεν αλλάζουμε τίποτε, αφού αντικαπιταλιστική γραμμή, αντιμονοπωλιακή λογική και αντιιμπεριαλιστική δράση συνυπάρχουν και συμπορεύονται αρμονικά στην, σταθερά και αταλάντευτα, επιδιωκόμενη προώθηση του στρατηγικού μας στόχου, που προβλέπει την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και, προοπτικά, της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Οι επεξεργασίες του 19ου Συνέδριου, συμπυκνώνοντας την πείρα των μέχρι σήμερα προσπαθειών μας, αναμένεται να βοηθήσουν παραπέρα τη μεγαλύτερη, πλατύτερη, βαθύτερη και αποτελεσματικότερη παρέμβασή μας στο λαό, την ανάπτυξη της δράσης μας και φυσικά στην καλύτερη οργάνωση της ταξικής πάλης με την προοπτική της νίκης που χρειάζονται η εργατική τάξη και ο λαός. Σε αυτή την βάση, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τις αυθαιρεσίες και τον υποκειμενισμό που κρύβονται πίσω από ορισμένες διατυπώσεις, που δημόσια και αντιπαραθετικά, γίνονται για το Κόμμα μας:

• Εντυπωσιακά αντιεπιστημονικό εφεύρημα είναι η άποψη πως «Το ΚΚΕ μέχρι σήμερα δεν είχε αντικαπιταλιστική γραμμή. Τώρα την απόκτησε», αφού από την ίδια την ιστορική πραγματικότητα προκύπτει το αντίθετο συμπέρασμα.
• Αυθαίρετος και αντιδιαλεκτικός είναι ο ισχυρισμός πως «το ΠΑΜΕ και οι άλλες συσπειρώσεις, που προτείνονται - προβάλλονται από το ΚΚΕ, δεν μπορούν να συγκεντρώσουν άλλες δυνάμεις πέρα από τις στενά κομματικές», όταν η συγκρότηση, οι στόχοι και η λογική των συσπειρώσεων αφήνουν εξ αντικειμένου περιθώρια συσπείρωσης που αφορά ευρύτερο κόσμο. Οταν για τον αντίθετο ακριβώς λόγο τις κτυπούν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι.
• Ο ισχυρισμός πως ταυτίζουμε, σε διάφορους χώρους, τις συσπειρώσεις με τις παρατάξεις μας είναι και αυτός ανακριβής. Αλλωστε η κομματική αντίληψη ήταν και είναι συγκεκριμένη και σαφής, μια και ο ρόλος των συσπειρώσεων είναι πολύ διαφορετικός και ευρύτερος των παρατάξεων. Αν κάπου έγινε κάποιο λάθος, δεν μπορεί και δεν πρέπει, από ένα γεγονός να βγαίνουν αβάσιμα συμπεράσματα και γενικεύσεις.
• Σε σχέση με τη λογική του μετώπου και όσα λέγονται για το αν η λαϊκή συμμαχία έχει χαρακτηριστικά μετώπου, δημιουργώντας συγχύσεις, τονίζουμε πως από την ίδια την συγκρότησή της η λαϊκή συμμαχία έχει χαρακτηριστικά μετώπου.
• Σε αντιδιαλεκτική μεθοδολογία σκέψης και στη γνωστή λαθεμένη αντίληψη, που θέλει να κλείνουμε την πολιτική πρακτική σε κουτάκια, εκτιμάμε πως οφείλονται κάποιες απόψεις που προβλέπουν διαμόρφωση μετώπων πάλης ενάντια σε οξυμένα προβλήματα, με τρόπους που μπορεί -τάχα- να μη σχετίζονται με την στρατηγική μας ή κάποιες άλλες που υπονοούν πως θα υπάρχουν περίοδοι που η στρατηγική μας δε θα είναι ή δε θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα ορατή.
• Ακόμη πιο επικίνδυνες, για το επαναστατικό Κόμμα νέου τύπου, γίνονται κάποιες απόψεις που προβλέπουν για την αντιμετώπιση σοβαρών καταστάσεων αλλά και για την εκπλήρωση σημαντικών -τάχα- στόχων να συνεργαζόμαστε με τον οπορτουνισμό και τον ρεφορμισμό.

Ξεκάθαρα δείχνουν, πως, όσοι έχουν αυτές τις απόψεις, δεν έχουν βγάλει συμπεράσματα από τον εναγκαλισμό μας με τους σοσιαλδημοκράτες, την περίοδο της αντιφασιστικής πάλης. Δείχνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρά αυτό επιδρά στον αποπροσανατολισμό του λαού και στην καλλιέργεια αυταπατών.

Δείχνουν να πιστεύουν πως θα μπορούσαμε να έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας με τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ για να ξεπεράσουμε δήθεν τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης και των ιδιαίτερα οξυμένων κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων στη χώρα μας, αγνοώντας συνειδητά, πόσο ακριβά θα πλήρωνε και για πόσες δεκαετίες την υποδούλωσή του στο συγκεκριμένο εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε.

Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα το πώς θα κατανοηθούν αυτά τα ζητήματα από τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος.

Αν σωστά κυριαρχήσει η κομματική λογική που περιέχεται στα ντοκουμέντα μας, θα έχουμε συμβάλει στο ατσάλωμα του Κόμματος. Στην άνοδο της ικανότητάς του να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τον οπορτουνισμό σε κάθε του έκφραση.

Οι Θέσεις της ΚΕ, το προτεινόμενο Πρόγραμμα και το Καταστατικό θεωρώ ότι βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση.

Η ορθότητα όμως των Θέσεων και των αποφάσεων που θα καταλήξει το Συνέδριο δεν εξασφαλίζουν ντε-φάκτο την πορεία προς τα μπρος. Εξαρτάται πρώτα και κύρια από όλα τα μέλη του Κόμματος η επιβεβαίωσή τους στη ζωή. Η δημιουργική εφαρμογή και ανάλυσή τους στην κοινωνία είναι έργο που πέφτει στις πλάτες όλων μας.

Για να γίνει αυτό, θεωρώ ότι πρέπει η δράση μας να αποχτήσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

• Αταλάντευτη ιδεολογική πάλη.

Η αστική τάξη με την καθημερινή εξαθλίωση όλο και περισσότερων λαϊκών στρωμάτων έχει διπλό στόχο:

Πρώτος στόχος να εξασφαλίσει την επιβίωση και κερδοφορία του κεφαλαίου.

Δεύτερος και σημαντικότερος η υποταγή κάθε φωνής αντίστασης, το πέρασμα κλίματος ηττοπάθειας και μοιρολατρίας αλλά και παραπέρα η πίεση στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και στο ΚΚΕ να τα «διπλώσουν».

Εκεί θα κριθεί η δική μας αντοχή. Πρέπει ατσαλωμένοι ιδεολογικά και πολιτικά να μην επιτρέψουμε ούτε το ΚΚΕ να κάνει πίσω, αλλά και η εργατική τάξη να καταλάβει ότι δεν πρέπει να νερώνει πια το κρασί της.

Εκούσια ή ακούσια, οι απόψεις που ακούγονται και μέσα στο Κόμμα αλλά πολύ περισσότερο από «φίλους» έξω από αυτό, για την εγκατάλειψη δήθεν του Προγράμματός του ντυμένες με μπόλικα τσιτάτα Μαρξισμού - Λενινισμού σε ένα οδηγούν. Ενα άλλο ΚΚΕ βολικό και υποταγμένο.

Πρέπει να αναμετρηθούμε και να απορρίψουμε τέτοιες λογικές. Βασική αφετηρία έχουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που κακά τα ψέματα, καλλιεργήθηκαν και μέσα στο Κόμμα αλλά πολύ περισσότερο στους φίλους και οπαδούς. Η μακρά και «εύκολη» περίοδος από τη μεταπολίτευση και μετά, η απόκρουση της προσπάθειας διάλυσης του Κόμματος, η επιβεβαίωση των αναλύσεών του όλα αυτά τα χρόνια, δημιούργησαν ένα αίσθημα αυτοϊκανοποίησης και διολίσθησης - εδώ υπάρχει η διολίσθηση - ότι η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας αφορά την ανάληψη της κυβέρνησης κάποια Δευτέρα μετά τις εκλογές. Ευνόησαν όλα αυτά την ανάπτυξη απόψεων για ανάγκη «πλατιών συνεργασιών», «κυβερνητικές λύσεις σωτηρίας του λαού». Τώρα που το Κόμμα έκανε το ποιοτικό άλμα και καθορίζει ότι η ανατροπή θα στηριχτεί στην κοινωνική συμμαχία και όχι σε πολιτικές συμμαχίες κορυφών, ότι δεν μπορείς να αποκοιμίζεις το κίνημα με παραμύθια λύσεων εντός του συστήματος, ότι χρέος της εργατικής τάξης είναι να αμφισβητήσει την εξουσία της αστικής τάξης και όχι να τη διαχειριστεί καλύτερα, κάποιοι ξεβολεύτηκαν.

• Εξειδίκευση της πρότασης εξουσίας σε κάθε τομέα.

Να απαντήσουμε συγκεκριμένα ποιο θα είναι το αύριο. Πώς η λαϊκή εξουσία θα λύσει τα προβλήματα του λαού. Αυτό απαιτεί καλή γνώση των προβλημάτων κάθε χώρου, σύνδεση του μερικού με το γενικό.

Οταν μένουμε μόνο στο ειδικό χανόμαστε στις αυταπάτες που καλλιεργεί ο αντίπαλος, όταν μιλάμε γενικά μπαίνουμε στη λογική «του μοντέλου» και πού εφαρμόζεται.

• Αξιοποίηση του περίγυρου του Κόμματος.

Χρειάζεται μόνιμη επαφή, συγκεκριμένες χρεώσεις, να ακούσουμε την άποψή του, να λύνουμε απορίες. Εμπιστοσύνη αλλά και κριτική όπου βλέπουμε ότι υπάρχουν λαθεμένες απόψεις, βοήθεια να ξεπεραστούν.

Οχι περιστασιακή επαφή σε κάθε εκλογική μάχη ή πριν από μια απεργία. Ο περίγυρος του Κόμματος είναι πρόθυμος να μπει στη μάχη όταν βλέπει ότι τον εμπιστεύεσαι.

• Χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας.

Σε επίπεδο συντονισμού των μετωπικών οργανώσεων δεν νομίζω ότι κανείς θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος. Πρέπει να επιμείνουμε σ' αυτό. Είναι αδιανόητο οι γραμματείες να βρίσκονται (ή το συνηθέστερο να μη βρίσκονται) μπροστά σε κάποια απεργία. Μέτωπο δεν είναι η κοινή παρουσία στην πορεία, στην απεργία. Είναι πόσο συνδέουμε τα προβλήματα κάθε χώρου σε κοινή κατεύθυνση. Πόσο αναπτύσσουμε κοινές δράσεις για τα προβλήματα. Πώς θα πείσουμε τον ΕΒΕ για την κοινή δράση με την εργατική τάξη, όταν δεν υπάρχει μόνιμη επαφή μεταξύ των δυνάμεών μας π.χ.στους εμποροϋπάλληλους με τις δυνάμεις μας στον Εμπορικό Σύλλογο.

• Στήσιμο και λειτουργία των Λαϊκών Επιτροπών.

Η Λαϊκή Επιτροπή δεν είναι μια διαδικασία δημιουργίας μιας ακόμη επιτροπής. Το στήσιμό της θα είναι αποτέλεσμα βασανιστικής διαδικασίας που πρέπει να ξεπηδήσει από την πρωτοπόρα δράση στα πρωτοβάθμια σωματεία. Θα έχουμε προβλήματα με τις Λαϊκές Επιτροπές όσο δεν αλλάζουν οι συσχετισμοί στο κίνημα, όσο δεν μαζικοποιούνται τα σωματεία, όσο δεν βάζουν στα αιτήματά τους στόχους της συμμαχίας. Η Λαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να είναι το μάτι και το χέρι του ταξικού σωματείου στη γειτονιά. Η Λαϊκή Επιτροπή που δεν έρχεται σαν αποτέλεσμα της τέτοιας δράσης των σωματείων, θα περιοριστεί σε μια επιτροπή κομματικών δυνάμεων και επιρροών που θα διανέμει τρόφιμα και θα συνδέει ρεύμα, όσο κι αν δεν υποτιμούμε τέτοιες δράσεις.

• Η δράση μας στα σωματεία.

Αυτά δίνουν το παράδειγμα, αυτά είναι η εικόνα μας σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Και εκεί χρειάζεται ποιοτική αλλαγή στη δράση μας. Απαιτείται σίγουρα πολύς κόπος για να πάρει ταξική ρότα ένα σωματείο σε οποιοδήποτε χώρο. Και μετά; Εχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε στην ενεργοποίησή του, στον εμπλουτισμό της ζωής και της δράσης του, πώς με τη λειτουργία του το κάνουμε σπίτι του εργάτη, του ΕΒΕ, του αγρότη. Κριτήριο της δουλειάς μας να είναι πόσα σωματεία έχουν ζωή, δράση, πόσο μαζικοποιούνται, πόσες συνελεύσεις έγιναν, τι αποφάσεις πήραν. Πόσο καθορίζουν τις πρωτοβουλίες που θα πάρει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ. Θα έχουμε κάνει βήματα όταν η απόφαση π.χ. για την κήρυξη απεργίας είναι απόφαση εκατοντάδων συνελεύσεων στους τόπους δουλειάς.

Εκεί στην καθημερινή δράση θα αλλάξουν συνειδήσεις, θα βρούμε τον πρωτοπόρο, τον αγωνιστή, το μελλοντικό μέλος του Κόμματος.

• Η δουλειά στους ΕΒΕ.

Χρειάζεται εξειδίκευση και ανάπτυξη η πολιτική μας και είναι θετικό ότι στον προγραμματισμό της νέας ΚΕ μπαίνει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τους ΕΒΕ. Είναι ο χώρος που λόγω του όγκου του θα δώσει στο επόμενο διάστημα μεγάλο αριθμό ανώριμων μαζών που εξαθλιωμένες θα ψάχνουν έκφραση. Η δουλειά μας στο χώρο των ΕΒΕ όπως αποδεικνύει και η πείρα των αντίστοιχων οργανώσεων είναι πολύ δύσκολη. Εδώ μιλάμε για στρώματα με αυταπάτες, με ισχυρή επίδραση της μικροϊδιοκτησίας πάνω τους. Στρώματα που οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες ολότελα συμβιβασμένες και υποταγμένες τα σπρώχνουν στην υποταγή ρίχνοντάς τους ψίχουλα από τα διάφορα προγράμματα. Απαιτούνται επεξεργασίες ακόμη και κατά κλάδο, σύνδεση των προβλημάτων με τα αντίστοιχα των εργαζομένων των κλάδων αυτών.

Κλείνοντας, οι συνθήκες απαιτούν ένα Κόμμα δυνατό, ενωμένο ιδεολογικά και πολιτικά, με στελέχη βγαλμένα από το καμίνι του μαζικού κινήματος.

Κόμμα που δεν θα αφήσει κανένα χώρο, καμιά «πλατεία», έρμαιο στις αυταπάτες που επιδιώκουν να πλασάρουν οι κάθε λογής υπηρέτες του συστήματος.

Κόμμα που θα πείσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ότι ο αγώνας για το σήμερα αν δε δεθεί με τον αγώνα για τη δική τους εξουσία οδηγεί απλά στην διαιώνιση της εκμετάλλευσής τους.

Αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το φτιάξουμε, τώρα που υπάρχει πρέπει να του δώσουμε φτερά με τις αποφάσεις του 19ουΣυνεδρίου.

Υπάρχει εξέλιξη στη στρατηγική του κόμματος που αποκρυσταλλώνεται στις θέσεις, στο πρόγραμμα και κατ' επέκταση και στο καταστατικό.

Αυτή η άνοδος, η βελτίωση της συλλογικής σκέψης του κόμματος επηρεάζει και έχει επηρεάσει τη δουλειά στο εργατικό κίνημα, στην κομματική οικοδόμηση, στη δουλειά στη νεολαία και αλλού.

Είναι θέμα ωριμότητας και ικανότητας ενός κόμματος να βλέπει τη δουλειά του, να την εκτιμά, να βγάζει συμπεράσματα και να θέτει καθήκοντα.

Αυτή η ωριμότητα ακόμα και όταν παίρνει τη μορφή συλλογικής επεξεργασίας, απόφασης, δε σημαίνει πως διαπερνά και χαρακτηρίζει αυτόματα τη δουλειά όλων των οργανώσεων, νομαρχιακών και ΚΟΒ. Παρά το γεγονός πως υπάρχει συμφωνία, και αυτό είναι σημαντικό, υπάρχουν ΚΟΒ, σύντροφοι και στελέχη που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στον τρόπο δουλειάς που χρειάζεται.

Για να βελτιώσουμε τη δουλειά μας, να επιταχύνουμε και μεθοδολογικά τη διαδικασία προσαρμογής στις νέες απαιτήσεις, ειδικά στον τομέα της κομματικής οικοδόμησης δεμένη με τη βελτίωση της κοινωνικής και ηλικιακής σύνθεσης. Βελτιώνοντας τη σχέση κόμματος-ΚΝΕ.

Υπάρχει κενό οργανωμένων δυνάμεων σε βασικούς, σε πολύ βασικούς χώρους, άρα το θέμα της οικοδόμησης δεν είναι ούτε θέμα πολυτέλειας, ούτε ζήτημα για να συζητάμε 1-2 φορές το χρόνο. Είναι βασικό, πρωταρχικό και θέμα κριτήριο για το επόμενο διάστημα. Η κνίτικη οικοδόμηση, μπορεί να αποτελέσει τα πόδια μιας τέτοιας προσπάθειας, και τα στοιχεία το επιβεβαιώνουν.

Πιο συγκεκριμένα:

1. Εχουμε κοινές δυνάμεις κόμμα-ΚΝΕ σε κοινούς χώρους.

Π.χ. νοσοκομεία. Υπάρχουν νοσοκομεία, πανεπιστημιακά νοσοκομεία, έχουμε κομματικά μέλη, ακόμα και ΚΟΒ. Οταν η ΚΟΒ συζητά τη στρατολογία, δε συζητά τον αριθμό των μελών της ΚΝΕ σε αυτό το χώρο, που πολλές φορές είναι και μεγάλος. Τις περισσότερες φορές υπάρχει άγνοια για την οργανωτική της ΚΝΕ στο συγκεκριμένο χώρο. Οτι στρατολογία γίνεται δεν είναι αποτέλεσμα της δουλειάς της ΚΟΒ με την ΟΒ αλλά αφορά 1-2 στελέχη, και συχνά ούτε καν το γραμματέα της ΚΟΒ.

Τα μέλη της ΚΝΕ σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν δόκιμα μέλη του κόμματος, όχι με την καταστατική έννοια του όρου, αλλά με την ιδεολογικοπολιτική στήριξη που πρέπει να τους δίνεται, με τη φροντίδα που πρέπει να τους αντιμετωπίζει η ΚΟΒ.

2. Για την κοινή παρέμβαση στον κλάδο.

Π.χ. Παιδεία. Είναι τεράστιος χώρος, έχουμε εκπαιδευτικούς και συνήθως και ΚΟΒ, συντρόφους ανέργους εκπ/κους σε διάφορες ΟΒ, μαθητές, και αρκετές ΟΒ παιδαγωγικών κτλ.

Είναι πάρα πολύ σπάνιο μπροστά σε ένα σταθμό, μπροστά σε μια απεργία, για παράδειγμα, αυτές οι δυνάμεις να δουλέψουν από κοινού. Ενώ υπάρχουν δυνατότητες, δοκιμασμένες δυνατότητες, συνεχίζουμε να πηγαίνουμε ο καθένας τη δουλειά του. Αυτό στενεύει την αντίληψη, την ευθύνη, έχει μικρά αποτελέσματα.

3. Για τη δουλειά με τα σωματεία και τους συλλόγους.

Υπάρχουν σύλλογοι γονέων που μαζεύονται μια αφορά στις εκλογές και το πολύ πολύ βγάζουν και κανένα ψήφισμα μια φορά το χρόνο. Από την άλλη είναι επιτακτικής ανάγκης η παρέμβαση στα σχολεία, έχει επισημανθεί. Οι πρωτοβουλίες ενός τέτοιου συλλόγου, αφού πήρα αυτό το παράδειγμα, πρέπει να έχουν στο επίκεντρο το σχολείο, του μαθητές. Οι πρωτοβουλίες που θα σχεδιάζουμε να υπηρετούν τους στόχους που έχουμε βάλει σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Να κάνει παρεμβάσεις για το φασισμό ή τα ναρκωτικά κ.ά. Στην τελική, ποιος γονιός θέλει τα παιδιά του να κάνουν χρήση ή να ανήκει στη φασιστική Χρυσή Αυγή.

4. Για την οργανωτική δουλειά.

-- Χρειάζεται σταθεροποίηση συνεργασίας ΚΟΒ-ΟΒ

-- Να καλλιεργηθεί η έγνοια στην ΚΟΒ για την πορεία της ΟΒ, ή για το πώς θα στηθεί ΟΒ. Ας πάρουμε το παράδειγμα των ΚΟΒ εκπαιδευτικών, που πρέπει να τις απασχολεί πολύ περισσότερο η δράση στους μαθητές, γίνεται αυτό να γίνει χωρίς οργανώσεις της ΚΝΕ μέσα στα σχολεία; Αξίζει να αναφερθεί πως ο Α.Σ. Μακάρενκο που σε συνθήκες άλλες, και σε κολεκτίβα που ήταν αυτός επικεφαλής είχε άγχος για το πώς θα στηθεί κομσομόλικη οργάνωση.

-- Κοινό σχέδιο που θα ξεκινά από τα παραπάνω όργανα.

Οι θέσεις σωστά αναφέρουν πως η δουλειά στη νεολαία είναι πρώτα υπόθεση του κόμματος. Υπάρχει ένας πιθανός κίνδυνος. Τα στελέχη της ΚΝΕ να εφησυχαστούμε γιατί ξαφνικά άλλοι θα έχουν το άγχος, και τα μέλη του κόμματος να πιστέψουν πως έχουν ένα ακόμα καινούριο καθήκον δίπλα σε όλα τα άλλα.

Πιστεύω πως οι κατευθύνσεις που δίνουν οι θέσεις της ΚΕ είναι για να βελτιωθεί η δουλειά, για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα, εγώ πιστεύω αισθητά και άμεσα.

Κλείνοντας, προφανώς και είναι πρώτα και κύρια κομματική ευθύνη, καθοριστική όμως ευθύνη για τα κομματικά μέλη χρεωμένα στην ΚΝΕ. Να πάψουμε τα μέλη της ΚΝΕ να κρυβόμαστε πίσω από μια γενική κομματική ευθύνη και να σηκώσουμε το βάρος που μας αναλογεί. Μπορούμε.

- Σχεδόν ανύπαρκτη η αποτίμηση για την πορεία υλοποίησης των μέχρι σήμερα τακτικών μας στόχων ( Α-Α-Δ Μέτωπο Πάλης).

- Καμία αναφορά για το πώς «πατάει» η Λαϊκή Συμμαχία (ΛΣ) στην εμπειρία οικοδόμησης του ΑΑΔΜΠ.

- Χωρίς μετρήσιμα στοιχεία η αποτίμηση της δουλειάς μας στο Εργατικό Κίνημα (ΕΚ). Υπενθυμίζω ότι στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μάρτη του ΄10 τέθηκαν συγκεκριμένα καθήκοντα και κατευθύνσεις: π.χ. α.«Πρώτος και βασικός όρος της ανασύνταξης είναι: Η άνοδος της ικανότητας του Κόμματος και του ταξικού κινήματος να συνδέονται με πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες, να συμβάλλουν στην είσοδο στην οργανωμένη πάλη νέων εργατικών μαζών, ...»,β. «Δεύτερος όρος είναι η μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις γραμμές του...», γ. «Τέταρτος όρος, το ξεπέρασμα της καθυστέρησης στην οικοδόμηση γερών και μαζικών Κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων στους μεγάλους τόπους δουλειάς....». Σήμερα που ο εργοδοτικός «συνδικαλισμός» αποσυντίθεται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ πόσο ενισχύεται;

- Η διαπίστωση της απόφασης του ίδιου Σώματος «Η ιδεολογική πάλη, για να διεξάγεται αποτελεσματικά, πρέπει να συνδέεται με την πείρα των εργαζομένων, με στόχο να μετασχηματίζεται αυτή σε πολιτική αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική θέση», ενσωματώνεται στην τακτική μας;

- Εκτιμάμε ορθά πότε: «Πρέπει να γίνουμε πιο τολμηροί και να προχωράμε, εκεί όπου είναι ώριμες οι συνθήκες, σε ρήξεις με χρεοκοπημένες ηγεσίες....» ή υλοποιούμε τη γραμμή κατά τρόπο διεκπεραιωτικό σαν «συνταγή», από τη ΓΣΕΕ (ορθότατα) μέχρι πρωτοβάθμια που βαφτίζονται «οπορτουνιστικά» όταν μειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις;

- Η γραμμή συσπείρωσης στο ΠΑΜΕ ήταν η αντιμονοπωλιακή, αντιιπμεριαλιστική πάλη, όπως καταγράφεται στα μέχρι σήμερα ντοκουμέντα, ή ο βαθμός συμφωνίας με την εκτίμησή του Κ. για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την Λαϊκή Εξουσία που για το Κόμμα (ορθά) ταυτίζεται με την Δικτατορία του Προλεταριάτου ( θ. 61 19ου);

- Είμαστε ικανοποιημένοι από την εφαρμογή της θέσης της Απόφασης του 18ου: «Αυτή η ικανότητα να δρούμε με σταθερό ενιαίο άξονα (...) απαιτεί σήμερα να γίνει πιο ουσιαστική, με τη δυνατότητα της εξειδίκευσης κατά κλάδο, κατά πρόβλημα, κατά χώρο, χωρίς να θολώνει η γενική γραμμή, αλλά και χωρίς, στο όνομα της γενικής στρατηγικής, να μην έχουμε την ικανότητα να δουλεύουμε με εργατοϋπάλληλους, μικρομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου με διαφορετικό επίπεδο πολιτικής ωρίμανσης» στους αγώνες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα ή μήπως όπου επικρατούν οι αυταπάτες και η γραμμή της ενσωμάτωσης στεκόμαστε κυρίως στην (όντως ορθή) κριτική από απόσταση;

- Γιατί από την αναφορά στην ΚΝΕ, τα συμπεράσματα από την δράση της Οργάνωσης παρουσιάζονται χωρίς στοιχεία; Γιατί δεν γίνεται αναφορά στους όποιους νεολαιίστικους αγώνες και η αποτίμηση της παρέμβασής μας; Γιατί παρουσιάζονται φαινόμενα στασιμότητας ή και πτώσης (φοιτητικές - σπουδαστικές εκλογές);

- Σε σχέση με την Λ.Σ., που όπως εκτιμούν οι θέσεις (θ.66) πατάει σήμερα στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ κ.λπ., ποια είναι η γραμμή συσπείρωσης; Αν είναι η πάλη κατά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας (θ.61) τότε πώς συσπειρώνει μικροϊδιοκτήτες; Γιατί απαλείφεται ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΛΣ και μάλιστα στο όνομα της αποφυγής «συγχύσεων» όπως ειπώθηκε στις αναλύσεις των Θέσεων; Πόσο μπορεί η θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα να «παραμένει» οτιδήποτε, ενώ έχουμε παρουσία π.χ. επιτρόπων της ΕΕ ακόμα και στα «περίπτερα»; Από πότε το Κ. εγκαταλείπει όρους και έννοιες επειδή έχουν συκοφαντηθεί ή αξιοποιούνται για διαστρέβλωση από τον αντίπαλο;

- Πώς θα συσπειρωθούν κοινωνικές δυνάμεις στην Λ.Σ. όταν με βάση τις θέσεις 61 και 62 «Η Λ.Σ. είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ.....με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία...»; Σε ποια κοινωνική συμμαχία στοχεύουμε όταν στην πράξη επιδιώκουμε να συσπειρώσουμε όσους ήδη συμφωνούν με το σοσιαλισμό;

- Γιατί υποβαθμίζεται το πλαίσιο άμεσων στόχων πάλης της Λ.Σ. (θ. 63);

- Γιατί ακρωτηριάζεται, και μάλιστα κατά τρόπο που ξεφεύγει της μαρξιστικής ανάλυσης, ο αντικειμενικά πολιτικός χαρακτήρας της Λ.Σ. στα όρια της «κοινωνικής συμμαχίας» ; Είναι δυνατό να μην αποκτά και πολιτικό χαρακτήρα όταν μάλιστα επιδιώκει να συσπειρώσει και ευρύτερα λαϊκά στρώματα που δεν ανήκουν στην Ε.Τ.;

- Ποια προσέγγιση μας επιτρέπει να αποφανθούμε ότι όλες οι κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού αποτελούν εργαλεία εγκλωβισμού (θ. 65);

- Πώς συνδέεται η ορθή εκτίμηση της θ. 66 για την ενδεχόμενη εμφάνιση αντικαπιταλιστικών πολιτικών δυνάμεων με τον αποκλεισμό όσων έχουν αποχωρήσει από το Κ., ανεξάρτητα από τη στάση που κράτησαν; Θα δείξουμε «πόρτα» σε αγωνιστές, πρώην συντρόφους που έχουν επιδείξει έστω κλάσμα του ήθους π.χ. του σ. Κάππου;

- Μέχρι πότε η τακτική μας θα υποτάσσεται σε «τακτικισμούς» προκειμένου να απαντηθούν (;), κατά τρόπο μάλιστα φοβικό και σπασμωδικό, οι επιθέσεις «φιλίας» προς το Κ. δεξιών και «αριστερών» οπορτουνιστών, τη στιγμή που οι «φίλοι» μας αυτοί, παρά τη συγκυριακή τους ενδυνάμωση είναι πολιτικά ξεσκεπασμένοι; Ως πότε η ανεπάρκεια της καθοδήγησης του Κ. στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών αποκάλυψης της απόλυτης πολιτικής συνενοχής του «αριστερού» πολιτικού τυχοδιωκτισμού, θα στέλνει νερό στο μύλο των οπορτουνιστών όπως παλιότερα στη σοσιαλδημοκρατία;

- Για το Καταστατικό: Μια και το επίπεδο δημοκρατίας που έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα στο Κ., δεν βοηθάει στην εκπροσώπηση στα Συνέδρια όσων καταψηφίσουν κάποιο προσυνεδριακό ντοκουμέντο, γιατί δεν προβλέπεται τουλάχιστο η εκλογή συνέδρων από τις ΚΟΒ όπου οι σύντροφοι έχουν άμεση αντίληψη για τους υποψήφιους;

- Γιατί υπάρχει πλήρης απουσία συμπερασμάτων από το τουλάχιστο άστοχο «άνοιγμα» της «Τυποεκδοτικής» στην καπιταλιστική αγορά; Ποιο όργανο δεν μπορούσε να προβλέψει ότι οι αστοί τελικά δεν πουλάνε τόσο φτηνά το σκοινί για να τους κρεμάσουμε;

- Επειδή η εργατική δημοκρατία «πατάει» σήμερα στο Κ., είναι υπερήφανοι οι σύντροφοι που αποφάσισαν να ψηφιστούν μαζί ο απολογισμός της ΚΕ και το Πρόγραμμα;

- Γιατί τα μέλη του ΠΓ και της ΚΕ και με την απουσία αρθρογραφίας δεν βοήθησαν να μην μετατραπεί ο προσυνεδριακός διάλογος, σε σημαντικό βαθμό, σε αντιπαράθεση «15τιστών» και «19τιστών»; Πόσο ωφελείται το Κ. από μια τέτοια αντιπαράθεση μακριά από την ουσία;

Φυσικά, το κείμενο με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο δεν θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία πρόταση. Στον τίτλο προσπάθησα να στριμώξω μόνο το στοιχείο που κρίνω σημαντικότερο: Η πεποίθηση ότι διανύουμε εποχή περάσματος από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό, η προσήλωσή μας σε αυτή την υπόθεση και ο προσανατολισμός της δουλειάς μας στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα - στην τάξη που έχει συμφέρον να πραγματοποιήσει την επανάσταση αλλά και στους εν δυνάμει συμμάχους της - , αποτελούν τα κρισιμότερα στοιχεία της πολιτικής μας.

Η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης αναδεικνύει ξεκάθαρα την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τα αδιέξοδά του και το γεγονός ότι είναι πλέον ξεπερασμένος. Ωστόσο, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αυτονόητο. Κανένας δεν θα συνειδητοποιήσει τα παραπάνω από μόνος του και χωρίς τη δική μας δουλειά. Και ακριβώς αυτή η δουλειά αποτελεί το κυριότερο καθήκον μας την περίοδο που διανύουμε. Την ίδια στιγμή, η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού αναδεικνύει τις δυνατότητες ελιγμού που έχει η αστική τάξη, όπως επίσης και το γεγονός ότι σχεδιάζει τις κινήσεις της με προσοχή. Ταυτόχρονα, η πτώση των εκλογικών ποσοστών του Κόμματος εκφράζει μια υποχώρηση στο ταξικό κίνημα, ενώ η άνοδος του φασισμού εκφράζει μια ακόμα πιο επικίνδυνη οπισθοδρόμηση στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων.

Σε αυτές τις συνθήκες, η δουλειά μας στη συνείδηση του κόσμου, η κατάλληλη προετοιμασία/διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης για τις επαναστατικές συνθήκες που θα προκύψουν αργά ή γρήγορα, γίνεται επιτακτική. Κάπως έτσι, όμως, γίνεται επιτακτική και η ανάγκη να διατυπώνουμε ξεκάθαρα το στρατηγικό στόχο του Κόμματός μας - την ανατροπή του Καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού - κι από κοντά να ξεδιπλώνουμε την τακτική μας - το πώς θα πετύχουμε το στόχο μας. Βέβαια, αυτή η ανάγκη δεν προέκυψε σήμερα, ούτε υπάρχει μέλος του Κόμματος το οποίο να μην κατανοεί το λόγο ύπαρξης του Κόμματός μας, την ανάγκη να ανατραπεί ο Καπιταλισμός και να οικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός. Ωστόσο, ειδικά στις τρέχουσες συνθήκες, είναι αναγκαίο να περιγράφουμε τη στρατηγική και την τακτική μας με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια. Πρέπει ο κάθε όρος που επιλέγουμε να είναι απλός, κατανοητός και να μην αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Το ζήτημα δεν είναι γλωσσικό, ούτε τόσο αφηρημένο όσο δείχνει εκ πρώτης. Η επιλογή των λέξεων σε ένα ντοκουμέντο όπως οι θέσεις για το συνέδριο, εκφράζει το πώς βλέπουμε την Κοινωνία, το πώς επεξεργαζόμαστε τις συνθήκες αλλά και το πώς σχεδιάζουμε τη δράση μας. Η ξεκάθαρη περιγραφή του τι θέλουμε να κάνουμε αλλά και του πώς θα προετοιμαστούμε για να το πετύχουμε, θα βοηθήσει την επικοινωνία μας με τον κόσμο αλλά θα πετύχει και κάτι πολύ πιο σημαντικό: Θα βοηθήσει εμάς τους ίδιους να κατανοήσουμε σε βάθος την πολιτική μας γραμμή, ώστε να είμαστε και σε θέση να την εφαρμόσουμε.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινείται νομίζω και η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από τη Λαϊκή Συμμαχία. Ο όρος «μέτωπο» υπονοεί/προϋποθέτει ένα «αφύσικο» είδος ενότητας και ομοιογένειας, που δεν θα μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα σε διαφορετικά στρώματα. Αλλο πράγμα ο βιομηχανικός εργάτης και κάτι εντελώς διαφορετικό ο μικρός ΕΒΕ. Η ανατροπή του Καπιταλισμού και η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού θα εξυπηρετούσε και τους μεν και τους δε. Ωστόσο, η συνείδησή τους κινείται με διαφορετικό τρόπο και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Ο όρος συμμαχία εκφράζει πιο εύστοχα το γεγονός ότι ορισμένα στρώματα της κοινωνίας μπορούν να αναπτύξουν κοινή δράση - στη βάση των κοινών συμφερόντων και όπως τα αντιλαμβάνονται -, ενώ ταυτόχρονα θα διατηρούν και τις όποιες αντιθέσεις/διαφωνίες τους. Η χρήση του όρου «συμμαχία» δείχνει πιο βαθιά κατανόηση της πολυπλοκότητας της δουλειάς μας, της δυσκολίας και της επαγρύπνησης που απαιτεί. Ο όρος «μέτωπο» θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ευκολότερα από πολιτικές δυνάμεις που υπόσχονται εύκολες λύσεις, σε όλους και για τα πάντα. Στο ΑΑΔΜ θεωρώ προβληματικό και το συστατικό «δημοκρατικό». Η δημοκρατία αποτελεί υπόσχεση στην οποία ορκίζονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις (ακόμα και οι φασιστικές!). Το πρόβλημα, όμως, δεν έχει να κάνει τόσο με την κατάχρηση του όρου. Η λέξη «δημοκρατικός» δεν λέει τίποτα ουσιαστικό από μόνη της, ενώ η απρόσεκτη χρήση της συγκαλύπτει την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις που απορρέουν από αυτήν.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι η χρήση των όρων «μέτωπο» και «δημοκρατικό» δεν αποτελεί ένδειξη κάποιας παλιότερης πολιτικής εκτροπής. Αυτό το ενδεχόμενο αποκλείεται και από την ίδια τη δράση του Κόμματος. Εξάλλου, η βαθύτερη κατανόηση κάποιων όρων και κυρίως των προεκτάσεων και των αλλοιώσεων που μπορούν να δεχτούν από εχθρούς και «φίλους», προϋποθέτει χρόνο, δράση, τη συστηματική επεξεργασία των δυσκολιών που συναντάμε και την αδιάκοπη προσπάθεια να γινόμαστε ολοένα και πιο εύστοχοι, ολοένα και πιο αποτελεσματικοί.

Είναι προφανές ότι η τοποθέτηση του Κόμματος σε ζητήματα όπως το τι θέλουμε να πετύχουμε, το πώς ακριβώς θα γίνει, ποιοι και με ποιους κ.λπ., σχετίζεται με την ίδια την ουσία της ύπαρξής του. Επομένως, οποιαδήποτε τροποποίηση στις αντίστοιχες θέσεις θα πρέπει να αντανακλάται και στο πρόγραμμα του Κόμματος. Με άλλα λόγια, η ολοκλήρωση της παραπάνω δουλειάς (η τελειοποίησή της υπό μια έννοια) δεν θα ήταν δυνατή αν δεν αποτυπωνόταν και στο πρόγραμμα του Κόμματος.

Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για την εργατική τάξη και το λαό. Το 19^ο Συνέδριο, όμως, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς είναι ταυτόχρονα προγραμματικό και καταστατικό σε μια περίοδο που ο λαός μας βιώνει τις δραματικές συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Το 19^ο Συνέδριο του Κόμματός μας αποτελεί ισχυρή παρακαταθήκη που θα σφραγίσει τη δράση μας το επόμενο διάστημα. Αυτό που έχει, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερη σημασία είναι όχι μόνο να είμαστε (και πολύ σωστά) κόμμα παντός καιρού, αλλά επιπλέον, κόμμα με μέλη και στελέχη παντός καιρού, ατσαλωμένους μαχητές, έτοιμους να ριχτούν σε κάθε μικρή ή μεγάλη πολιτική μάχη. Μια μάχη που, προφανώς, διεξάγεται στο γήπεδο του αντιπάλου, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, με αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αν λάβουμε υπόψη την κατάσταση που επικρατεί στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι οφείλουμε να έχουμε έναν πιο «εμπρηστικό» λόγο στα κείμενα μας, στις δημόσιες παρεμβάσεις μας. Να επιδιώκουμε τη σύγκρουση με πολιτικούς πάντα όρους. Και αυτό το τελευταίο όχι ως σχήμα λόγου, αλλά δεμένο με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, όπως την περιέγραψαν οι Κλασσικοί μας και όπως περιγράφεται γλαφυρά στα επεξεργασμένα κείμενα μας. Σύντροφοι, ας μη γελιόμαστε. Εχουμε μπροστά μας πολιτικές μάχες πολυεπίπεδες, ιδιαίτερα απαιτητικές που οι κομμουνιστές δεν μπορούν ούτε στιγμή να υπαναχωρήσουν. Το ΚΚΕ από τη φύση του ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης οφείλει ΠΑΝΤΑ να είναι στην πρώτη γραμμή.

Με το προτεινόμενο Πρόγραμμα του Κόμματος μπαίνουν στέρεα τα θεμέλια ώστε να βαθύνουν ακόμα περισσότερο τα επαναστατικά χαρακτηριστικά μας: Κόμμα ασυμβίβαστο, μαχητικό, «καρφί» στο μάτι της αστικής τάξης. Ενα Κόμμα αντάξιο της υπερενενηντάχρονης γεμάτης αγώνες και θυσίες ιστορίας του που θα δείχνει τη μόνη προοπτική για την επαναστατική αλλαγή στην εξουσία, την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης. Ούτε φτιασίδωμα του καπιταλισμού προτείνουμε, ούτε «τρίτους δρόμους». Είναι προφανές ότι σε αυτή τη σαπίλα του καπιταλισμού δε χωρούν μισόλογα και μεσοβέζικες λύσεις ή κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δε χωρά επίσης ούτε μικροαστική ανυπομονησία, ούτε αριστερίστικος τυχοδιωκτισμός και ακατάσχετος βερμπαλισμός. Με επαναστατικές διαδικασίες να βάλουμε πλώρη για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.

Ισως, σε αυτό το σημείο, σύντροφοι, να βρίσκεται η βασικότερη αδυναμία μας. Πώς θα πείσουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ότι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε τη «Νέα Ελλάδα»; Την Ελλάδα του σοσιαλισμού, της προόδου, της Λαϊκής Συμμαχίας και εξουσίας; Πώς θα πείσουμε το λαό να εγκαταλείψει τον ατομικισμό, την ατομική ιδιοκτησία (που ήδη έχει αρχίσει και τη χάνει στις σημερινές συνθήκες); πως θα πείσουμε π.χ. τον αγρότη να παράγει αρχικά συνεταιριστικά και όχι κατά μόνας; και τόσα άλλα παραδείγματα. Επίσης, ποια θα είναι η κατάσταση του λαού μας στις νέες συνθήκες; Πώς οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχοί τους θα αποκτήσουν ενεργό ρόλο;

Εδώ είναι και η μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάζεται να αναδείξουμε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού φέρνοντας το παράδειγμα της Υγείας, της Παιδείας, της Εργασίας, των κοινωνικών παροχών που θα κατακτήσει ο λαός μας στο σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τη σαπίλα και την παρακμή που του προσφέρει απλόχερα σήμερα ο καπιταλισμός.

Κατά τη γνώμη μου, είναι και η δική μας ευθύνη, σύντροφοι, να εμπνεύσουμε το λαό ώστε να κάνει δική του υπόθεση «την έφοδο στο ουρανό». Επομένως, η κόκκινη επαναστατική κλωστή που θα διαπερνά οριζόντια και κάθετα την πολιτική μας δράση θα πρέπει να είναι η απάντηση στα ερωτήματα: Τι εξουσία θέλουμε; Ποιους θα περιλαμβάνει και ποιοι περισσεύουν; Ετσι, προκύπτει αβίαστα η απάντηση στα ερωτήματα: τι είναι Λαϊκή Συμμαχία; με ποια «υλικά» και ποιο σκοπό θα οικοδομηθεί;

Ας μη στεκόμαστε στους τίτλους Α.Α.Δ.Μ. ή Λαϊκή Συμμαχία. Δεν έχει σημασία ο τίτλος, αλλά η ουσία. Ας χρησιμοποιήσω μια απλοϊκή έκφραση: «Το ίδιο φως μπάζει» για τον άνεργο, το φτωχό αγρότη, γενικότερα τον ταλαίπωρο λαό μας. Σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι δε μας έδωσε υψηλά ποσοστά ο λαός μας στις τελευταίες εκλογές, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι φίλοι και εχθροί μας, έχει ως βασική αιτία την «εγκατάλειψη των θέσεων του 15^ου Συνεδρίου». Είναι εσφαλμένη η άποψη ότι η ορθότητα της πολιτικής του Κόμματος και κάθε κόμματος εξαρτάται ΜΟΝΟ από τις εκλογικές του επιδόσεις. Οι εκλογές είναι το φιλμ μιας πολύ συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας. Σωστά, κατά την άποψη μου μπαίνει στο 19^ο Συνέδριο η έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας, που ουσιαστικά συμπληρώνει και προσαρμόζει το Α.Α.Δ.Μ. στις απαιτήσεις των καιρών. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Σύντροφοι, το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ ας αποτελέσει την αφετηρία για την επαναστατική αλλαγή στην εξουσία της χώρας μας. Το Κόμμα οφείλει να έχει τον πρώτο και -γιατί όχι- τον τελευταίο λόγο στη διαδικασία αυτή.

Προσωπικά, θα ήθελα να κάνω μία ιδιαίτερη αναφορά στην θέση 55, όπου αναφέρεται η δράση του Κόμματος στον τομέα του πολιτισμού. Πιστεύω πως ήταν πολύ σωστά βήματα τα επιστημονικά συνέδρια για τον Γιάννη Ρίτσο και τον Κώστα Βάρναλη, όπως και το επικείμενο συνέδριο για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Πρέπει να υπάρξει δρομολόγηση από το Κόμμα για την πραγματοποίηση συνεδρίων και για άλλους καλλιτέχνες στρατευμένους με τους λαϊκούς αγώνες, όπως ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Νερούδα, ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι κ.ά.

Στην ίδια θέση, πάντως, αναφέρεται πως το Κόμμα έχει μείνει πίσω σε θέματα πολιτισμού. Θα ήθελα μία πολύ καλύτερη ενημέρωση από τις θέσεις για το πού θεωρεί το Κόμμα ότι έχει μείνει πίσω σε θέματα πολιτισμού, ώστε να γίνει μία ακόμα πιο γόνιμη κουβέντα πάνω στο θέμα. Δυστυχώς, θα συμφωνήσω απόλυτα πως δεν έχουν γίνει τα απαραίτητα βήματα στον τομέα του πολιτισμού. Είναι ενδεικτική η ελλιπής πολιτιστική διαπαιδαγώγηση από τα κομματικά μέσα διαφώτισης. Μάλιστα, τα όποια βήματα έχουν γίνει κατά καιρούς είναι και προς τη λάθος κατεύθυνση, αφήνοντας άπλετο χώρο στους φορείς του οπορτουνισμού να παίρνουν την πρωτοκαθεδρία σε θέματα πολιτισμού και δίνοντάς τους, βεβαίως, την ευκαιρία να τα παρουσιάσουν στο λαό όπως τους συμφέρει, αφού πρώτα είχαν την ευχέρεια να τα φέρουν στα δικά τους μέτρα.

Σε αυτό το φαινόμενο, έχει επιδράσει η πολύ επικίνδυνη αντίληψη που εμφανίζεται στο χώρο του Κόμματος ότι υπάρχουν δύο είδη τέχνης: το πρώτο είναι η ταξική τέχνη, είτε στη μορφή της στρατευμένης τέχνης, είτε στη μορφή της λαϊκής τέχνης, που εκφράζει τους πόνους και τις αγωνίες του λαού (το οποίο προφανώς και όλοι αποδεχόμαστε), και το δεύτερο είναι ΟΛΑ τα υπόλοιπα ανεξαιρέτως, τα οποία μπαίνουν σε ένα τσουβάλι κι ο καθένας απλά παίρνει ό,τι του αρέσει.

Σαφέστατα, η αξία και η ιδιαίτερη σημασία της τέχνης που αναφέρεται στο λαό και τα προβλήματά του και τον καλεί να παλέψει απέναντι σε αυτά, είναι κάτι παραπάνω από αδιαμφισβήτητες. Ομως, δεν είναι δυνατόν να εκμηδενίζονται μορφές και ρεύματα τέχνης τα οποία, ακόμα και χωρίς να βάζουν το απαραίτητο ταξικό κριτήριο, αναδεικνύουν διάφορα κοινωνικά θέματα, πόσο μάλλον να πετιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη στα σκουπίδια. Δεν αναφέρομαι στο κλασσικό δόγμα «τέχνη για την τέχνη, το οποίο ορθώς είναι κατακριτέο, αλλά σε έργα που καταγγέλλουν -έστω και μέχρι ενός βαθμού- τα διάφορα δεινά που προκαλεί ο καπιταλισμός στα λαϊκά στρώματα. Το Κόμμα, με τις πλήρως τεκμηριωμένες επιστημονικές μεθόδους που χρησιμοποιεί σε όλα τα θέματα, έχει αποδείξει ότι είναι ικανό να προβεί στην καλύτερη δυνατή επεξεργασία για να ξεχωρίσει τα κομμάτια της τέχνης που πρέπει να κρατήσει. Σαφέστατα, πρέπει να ασκηθεί κριτική σε αυτά τα καλλιτεχνικά ρεύματα για τον ελλιπή ταξικό προσανατολισμό που τα διακρίνει, καθώς και για την σχετικά εύκολη ενσωμάτωση ή απομόνωση μερικών εξ αυτών από τον καπιταλισμό. Και, σίγουρα, δεν είναι δυνατή η οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ αυτών και της στρατευμένης τέχνης, αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να παραγνωριστούν ούτε η αξία, ούτε η προσφορά τους.

Ομως, όχι απλά δεν έχει σημειωθεί κανένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά, αντιθέτως, αρκετές φορές, σε αυτό το δεύτερο είδος, στα «όλα τα υπόλοιπα», τα «ίσης αξίας», τα οποία μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, ενδείκνυται μία προτίμηση στη μαζική υποκουλτούρα, με πρόσχημα την επιρροή που αυτή ασκεί στα λαϊκά στρώματα.

Εδώ πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ένα πράγμα: δεν απορρίπτουμε τον καπιταλισμό απλά σαν οικονομικό σύστημα. Απορρίπτουμε και όλα αυτά που προβάλλει ο καπιταλισμός σαν τρόπο ζωής και διασκέδασης. Δε γίνεται να υπάρχει ανοχή σε αυτά, πόσο μάλλον ένταξή τους στην καινούρια κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε. Ετσι, και απέναντι στην υποκουλτούρα, πρέπει να υπάρξει το μέτωπο που ορθώς υπάρχει απέναντι σε άλλες αντιδραστικές μορφές τέχνης, όπως η ναρκωκουλτούρα ή η πορνογραφία. Θα ήταν τραγικό να μιλάμε για σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής στο εμπόριο ναρκωτικών και στην πορνεία, είναι τραγικό να μιλάμε και για «σοσιαλιστικές» μορφές της μαζικής υποκουλτούρας.

Οσον αφορά το επιχείρημα της επιρροής που ασκεί η υποκουλτούρα στα λαϊκά στρώματα, πρέπει να έχουμε κατά νου πως δεν γίνεται να ετεροκαθοριζόμαστε σε κανένα θέμα. Οπως και να το κάνουμε, ο λαός δείχνει μία προτίμηση στην υποκουλτούρα γιατί εκεί τον προσανατολίζει ο καπιταλισμός. Και πέραν όλων των άλλων, μπορεί να προκύψει το εξής ερώτημα: από την στιγμή που δεν πειράζει να κάνουμε εκπτώσεις στην πολιτιστική μας πρόταση, γιατί να πειράζει αν κάνουμε εκπτώσεις και στην πολιτική μας πρόταση; Αφού, δηλαδή, δείχνουμε ανοχή στην υποκουλτούρα για να έρθουμε σε επαφή με τον λαό που την ασπάζεται, ας μειώσουμε τις επιθέσεις μας ενάντια στην ΕΕ, δεδομένου πως στις εκλογές το συνολικό ποσοστό των κομμάτων που υπερασπίζονται τόσο την Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο και την παραμονή της Ελλάδας σε αυτήν, άγγιξε το 90%, ή ας μην καταδικάζουμε τόσο ανοιχτά τις ρατσιστικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, δεδομένης της αρνητικής στάσης σημαντικού μέρους του λαού απέναντι στους μετανάστες. Και, σίγουρα, το θέμα του πολιτισμού μπορεί να μη φαντάζει τόσο σημαντικό όσο αυτά της ΕΕ ή του φασισμού, αλλά αυτό δεν το καθιστά αυτόματα και ασήμαντο.

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας από πολλές απόψεις είναι σταθμός για την Ιστορία του. Και αυτό όχι γιατί το θέλουν οι αστοί και οι διάφοροι καλοθελητές, αλλά προκύπτει από τα βήματα της ιδεολογικοπολιτικής ωρίμανσης που μέτρησε, από την πρωτοπόρα δράση του, από το ότι σε αντίθεση με άλλα Κομ. Κόμματα εντός και εκτός Ευρώπης έχει διατηρήσει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του, τη μαρξιστική - λενινιστική φυσιογνωμία του, μέσα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, σε μία φάση πρωτοφανούς για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, με την κρατική καταστολή και βία να εντείνεται.

Συμφωνώ με το Σχέδιο Προγράμματος, τις Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Καταστατικού. Οσον αφορά στις Θέσεις και στο Πρόγραμμα, κρυστάλλινα πια αποτυπώνεται η στρατηγική του ΚΚΕ, φαίνεται ότι έχουν συμπεριληφθεί τα βασικά συμπεράσματα από όλες τις μελέτες κι επεξεργασίες του Κόμματος, στα 4 χρόνια που μεσολάβησαν από το 18ο Συνέδριο. Στο διάστημα αυτό το Κόμμα μέτρησε βήματα, σε επίπεδο ιδεολογικό - πολιτικό, με αποκορύφωμα την ολοκλήρωση του Β' Τόμου του Δοκιμίου της Ιστορίας του, σε επίπεδο συγκρότησης, με την αναδιάταξη των κομ. Δυνάμεων, σε επίπεδο προσανατολισμού, με το ρίξιμο βάρους στη δουλειά ανά κλάδο, και σε επίπεδο οργάνωσης της πάλης - στο καθήκον ανασύνταξης του ταξικού εργατικού κινήματος. Μένουν όμως πολλά να γίνουν ακόμα, όπως αναφέρεται και στις Θέσεις δεν αρκεί να έχεις μόνο καλή στρατηγική, πρέπει να πείθεις και να οργανώνεις με βάση αυτήν κι εκεί είμαστε πίσω.

Το βασικό συμπέρασμα των Θέσεων είναι ότι όλα όσα κάνουμε πρέπει να στοχεύουν στο να γίνει πραγματικά το Κόμμα μας παντός καιρού, να προετοιμάζεται ο υποκειμενικός παράγοντας για την κρίσιμη στιγμή. Ο σοσιαλισμός είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος και επίκαιρος. Και σωστά πια ξεκαθαρίζεται: δεν πρόκειται να έρθει με εκλογές, καιρός να σπάσει και η τελευταία κοινοβουλευτική αυταπάτη, και να μη φοβόμαστε να το ανοίγουμε αυτό στην εργατική τάξη. Πόσο μάλλον, το ότι δεν έχει να περιμένει τίποτα από κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης μέσα στον καπιταλισμό, ό,τι δηλαδή προσπαθούσαμε να ανοίξουμε μπροστά στη β΄ εκλογική μάχη. Επίσης, ξεκαθαρίζεται ποιος θα κάνει την επανάσταση και ποιες οι προϋποθέσεις, γιατί πολύς κόσμος βάζει και καλοπροαίρετα ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, ότι ο Ελληνας δεν πρόκειται ποτέ να αντιδράσει κλπ. `Η ακόμα ότι αν δε γίνει κάτι διεθνώς δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα γιατί η χώρα είναι ξενόδουλη. Εδώ οι Θέσεις είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές, και χρειάζεται στην επιχειρηματολογία μας παραδείγματα που σοκάρουν. Η εγχώρια αστική τάξη είναι εδώ και είναι ισχυρή. Π.χ το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι από τα ισχυρότερα παγκοσμίως, οι ναυτεργάτες όμως παίρνουν 3 και 60 και όταν αντιδρούν τους επιστρατεύουν κιόλας. Στόχος της δουλειάς μας να είναι η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, στην εργατική τάξη, να αντιληφθεί τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης, να αποκτήσει ταξικό μίσος, να δει στο σοσιαλισμό την προοπτική, να οργανωθεί.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι όπλο για μας, ό,τι δουλειά γίνει στις δομές της σε μη επαναστατικές συνθήκες, θα κρίνει και σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της μάχης σε επαναστατικές συνθήκες. Η δράση των κομμουνιστών μέσα από τις εκφράσεις της Λ.Σ, η κομματική οικοδόμηση είναι όπλο και από πλευράς συσχετισμού, άρα και προσανατολισμού της πάλης, βελτίωσης της κοινωνικής σύνθεσης της οργάνωσης αλλά και από πλευράς μετρήσιμων δυνάμεων. Ετσι, καθήκον για έναν κομμουνιστή πρέπει να είναι πώς θα δυναμώσει η έκφραση της Λ.Σ. στο χώρο που δρα, στην σχολή, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά. Η ανασύνταξη του κινήματος απαιτεί καταρχήν μεγαλύτερη μαζικότητα, αλλά και προσανατολισμό για να μην μένει μόνο στον οικονομικό αγώνα η κουβέντα, π.χ. έσβησα το πρόστιμο στον ΟΑΣΘ, πήρα πάσο στο ΙΕΚ, δεν μειώθηκε ο μισθός μου, οπότε ποιος ο λόγος να παλέψω άλλο. Ο κόσμος θα πρέπει να βγάλει συμπεράσματα από την πείρα του, που σε χώρους όπως είναι τα ΙΕΚ είναι πολύ χαμηλή.

Στις Λαϊκές Επιτροπές, πρέπει πιο ενεργά να καλέσουμε τον κόσμο να συμμετέχει, να κινητοποιηθεί με βάση τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και είναι σίγουρα πολλά, το κάλεσμα συμμετοχής να φτάσει σε όλα τα σπίτια, να ξεφύγουμε από τον στενό κύκλο οπαδών. Στις περισσότερες λαϊκές γειτονιές έχει εργατόκοσμο, που μπορεί να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, να έχει απολυθεί, να έχει παιδί που σπουδάζει στις σχολές μαθητείας και με βάση το πρόβλημα που ζει και καταλαβαίνει να κινητοποιηθεί. Αγανάκτηση υπάρχει στον κόσμο, κυριαρχεί όμως η ανοργανωσιά και η λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Η Λαϊκή Επιτροπη θα πρέπει να ανοίξει παρέμβαση και σε άλλους χώρους, μέσα στη γειτονιά και εδώ θα πρέπει να παίξει το ρόλο του, ως καθοδηγητής ο κομμουνιστής. Π.χ. στην περιοχή που υπάρχει Λαϊκή Επιτροπή μπορεί να λειτουργεί κάποιο Δημόσιο ΙΕΚ που σπουδάζουν εργατόπαιδα. Εκεί, η Λαϊκή Επιτροπή θα μπορούσε να κάνει συστηματική παρέμβαση π.χ. για το γεγονός ότι οι σπουδαστές πληρώνουν για τις μετακινήσεις τους, δε δικαιούνται πάσο. `Η αντίστοιχα, σε συνεργασία με τις Επιτροπές Ανέργων να κάνει κινητοποίηση στον ΟΑΕΔ, να γυρίσει κάθε δρόμο και γειτονιά, για να εντοπίσει σπίτια που μένουν άνεργοι. Στους χώρους δουλειάς, να ανοίγει την ανάγκη οργάνωσης στο συνδικάτο, σε συνεργασία με το ανάλογο κλαδικό σωματείο να προχωρά σε κοινές δράσεις.

Πέρα από τις Λαϊκές Επιτροπές μπαίνει και από τις θέσεις το καθήκον κομματικής οικοδόμησης σε μονάδες παραγωγής, σε χώρους δουλειάς, σε σχολές μαθητείας και κατάρτισης. Δεν πρόκειται για καθήκον που αγγίζει μόνο τις κλαδικές οργανώσεις, αντίθετα, η κάθε εδαφική ΚΟΒ θα πρέπει να προσανατολιστεί ώστε να παρεμβαίνει οργανωμένα σε αυτούς τους χώρους, πολλοί εργαζόμενοι, σπουδαστές και μαθητές είναι και από την περιοχή. Πρέπει να ξεχωρίσει στη γειτονιά ως διακριτός πόλος, να ανοίγει τη στρατηγική μας και να πείθει με αυτήν, μέσα από την κινητοποίηση κόσμου, μέσα από τη δράση στη Λαϊκή Επιτροπη αρκεί η ΚΟΒ να ανοιχτεί περισσότερο, πέρα από τον κλασικό περίγυρο, να αυξήσει τον κόσμο που γνωρίζει και να αναπτύξει και προσωπικούς δεσμούς, να ξέρει ο καθένας τα προβλήματα του διπλανού του. Η ευθύνη και η συμβολή κάθε μέλους είναι καθοριστική. Μέσα από αυτή τη διαδικασία διαμόρφωσης προσωπικών - πολιτικών δεσμών, οργάνωση κινητοποιήσεων, ισχυροποίηση των Λαϊκών Επιτροπών θα ξεχωρίσουν και οι πιο πρωτοπόροι, θα μετρήσουμε βήματα στη στρατολογία, κάτι που θα αναζωογονήσει συνολικά την κομματική οργάνωση.

Πρώτα απ' όλα θέλω να παρατηρήσω ότι φέτος για πρώτη φορά οι θέσεις ήταν ευκολοδιάβαστες και κατανοητές από το καθέναν στο μεγαλύτερο μέρος τους.

Θετικό είναι ότι η ΚΕ πήρε τις ευθύνες της για τ' αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά αυτό έγινε πολύ ρηχά, πολύ επιφανειακά, π.χ. δε γίνεται καμιά κριτική για την Επιτροπή Προπαγάνδας, για την ποιότητα και την καθυστέρηση του προπαγανδιστικού υλικού, κ.λ.π.

Αναφέρεται στη παρ 33 ότι μπαίνει στόχος η αύξηση του ποσοστού των βιομηχανικών εργατών και του αριθμού των ΚΟΒ σε μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι στο ψηφοδέλτιο της Θεσ/νίκης δεν υπήρχε ούτε ένας βιομηχανικός εργάτης υποψήφιος. Πιστεύω ότι χάνεται η εμπιστοσύνη των εργατών απέναντι μας και ίσως να νιώθουν και υποτιμητικά όταν βλέπουν ότι η τάξη τους δεν εκπροσωπείται στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος που δηλώνει ότι είναι κόμμα της εργατικής τάξης, και ότι το συγκεκριμένο κόμμα κατεβάζει ένα ψηφοδέλτιο που δεν απέχει και πολύ από αυτά των αστικών κομμάτων.

Στη παρ. 49 (αρχή) αναφέρεται ως πρόβλημα καθοδήγησης: «ο τρόπος δουλειάς να μη περιέχει πείρα και τρόπο δουλειάς που έχει ξεπεραστεί». Η λέξη «ξεπεραστεί» νομίζω ότι πρέπει ν αναλυθεί, να δοθούν ένα - δύο παραδείγματα γιατί μπορεί κάλλιστα να παρεξηγηθεί από πολλούς (εσκεμμένα ή άθελα).

ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ

Στο άρθ. 15 αναφέρεται σε κάποιο σημείο: «στην ΕΚΕ υποβάλλονται και εξετάζονται οι ενστάσεις κατά των αποφάσεων διαγραφής...κλπ». Πώς μπορεί ν' υποβληθούν ενστάσεις όταν διαγράφονται ακόμα και στελέχη και δε το γνωρίζουμε ούτε και γνωρίζουμε τους λόγους διαγραφής τους. Κάνω μια σύνδεση εδώ και με το άρθ. 37 όπου αναφέρεται: «μπορούμε να ζητήσουμε και να πάρουμε πληροφορίες από τα καθοδηγητικά όργανα, ως και την ΚΕ».

Προτείνω να προστεθεί στο Καταστατικό: Για τη διαγραφή στελεχών τόσο του Κόμματος όσο και της ΚΝΕ θα ενημερώνονται όλες οι ΚΟΒ και οι ΟΒ πανελλαδικά. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο και για την ασφάλεια του Κόμματος, και για τυχόν ενστάσεις, αλλά και γιατί, αν δικαίως διαγράφεται κάποιος, δεν έχουμε κανένα λόγο ούτε να το κρύβουμε ούτε ν' ανησυχούμε για ότιδήποτε. Επιπλέον, εφ' όσον θα γίνεται γενική ενημέρωση, δε θα υπάρχει κανένας λόγος το κάθε μέλος ν' απασχολεί την καθοδήγηση και να ζητά πληροφορίες για ότιδήποτε ακούει που μπορεί και να μην ευσταθεί.

Οσο για τα καθοδηγητικά και επαγγελματικά στελέχη πιστεύω ότι η εκλογή τους πρέπει να γίνεται μέσα από τις ΚΟΒ που ανήκουν και μετά να ακολουθεί έγκριση ή μη της ΚΕ. Θεωρώ ότι πρέπει να προέρχονται κατά κύριο λόγο από την εργατική τάξη και να 'χουν μεγάλη κομματική ηλικία, να 'ναι δηλαδή δοκιμασμένα. Παρατηρούνται φαινόμενα όπως, σ/φοι με μικρή κομματική ηλικία (μερικά χρόνια), επειδή πήγαν στη κομματική σχολή, κατ' ευθείαν να αναλαμβάνουν και καθοδήγηση ΚΟΒ χωρίς να έχουν την ανάλογη πείρα και κυρίως χωρίς να έχουν δοκιμαστεί αρκετά. Οπως επίσης και για την εκλογή των μελών της ΚΕ να προσέχουμε να ισχύουν τα ίδια κριτήρια όσον αφορά το χώρο από τον οποίο προέρχονται και την κομματική τους ηλικία και μετά την εκλογή τους να υπάρχει η σχετική ενημέρωση στις ΚΟΒ για το καθένα χωριστά (π.χ. εργάτης, οικοδόμος, γιατρός, κλπ. / κομματική ηλικία...).

Συμφωνώ λοιπόν τόσο με τις θέσεις όσο και με το πρόγραμμα και το σχέδιο καταστατικού, με τις παρατηρήσεις που προανέφερα βέβαια, αρκεί αυτά όλα που γράφονται να εφαρμοστούν και στην πράξη, από την ΚΕ μέχρι τη βάση.

Κατευθείαν στο θέμα:

1. Το σχέδιο Θέσεων υποτιμά την τεράστια ήττα που υπέστη το Κόμμα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο ως προς την έκταση παρουσίασης του ζητήματος, αλλά και ως προς την ουσία του και τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτή. Κρατά «χλιαρή» στάση απέναντι στο ενδεχόμενο στις επόμενες εκλογές το ΚΚΕ να μετατραπεί σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, σαν να πρόκειται για γεγονός που δεν εξαρτάται καθόλου από το ίδιο.

2. Δεν είναι προϊόν «εκλογικών αυταπατών» η έκφραση αγωνίας για τη φυγή των μισών ψηφοφόρων. Οι εκλογές αποτελούν ένα μετρήσιμο μέγεθος της επιρροής του Κόμματος στην εργατική τάξη και στην κοινωνία συνολικά, αλλά και πεδίο εξέτασης των επιδόσεων της καθοδήγησης. Σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται κατανοητό γιατί να έχει «εκλογικές αυταπάτες» εκείνος που παλεύει για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκπροσώπηση του Κόμματος και στο αστικό Κοινοβούλιο και δεν έχει εκείνος που το περιορίζει το πολύ - πολύ στην κατάκτηση της τρίτης θέσης. Ιδιαίτερα όταν ο εργαζόμενος λαός ήθελε, αποδεδειγμένα, ακόμη και λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές να το στείλει ακόμη ψηλότερα...

3. Ακόμη και αν δεν ασχοληθούμε καθόλου με τα εκλογικά αποτελέσματα και πάλι δεν μπορούμε να βρούμε άλλο ποσοτικό στόχο που κερδήθηκε τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 18ο Συνέδριο. Ενδεικτικά: Οργανωτική ενίσχυση του Κόμματος καμία αξιοσημείωτη αλλαγή, οργανωτική ενίσχυση της ΚΝΕ αποδυνάμωση που σε κάποιους χώρους (μαθητές) ισοδυναμεί με διάλυση, βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης στα συνδικάτα τα ίδια πάνω κάτω, χαμηλά, επίπεδα με την προ κρίσης περίοδο. Στο χώρο της σπουδάζουσας νεολαίας το ΜΑΣ δε φαίνεται να προσφέρει κάτι περισσότερο από την ΠΚΣ. Για την ΟΓΕ και την ΠΑΣΥ, ούτε συζήτηση... Στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων μόνο και στους κλάδους που υπήρξαν αγώνες το προηγούμενο διάστημα, οφείλουμε να πούμε ότι η ΠΑΣΕΒΕ κάνει κάποια, επίπονα βήματα, προς τα μπρος.

4. Ειδικά στα οικονομικά του Κόμματος, προέκυψε τεράστιο πρόβλημα και το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης δεν μπορεί να κρύψει τις άστοχες διαχειριστικές ενέργειες και επενδύσεις, που κάποιες από αυτές γίνονταν ακόμη και λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση και μάλιστα σε τομείς (εκδόσεις - εκτυπώσεις) που ήταν γνωστό ότι θα πληγούν πρώτοι. Η επιμονή διατήρησης τηλεοπτικού σταθμού αποδείχθηκε λάθος, νωρίτερα έπρεπε να γίνει στροφή στο διαδίκτυο. Θετικό πάντως που γίνεται έστω και τώρα. Αποτέλεσμα αυτών σε μεγάλο βαθμό είναι και οι απολύσεις στις κομματικές επιχειρήσεις, που πληγώνουν το Κόμμα τόσο πολιτικά όσο και ηθικά.

5. Με όλο το σεβασμό, αλλά χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη χρήση εκφράσεων όπως «εμπλουτισμός του Λενινισμού», που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό και σε ομιλίες και σε αρθρογραφία. Το μέτρο χάνεται εύκολα κι ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί κατά το παρελθόν προσπάθησαν να «εμπλουτίσουν» το Λενινισμό, καταλήγοντας στην κοινή αναθεώρηση.

6. Οι έννοιες «αλληλεξάρτηση», «ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης» πάσχουν. Η ΚΕ οφείλει να εξηγήσει σε τι διαφέρουν από την «αλληλεξάρτηση» της περιόδου της περεστρόικα. Νομίζω πως έστω και για λόγους αποφυγής παρεξηγήσεων ο όρος πρέπει να απαλειφθεί από την κομματική ορολογία.

7. Για το θεωρητικό σχήμα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Η έννοια δεν προέρχεται από την κανονική βιβλιογραφία, και εκτός αυτού αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και συγχύσεων. Πολύ περισσότερο δε φαίνεται να αποδίδει με ακρίβεια την πραγματική λειτουργία του ιμπεριαλισμού. Ας πούμε, η επέμβαση της Γαλλίας στο Μάλι, ή των ΗΠΑ στο Ιράκ, ή πολύ περισσότερο η κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, βάσει του παραπάνω σχήματος είναι αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οπου ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από τη μια το Μάλι, το Ιράκ και η Παλαιστίνη, και από την άλλη η Γαλλία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ...

8. Εξαιτίας των παραπάνω όρων, ολοένα και περισσότερο εμφανίζονται απόψεις στο Κόμμα που θεωρούν την Ελλάδα χώρα «μικρό ιμπεριαλιστή» σε «ανισότιμη σχέση αλληλεξάρτησης», ας πούμε, με τη Γερμανία. «Μικρός ιμπεριαλιστής» που εξάγει όρνιθες και τσιπούρες και εισάγει καύσιμα, προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, μηχανήματα, αλλά και στάρι και φάρμακα... Εκτός και αν κατά τη γνώμη της ΚΕ η «ανισότιμη σχέση αλληλεξάρτησης» της Ελλάδας με τη Γερμανία, βασίζεται στην αμφίπλευρη εξαγωγή κεφαλαίων, όπου: Τα μεν γερμανικά κατευθύνονται για την εξαγορά των εγχώριων τηλεπικοινωνιών και άλλων στρατηγικών υποδομών της χώρας (αεροδρόμια, σιδηρόδρομος) τα δε ελληνικά για την αγορά άδειας πάγκου μικροπωλητή στο Βερολίνο από τον Ελληνα άνεργο μετανάστη.

9. Οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια υποδούλωσης του λαού, μετατρέπουν τη χώρα ολοένα και περισσότερο σε προτεκτοράτο. Λαϊκά κεκτημένα τόσο στο πεδίο των εργατικών σχέσεων όσο και σε εκείνο των δημοκρατικών ελευθεριών καταργούνται και η Ελλάδα μοιράζεται σε οικόπεδα ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το κείμενο των Θέσεων δε δίνει καν προσοχή στην εγκατάσταση επιτρόπων, αλλά και του Γερμανού τοποτηρητή Φούχτελ «ειδικού» για ελληνικά θέματα. Κάνουμε σαν να αγνοούμε την ύπαρξή του, σαν μην αλλάζει τίποτα στο πολιτικό εποικοδόμημα. Ποιος είναι ο συγκεκριμένος ρόλος των παραπάνω; Τι νέα κατάσταση άρα και νέα καθήκοντα διαμορφώνονται για τους κομμουνιστές;

10. Το Κόμμα δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη και το εθνικό ζήτημα το οποίο ανακύπτει και διασταυρώνεται με το ταξικό. Η επίλυσή του θα είναι είτε επαναστατική είτε αντιδραστική. Η εμφάνιση στην εσωκομματική σκέψη μιας γενικής καταγγελίας του «εθνικισμού απ' όπου κι αν προέρχεται» παραδίδει ζωτικό χώρο και μεσοπρόθεσμα ίσως ακόμη και τα σκήπτρα του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία σε ακροδεξιούς σαλτιμπάγκους και ναζιστές χιμπατζήδες, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον εθνικισμό δημαγωγικά, ως «σημαία ευκαιρίας». Δεν είναι εθνικιστές. Είναι απλώς φασίστες. Ακόμη, επ' ουδενί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από την «απόρριψη κάθε εθνικισμού» και την ταύτιση «του εθνικισμού του έθνους που καταπιέζει και του εθνικισμού του έθνους που καταπιέζεται», κρύβεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) η προσπάθεια επιβολής της κυριαρχίας μιας «χούφτας από πλουσιότατα έθνη», δηλαδή η προσπάθεια επιβολής του ιμπεριαλιστικού ζυγού.

11. Η κρίση θα βαθύνει, ούτε κατά διάνοια δεν επέρχεται «αναιμική ανάκαμψη», κανένα υπαρκτό στοιχείο δε συνηγορεί σε κάτι διαφορετικό. Ολα όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα επακολουθήσουν. Ανάμεσα στην περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού προβλήματος ξεπροβάλλει και δεν πρέπει να υποτιμηθεί, ενδεχόμενος κίνδυνος εδαφικού ακρωτηριασμού, ιδιαίτερα αν τα αποθέματα υδρογονανθράκων στην ελληνική επικράτεια είναι όσα ακούγεται ότι είναι.

12. Λίγο πριν την κοινωνική έκρηξη ο χρόνος πιέζει και το Κόμμα σύντομα πρέπει να ξεπεράσει χρόνιες αδυναμίες του, να μην τις κρύβει «κάτω απ' το χαλί», αν θέλει να είναι συνεπές με τον ιστορικό του ρόλο. Η μετανάστευση νέων εργατών του χεριού και του πνεύματος, θα συνεχιστεί, στοιχεία κοινωνικής παρακμής θα οξυνθούν, προσωπικής κατάπτωσης επίσης. Αν η Λαϊκή Εξουσία δεν είναι απλά σύνθημα αλλά στόχος ζωής, πρέπει πολύ γρήγορα και ενόψει του θανάσιμου κινδύνου (κυριολεκτώ) που διατρέχει ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας να ληφθούν άμεσα μέτρα. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι τα κουφάρια δεν μπορούν να πολεμήσουν...

Παρακολουθώντας την ενορχηστρωμένη επίθεση από αστούς και οπορτουνιστές μπροστά στο 19ο Συνέδριο αλλά και ορισμένα άρθρα από τον προσυνεδριακό διάλογο αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται οι ίδιοι που με περίσσιο ζήλο υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο να είναι οι ίδιοι που το διαστρεβλώνουν με το χειρότερο τρόπο; Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου δεν έθετε ως στόχο κάποια κυβέρνηση του ΑΑΔΜ, έβαζε ένα ενδεχόμενο. Οσοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια κυβέρνηση και αντίστοιχα καλούν το λαό να κάνει το ίδιο, καλλιεργούν αυταπάτες για μία καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Τα στάδια και τα σκαλοπάτια σε απομακρύνουν από το στρατηγικό στόχο ακόμα κι αν λες πως είναι «μέσα προσέγγισης της επανάστασης». Τέτοιου είδους λογικές και θεωρίες έχουν στοιχίσει ακριβά και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στο Κόμμα, και έχουν διαψευσθεί από την ίδια τη ζωή.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, ακόμα και αν δεν είναι κυβέρνηση αστικών κομμάτων, είναι κυβέρνηση αστική, κυβέρνηση που εξυπηρετεί και δουλεύει για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, κυβέρνηση εχθρική απέναντι στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της. Δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων, είναι ζήτημα διαλεκτικής σχέσης οικονομίας - εξουσίας, βάσης - εποικοδομήματος. Αυτό έδειξε η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη λεγόμενη κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου, κυβέρνηση που όχι μόνο δεν πήρε κανένα φιλολαϊκό μέτρο αλλά ανάγκασε τους ΕΑΜίτες υπουργούς να συναινέσουν σε μέτρα που δεν ήταν φιλολαϊκά. Σε μια περίοδο μάλιστα που η ταξική πάλη ήταν ιδιαίτερα οξυμένη. Το παράδειγμα αυτό, όπως και πολλά άλλα από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επιβεβαιώνει πως η συμμετοχή κομμουνιστών σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα όχι μόνο δε συμβάλλει στη χάραξη φιλολαϊκής γραμμής αλλά εκμηδενίζει την ικανότητα του Κόμματος να οργανώσει και να προσανατολίσει την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μία κυβέρνηση δεν είναι ζήτημα τακτικής, είναι ζήτημα στρατηγικής. Σε περιόδους οξυμένης ταξικής πάλης, οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να θέσουν επιτακτικά και άμεσα το ζήτημα της εξουσίας, την ανάγκη ένοπλης πάλης και αυτό δεν γίνεται μέσα από εκλογές που ειδικά σε τέτοιες συνθήκες θα παίξουν το ρόλο της βαλβίδας για να εκτονωθεί η κατάσταση και να διατηρηθεί η αστική εξουσία. Δεν έχουμε απέναντί μας μυρμηγκάκια αλλά μία έμπειρη αστική τάξη, έναν ολόκληρο μηχανισμό που έχει φτιαχτεί για να θωρακίζει και να διατηρεί άθικτη την αστική εξουσία.

Σε μη επαναστατικές συνθήκες το Κόμμα οφείλει να συγκεντρώνει και να προετοιμάζει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την επανάσταση.

Πώς θα το κάνει αυτό; Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει η Λαϊκή Συμμαχία που εξυπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Δηλαδή την πάλη και τη συσπείρωση σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν θα μπορούσε να μην έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων (πέρα από την καθημερινή, σκληρή και αταλάντευτη πάλη ενάντια σε κάθε λογής αντιλαϊκά μέτρα όπως ακριβώς αναφέρεται στη θέση 63: «Στις δοσμένες συνθήκες οργανώνεται και συντονίζεται για την αντίσταση, την αλληλεγγύη, την επιβίωση, υπερασπίζεται το εργατικό λαϊκό εισόδημα (...)»), είναι καθήκον των κομμουνιστών να μη χαθεί αυτός ο στόχος. Εάν έλειπε, θα εγκλωβιζόταν στην οικονομική - συνδικαλιστική πάλη (που καθόλου δεν υποτιμάμε), θα κατέληγε σε μια αέναη προσπάθεια να φτιασιδώσει τον καπιταλισμό. Οι εργατικές - λαϊκές μάζες, μέσα από την πείρα της συμμετοχής τους στην οργάνωση της πάλης, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, πρέπει να πείθονται για την ανάγκη να πάρει η οργάνωσή τους χαρακτήρα εφ' όλης της ύλης.

Ποιες δυνάμεις συγκροτούν τη Λαϊκή Συμμαχία; Πρώτα και κύρια η εργατική τάξη, που πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στόχος της πρέπει να είναι η κατάκτηση της εξουσίας, και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων άσχετα αν σήμερα δεν το συνειδητοποιούν. Η Λαϊκή Συμμαχία δηλαδή χτίζεται σε αντικειμενική βάση, με γνώμονα τα κοινά συμφέροντα και είναι στρατηγικής σημασίας. Κάποιοι «καλοθελητές» λένε πως «στενεύει» η γραμμή μας, πως ακολουθούμε «μοναχικό δρόμο». Υπάρχει όμως πιο «πλατιά» πρόταση από τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα είναι να «ξεχειλώσει» τόσο που να χωράει μέσα τμήματα της αστικής τάξης. Κατά την επαναστατική διαδικασία συγκρούονται κοινωνικές δυνάμεις, συγκρούονται τάξεις, άρα συμμαχία χτίζεται από τα κάτω και εκεί εκφράζεται, στην κοινή δράση, στον κοινό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, στην ταξική αλληλεγγύη.

Πώς συμμετέχει το ΚΚΕ στη Λαϊκή Συμμαχία; «Το ΚΚΕ συμμετέχει στα όργανα και στις γραμμές της Λαϊκής Συμμαχίας μέσω των στελεχών και των μελών του, των μελών της ΚΝΕ, που εκλέγονται στα όργανα και δρουν στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των οργανώσεων των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, γυναικών» (Θέση 66). Η δουλειά των κομμουνιστών μέσα σε αυτή θα πολιτικοποιεί, θα ενισχύει τη γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Η λογική να συμφωνήσει το ΚΚΕ με άλλο κόμμα σημαίνει να παραιτηθεί από το στρατηγικό του στόχο. Το θέμα της συμμαχίας πάντα σχετίζεται με την εξουσία, δεν γίνεται συμμαχία σε κενό αέρα ή σε 3 - 4 ζητήματα. Η λογική αυτή είναι επιζήμια και οδηγεί σε παραίτηση από τη στρατηγική μας.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο αποτελούν στο σύνολό τους ένα ξεκάθαρο κρυστάλλινο κείμενο, που δεν επιδέχεται παρερμηνείες και δεύτερες αναγνώσεις. Επιβεβαιώνουν τον επαναστατικό, καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος, αποδεικνύουν τη σημασία της μελέτης της ιστορίας του Κόμματος, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αλλά και της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Το προτεινόμενο Σχέδιο Καταστατικού είναι αντάξιο ενός επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΚΚΕ και θωρακίζει ακόμα καλύτερα το Κόμμα μας. Μερικές παρατηρήσεις:

Στο άρθρο 5: «Μέλος του ΚΚΕ είναι όποιος και όποια αποδέχεται την ιδεολογία», ορθότερο αντί για τη λέξη «ιδεολογία» είναι: THN ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ.

Για το άρθρο 6 (ποιοι γίνονται μέλη στο Κόμμα): Είναι οξύμωρο να αναφέρεται ο φοιτητής και ο σπουδαστής, που π.χ. μπορεί να εξελιχθεί σε δικηγόρο, μεγαλογιατρό, μέχρι και ιδιοκτήτη μέσου παραγωγής και αποτελούν γενικά όρους που δεν αντικατοπτρίζουν ειδική κοινωνική τάξη και στρώμα, και να μην αναφέρονται ρητά ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός ΕΒΕ, ο διανοούμενος. Ορθότερη διατύπωση, που ανταποκρίνεται στη φύση και ρόλο του ΚΚΕ, ως εργατικού κομμουνιστικού κόμματος, θα ήταν:

«Μέλη του ΚΚΕ γίνονται κατά κύριο λόγο εργάτες και εργάτριες. Επίσης υπάλληλοι και πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τα λαϊκά στρώματα, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί ΕΒΕ, καθώς και φοιτητές, σπουδαστές, διανοούμενοι, νοικοκυρές, που συμμετέχουν ενεργά στην ταξική πάλη στο πλευρό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».

Αυτό σε συνδυασμό με προσθήκη παραγράφου στο άρθρο 10 του Κεφ. 2 (το οποίο στη συνέχεια ορθά ορίζει ότι πρέπει να είναι μέλημα η ένταξη γυναικών στο Κόμμα), που να ξεκαθαρίζει ότι:

«Το ΚΚΕ πρέπει πάντα να διασφαλίζει την εργατική φύση του Κόμματος, μέσω αύξησης των εργατών/εργατριών μελών του και ποσοτικά και ποσοστιαία, αλλά και ανάδειξή τους στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος».

Στο άρθρο 6, παρ. «ζ», αναφορικά με τις συνδέσεις μελών, θα πρέπει να προβλέπεται πως το συνδεόμενο μέλος μπορεί να λαμβάνει γνώση του περιεχομένου του εγγράφου της σύνδεσης. Αυτό συνάδει και με την πρόβλεψη του άρθρου 9, προτελευταία παράγραφος (δικαιώματα μελών) που ορθά αναφέρει πως «Το μέλος του Κόμματος έχει τα παρακάτω δικαιώματα: ...Να παίρνει μέρος στις κομματικές συνελεύσεις και συνεδριάσεις των οργάνων που ανήκει, όταν εξετάζεται ζήτημα που αφορά τη δράση του...».

Στο άρθρο 8 (υποχρεώσεις μελών) αναφέρεται ότι το μέλος οφείλει «...Να εφαρμόζει τις αποφάσεις της ΚΟΒ και των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του απόψεις». Η φράση: «ανεξάρτητα από τις προσωπικές του απόψεις» είναι αυτονόητη, περιττή, αδικεί το νόημα και περιεχόμενο του άρθρου και πρέπει να αφαιρεθεί.

Στο άρθρο 12 για την Απαρτία του Συνεδρίου να μην αρκεί 50+1 των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Να χρειάζονται τουλάχιστον τα 3/4 αυτών. Σε περιπτώσεις ειδικών καταστάσεων με σοβαρό πρόβλημα σχηματισμού απαρτίας, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες καθοδήγησης ή συντονισμού κλπ. Ολομέλειες, Συνδιασκέψεις κ.ά.

Στο άρθρο 31 να οριστεί τι απογίνονται τα μέλη ΚΟΒ, που διαλύεται γιατί δεν ανταποκρίνεται στον προορισμό της (π.χ. «περνάνε σε άλλη ΚΟΒ, βάσει απόφασης ανωτέρου οργάνου»).

Στο άρθρο 48, που αναφέρει πως: «Η υπόσκαψη της κομματικής ενότητας... , η μη εκτέλεση αποφάσεων του Κόμματος, ..., συνεπάγονται κομματικές κυρώσεις...», να προστεθεί ως παράβαση και η «παρεμπόδιση κριτικής».

Επίσης, πρέπει στο Καταστατικό να διευκρινιστεί το ζήτημα της «επικύρωσης απόφασης» από το παραπάνω όργανο (βλέπε περισσότερο άρθρο 6). Σε ποιες περιπτώσεις γίνεται να ανατραπεί απόφαση ΚΟΒ, μέσω της μη επικύρωσής της, ή να προβλεφθεί και ειδική πλειοψηφία του παραπάνω οργάνου, για να επιτρέπεται αυτό.

Στον προσυνεδριακό διάλογο διατυπώθηκαν προσεγγίσεις επί διαφόρων ζητημάτων. Δυστυχώς, όμως, η διαφορετικότητα των τοποθετήσεων, ενώ εύλογα επικεντρώνεται στις προγραμματικές αλλαγές που εισηγείται η απερχόμενη ΚΕ, σχεδόν εξαντλείται, μέχρι στιγμής, στο πολιτικό πρόταγμα της κοινωνικής συμμαχίας για την οποία εργάζεται στις εργατικές - λαϊκές μάζες το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Μέλη και φίλοι του κόμματος (συν)εκτιμούν ότι η «Λαϊκή Συμμαχία», σε αντίθεση με το «ΑΑΔΜ», δε βοηθά τη συσπείρωση δυνάμεων καθώς προτάσσει ως βάση της συμμαχίας το σοσιαλισμό, με τον οποίο όμως διαφωνούν, σήμερα, οι πολιτικά ανώριμες μάζες που συνθλίβονται από την καπιταλιστική κρίση.

Πριν κάποιος συμφωνήσει με την παραπάνω διαπίστωση ίσως είναι χρήσιμο να αναρωτηθεί:

α) Εφόσον την περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι πλατιές μάζες είναι πολιτικά ανώριμες, προκειμένου να συσπειρωθούν σε κοινωνική συμμαχία με βάση το σοσιαλισμό, πότε θα είναι πολιτικά ώριμες; Σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης;

β) Γιατί η ωρίμανση των εργατικών - λαϊκών μαζών πρέπει να παραπέμπεται σε ένα χρονικά απροσδιόριστο μέλλον;

γ) Γιατί οι πλατιές μάζες που στο παρελθόν δεν ωρίμασαν και σήμερα, ενώ πράγματι συνθλίβονται, δεν επιθυμούν κοινή συμμαχία με τους κομμουνιστές για το σοσιαλισμό, θα πράξουν μελλοντικά το αντίθετο; Αποτελεί νομοτέλεια η ωρίμανση και η αλλαγή των κυρίαρχων κοινωνικών αντιλήψεων την περίοδο π.χ. ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου;

δ) Τελικά, χρέος της κοινωνικής συμμαχίας ενός ΚΚ είναι διαλεκτικά να διαμορφώνει ή διαλλακτικά να εκφράζει την πολιτική συνείδηση των μαζών;

Υποθέτοντας πως τα παραπάνω ερωτήματα δεν επαρκούν -δεν είναι απαραίτητο άλλωστε- για την τεκμηρίωση αντιφάσεων στη σκέψη όσων καλοπροαίρετα διαφωνούν με τη «Λαϊκή Συμμαχία» και επιχειρώντας μια συλλογιστική προέκταση, ανακύπτουν νέα ερωτήματα, εξίσου σημαντικά:

α) Στην εποχή μας, όπου η αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της συνεχώς διευρύνεται, υπάρχει η δυνατότητα υλοποίησης των βασικών προγραμματικών κατευθύνσεων και στόχων πάλης, του ισχύοντος προγράμματος του ΚΚΕ, χωρίς ο εργαζόμενος λαός να λύσει, σε όφελός του, το ζήτημα της εξουσίας;

β) Μια κοινωνική συμμαχία η οποία δε θα προτάσσει το σοσιαλισμό, άρα δε θα συσπειρώνει στην κατεύθυνση της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, σε ποια κατεύθυνση απομένει να συσπειρώνει αν όχι σε αυτή της αλλαγής στο επίπεδο της διακυβέρνησης - διαχείρισης;

Εδώ αρχίζει το φλερτ της... εικονολατρίας του «ΑΑΔΜ» με το άλμα στο κενό της λογικής. Πράγματι, το ισχύον πρόγραμμα εκτιμά πως «σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους» υπάρχει δυνατότητα για «κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο» και πως το ΚΚΕ «επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση».

Επισημαίνεται εδώ ότι το πρόγραμμα του 1996, συνδέει ρητά την ύπαρξη μιας ΑΑΔ κυβέρνησης με «την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας». Προκειμένου όμως να αναδειχθεί η κυριότερη αντίφαση των εικονολατρών του «ΑΑΔΜ» είναι χρήσιμο, ακολουθώντας τη δική τους μεθοδολογία, να αγνοηθεί η συγκεκριμένη επισήμανση.

Λίγο παρακάτω, στο πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, αναφέρεται ότι η ΑΑΔ κυβέρνηση δε διαθέτει απεριόριστο χρονικό διάστημα για να εφαρμόσει την πολιτική της. «Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχυχρόνιο», υπενθυμίζεται σε όσους ξεχνούν(;) ότι οι μεταβατικές στιγμές, που πράγματι υπάρχουν στη φύση, δεν διαρκούν παραπάνω από όσο περίπου απαιτεί το πέρασμα από μια μορφή ύλης σε μια άλλη, π.χ. το νερό που ήδη κοχλάζει να γίνει ατμός. «Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία», συνεχίζει το ισχύον πρόγραμμα, «η κυβέρνηση θα ανατραπεί κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση».

Ομως μια απόπειρα ανατροπής από την «κυρίαρχη τάξη» -δηλαδή την αστική που δεν έχει απολέσει οριστικά και αμετάκλητα τα μέσα παραγωγής, το κράτος και το μονοπώλιο της βίας- ή την όποια «ιμπεριαλιστική παρέμβαση», δε θα αναγκάσει την ΑΑΔ κυβέρνηση ή να συνθηκολογήσει ή να ζητήσει την στήριξη των εργατικών- λαϊκών μαζών; Και τότε ποιο θα είναι το «διά ταύτα» στην αντιπαράθεση με την Αντίδραση, αν όχι η επίλυση του ζητήματος της εξουσίας;

Σε μια τέτοια ανελέητη σύγκρουση -δεν υπάρχει fair play όταν διακυβεύεται η αστική εξουσία- πόσο πιθανή είναι η επικράτηση μιας ΑΑΔ συμμαχίας που συγκροτήθηκε με διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας;

Πόσο έγκαιρα οι δυνάμεις της ΑΑΔ συμμαχίας θα αντιληφθούν ότι, για να ισοσκελίσουν το αναδεικνυόμενο έλλειμμα στρατηγικής και να μην ηττηθούν, πρέπει να προσπεράσουν ταχύτατα τη μεσσιανική αντίληψη της ανάθεσης της σωτηρίας στην όποια κυβέρνηση, ΑΑΔ ή μη, και να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία;

Τι κριτική, τι κατάρες, θα δεχθούν τότε οι κομμουνιστές για τη μικροαστική τους ανυπομονησία να κινήσουν πρώτοι μεταξύ των ΑΑΔ συμμάχων, στην παραπάνω κατεύθυνση; Τι καταστροφή, όμως, περιμένει συνολικά τη συμμαχία αν αυτοί δεν τραβήξουν μπροστά ή αποτύχουν;

Εν τέλει, η ιστορική εμπειρία χωρών που το κίνημα συνετρίβη διότι η επαναστατική κατάσταση δε συνέπεσε χρονικά ούτε με την ύπαρξη επεξεργασμένης στρατηγικής για επίλυση του ζητήματος της εξουσίας -με ευθύνες και των ηγεσιών ΚΚ- ούτε με την παρουσία του κόκκινου στρατού να δίνει «φτερά» στις εργατικές - λαϊκές μάζες, αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα, κοινώς αποδεκτή, ή όχι;

Γίνεται αντιληπτό ότι:

α) Η ταξική πάλη έχει απαράβατους κανόνες οι οποίοι διέπουν και το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου - ανεξάρτητα αν μέλη, φίλοι, πρώην μέλη, «άσπονδοι» φίλοι, και αντίπαλοι του κόμματος προσφεύγουν, ορισμένοι καιρό τώρα, συνειδητά(;) στην επιλεκτική (παρ)ερμηνεία του.

β) Το πλαίσιο συσπείρωσης που προτάσσει το ΚΚΕ δεν μπορεί να μη θέτει στο λαό το ζήτημα της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου, ανεξάρτητα από το επίπεδο ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα.

Αλλωστε από πού προκύπτει ότι στη χώρα μας οι εργατικές - λαϊκές μάζες, με τη βοήθεια και της αστικής προπαγάνδας, σταμάτησαν να (ανα)γνωρίζουν ότι γι' αυτό παλεύει το ΚΚΕ, στα σχεδόν εκατό χρόνια της ιστορίας του; Κρυφό καμάρι είναι; 'Η υπάρχει η πρόθεση της πειθούς για το αντίθετο;

Σε τι λοιπόν εξυπηρετεί η εικονολατρία του «ΑΑΔΜ» και η συνειδητή(;) επιλογή του ως κεντρικού πεδίου αντιπαράθεσης; Ποιον ωφελεί, εκτός από την αστική τάξη, η (συν)διαμόρφωση σε ένα κοινό πλαίσιο μιας ενιαίας αντίληψης που, αργά ή γρήγορα, ή θα επικρατήσει και θα αλλοιώσει τον επαναστατικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει ένα ΚΚ, ή θα ηττηθεί και θα αποδυναμώσει οργανωτικά το κόμμα, όταν κρίνει σκόπιμο το διαχωρισμό της;

Σε πολύ κρίσιμη εποχή θα διεξαχθεί το 19ο Συνέδριο. Σε περίοδο που το Κόμμα έχει υποστεί βαριά ήττα και έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου προς αυτό! Και ως εκ τούτου οι Θέσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα θα έπρεπε να είναι ευκολοδιάβαστες, κατανοητές. Πιστεύω στο σοσιαλισμό γιατί τον έζησα, μεγάλωσα στην Τσεχοσλοβακία. Ομως ένας φίλος, οπαδός, ψηφοφόρος δύσκολα καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλουν να πουν! Απευθυνόμαστε σε απλό εργαζόμενο κόσμο. Ετσι όπως είναι διατυπωμένες, δεν αφήνουν περιθώριο στο λαό, που χρόνια είναι ποτισμένος με την αστική προπαγάνδα, τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, να πιστέψει ότι σύντομα θα ωριμάσει, λόγω των συνθηκών, με βάθεμα της κρίσης για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Χωρίς ελιγμούς; Πώς θα πείσουμε τον μικρό αγρότη, αυτοαπασχολούμενο, τον εργάτη που δεν μας ψηφίζει στις εκλογές των σωματείων; Η Λαϊκή Συμμαχία έτσι όπως προβάλλεται θα αργήσει να έρθει και αυτό θα είναι εις βάρος του ΚΚΕ!

Η ΚΕ προσπαθεί να κάνει κριτική και αυτοκριτική για την πορεία του Κόμματος σε πολλά θέματα. Θα έλεγα επιδερμική! Μιλάει για εκλαΐκευση, ιδεολογική, πολιτική δουλειά στους χώρους εργασίας, γειτονιές, μαζικούς φορείς. Μα τίποτα άλλο δεν κάνουμε! Πιστεύω ότι μεγάλη πλειοψηφία μελών ανταποκρίνεται επάξια στα καθήκοντά τους! Αυτό που «χαλάει» είναι η «κεντρική σκηνή» στελεχών στα ΜΜΕ! Από εκεί βγάζει ο λαός τα συμπεράσματά του! Στις εκλογές του 2012 αντί να εκμεταλλευτούμε τις συνθήκες, με λάθος χειρισμούς, άστοχες τοποθετήσεις, οδηγήθηκαν πολλοί φίλοι και οπαδοί να μην ψηφίσουν το ΚΚΕ!!! Διαφαινόταν και πριν, στις ευρωεκλογές, στο ότι δεν ανεβάζουμε τα ποσοστά μας, άρα την επιρροή μας στα συνδικάτα, μαζικούς φορείς. Μάλιστα παρουσιάζουμε και συζητάμε αναμεταξύ μας ότι η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση από μόνη της δεν θα αλλάζει τα πράγματα. Ναι αλλά μπορεί να βοηθήσει σημαντικά! Ομως, το ΠΓ και η ΚΕ συνεχίζουν στην ίδια ρότα! Η δικαιολογία ότι εμείς επιλέξαμε να πούμε στο λαό την αλήθεια με όποιο κόστος δεν πείθει, αντιθέτως!

Αλλη διαστρέβλωση: «Δεν συνεργαζόμαστε σε κυβερνητικό επίπεδο με την ευρεία αριστερά». Πιστεύει η ΚΕ ότι υπάρχει στέλεχος του ΚΚΕ που ήθελε τέτοια συνεργασία; Πολύ απλά, αντί να τους παγιδέψουμε με τα δικά μας επιχειρήματα, παγιδευτήκαμε για άλλη μια φορά! Γεννιέται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να κάνουμε τις σωστές πολιτικές, οικονομικές εκτιμήσεις για άλλους ενώ εμείς είμαστε τόσο προβλέψιμοι για τους αντιπάλους; Εχουμε την ιδεολογία μας, σωστή στρατηγική. Εκεί που υστερούμε είναι η τακτική, δεν είμαστε ευέλικτοι, προσαρμοστικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει απόκλιση από τους στόχους μας! Εδώ είναι το «κουμπί» του προβλήματος! Κάναμε σοβαρή δουλειά, εκτιμήσεις, κριτική για το σοσιαλισμό που ανατράπηκε, για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη! Τι συμπεράσματα βγήκαν και πώς διδαχτήκαμε; Θα έλεγα όχι και πολύ! Κάνουμε τα ίδια λάθη όπως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες! Η καθοδήγηση δεν ακούει τα μηνύματα, τους προβληματισμούς, την αγωνία του κόσμου! Παράδειγμα: Η μεταφορά τους από χώρους δουλειά στις ΚΟΒ, στις εκλογές του 2012, όπου επισημάναμε τον κίνδυνο μεγάλης εκλογικής απώλειας, που αντιμετωπίστηκε με αλαζονεία, ειρωνεία, ότι εμείς τέτοια μηνύματα δεν έχουμε, ότι οι δημοσκοπήσεις δεν το επιβεβαιώνουν!!! Μου θυμίζει την εποχή όταν εργαζόμουν στην Τσεχοσλοβακία, και η αγωνία, οι προβληματισμοί, οι προτάσεις των εργαζόμενων δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη! Μάλιστα αντιμετωπίζονταν ως εχθρικές, οπορτουνιστικές! Δεν ξέρουμε να μπούμε στο πετσί του εργαζόμενου. Χρησιμοποιούμε πολιτικό λόγο, τακτικές του παρελθόντος, που είχανε αποτελέσματα αλλά σήμερα δεν πείθουν! Πρέπει να τις επανεκτιμήσουμε. Οπως τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, λαϊκές επιτροπές, μαζικούς φορείς. Δεν απευθυνόμαστε στο σύνολο των εργαζομένων, του λαού; Εφόσον δεν έρχονται σε μας πρέπει να πάμε εμείς σ' αυτούς! Εχουμε λειτουργικές αδυναμίες. Κανείς δεν ευθύνεται για τίποτα. Κανείς δεν αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη! Είτε σε πολιτικό, οικονομικό, οργανωτικό επίπεδο! Ολοι κρυβόμαστε πίσω από το Κόμμα! Το Κόμμα δεν είναι απρόσωπο, κάποιοι έχουν καίριες θέσεις! Από ΓΓ, ΠΓ, ΚΕ ως τα κάτω. Δεν είναι κακό να πει κανείς ότι ως εδώ είναι οι δυνατότητές μου, η προσφορά μου!

Μιλάμε για ανάδειξη στελεχών. Πώς θα γίνει αυτό όταν υπερφορτώνουμε συγκεκριμένα, επιλεγμένα άτομα; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε άλλα στελέχη; Δεν αφήνουμε να αναπτυχτούν ικανά νέα παιδιά, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ο καθένας στον τομέα του, π.χ. Η/Υ, αθλητισμός, πολιτισμός. Δηλαδή σωστός καταμερισμός. Δεν επιτρέπεται να κάνουμε τα ίδια λάθη τα οποία οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Πρέπει να δείξουμε στους φίλους, οπαδούς, στην κοινωνία ότι διδαχτήκαμε, ωριμάσαμε! Η κριτική που γίνεται είναι από την αγωνία και έχει στόχο τη βελτίωση. Κανείς δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο κομμουνιστής! Ούτε να τον «αξιολογούμε» σύμφωνα με τις παρουσίες στα συλλαλητήρια, απεργίες! Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στην αστική προπαγάνδα, αυτή κάνει τη δουλειά της. Για φανταστείτε αν στο σοσιαλισμό αξιοποιούσαμε ιδεολογικά σωστά όλα τα ΜΜΕ που είχαμε στα χέρια μας! Πού θα ήταν σήμερα η ανθρωπότητα;

• Για το καταστατικό

Ναι, το πολύ 2 θέσεις ευθύνης. Να εφαρμόζεται και τώρα

«Συνταξιοδότηση» στελεχών στα 70 έτη

Εκλογή και ανάκληση από ΚΟΒ για ανώτερα όργανα - ΕΠ, ΚΕ

Υποχρεωτική, γραπτή απάντηση από τα ανώτερα όργανα σε οποιαδήποτε ερώτηση

Για το έκτακτο συνέδριο να αποφασίζουν οι ΚΟΒ

Οι εκλεγμένοι στο συνέδριο ή όργανα με σταθερά κριτήρια και όχι με αυτά που θα αποφασίζει πάντα η ΚΕ.

Σύντροφοι, βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονης επίθεσης του κεφαλαίου στα δικαιώματα του λαού, η οποία συνοδεύεται με απότομη μείωση του βιοτικού του επιπέδου. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο συζητάμε τη δράση του κόμματος το προηγούμενο διάστημα, αλλά και το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού για το επόμενο. Οπως αναφέρεται και στις θέσεις, τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης η λαϊκή συμμαχία σε αντιδιαστολή με το ΑΑΔΜ που υπάρχει στο ισχύον πρόγραμμα.

Η παραπάνω αλλαγή εκφράζεται σαν λογική συνέχεια - εμπλουτισμός - αποσαφήνιση ορολογίας σε σχέση με το προηγούμενο, αλλά επί της ουσίας έχουμε ριζική ανατροπή της στρατηγικής του ΑΑΔΜ που υφίσταται έως τώρα στα χαρτιά.

Με το ΑΑΔΜ υιοθετούσαμε αιτήματα και στόχους πάλης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα οι οποίοι εξυπηρετούσαν την ανάγκη μαζικής πολιτικής διαφώτισης των μαζών με την παρακάτω μεθοδολογία:

Διαμορφώναμε αιτήματα τα οποία πατούσαν στα προβλήματα του κόσμου, αναδεικνύαμε τη διέξοδο από την σκοπιά του σοσιαλισμού, καταδικάζαμε τους ενόχους και την κυρίαρχη πολιτική, οξύναμε την αντιπαράθεση με τους εκφραστές τους αλλά και με τους οπορτουνιστές, αξιοποιούσαμε μορφές πάλης οι οποίες βοηθούσαν μεγάλα κομμάτια καθυστερημένων πολιτικά μαζών να ενταχθούν στη πάλη και μέσα από την δική τους προσωπική πείρα σε συνδυασμό με την αυτοτελή πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος να βγάζουν συμπεράσματα για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αυτό σχηματικά ήταν η λογική του ΑΑΔΜ, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Λαϊκή Συμμαχία τα τελευταία χρόνια και τώρα τίθεται για προγραμματική κατοχύρωση.

Πλέον το αίτημα κρίκος που βάζουμε στο μαζικό κίνημα δεν είναι άλλο παρά από την ίδια την σοσιαλιστική εξουσία. Κάτω από την πίεση της κρίσης και της ακόμα μεγαλύτερης αναγκαιότητας και επικαιρότητας του σοσιαλισμού έχει μετατραπεί ο στρατηγικός μας στόχος και σε τακτικό. Παραδείγματα αυτής της λογικής εκφράζονται στο αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ αλλά μόνο με Λαϊκή Εξουσία το οποίο πρακτικά σημαίνει σοσιαλισμός. Δηλαδή πρώτα ζητάμε τη συμφωνία του κόσμου με τον στρατηγικό μας στόχο και στη συνέχεια τον καλούμε να αγωνιστεί μαζί μας.

Πώς εκφράζεται η Λαϊκή Συμμαχία σε επίπεδο κοινωνικού μετώπου;

Εκεί που παλιότερα το κάθε κομματικό μέλος είχε το καθήκον στο μαζικό του χώρο, στο χώρο που δουλεύει και ζει, να οργανώσει την πάλη, να προπαγανδίσει τη πολιτική του Κόμματος, να διαφωτίσει τις μάζες, ξαφνικά έχουμε σταματήσει να το κάνουμε αυτό και ψάχνουμε όλοι να βρούμε τους εργάτες που θεωρητικά τόσο καιρό είχαμε ξεχάσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι η δημιουργία της συμμαχίας των πέντε συσπειρώσεων του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ - ΜΑΣ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΠΑΣΥ). Το παραπάνω έχει συμβάλει στην αποδυνάμωση της προσπάθειας αλλαγής συσχετισμών σε αντιδραστικά συνδικάτα και συλλόγους και εγκατάλειψη σχεδόν εξ ολοκλήρου άλλων μετώπων: όπως της τοπικής διοίκησης, του κινήματος για την ειρήνη, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, του μαθητικού κινήματος κ.τ.λ. Για παράδειγμα, στους φοιτητικούς συλλόγους από κει που είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να κινητοποιούμε με τη λογική μας πάνω από τους μισούς φοιτητικούς συλλόγους της Αθήνας, να τους μαζικοποιούμε και αυτό να εκφράζεται και στη στρατολογία, έχουμε φτάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο αποτέλεσμα, του να περιφρονούμε τις γενικές συνελεύσεις και να τις υποκαθιστούμε με τις επιτροπές αγώνα του ΜΑΣ, στο να στοχεύουμε την προπαγάνδα μας μόνο στον εργαζόμενο φοιτητή (γιατί οι υπόλοιποι δεν μας ενδιαφέρουν και πολύ) ο οποίος βέβαια, απουσιάζει από την σχολή γιατί δουλεύει, στο να υλοποιείται η αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική στα πανεπιστήμια και να μην κουνιέται φύλλο. Οπως για παράδειγμα, τα πάσο να τα δίνει η Vodafone, να πληρώνουν οι φοιτητές τα βιβλία τους και να σπάει το άσυλο στην ΑΣΟΕΕ για ψύλλου πήδημα. Ενδεικτικά είναι και τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών όπου η Πανσπουδαστική από το 2008 έως τώρα έχει χάσει πάνω από το 1/3 των ψηφοφόρων της που αντιστοιχεί σε περίπου 8.000 ψήφους. Αντίστοιχα δείγματα έχουμε και στη δημοτική δουλειά. Δεν αξιοποιούνται οι εκπρόσωποί μας στο δημοτικά συμβούλια στο να αποκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική και την εξειδίκευσή της στους δήμους με τους τοπικούς εκφραστές της. Δεν αξιοποιείται σαν ένα ακόμα βήμα συσπείρωσης δυνάμεων και κινητοποίησής τους.

Παρόλα αυτά, η αλλαγή του προγράμματος και του Μετώπου δικαιολογείται ως αποσαφήνιση ορολογίας και εμπλουτισμού για να μην αφήνει ανοιχτά περιθώρια παρερμηνειών και λαθεμένων ακούσιων συμμαχιών.

Σύντροφοι, αν η αποσαφήνιση του Προγράμματος του 15ουΣυνεδρίου γίνεται επειδή:

«Αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για ενδιάμεσα στάδια και ενδιάμεση εξουσία, απομακρύνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση».

«Το ΑΑΔΜ αφήνει περιθώρια για συμμετοχή τμημάτων της αστικής τάξης σε αυτό».

«Το ενδεχόμενο δημιουργίας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων συμπεριλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ».

Τότε:

Υιοθετούμε την κριτική (και το αντικαπιταλιστικό Μέτωπο) του ΝΑΡ με την οποία αντιπαρατίθεται στη γραμμή του ΑΑΔΜ και σπέρνουμε αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ή εν δυνάμει θα μπορούσε να γίνει δύναμη σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τους διάφορους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

Τέλος, είναι πραγματικά λυπηρό για μια σειρά από μέλη, πόσο μάλλον και για στελέχη του Κόμματος εν μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου να κατηγοριοποιούν τον προβληματισμό και τη διαφορετική άποψη μελών και οπαδών του κόμματος με τις θέσεις του 19ουΣυνεδρίου, ως οπορτουνιστική και τους ίδιους ως οπορτουνιστές, τσουβαλιάζοντας τις σκέψεις τους με απόψεις άλλων κομμάτων.

Πώς γίνεται όποιος υποστηρίζει το Πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου, να έχει κρυφή ατζέντα, να έχει «πονηρούς» σκοπούς, να είναι άσπονδος «φίλος» του Κόμματος;

Είναι όλα τα κομματικά μέλη που συμφώνησαν με το πρόγραμμα του 15ουΣυνεδρίου και όλα όσα στρατολογήθηκαν μετά από αυτό οπορτουνιστές;

Εν πάση περιπτώσει, ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώσει τη γνώμη του, ώστε να συμβάλει στον προσυνεδριακό διάλογο, θεωρώ όμως, ότι βοηθάει καλύτερα η γνώμη και η πολιτική αντιπαράθεση να στηρίζεται σε πολιτικά επιχειρήματα και όχι σε συνδικαλιστικά τεχνάσματα του τύπου «πες πες, κάτι θα μείνει», πόσο μάλλον βέβαια σε προσωπικές επιθέσεις.

Σύντροφοι, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε τι κόμμα χρειάζεται για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.

Μαζικό κόμμα νέου τύπου που θα συσπειρώνει πλατιές μάζες εργαζομένων, θα τις διαπαιδαγωγεί και θα τις διαφωτίζει, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις για την σοσιαλιστική επανάσταση;

'Η ένα κόμμα μικρό, ελιτίστικο που θα συσπειρώνει κυρίως μέσω προπαγάνδας και ζύμωσης, τους «πρωτοπόρους» εργάτες σε κλάδους «κλειδιά» για την επανάσταση, παραμονεύοντας στο παρασκήνιο και περιμένοντας την επαναστατική κατάσταση όπου, τότε ως διά μαγείας θα πρωτοστατήσει και θα καθοδηγήσει την επανάσταση;

Με την τακτική που ακολουθούμε το τελευταίο διάστημα η οποία μπαίνει και προς ψήφιση φτάσαμε στο σημείο στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος να έχουμε μικρότερη απήχηση στις μάζες, από αυτήν που είχαμε στην κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι στην επαναστατική κατάσταση (ή σε έναν επικείμενο πόλεμο) θα έχει καλύτερα αποτελέσματα;

Η μαχητικότητα με την οποία τα κομματικά και κνίτικα μέλη υποδέχτηκαν τη δουλειά για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται, αλλά και το σχέδιο Προγράμματος που δίνεται για δημόσιο διάλογο, δείχνουν τα βήματα ωρίμανσης που έχει κάνει το Κόμμα, και τοποθετούν τον πήχη για τη δράση όλων των κομματικών μελών και των μελών της ΚΝΕ πολύ ψηλά για το επόμενο διάστημα.

Στο διάστημα από το 18ο Συνέδριο και με οδηγό την επεξεργασία που έγινε για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, το Κόμμα ανέπτυξε σημαντική παρέμβαση στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, γεγονός που αποτυπώνεται σε πολλούς δείκτες, όπως η έκδοση της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, η δημιουργία συνεπών πυρήνων ΚΚ σε μια σειρά από χώρες, όπως η Ιταλία κλπ, οι τακτικές συναντήσεις Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, η ανάπτυξη καλύτερων - σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια - αντανακλαστικών του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ) μπροστά στην απαράδεκτη προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά και οι κοινές πρωτοβουλίες που παίρνονται σε παγκόσμιο επίπεδο από την ΠΣΟ, το ΠΣΕ, την ΠΟΔΝ, την ΠΔΟΓ.

Παρότι οι αρνητικοί συσχετισμοί που επικράτησαν στο ΔΚΚ μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης επιδρούν ανασταλτικά στη διαμόρφωση ενός ισχυρού πόλου που θα καταφέρνει να κινητοποιεί και να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις της εργατικής τάξης με στόχο την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η ένταση της προσπάθειάς μας στην κατεύθυνση που βάζουν οι Θέσεις. Σίγουρα είναι μια δουλειά δύσκολη, όμως αναγκαία. Στην προσπάθεια, λοιπόν, αυτή για τη συγκρότηση ενός τέτοιου πόλου, σημαντική θα μπορούσε να είναι η βοήθεια των μαζικών οργανώσεων ΠΣΟ, ΠΣΕ, ΠΟΔΝ, ΠΔΟΓ.

Σε ό,τι έχει να κάνει με την ΠΣΟ, είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική η παρέμβαση που κάνει μέχρι στιγμής το ΠΑΜΕ. Χρειάζεται όμως να γενικευτούν πρωτοβουλίες αναδεικνύοντας ιδιαίτερα τα ζητήματα της ανεργίας, που σε περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης θα αυξάνεται όλο και περισσότερο, των εργασιακών δικαιωμάτων που πάνε περίπατο και των μέτρων που παίρνονται σε όλο τον κόσμο στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Να δούμε πιο επεξεργασμένα το πώς θα ζυμώσουμε τα ζητήματα της αλληλεγγύης σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και απ' όταν ξέσπασε η κρίση αποτελούν πεδίο δράσης για κάθε λογής ΜΚΟ που διαστρεβλώνουν το νόημα και τα πραγματικά χαρακτηριστικά της. Με πρωτοβουλίες και συναντήσεις στα πλαίσια της ΠΣΟ με ταξικά σωματεία και ταξικά εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες να ανοίξουμε μέτωπο στην αντίληψη που καλλιεργείται ότι στο εξωτερικό κάποιος εργάτης μπορεί να βρει πιο εύκολα δουλειά, ότι στο εξωτερικό είναι καλύτερες οι συνθήκες εργασίας, οι μισθοί κλπ. Να ανοιχτεί πιο καλά η δουλειά για τους μετανάστες εργάτες που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα. Να δούμε μια καμπάνια για να οργανωθούν στα σωματεία τους οι μετανάστες εργάτες, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και υπό την αιγίδα της ΠΣΟ. Σημαντική επίσης θα είναι και η πιο συχνή μεταφορά εμπειρίας από εργατικές κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες του εξωτερικού, ώστε να αντιλαμβάνεται ο Ελληνας εργάτης ότι όχι απλά δεν είναι μόνος του, αλλά ότι αυτός όπως και κάθε άλλος εργάτης στον κόσμο θα πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο: Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Για το ΠΣΕ, τα βήματα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι κάτι παραπάνω από ορατά και χειροπιαστά. Αποτυπώθηκαν άλλωστε και στο Συνέδριο του ΠΣΕ στο Νεπάλ. Σημαντική συμβολή στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του ΠΣΕ είχε το Κόμμα και φυσικά η ΕΕΔΥΕ. Πρέπει όμως από εδώ και πέρα πιο καλά να δούμε το ζήτημα της στάσης σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και τη συνεργασία των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων μεταξύ των γειτονικών χωρών. Εχει ξεκινήσει μια πολύ καλή δουλειά από πλευράς της ΕΕΔΥΕ με τα αντίστοιχα κινήματα σε Τουρκία και Κύπρο, που καταλήγει κάθε χρόνο και σε τριμερή συνάντηση με σπουδαία μεταφορά εμπειρίας. Αντίστοιχη δουλειά να δούμε και με τα αντίστοιχα κινήματα στην Αλβανία (ειδικά αυτή την περίοδο που ανοίγονται ζητήματα σχετικά με τη Μεγάλη Αλβανία κι οξύνονται οι εθνικισμοί), στην ΠΓΔΜ και στη Βουλγαρία. Προφανώς όμως αυτό έχει σαν προϋπόθεση την καλύτερη επαφή με τα ΚΚ των χωρών αυτών. Οι εξελίξεις στην περιοχή μας επιβάλλουν να ανοιχτούν ενιαία - υπό την αιγίδα και με τη βοήθεια του ΠΣΕ - τα ζητήματα που αφορούν στους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου που διέρχονται από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, στους εξοπλισμούς και στα ελληνικά στρατιωτικά και αστυνομικά τμήματα που βρίσκονται εκτός συνόρων. Οι πρωτοβουλίες του ΠΣΕ με τις Περιφερειακές συσκέψεις και τις ειδικές θεματικές συναντήσεις θα πρέπει να πυκνώσουν και να αγκαλιάσουν το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.

Αλλα ζητήματα που μπορούμε να δούμε στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του χαρακτήρα αυτών των φορέων (ΠΣΟ, ΠΣΕ, ΠΟΔΝ, ΠΔΟΓ) είναι το άνοιγμα μιας καλύτερης δουλειάς για τους πρόσφυγες, αναδεικνύοντας τις αιτίες που οδηγούν στην προσφυγιά, το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο απέναντι στο φασισμό που εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς σε όλο τον κόσμο, τα ζητήματα που αφορούν στη μητρότητα και τα μέτρα που φορτώνουν κι άλλα βάρη στις πλάτες των νέων μητέρων σε όλο τον κόσμο.

Η πάλη για το ψωμί του λαού δεν είναι ξεκομμένη από τις γενικότερες εξελίξεις. Να αξιοποιούμε καλύτερα τις επεξεργασίες και τα συμπεράσματα από τις διεθνείς πρωτοβουλίες που παίρνουμε ώστε να καταφέρνουμε να συνδέουμε καλύτερα το εντός της χώρας με το εκτός, όσα γίνονται αυτή τη στιγμή εδώ με εκείνα που έγιναν ή γίνονται σε μια σειρά από άλλες χώρες, ώστε καλύτερα να αναδεικνύουμε πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, αλλά ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, άρα και η πάλη του λαϊκού κινήματος θα πρέπει να συγκλίνει στην κατεύθυνση της ανατροπής του.

Η πρωτοπόρα δράση του Κόμματός μας ενέπνεε και εμπνέει εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για τη λαϊκή συμμαχία, για να πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία. Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος κι αναγκαίος κι όπως γράφει κι ο κομμουνιστής ποιητής Γ. Ρίτσος: «Το μέλλον είναι σίγουρο αδελφέ μου. Ο,τι κι αν γίνει - σίγουρο. Δεν υπάρχουν πια αποσιωπητικά στη φωνή ή στη σιωπή μας».

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας πραγματοποιείται σε πολύ σύνθετες συνθήκες και πρωτόγνωρες για πολλά νέα μέλη του και μέλη της ΚΝΕ, γι' αυτό το λόγο και επειδή είναι και προγραμματικό Συνέδριο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ακόμα πιο ώριμα και ολοκληρωμένα. Στο πολιτικό σκηνικό αναστηλώνεται η σοσιαλδημοκρατία με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από οπορτουνιστικό σε καθαρά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ η διαχρονική εφεδρεία του καπιταλισμού, ο φασισμός ενισχύεται με πολλούς τρόπους, μιας και με το βάθεμα της κρίσης αυξάνεται ο κίνδυνος για την αστική τάξη, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να δυναμώσει και οι κλασικοί διαχειριστές να μην μπορούν να το ελέγξουν με τα γνωστά μέσα τους. Ο καπιταλισμός προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες με αλλαγές από την αυτοδιοίκηση και την κεντρική διοίκηση, μέχρι τα εργασιακά δικαιώματα και τους τομείς της Υγείας - Παιδείας, σε όλα τα επίπεδα.

Το ίδιο οφείλει να κάνει και ένα επαναστατικό, κομμουνιστικό κόμμα, αν θέλει να είναι επαναστατικό και έτοιμο για την επαναστατική κατάσταση, για τις απότομες στροφές της ταξικής πάλης, έχει χρέος να προσαρμόζεται. Το Κόμμα μας το προηγούμενο διάστημα δεν έλειψε από καμία μεγάλη ή μικρή διεκδίκηση των εργαζομένων, σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Σταθήκαμε έμπρακτα αλληλέγγυοι στους αγώνες των εργαζομένων στην Αριάδνη και την Ανακύκλωση, στη Χαλυβουργία και όπου αλλού η ταξική πάλη οξυνόταν. Δίναμε ταξική κατεύθυνση στους αγώνες, στις πανελλαδικές απεργίες. Φυσικά δεν παίζαμε σε άδειο γήπεδο. Ο ταξικός εχθρός προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας κάνει να λοξοδρομήσουμε, να τα διπλώσουμε. Εκεί κάποιες φορές φάνηκαν και οι αδυναμίες, δυσκολίες στη δουλειά μας.

Το Κόμμα στάθηκε αταλάντευτο στο επαναστατικό του χρέος, να μη γίνει δεκανίκι του καπιταλισμού παρά τις σοβαρές πιέσεις. Με απειλές, τρομοκρατία αλλά και με δήθεν καλοπροαίρετες προσκλήσεις συνεργασίας ήθελαν να μας μαντρώσουν σε κυβέρνηση συνεργασίας ή να βάλουμε νερό στο κρασί μας. Ηξεραν εξ αρχής πως η ΚΕ του δεν θα υποκύψει, γι' αυτό προσπάθησαν να στρέψουν τον κόσμο εναντίον του ΚΚΕ. Κατάφεραν να το αποδυναμώσουν εκλογικά, προσωρινά. Ομως οποιαδήποτε υποχώρηση θα σήμαινε τραγικές συνέπειες για το κίνημα την επόμενη μέρα. Αυτές οι συμπληγάδες από τις οποίες πέρασε το Κόμμα μας, μας βοήθησαν να εντοπίσουμε λάθη όσο αφορά τις εκλογικές αυταπάτες που άθελά μας καλλιεργούμε μερικές φορές και εμείς οι ίδιοι μα κυρίως που έχει ακόμα η πλειοψηφία του κόσμου.

Εχουν γίνει σημαντικά βήματα στην αξιοποίηση του διαδικτύου, στην πολιτιστική παρέμβαση, στον αθλητισμό, στην ιδεολογικοπολιτική ατσάλωση των οργανωμένων δυνάμεών μας και την ανάλυση των εξελίξεων. Στην προπαγάνδα του Κόμματος μέσω του διαδικτύου και στην απόκρουση φραξιονιστικής δουλειάς από blog και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν γίνει βήματα, όμως υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια βελτίωσης. Ο πολιτισμός είναι όπλο, το οποίο μπορεί αποδεδειγμένα να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Το ότι γίνεται από την ΚΕ και το ΚΣ μια τόσο σοβαρή προσπάθεια τα τελευταία χρόνια να κάνουμε την τέχνη και τον πολιτισμό γενικότερα εύκολα προσβάσιμα και πλατιά διαδεδομένη για τον καθένα, είναι ένα στοιχείο που δεν πρέπει να το υποτιμάμε και να το αντιμετωπίζουμε πρόχειρα. Θα πρέπει να παίρνονται πρωτοβουλίες από τις οργανώσεις, στο χώρο τους, να αναδεικνύουν τον πολιτισμό. Οφείλουμε σαν κομμουνιστές να ασχολούμαστε με τον πολιτισμό, με τον αθλητισμό, με την επιστήμη, να γινόμαστε πολύπλευροι, για να μπορούμε να κατανοούμε βαθύτερα το μεγαλείο του μαρξισμού - λενινισμού, της κοσμοθεωρίας μας. Πρέπει να δούμε πιο σοβαρά τη μελέτη του Ριζοσπάστη και όλων των Κομματικών εκδόσεων, το μαρξιστικό βιβλίο. Εχουμε χρέος να είμαστε ικανοί να ερμηνεύουμε σωστά κάθε κατάσταση και να παίρνουμε σωστές αποφάσεις, σε όλα τα επίπεδα. Θα μπορούσε μέσω του Ριζοσπάστη ή της ΚΟΜΕΠ να γίνεται συστηματική μελέτη και ανάλυση από τη διαλεκτικοϋλιστική σκοπιά, των εξελίξεων στις επιστήμες και την τεχνολογία. Θα βοηθήσει να κατανοείται η ανωτερότητα της φιλοσοφίας μας και η επιβεβαίωσή της από την επιστημονική έρευνα. Να αξιοποιήσουμε όλα τα μέσα που έχουμε στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και των σκοταδιστικών, αντιεπιστημονικών αντιλήψεων που προωθεί καθώς σαπίζει.

Να μην υποτιμάμε το ζήτημα της περιφρούρησης και της επαγρύπνησης. Να δούμε πρακτικά μέτρα στις νέες συνθήκες, απέναντι στα νέα μέτρα που παίρνει ο ταξικός εχθρός, με όποιο τρόπο κι αν αυτός εμφανίζεται κάθε φορά. Να αναπτύξουμε πιο ισχυρούς δεσμούς με τον περίγυρό μας στην κατεύθυνση να είναι σε ετοιμότητα, να μπορεί να λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι σε κάθε είδους επιθέσεις απέναντι στο Κόμμα. Να γίνουμε πιο αυστηροί με πρακτικά οργανωτικά μέτρα όσο αφορά τη χρήση του ίντερνετ (π.χ. σύντροφοι με profile στα social media, διατήρηση blog, ανάρτηση σχολίων κτλ) αλλά και στην αποτελεσματικότητα της οργανωμένης παρουσίας μας κρυφά ή φανερά στις σελίδες «ενημερωτικού» χαρακτήρα κτλ.

Η ΚΕ του ΚΚΕ δεν μπορούσε παρά να διατυπώσει θέσεις τέτοιες που να βλέπουν μπροστά, μέχρι και την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας και να αντιληφθούμε την ατομική ευθύνη του καθενός, στην οργάνωση του κόσμου στο χώρο δράσης μας και στη δυνατότητά του να μπορούμε να καθοδηγήσουμε τις μάζες σε σωστή, επαναστατική κατεύθυνση οποιαδήποτε στιγμή αυτό χρειαστεί. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να έρθει και μέσα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως έχει δείξει η ιστορία. Αφού λοιπόν δεν είναι στο χέρι μας να τον αποτρέψουμε και όπως φαίνεται είναι ένα πάρα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, θα πρέπει να τον αξιοποιήσουμε στην κατεύθυνση, ο ένοπλος λαός να στρέψει τα όπλα του ενάντια και στην ξένη αλλά και στη ντόπια αστική τάξη, ώστε να γίνει κυρίαρχος του τόπου του. Σε ένα τέτοιο, πιθανό ενδεχόμενο θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο το πώς θα λειτουργήσουμε μέσα στις μάζες αλλά και τι ρόλο θα παίξει η Λαϊκή Συμμαχία, πώς θα οργανώσει, θα καθοδηγήσει το λαό σε αυτή την κατεύθυνση. Να αξιοποιηθεί και η ιστορική πείρα.

Το επόμενο διάστημα, όλη μας η δράση θα πρέπει να έχει αποτέλεσμα την ενίσχυσης της Λ.Σ. και να δούμε πρακτικά μέτρα σε αυτήν την κατεύθυνση. Πώς θα μαζικοποιηθούν οι Ε.Α. του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς και μαθητείας, οι επιτροπές ανέργων των ταξικών σωματείων, η κάθε νέα μορφή οργάνωσης που μπορεί να προκύψει το επόμενο διάστημα. Να μη φοβόμαστε τις ανώριμες και άπειρες πολιτικά και αγωνιστικά μάζες που θα μπαίνουν στο κίνημα, να γίνουμε ικανοί να τις καθοδηγούμε.

Δεν αρκεί μια εξόρμηση και ας είναι καθημερινή ή το να γνωρίζουμε καινούριο κόσμο συνεχώς αν αυτόν που ήδη έχουμε γνωρίσει, δεν τον κάνουμε με την καθημερινή μας στάση σύντροφο και συναγωνιστή σε κάθε ζήτημα της καθημερινότητας. Αν ο κόσμος αυτός δεν έρθει σε επαφή με τα φύτρα της Λ.Σ., δεν θα μπορέσει να αποκτήσει αγωνιστική εμπειρία, εμπειρία μέσα στο ταξικό κίνημα. Δεν αρκεί να καλέσουμε κάποιον και να έρθει σε ένα απεργιακό συλλαλητήριο, σε μια πορεία. Χρειάζεται να δυναμώσουμε τη Λαϊκή Συμμαχία, να μαζικοποιηθούν οι επιτροπές αγώνα και να αναπτύξουν πολύμορφες δραστηριότητες.

Στο σημείωμα αυτό θέλω να δείξω βασικές πολιτικές αντιφάσεις που οδήγησαν σε μεγάλο προβληματισμό ψηφοφόρους και μέλη του κόμματος. Κόσμος απομακρύνεται από το ΚΚΕ όχι μόνο στις βουλευτικές εκλογές αλλά και στο μαζικό χώρο τα τελευταία χρόνια. Αυτό θα έπρεπε να είναι εδώ και καιρό αντικείμενο συζήτησης, αλλά η σημερινή ΚΕ ασχολείται με αυτό που θα γίνει στην Ελλάδα στο απώτερο μέλλον και όχι με την πολιτική τακτική που θα βάλει την πλειοψηφία του λαού σε τροχιά σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

• Οι πολιτικές συμμαχίες του ΚΚΕ από το 1974 μέχρι σήμερα

Το ΚΚΕ συνεργάστηκε το 1974 με το ΚΚΕεσ. στην Ενωμένη Αριστερά, στη συνέχεια σε αλλεπάλληλες τοπικές αναμετρήσεις με το ΠΑΣΟΚ στον 1^ο ή 2^ο γύρο, με την ΕΑΡ και διάφορους Πασοκογενείς στο ΣΥΝ, στις γνωστές οικουμενικές το '89-'90 με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την Κομμουνιστική Ανανέωση και ΔΗΚΚΙ μέχρι το 2005 πολιτικά, μέχρι και σήμερα στο ΠΑΜΕ.

Η βάση αντέδρασε θετικά στην τελευταία συνεργασία. Ομως σήμερα η ΚΕ αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τέτοιους συμμάχους. Η ηγεσία μας ήταν σχεδόν η σημερινή. Ποιες είναι οι σημαντικότατες πολιτικές και οικονομικές αλλαγές από το 2005 ως το 2010 ώστε μια τέτοια συνεργασία να είναι σήμερα αντεπαναστατική;

Μια ερώτηση: μήπως έχει γίνει κριτική στον σ. Χ. Φλωράκη και στην τότε ΚΕ για τη συγκρότηση του ΣΥΝ το 1989 και δεν το γνωρίζουμε;

• Το ΚΚΕ , οι εκλογές και η αριστερή κυβέρνηση

Ολα τα κείμενα του Κόμματος τα τελευταία χρόνια μιλούν για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες στις οποίες μας ωθεί το σύστημα. Μια περιφρόνηση συνοδεύει τη λέξη -εκλογές- στις τοποθετήσεις της ΚΕ. Εξετάζοντας τη στάση μας που ήταν λύση με άμεσες εκλογές το Νοέμβρη του 2011 αλλά και το Μάη του 2012 διαπιστώνουμε ότι αυταπάτες είχε μάλλον η ΚΕ. Γιατί ζητούσε εκλογές «εδώ και τώρα» εφόσον αυτές δεν επρόκειτο να φέρουν αλλαγές;

Το πρώτο αποτέλεσμα της 6 Μάη μας έδειξε ότι η σιγουριά της ΚΕ για «θετικές διεργασίες» στην εργατική τάξη ήταν τελικά φαντασίωση. Η εκλογική ήττα της 17 Ιούνη έδειξε ότι μας διακρίνει και έπαρση καθότι το βασικό μας επιχείρημα είναι εφεξής η «πολιτική ανωριμότητα» του λαού. Εχουμε απάντηση σε όλα. Διαπιστώνω ότι δε ζητάμε πλέον εκλογές (ορθά) δεν πρέπει όμως η ΚΕ να κάνει την αυτοκριτική της για τις ανακόλουθες θέσεις της του 2011-12;

Για τη σημερινή συρρίκνωση του Κόμματος, που δεν είναι μόνο εκλογική, φταίνε οι ΚΟΒ που δεν «κατανοούν» τη γραμμή της ΚΕ ή μήπως η πολιτική γραμμή για την οποία η ΚΕ δηλώνει ακόμη και μετά την ήττα δικαιωμένη και τη βαφτίζει παρακαταθήκη του κινήματος; Δεν υποτιμάται η νοημοσύνη μας;

Tη συμμετοχή μας σε κυβέρνηση κανείς δεν τη ζήτησε. Ηταν μέρος της προπαγάνδας του συστήματος για να μας στριμώξει και το πέτυχε απόλυτα, μια και η δική μας προπαγάνδα ασχολήθηκε με το δέντρο και όχι με το δάσος. Το να θεωρούμε παρακαταθήκη την άρνηση συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση τη στιγμή που κανείς ταξικός αντίπαλος δεν το εύχεται, είναι ναρκισισμός και πολιτική ανωριμότητα

• Το αντι-Συριζικό σύνδρομο, το μνημόνιο, το ευρώ και η δραχμή

Τους τελευταίους μήνες ένας υπερβολικός αριθμός άρθρων και τοποθετήσεων του ΚΚΕ αφιερώνεται στο Σύριζα. Δεν υπάρχει όμως τίποτα καινούριο στις πολιτικές του θέσεις για να εξηγηθεί αυτός ο πυρετός. Και ούτε πρέπει ο πυρετός αυτός να μας οδηγεί στο παραλήρημα.

Στην πρόταση του ΚΚΕ στη Βουλή για κατάργηση των μνημονίων ο Σύριζα είπε ναι αλλά η δική μας ΚΕ λέει ότι πρόκειται για υποκρισία (αλήθεια δεν είχαμε προβλέψει τέτοια απάντηση;).

Για την έξοδο από την ευρωζώνη ο Σύριζα λέει σταθερά όχι (Μάαστριχτ και ευρωλαγνεία) αλλά η σ. ΓΓ πρόσφατα είπε στη Βουλή ότι ο Σύριζα είναι με το λόμπυ της δραχμής - δηλαδή κατά του ευρώ.

Eμείς όμως δεν πολεμάμε το ευρώ εδώ και χρόνια επί καπιταλισμού; Συνεπώς, η προϋπόθεση λαϊκής εξουσίας για έξοδο από το ευρώ δεν προκαλεί σύγχυση σε πολλά μέλη; Γιατί ψηφίσαμε ενάντια στο ευρώ/ΟΝΕ αν το νόμισμα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν παίζει κανένα ρόλο; Μήπως ζητούσαμε δημοψήφισμα ενάντια στο Μάαστριχτ για την εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας;

Υπάρχουν σαφώς ποσοτικές αλλαγές για τις οποίες το κομμουνιστικό κίνημα πάντα δίνει μάχες, και υποπτεύομαι ότι η KE το «ξέχασε» για να αιτιολογήσει την καινούρια «εμπλουτισμένη» της γραμμή.

Εστω. Γιατί όμως το ΚΚΕ ζητά από το αστικό Κοινοβούλιο -Ιούλιος 2012- κατάργηση των μνημονίων, χωρίς λαϊκή εξουσία και μαζεύει υπογραφές; Πρόκειται για γκάφα ή για νέα αυταπάτη;

• Το ΚΚΕ και τα άλλα κινήματα

Διαβάζοντας τα επίσημα κείμενα καταλήγουμε ότι το ΚΚΕ έχει αναλάβει την καθοδήγηση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος (πάλι ο ναρκισισμός). Κανείς δε μας ανέθεσε αυτό το καθήκον. Τίποτα δεν ξεφεύγει: ο Μ. Θεοδωράκης με τη Σπίθα δουλεύει για το σύστημα, η ορθόδοξη Εκκλησία καιροσκοπεί με τα μνημόνια, το κόμματα του ΚΕΑ είναι οπορτουνιστικά (όντως, όμως γιατί συγκροτούμε μαζί τους την αριστερή Ευρωομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο;), το ΚΚ Κούβας οδεύει προς τον οπορτουνισμό και το ΚΚΕ του κάνει μαθήματα επανάστασης, όλα τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής είναι όργανα της σοσιαλδημοκρατίας. Τελευταία όμως ανακαλύψαμε ότι η Βενεζουέλα κινδυνεύει. Θα έλεγα όχι μόνο η Βενεζουέλα - όπως όχι μόνο η Χιλή του Αλιέντε. Γιατί όμως αγαπητοί σύντροφοι της ΚΕ οι «Δούρειοι ίπποι» του κεφαλαίου κινδυνεύουν;

Μας έχει ξεφύγει όμως το μνημονιακό ΑΚΕΛ (υπέρ σχεδίου Ανάν), κόμμα «αδελφό». Πως έτσι;

• Συνοπτικά

Η χρεοκοπία της «Τυποεκδοτικής», το πάνε-έλα με τον «902 TV», οι συνεχείς απολύσεις στο «Ρ» και η οικονομική κρίση του ΚΚΕ είναι σημαδιακή προειδοποίηση.

«Πρέπει να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά για να σμίξουμε τον κόσμο» που λέει και ο σ. ποιητής. Για να γίνουμε Κόμμα επαναστατικό και μαζικό, όχι αριστερίστικη γκρούπα που αρέσκεται σε ασκήσεις επί χάρτου. Η υποτίμηση των αντιπάλων τα τελευταία 3 χρόνια απέδειξε τη δική μας κατωτερότητα. Το ΚΚΕ δεν πρέπει απλώς να προβλέπει, αλλά να αποτρέπει τα σχέδια του κεφαλαίου στηριζόμενο στο λαό. Δυστυχώς, αυτό δε γίνεται, το λαϊκό κίνημα απειλείται σήμερα με ιστορική ήττα.

Ελπίζω η νέα ΚΕ να δει τον κίνδυνο και να εμποδίσει με τις λαϊκές δυνάμεις τέτοιες εξελίξεις.

Σε γενικό επίπεδο εκτιμώ σαν θετικό γεγονός ότι στις θέσεις γίνεται μια αξιόλογη προσπάθεια να αποτιμηθεί η κοινωνική - οικονομική - πολιτική κατάσταση τόσο της Ελλάδας όσο και παγκοσμίως ώστε να έχουμε υπόψη μας κάτω από ποιες συνθήκες παλεύουμε και τι ακριβώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Θεωρώ θετικό επίσης ότι γίνεται διεξοδική κριτική στις αδυναμίες που έχουμε στον τρόπο δουλειάς μας και δίνεται με σαφήνεια έμφαση στα βήματα για την αποτελεσματικότερη δράση μας.

Για την εκτίμηση των εξελίξεων

Οσο αφορά «τη νέα οικονομική κρίση του 2012 στην Ευρωζώνη», θεωρώ ότι χρειάζεται να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή. Εκτιμάμε ότι το 2012 η Ευρωζώνη άρχισε να μπαίνει σε καινούριο κύκλο κρίσης πριν καν προλάβει να περάσει ουσιαστικά σε φάση ανάπτυξης. Το άρθρο «οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις» της ΚΟΜΕΠ βάζει κάποιες πτυχές της, νομίζω όμως ότι χρειάζεται με την ευκαιρία του συνεδρίου να εκτιμηθεί και να εκφραστεί με σαφήνεια ποια είναι η αιτία και οι διαστάσεις αυτού του γεγονότος, τι σημαίνει για τις οικονομικές - κοινωνικές εξελίξεις η εμφάνιση κρίσεων με αυτό τον κύκλο και με αυτό το ρυθμό και πώς μεταφράζεται αυτό και σε πράγματα που συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Στη συνέχεια αυτή η επεξεργασία να δοθεί ανοιχτά προς αξιοποίηση όπως είχε γίνει και στην αρχή της προηγούμενης κρίσης.

Για την κοινωνική σύνθεση και εξειδίκευση της δουλειάς στις γυναίκες

Στη συνέχεια όσο αφορά τις βασικές τάσεις στην κοινωνική σύνθεση πιστεύω επίσης ότι πρέπει να γίνει εκτενέστερη αναφορά στη σύνθεση της κάθε κατηγορίας που αναφέρεται σε γυναίκες και σε νεολαία. Εχοντας μπροστά μας τα επίκαιρα στοιχεία μπορούμε να προσανατολίσουμε καλύτερα και να εξειδικεύσουμε τη δουλειά μας ανά τομέα και κλάδο δουλειάς. Για παράδειγμα, στον κλάδο του εμπορίου ή των ξενοδοχοϋπαλλήλων όπου κατά κύριο λόγο απαρτίζονται από γυναίκες (που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα προβλήματα και πλήττονται ακόμα περισσότερο από την αντιλαϊκή πολιτική) δε θα πετύχουμε αποτελεσματική παρέμβαση αν δεν έχουμε πολύπλευρη προσέγγιση των εργαζόμενων γυναικών λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητές τους και αντίθετα πηγαίνουμε γενικά, αποσπασματικά και αφήνουμε τις πτυχές του γυναικείου ζητήματος που τις αφορούν, σε κάποιο επετειακό κάλεσμα. Χρειάζεται λοιπόν όπου υπάρχει να ενισχύσουμε αυτή τη στοχευμένη δουλειά στο κόμμα και στο μαζικό κίνημα αλλά και εκεί που είναι αδύναμη να την τοποθετήσουμε σε γερά πόδια.

Περεταίρω θα ήθελα να σημειώσω ότι η εκτίμησή μας για την κοινωνική σύνθεση χρειάζεται να λάβει υπόψη και τους νέους επιστήμονες αλλά και ανειδίκευτους εργαζόμενους και άνεργους που καταφεύγουν στη μετανάστευση. Ακόμα και με μια πρόχειρη αναζήτηση στο ίντερνετ φαίνεται ότι το 2012 30.000 νέοι επιστήμονες έφυγαν στο εξωτερικό και κυρίως στην ΕΕ. Χρειάζεται λοιπόν να αποτυπώσουμε αυτό το ποσοστό και να το λάβουμε υπόψη μας γιατί φαίνεται αρκετά σημαντικό, ειδικά αν σκεφτούμε ότι μια πλειοψηφία από αυτούς τους (υποψήφιους) εργαζόμενους δεν είχε την «ευκαιρία» να καταφύγει σε αυτή τη λύση για σπουδές, όπως ίσως ήταν παλαιότερα μια τάση, αλλά τη χρησιμοποίησε για εργασία η οποία συνήθως για τα δεδομένα της χώρας προορισμού είναι επίσης κακοπληρωμένη και χωρίς αρκετά από τα εργασιακά δικαιώματα. Το κόμμα μπορεί και χρειάζεται να σχεδιάσει την παρέμβασή του και στον κόσμο αυτό.

Δράση στη Λαϊκή Συμμαχία και τα Σωματεία

Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να περάσω στο ρόλο μας στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας. Πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να ξεπερνάμε την στείρα καθηκοντολογία και η δουλειά στα Σωματεία και στους μαζικούς φορείς να είναι υπόθεση και έννοια όλου του δυναμικού μας και όχι αποκλειστικά αυτών που αναλαμβάνουν κάποια συγκεκριμένη ευθύνη. Η αλληλεγγύη (η πραγματική ταξική αλληλεγγύη...) για παράδειγμα, που μπαίνει μπροστά αυτή την περίοδο, μπορεί να επιτευχθεί κατά τη γνώμη μου μόνο μέσα από ζωντανό εργατικό κίνημα όπου το σωματείο και οι σύλλογοι είναι χώροι συνάντησης, συζήτησης, εκδηλώσεων... εκεί που θα μπορέσουμε οργανώσουμε και να κερδίσουμε έστω και κάποιες πρόσκαιρες διεκδικήσεις, για παράδειγμα από το να μην πληρώνουν δημοτικά τέλη οι άνεργοι μέχρι το μπλοκάρισμα των αντιλαϊκών νόμων στους εργασιακούς χώρους.

Αντίστοιχα χρειάζεται να κινούμαστε και στη δουλειά με τις Λαϊκές Επιτροπές. Να νοιαζόμαστε μέσα από αυτές να βγαίνουν μπροστά εργαζόμενοι, γυναίκες, νέοι που οι εξελίξεις τους έκαναν να βγουν από το σπίτι τους και που μπορούν θετικά να βοηθήσουν τη δράση του ταξικού κινήματος. Αυτό όμως που έβαλα σε μια γραμμή χαρτιού για να το δούμε στην πράξη πρέπει να μετράμε κάθε μέρα και από ένα μικρό βήμα. Να νοιαζόμαστε για την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων, των γυναικών και των νεολαιών που προσεγγίζουμε για να μπορέσουμε να τους απεγκλωβίσουμε από τα ρεύματα που οπορτουνισμού όπου φάνηκε ότι επέδρασαν τόσο δυνατά το τελευταίο διάστημα ώστε να επηρεάσουν και κόσμο που τον είχαμε πλάι μας σε δράσεις Σωματείων αλλά στην περίπτωση των εκλογών δε ξέφυγε από τη λογική του πρόσκαιρου.

Τέλος, στα χρόνια που έχω την χαρά να είμαι μέλος του Κόμματος διαπιστώνω ότι οι κομμουνιστές γνωρίζοντας από πού έρχονται έχουν το ένα μάτι στο πόδι που πατάνε και το άλλο στο δρόμο μπροστά τους. Καλώς λοιπόν διαπιστώνουμε ότι έχουμε φτάσει αρκετά μακριά με πολύ αγώνα και θυσίες, καλώς χαράζουμε την πορεία μας μέχρι το επόμενο συνέδριο αλλά για να πετύχουμε και τους στόχους που βάζουμε πρέπει να πληθύνουμε και να δυναμώσουμε.

Καταρχάς, με βάση την οικονομική ανάλυση της ΚΕ και τον προσδιορισμό της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ορθά η επαναστατική αλλαγή χαρακτηρίζεται «σοσιαλιστική». Θα μπορούσε ίσως να γίνει μια διεξοδικότερη ανάλυση με βάση το έργο του Λένιν, και τα χαρακτηριστικά που αποδίδει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σημαντικότατη συνεισφορά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα της χώρας συνιστά ο δημιουργικός εμπλουτισμός του Σχεδίου Προγράμματος με τις επεξεργασίες του 18ου Συνεδρίου. Δίνεται επιστημονική απάντηση στο ερώτημα «ποια είναι φιλολαϊκή εναλλακτική λύση;» σε συνθήκες βαθιάς ιδεολογικής κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μετά τις αντεπαναστατικές αλλαγές.

Ως προς τα άμεσα καθήκοντα του Κόμματος στην ανάπτυξή της λαϊκής συμμαχίας σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική γραμμή, η «εγκατάλειψη» του όρου «αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης» είναι σωστή στο βαθμό που αναδεικνύει τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα κυριαρχίας των μονοπωλίων και όχι σαν μια γενική και αόριστη πολιτική επιθετικότητας. Η τελευταία αντίληψη εύκολα ενσωματώνεται σε αστικές επιδιώξεις σε συνθήκες βαθέματος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να ατονήσει η παρέμβαση του Κόμματος στην Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, η δράση και ενημέρωση για το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αντίστοιχα, δε θα πρέπει να υποτιμηθεί στο σήμερα ο αγώνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, η καταστολή αξιοποιείται για το σπάσιμο εργατικών αγώνων, την καλλιέργεια φόβου και μοιρολατρίας στην εργατική τάξη - στοιχεία που μπαίνουν εμπόδιο στην οργάνωση της πάλης.

Συμφωνώ στο διακηρυγμένο στόχο της κατάκτησης της εργατικής λαϊκής εξουσίας που έχει η συμμαχία, γιατί εξασφαλίζεται η καταδίκη των αστικών διαχειριστικών λύσεων και καλλιεργείται στη λαϊκή συνείδηση η αναγκαιότητα για μια βαθύτερη αλλαγή ιδιαίτερα σε συνθήκες που περιγράφει η Θέση 28Α για τα όρια του συνδικαλιστικού αγώνα και γίνεται επιτακτικό σε επίπεδο οικονομικού αγώνα, η άμεση σύνδεσή του με τον πολιτικό. Ωστόσο, στην καθημερινή δράση του Κόμματος ο στόχος της «λαϊκής εξουσίας» απολυτοποιείται, ανεξάρτητα από προθέσεις. Πολλές φορές κάτω από την ανάγκη για αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας δε λαμβάνεται σωστά υπόψη ο συσχετισμός δυνάμεων και οι αντιφάσεις στη μικροαστική αλλά και εργατική συνείδηση σε περίοδο κρίσης - στοιχεία απαραίτητα για τον καθορισμό των κατάλληλων συνθημάτων και μορφών πάλης για την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης. Συνακόλουθα επηρεάζεται η προπαγάνδα και η εκλαΐκευση. Το παραπάνω πολιτικό συμπέρασμα εξηγεί σε ένα βαθμό στη Θέση 48, την εκτίμηση πως η «η επιβεβαίωση της ορθότητας της στρατηγικής διαμόρφωσε ένα πνεύμα εφησυχασμού» και τη 49, όπου συνάγεται η αδυναμία «να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να τις ενσωματώνει με τα τεράστια μέσα που διαθέτει».

Οι γρήγορες και μεγάλες αλλαγές στην ταξική διάρθρωση σε συνθήκες κρίσης δημιουργούν αντιφάσεις στη λαϊκή συνείδηση που πλήττεται αφενός λόγω της σχετικής διάστασης συμφερόντων μεταξύ εργατικής τάξης και μικροαστικών στρωμάτων και αφετέρου λόγω διαφοροποιήσεων μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Η επίθεση του κεφαλαίου δεν έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά σε όλους τους κλάδους. Ετσι, ως προς την παρέμβαση του Κόμματος, μπορεί το ίδιο σύνθημα, πλαίσιο πάλης ή ελιγμός σε έναν εργασιακό χώρο να είναι σωστός και λάθος σε έναν άλλο. Το Κόμμα κρίνεται, παίρνοντας υπόψη τις αλλαγές στην ταξική διάρθρωση, στο κατά πόσο θα φέρει τέτοιες πολύ φυσιολογικές αντιφάσεις με την μπάντα της εργατικής τάξης. Και η απάντηση στο παραπάνω καθήκον δε δίνεται φυσικά με την εγκατάλειψη του στρατηγικού στόχου, αλλά αντίθετα με την επιλογή της κατάλληλης τακτικής που μπορεί σε κάποια περίπτωση να δίνει μεγαλύτερη έμφαση σε λιγότερο σημαντικά ζητήματα, αλλά θα εκμεταλλεύεται μη κατασταλαγμένες φιλεργατικές διαθέσεις, εξυπηρετώντας τη στρατηγική. Αδύναμα στεκόμαστε σε αυτά τα ζητήματα, κάτι που σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό σχετίζεται με το Πρόγραμμα και με το πως εκεί καθορίζονται τα άμεσα καθήκοντα σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Πρέπει να γίνει καθαρό στο τελικό κείμενο του Προγράμματος πως στα πλαίσια της συμμαχίας ενδέχεται να γίνει κατά περίπτωση με τον οποιοδήποτε ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός και υποχώρηση που προωθεί τα εργατικά συμφέροντα, το καθήκον για αλλαγή τάξης στην εξουσία, αξιοποιεί το παραμικρό ρήγμα στην αστική εξουσία, όλες τις μορφές πάλης, εκμεταλλεύεται την παραμικρή ταλάντευση υπέρ της εργατικής τάξης ώστε να συγκεντρώνονται δυνάμεις σε επαναστατική γραμμή.

Αντίθετη στα παραπάνω είναι η Θέση 67. Δεν είναι δυνατό από τώρα να προβλεφθούν όλοι οι παράγοντες που θα επιδράσουν στην ταξική πάλη ειδικά σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, έτσι ώστε να αποκλειστεί η συνεργασία με ένα οπορτουνιστικό κόμμα, αρκεί να εξασφαλίζεται σε όλες τις συνθήκες η οργανωτική αυτοτέλεια του Κόμματος, η σκληρή ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τον οπορτουνισμό, η ενίσχυση των κοινωνικοταξικών χαρακτηριστικών της συμμαχίας. Σε γενικές γραμμές με καλύπτει η διατύπωση του ισχύοντος Προγράμματος «Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα όχι μόνο με βάση τις διακηρύξεις, το πρόγραμμα και τους στόχους τους, αλλά και από το πώς υπερασπίζονται τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και στηρίζουν τους αγώνες τους». Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να λαμβάνεται υπόψη ο διαβρωτικός χαρακτήρας του οπορτουνισμού για το επαναστατικό εργατικό κίνημα αντικειμενικά και υποκειμενικά.

Επιπλέον, η μη αναφορά στο ενδεχόμενο σχηματισμού αντιμονοπωλιακής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, «σπάει» κοινοβουλευτικές αυταπάτες που ενδεχομένως συντηρούνταν στο ισχύον Πρόγραμμα, διαπαιδαγώγησαν οπαδούς μας στη λογική της «ανάθεσης». Ωστόσο, υπάρχει ζήτημα στη θεωρητική θεμελίωση αυτής της επιλογής στο βαθμό που αυτό γίνεται στη Θέση 28Ε. Στο συμπέρασμα πως «είναι σίγουρο ότι η αστική εξουσία δε θα ταλαντευτεί καθόλου να ακυρώσει με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο (να εκφραστούν κοινοβουλευτικά λαϊκές διαθέσεις για φιλολαϊκή διέξοδο)», αν εννοείται πως η αντίδραση των αστών είναι σίγουρη ανεξάρτητα από το επίπεδο της εργατικής τάξης και τη δράση των μαζών, τότε υποτιμάται η πολιτική αστάθεια σε συνθήκες κρίσης και όξυνσης της ταξικής πάλης. Αντίθετα, θα μπορούσε να επισημανθούν στοιχεία της διεθνούς πείρας, τα οποία εξασθενίζουν το ενδεχόμενο ανοχής έστω και μερικής από την αστική τάξη. Κοντολογίς, η μη αναφορά στο Πρόγραμμα δε σημαίνει εγκατάλειψη του ενδεχομένου, όπως αυτό περιγράφεται στο ισχύον Πρόγραμμα.

Τέλος, επειδή σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΚΕ στον απολογισμό δράσης πολλές αδυναμίες έχουν να κάνουν με φαινόμενα «μονομέρειας πείρας και προσανατολισμού» από τα στελέχη και τα όργανα, αλλά και με τη μεταφορά ξεπερασμένης ή αναντίστοιχης στη στρατηγική του Κόμματος πείρας και τρόπου δουλειάς, η νέα ΚΕ θα πρέπει να φροντίσει για τη δημιουργική εφαρμογή του άρθρου 23 για την πολιτική ανάδειξης στελεχών.

Μελετώντας κανείς τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο διαπιστώνει πως το Κόμμα μένει πιστό στις αρχές και στους στόχους του. Καθοδηγούμενο από το Μαρξισμό-Λενινισμό καλείται σήμερα να εξετάσει από τη μία τις συνθήκες στις οποίες δρούμε, δηλαδή σε περίοδο βαθέματος της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, της έντασης των συνεπειών της, στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και από την άλλη καλείται με βάση την στρατηγική του για το Σοσιαλισμό να δώσει οριστική λύση στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στο δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην υγεία κ.ά. που το καπιταλιστικό σύστημα στερεί από το λαό.

Οσον αφορά το κομμάτι των θέσεων για τον Απολογισμό Δράσης ανάμεσα στο 18ο και το 19ο έχω να πω τα εξής, πρώτα από όλα για την ΚΝΕ. Γίνονται συνεχώς βήματα αλλά θέλει ακόμα πολλή προσπάθεια ώστε και ο πιο νέος σύντροφος να κατακτά τις θέσεις μας, τη στρατηγική, να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις για την υλοποίηση των αποφάσεων! Π.χ., οι σύντροφοι στα σχολεία, ιδιαίτερα στα ΕΠΑΛ αντιλαμβάνονται ότι είναι ανεκτίμητο να γνωρίζουν καθημερινά νέο κόσμο, να τον κινητοποιούν, να αυξάνουν συνεχώς τη διακίνηση του Κομματικού Τύπου μέσα στο σχολείο που είναι χρεωμένοι ή επαναπαύονται σε μικρό κύκλο επιρροής και το Σαββατοκύριακο θα βγουν εξόρμηση στις επιρροές του Κόμματος αντί να ιεραρχήσουν να βρεθούν με τους συμμαθητές τους για συζήτηση; Επιπλέον, η καθηκοντολογία, ο στείρος και όχι ουσιαστικός έλεγχος προς τα κάτω, η επανάπαυση «Αυτοί είμαστε, δεν υπάρχουν άλλοι...», ή όταν κερδίζουμε έναν νέο και δε δίνεται η συνέχεια και γενίκευση, η σύγκριση με το χτες και όχι με τις ανάγκες του σήμερα, είναι στοιχεία που πρέπει να βελτιώσουμε. Μια μεγάλη αδυναμία κατά τη γνώμη μου είναι πως ενώ η πολιτική μας είναι σωστή, επαληθεύονται οι εκτιμήσεις μας, σε γενικές γραμμές κανείς εκεί που παρεμβαίνουμε δε λέει πως είναι λάθος, ασχέτως εάν τις αφομοιώνει, δεν υπάρχει η πίστη πως μπορούμε να κερδίσουμε συνειδήσεις. Υπάρχει η αντίληψη πως ο κόσμος δεν αλλάζει. Σε αυτή την περίπτωση η δράση του στελέχους γαλουχεί και τους υπόλοιπους συντρόφους.

Μια τελευταία πτυχή που θέλω να πιάσω στον απολογισμό δράσης είναι η συνεργασία ΚΟΒ/ΟΒ. Αρχικά η βοήθεια του Κόμματος στην ΚΝΕ, κύρια στη στρατολογία, δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο να δοθεί μια καταγραφή με νέους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μπαίνουν μικρά ή μεγάλα εμπόδια από τους γονείς και το στέλεχος της ΚΝΕ πρέπει να αντεπεξέλθει, αλλά είναι και ευθύνη του Κόμματος να βοηθά με συνέχεια! Από εκεί και πέρα κατά τη γνώμη μου η στρατολόγηση και η αφομοίωση ενός νέου στην ΚΝΕ θα έπρεπε σε μεγαλύτερο βαθμό να αποτελεί έγνοια και της αντίστοιχης ΚΟΒ. Εκεί που η ΚΝΕ δεν υπάρχει, ή είναι αδύναμη, η ΚΟΒ δεν πρέπει να έχει σχέδιο παρέμβασης, όχι για να αντικαταστήσει την ΚΝΕ, αλλά για να την βοηθήσει! Στη συνεργασία αυτή αδυναμίες έχει και η ΚΝΕ. Απλό παράδειγμα ότι σε τοπικές κινητοποιήσεις πηγαίνει ένας μικρός αριθμός συντρόφων αντί να κινητοποιεί και τον περίγυρό της! Λίγες είναι βέβαια οι περιπτώσεις, αλλά υπάρχουν με τον γιο/κόρη να είναι σύντροφος και οι γονείς φίλοι του Κόμματος χωρίς επαφή με την ΚΟΒ. Αντίστοιχα η ΚΝΕ δεν πρέπει να βάλει το Κόμμα μέσα στο σπίτι;

Το κομμάτι των βασικών καθηκόντων μέχρι το 20όΣυνέδριο με βρίσκουν σύμφωνο. Σαφέστατα καθήκον είναι η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας με στόχο να τραβήξεις κόσμο στην πάλη για την εξουσία. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει επανάπαυση και υποτίμηση της αστικής τάξης. Η επαλήθευση των θέσεών μας και η άνοδος της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς, η καλύτερη συγκρότηση των οργανώσεών μας εγκυμονεί αυτόν τον κίνδυνο της υποτίμησης, του εφησυχασμού.

Σε γενικές γραμμές για τη διάδοση των θέσεών μας στο λαό έχω να σημειώσω πως πρώτα από όλα το μεγαλύτερο μέρος του δε γνωρίζει τις θέσεις μας και μένει ή σε αυτά που λεν τα ΜΜΕ, κυρίως σε περιόδους εκλογών, ή εμπειρικά. Οταν αναλύεις τα αίτια και τον χαρακτήρα της κρίσης, υπάρχει γενικά αποδοχή και δε συναντάς πλέον συχνά «όλοι πρέπει να πληρώσουμε», θεωρίες καζινοκαπιταλισμού κ.ά. Μεγάλο μέρος του λαού ξέρει πως την κρίση την πληρώνει αυτός και όχι το κεφάλαιο. Υπάρχει η αντίληψη του «έστω κάτι να πληρώσουν οι μεγάλοι...», ενώ είναι πολύ έντονη η προσμονή για λύση από τα πάνω, αφού δεν απαιτεί να μπει ο ίδιος στη δράση. Να σημειώσω πως ειδικά σε κόσμο που μπορεί να τα βγάζει ακόμα πέρα, φυσικά με στερήσεις, υπάρχει έντονη η λογική «τα βγάζω πέρα, θα αντέξω, δε χρειάζεται να αγωνιστώ».

Από την πλευρά μας έχουμε ακόμη πολύ δρόμο ώστε να μάθουμε να ανοιγόμαστε με πολύ μαζικότερους όρους, από τη μία, και από την άλλη, τη λαϊκή εξουσία/οικονομία να την τοποθετούμε στο σήμερα! Εάν ο λαός δε ξέρει μια φορά τις θέσεις μας, τότε τον τρόπο για την επίτευξή τους δεν τον ξέρει 10. Φυσικά η ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας δεν προϋποθέτει συμφωνία με το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, αλλά συμφωνία για την ανάγκη στο τώρα να υπάρχει οργανωμένη, μαζική αντίσταση.

Με κάθε μέσο, πρώτα από όλα με διάταξη, ιεράρχηση σε χώρους δουλειάς, πρέπει να χτυπάμε για αλλαγή των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα και τη μαζικοποίησή του, την οργάνωση από τα κάτω. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πάλη για το άμεσο, η παρεμπόδιση μέτρων, είναι που γαλουχεί την εργατική τάξη, τους συμμάχους της για την ανάγκη ανατροπής των μονοπωλίων και τους δίνει τη δύναμη για να το κάνουν.

Η επίθεση προς το Κόμμα θα ενταθεί, με όλα τα μέσα, οικονομική, ιδεολογική, πολιτική κτλ. Στο λαό πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πως η επίθεση στο ΚΚΕ, ο αντικομμουνισμός, στοχεύει τον ίδιο, αφού το Κόμμα είναι το πιο πρωτοπόρο, το πιο μαχητικό κομμάτι του! Εχουμε την πείρα. Οι εκτιμήσεις για τις ανατροπές του Σοσιαλισμού, ο Β' Τόμος Δοκιμίου Ιστορίας, ύψωσαν το Κόμμα ένα μπόι παραπάνω. Το 19ο Συνέδριο δεν μπορεί παρά να αποτελέσει τη συνέχεια!

Στην Κατοχή, που τα μισά στελέχη του Κόμματος βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια και τις αποφάσεις τις έπαιρναν στο πόδι, καταδιωκόμενοι, όποιο λάθος κι αν γινόταν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Σήμερα που συνεδριάζετε σε απαρτία, με άνεση στα γραφεία, με άριστες συνθήκες, δεν δικαιολογείται το παραμικρό λάθος.

Στις τελευταίες εκλογές χάσαμε τη μισή δύναμή μας και εξακολουθείτε να λέτε ότι η τακτική σας ήταν σωστή. Γίνεται ένας τεράστιος αγώνας να πειστεί ένας να ψηφίσει το Κόμμα και μεμιάς χάνουμε διακόσιες - τριακόσιες χιλιάδες. Υφιστάμεθα το μαρτύριο του Σίσυφου. Αντε τώρα πάλι απ' την αρχή. Το σημαντικό είναι που λέτε ότι η επιρροή του Κόμματος στο λαό είναι μεγαλύτερη απ' το εκλογικό ποσοστό, το οποίο δεν σας ενδιαφέρει και τόσο πολύ, αλλά οι συμμαχίες που χτίζονται μέσα στο λαό και τους αγώνες. Μιλάτε σοβαρά; Την ίδια δουλειά κάνουν οι δέκα με τους τριάντα βουλευτές; Και μη γελιέστε, το εκλογικό μας ποσοστό αποτυπώνει και την επιρροή μας. Τι τον δυσκολεύει αυτόν που μας εμπιστεύεται να μας ψηφίσει κιόλας;

Η μείωση της δύναμής μας οφείλεται στην κάθετη άρνηση απ' την αρχή να στηρίξετε το ΣΥΡΙΖΑ. Μας χωρίζει άβυσσος μπορώ να πω και κατά πάσα πιθανότητα θα δικαιωθούν οι εκτιμήσεις του Κόμματος για το εν λόγω κόμμα. Αλλά ο ψηφοφόρος βλέποντας αυτή την άρνηση πήγε εκεί, μήπως έρθει πρώτο κόμμα και με το μπόνους των 50 εδρών μπορέσει και σχηματίσει κυβέρνηση. Μια έξυπνη κίνηση εκ μέρους σας θα ήταν, όταν πρότεινε συνεργασία να συμφωνήσετε σε τρία - τέσσερα ζητήματα, π.χ. κατάργηση μνημονίων, επιστροφή κλεμμένων, ΑΟΖ, του δίνετε ένα εύλογο διάστημα 5 - 6 μηνών για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων και βγαίνετε αμέσως και λέτε. Σας στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς να συμμετέχουμε στην κυβέρνηση, χωρίς καμία έκπτωση απ' τις αρχές μας. Με τη λήξη της προθεσμίας αν δεν έχει πραγματοποιήσει ΟΛΑ τα συμφωνηθέντα, τον καταγγέλλεις και αποσύρεις τη στήριξη, ανοχή. Ετσι τι πετυχαίνεις; Δεν χάνεις τους ψηφοφόρους σου, του αφαιρείς όλα τα προσχήματα, εκτίθεται στους ψηφοφόρους του, γίνονται φανερές οι προθέσεις του, ξεμπροστιάζεται κυριολεκτικά, και οι γνήσιοι αριστεροί απογοητευμένοι έρχονται στο Κόμμα. Τι είναι προτιμότερο, να τον στηρίζουμε εμείς και να τραβάμε τα χαλινάρια προς τα αριστερά, ή να τον στείλουμε στην αγκαλιά άλλων που το παίζουν αντιμνημονιακοί και να τον τραβούν δεξιά;

Εμείς ζητάμε απλή αναλογική. Αυτό σημαίνει συνεργασία. Απ' την ώρα που λες δε συνεργάζομαι, υποκριτικά τίθεται το ζήτημα. Πρόκειται στο άμεσο ή το εγγύς μέλλον να πάρουμε τέτοιο ποσοστό που θα μας δίνει τη δυνατότητα να κυβερνήσουμε μόνοι μας χωρίς συνεργασία; Εκτός αν στις παρούσες συνθήκες και την παγκόσμια πραγματικότητα πιστεύετε σοβαρά στην επανάσταση.

Στη Βενεζουέλα ο Τσάβες δεν είναι κομμουνιστής, πλην όμως το ΚΚΒ τον στηρίζει και μέσα στο στόμα του λύκου, έχουν πετύχει πολλά θετικά για το λαό τους, πέρα απ' τον παγκόσμιο αντίκτυπο που έχει. Θα ήταν καλύτερα να αντιπολιτευόταν τον Τσάβες;

Σε τέτοιες συνθήκες το Κόμμα συμβάλλει στην αναχαίτιση της λαίλαπας, στο να μη χάσει άλλα ο ελληνικός λαός, να αποσπά ό,τι μπορεί για να βελτιώνει τη ζωή του και να ξαναρχίσουν οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Είμαι βέβαιος ότι θ' αρχίσετε να μιλάτε για διαχείριση. Ομως, δεν ανεβαίνεις στην κορυφή του βουνού μπηχτά τον ανήφορο, αλλά με ελιγμούς.

Εδώ έφτασε η Χρυσή Αυγή - ποιος; η XΑ - να πει ότι θα στηρίξει κάθε τι θετικό από οποιοδήποτε κόμμα κι αν προταθεί κι εσείς σκέτη άρνηση. Το ΚΚΕ δεν ήταν που προπολεμικά υπέγραφε το σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα; Το ΚΚΕ δεν κάλεσε τα αστικά κόμματα σε συνεργασία την περίοδο της Κατοχής; Το ΚΚΕ δε συνεργάστηκε για 2 - 3 ζητήματα με τη ΝΔ το 1989;

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, πολύ οργανωμένου για ν' αντιμετωπίσει τον οικονομικό πόλεμο που είναι απείρως δυσκολότερος απ' τον πραγματικό. Διότι τότε μπορείς με ανταρτοπόλεμο να παρενοχλείς, να παραπλανάς, να χτυπάς και στη συνέχεια να χάνεσαι μέσα στα δάση. Στον οικονομικό πόλεμο που μας έχουν δέσει πιστάγκωνα, τι θα κάνεις όταν με τους μηχανισμούς που έχουν θα έρθουν και θα σου πάρουν το σπίτι που απόχτησες με χίλια βάσανα; Οταν σου τα πάρουν όλα, σε εξαθλιώσουν, σε γονατίσουν, είναι δύσκολο να σηκωθείς και να πάρεις το δρόμο για τα βουνά. Τα βήματά σου το πολύ πολύ να μπορέσουν να σε πάνε σε κανένα συσσίτιο μήπως κι επιβιώσεις.

Απλά πράγματα χρειάζονται, καθαρές εξηγήσεις, λόγια σταράτα κι όχι περισπούδαστες αναλύσεις με ακαταλαβίστικους όρους, περί επιστημονικού σοσιαλισμού, στις οποίες επιδίδονται πολλοί.

Και λίγα λόγια για την απόφαση που πήρατε για την αποκατάσταση του θρυλικού ΑΡΗ, που μου έχει καθίσει κόμπος. Ενεργώντας το Κόμμα με ταχύτητα ...φωτός, μετά εξήντα χρόνια, τον αποκατέστησε πολιτικά κρίνοντας ότι δεν του άξιζε και η κομματική αποκατάσταση. Εδωσε έτσι το δικαίωμα σε κάθε λωποδύτη να τον κάνει κάδρο στο γραφείο του, να παριστάνει το σοσια-ληστή, να καπηλεύεται τ' όνομά του και ν' αποκομίζει οφέλη. Τον αποκήρυξαν τότε, έβγαλαν φιρμάνι να μην του δίνουν ούτε ψωμί ούτε νερό απ' όπου περνάει, τον είπαν δηλωσία και μιζέρια, γιατί δεν πειθάρχησε στις όπως αποδείχτηκαν λάθος αποφάσεις της τότε ηγεσίας. Και ίσως τότε να είχε νόημα αυτή η πράξη γιατί δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν τους ...φίλους μας τους Αγγλους. Ο πανδαμάτωρ όμως χρόνος τον δικαίωσε ενώ οι χειρισμοί της ηγεσίας έφεραν ολέθρια αποτελέσματα. Διέλυσαν τον αξιόμαχο εθελοντικό εμπειροπόλεμο ΕΛΑΣ, γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια και όταν χρειάστηκε να ξαναπάρουν τα όπλα κοίταζαν να ξαναφτιάξουν στρατό στρατολογώντας πολλές φορές με το ζόρι. Ο εθελοντής εντάσσεται συνειδητά στον αγώνα, έχει ιδανικά, ξέρει γιατί πολεμάει. Ο στρατολογηθείς παρά τη θέλησή του παραμονεύει και μόλις του δοθεί ευκαιρία, λάκισε. Γιατί λοιπόν τον ξαναδολοφονείτε;

Η αίσθησή μου από το συνεχιζόμενο προσυνεδριακό διάλογο μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη είναι ότι υπάρχουν σύντροφοι που δεν έχουν κατανοήσει τις θέσεις του κόμματος και την κοσμοθεωρία μας. Δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι η στρατηγική και η τακτική του κόμματος διαμορφώνεται από τις κοινωνικές εξελίξεις. Και αλλίμονο αν η στρατηγική και η τακτική μας δεν παρακολουθεί τις αλλαγές που σημειώνονται μέσα στην κοινωνία. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα θα επέλθει ο θάνατος. Μάλιστα ο χρόνος από το 15ο Συνέδριο, ως τα σήμερα είναι αρκετά μεγάλος, ώστε έπρεπε να υπάρξουν αλλαγές στο Πρόγραμμα και στο Καταστατικό του, που θα βοηθήσουν το κίνημα από καλύτερες θέσεις να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι ίσως αργήσαμε και λίγο, γιατί το καθήκον που βάζει σήμερα η ζωή είναι το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αυτό απαιτεί ένα κομμουνιστικό κόμμα ικανό να ανασυντάξει το κίνημα, να συγκεντρώσει και να εκπαιδεύσει τις δυνάμεις για την επανάσταση. Κάποιος φίλος του κόμματος μου έλεγε «ακόμα και αν δεν υπήρχε σήμερα το ΚΚΕ, έπρεπε να το εφεύρουμε». Θα κάνω μερικές παρατηρήσεις σε αυτά που διαβάζω καθημερινά από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου στο «Ριζοσπάστη». Ξεκινώ με δύο βασικές παρατηρήσεις:

1) Θέλω να πιστεύω ότι πίσω από τα κείμενα που στέλνονται για τον προσυνεδριακό διάλογο δεν υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο.

2) Να κρατήσουμε ως παρακαταθήκη την άρνηση συμμετοχής μας σε αστική κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τη σημερινή κρίση.

Οι σύντροφοι που διαφωνούν, τα προηγούμενα 17 χρόνια από τότε που ψηφίστηκαν το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος ή και έγιναν οι επεξεργασίες εμπλουτισμού ΑΑΔΜ, γνώρισαν υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούσαν μαζί μας π.χ. για την αποδέσμευση από την ΕΕ; Οχι σύντροφοι τουναντίον οι δυνάμεις του οπορτουνισμού του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην Ευρωβουλή ψήφισαν τη συμφωνία του Μάαστριχτ και μάλιστα σήμερα η ΔΗΜΑΡ που ξεπήδησε από τους κόλπους του συμμετέχει στην κυβέρνηση των αστών που αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους και τα υποζύγια της κρίσης είναι μονομερώς οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, η κυβέρνηση συνεχίζει να προσφέρει προνόμια και ζεστό χρήμα στους καπιταλιστές. Οσο για τις απεργίες απειθαρχίας και ανυπακοής, που στήριξε το ΠΑΜΕ (Δεκέμβρης 2009 και Απρίλη 2010) και κάποιοι σ. θεωρούν ότι στοχοποίησε συντρόφους και τους οδήγησαν ακόμα και σε απολύσεις, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αλήθεια πώς μπορεί να θεωρηθεί ένας επαναστάτης, όταν δεν αμφισβητεί το σύστημα που του τσακίζει τη ζωή; Μήπως αν η αντίδραση των εργαζομένων ήταν πιο ισχυρή θα απέτρεπε το σημερινό φαινόμενο των εκατομμυρίων ανέργων;

Αλήθεια αρκετοί, ίσως και σύντροφοι, δε γνωρίζουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν τη στάση των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν ξεδιάντροπα ωθούν τους συναδέλφους μας σε απεργοσπασία στις μεγάλες γενικές απεργίες προβάροντας το κουστούμι της «νέας κυβερνώσας αριστεράς», όπως έκαναν στη πρόσφατη απεργία στις 20/2/2013 (γυρνώντας τα σχολεία ζητούσαν από τους συναδέλφους μας ουσιαστικά να μην απεργήσουν, παρά μόνο καλούσαν όσους δεν έχουν μάθημα να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο ΟΛΜΕ - ΔΟΕ στο Μουσείο) και μας ανάγκασαν να προβούμε ως ΠΑΜΕ σε καταγγελία στη ΓΣ της ΕΑΜΕ την επομένη της απεργίας και στην κυριολεξία δεν τόλμησαν να μας αντικρούσουν. Σύντροφοι, αν καλοπροαίρετα αγωνιάτε για την υπόθεση του Κόμματος και του κινήματος, πότε μας ρώτησαν για τα μέτρα που καθημερινά παίρνουν; `Η μήπως μας τα επιβάλλουν με κάθε τρόπο; Να γιατί έχουμε χρέος να απειθαρχήσουμε και να μην υπακούμε στις εντολές τους. Είμαστε ένα κόμμα που χιλιάδες μέλη μας στήθηκαν στο τοίχο και εκτελέστηκαν από τους ταξικούς μας αντιπάλους, για έναν άλλο κόσμο που οδηγεί στο σοσιαλισμό! Οσο για το κίνημα των «αγανακτισμένων» που κάποιοι κατηγορούν το Κόμμα γιατί απείχε από τις πλατείες, ήταν «κατά παραγγελία» του συστήματος. Είναι μέγα ψέμα ότι το κόμμα αποκλείει δυνάμεις που έχουν συμφέρον το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ισα - ίσα που μας ενδιαφέρουν ακόμα και αυτοί που δε συμφωνούν μαζί μας, αλλά αμφισβητούν το μονόδρομο της ΕΕ και θέλουν ρήξεις και ανατροπές. Είναι φανερό ότι οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση υπάρχουν, το θέμα είναι το δυνάμωμα του υποκειμενικού παράγοντα. Ο ρόλος των «λαϊκών επιτροπών» με όχημα τη «κοινωνική συμμαχία» εργατών - φτωχών αγροτών - προλεταριοποιημένων επαγγελματοβιοτεχνών που έχασαν τα μικρομάγαζα τους και βρέθηκαν στο δρόμο, μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους (είναι ουσιαστικά οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης). Εδώ να πούμε ότι μόνο μια σοσιαλιστική διακυβέρνηση μπορεί να λύσει για πάντα το πρόβλημα της ανεργίας, προσφέροντας μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους. Θυμηθείτε ότι το 1930 και με την κρίση του '29 να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και εκατομμύρια πεινασμένων, έκλεισε το τελευταίο Γραφείο Εύρεσης Εργασίας στη νεαρή τότε Σοβιετική Δημοκρατία. Σημαντικό ρόλο έχουν οι ΚΟΒ, γιατί πέρα από τον επιτελικό ρόλο «το κόμμα στο χώρο τους» το άνοιγμά τους βοηθά, να ανεβάσουν τους ρυθμούς στρατολογιών. Το ίδιο μπορεί να κάνουν και οι ΟΒ σε χώρους που σπουδάζουν οι νέοι και κυρίως μαθητές. Με επιμονή και πολλή προσπάθεια μπορεί η ΚΝΕ να ανεβάσει τους ρυθμούς στρατολογίας στα σχολεία. Μια δυνατή ΚΝΕ σε Γυμνάσια - Λύκεια θα μειώσει την επιρροή της Χρυσής Αυγής στα σχολεία. Μια μεγάλη φροντίδα πρέπει να δείξουν τα όργανα της ΚΝΕ και του Κόμματος, ώστε να πάψει η διαρροή συντρόφων που ενηλικιώνονται, ώστε όλοι οι Κνίτες να περνούν στο Κόμμα. Οσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη του 2012 σε σχέση και με το αντίστοιχο του Μάη, οφείλεται στη συγκυρία που απαιτούσε την άμεση κατάργηση του μνημονίου που φώναζε ο ΣΥΡΙΖΑ, διακηρύξεις που ξεχάστηκαν μετά τις εκλογές. Γνωρίζω αρκετούς που μας εγκατέλειψαν και τώρα βλέπουν τη στροφή που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τα κέντρα εξουσίας, με ταξίδια του Τσίπρα σε Αμερική και Ευρώπη, όπως δείχνουν τα πρόσφατα συνδικαλιστικά αποτελέσματα στα Υπηρεσιακά Συμβούλια και ΔΣ, μετάνιωσαν με την επιλογή τους. Πρέπει να δυναμώσει το μέτωπο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τους κάθε λογής δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές.

Εξάλλου οι δυνάμεις της σύγκρουσης με τον ταξικό αντίπαλο που βρίσκονται στους δρόμους, στη μεγαλύτερη μάζα τους βρίσκονται με το ΠΑΜΕ. Ο τόπος δεν χρειάζεται την όποια κυβέρνηση, ακόμα και ΑΡΙΣΤΕΡΗ, που θα βοηθήσει τον καπιταλισμό να ξεπεράσει τα προβλήματά του, χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και τους μηχανισμούς εξάρτησης (ΝΑΤΟ), θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα γίνει ο λαός αφεντικό στο τόπο του.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Το Καταστατικό του Κόμματος δεν είναι απλά ένα σύνολο κανόνων και διατάξεων, αλλά ένα βαθιά πολιτικό κείμενο το οποίο σκιαγραφεί το χαρακτήρα του Κόμματος και διαπαιδαγωγεί τα μέλη του, καθώς και το λαό (εφόσον του δείχνει τι εννοούν οι κομμουνιστές με τον όρο «δημοκρατία», ποιες αρχές θα ισχύουν στη σοσιαλιστική δημοκρατία). Επομένως, δε συμφωνώ με το σκεπτικό «να μην υπάρχουν επαναλήψεις, να απαλειφθούν όσα δεν χρειάζονται ή δεν προσθέτουν τίποτε καινούριο ή αφορούν αρθρογραφία κι όχι διατύπωση διατάξεων Καταστατικού που πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο ακριβείς, συγκεκριμένες και λιτές» (άρθρο στο «Ρ» 27/01/13).

Στο σχέδιο Καταστατικού απαλείφονται ή τροποποιούνται παράγραφοι του ισχύοντος οι οποίες σχετίζονται με τη δημιουργική τήρηση των καταστατικών αρχών (Πρόλογος και Εισαγωγή, παρ. δ), την ανάπτυξη των προσωπικών ικανοτήτων και συμβολής στη δράση (Πρόλογος, Εισαγωγή, παρ. δ, Αρθρο 9), την πλατιά κι ελεύθερη συζήτηση και συλλογικότητα στις αποφάσεις (Αρθρο 9), την ελευθερία για υπεύθυνη έκφραση γνώμης, πρωτοβουλίας και ευθύνης (Αρθρο 9), της πρωτόβουλης, αυτοτελούς και υπεύθυνης δράσης των τοπικών Κομματικών Οργανώσεων (Αρθρο 9), τη σημασία και διαφύλαξη του ελέγχου, της κριτικής και της αυτοκριτικής (Αρθρο 10). Γενικότερα, αυτές και άλλες αλλαγές τροποποιούν το περιεχόμενο του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού προς την κατεύθυνση του συγκεντρωτισμού και εις βάρος της δημοκρατίας.

Οι απαιτήσεις της σύγχρονης ταξικής πάλης (υψηλό επίπεδο μόρφωσης και ειδίκευσης εργαζομένων, μικροί εργασιακοί χώροι με ποικιλία εργασιακών σχέσεων, μικρό ποσοστό συνδικαλισμένων) ανεβάζουν τον πήχη για κάθε κομμουνιστή και Κομματική Οργάνωση. Οι κομμουνιστές χρειάζονται δημιουργικότητα, προσωπική έγνοια και υπευθυνότητα στην εξειδίκευση κι εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος για να αντεπεξέλθουν. Η «αυστηρή τήρηση» και «υποταγή» στις αποφάσεις των παραπάνω οργάνων και της πλειοψηφίας δεν αρκούν. Με καταναγκασμό και οργανωτικά μέτρα, χωρίς η καθοδήγηση να ΠΕΙΘΕΙ, δε θα είμαστε αποτελεσματικοί. Επιπλέον, η πρόσφατη εμπειρία, έδειξε ότι αν δεν εξαντλείται η ελεύθερη και πλατιά εσωκομματική συζήτηση για όλα τα σημαντικά πολιτικά θέματα που αντιμετωπίζει το Κόμμα στην εποχή του διαδικτύου, η αντιπαράθεση μεταφέρεται με αντικομματικούς όρους εκτός Κόμματος...

Μερικές απορίες:

1. Η αλλαγή από «οργανωτική αυτοτέλεια» της ΚΝΕ σε απλή «διακριτή οργανωτική δομή» μήπως αφήνει χώρο για υποχρεωτικές αναδείξεις ή παύσεις των καθοδηγητικών οργάνων της ΚΝΕ από τα αντίστοιχα του Κόμματος;

2. Η μείωση των οργανωτικών επιπέδων του Κόμματος μήπως περιορίζει τη δυνατότητα δημιουργικής εξειδίκευσης της πολιτικής μας στις τοπικές οργανώσεις προς χάριν μιας πιο άμεσης και «σφιχτής» καθοδήγησης ενός μικρότερου Κόμματος;

Πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε:

1. Να οριστεί τι ακριβώς συνιστά προγραμματική τροποποίηση και ποια κομματικά σώματα μπορούν να την αποφασίσουν.

2. Να συζητιούνται θέματα για τα οποία υπάρχει ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μέσα στο Κόμμα (όπως για τον ιμπεριαλισμό και τη θέση της Ελλάδας σε αυτόν) πιο ανοιχτά, μέσα από το «Ριζοσπάστη», και για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα από τον προσυνεδριακό διάλογο.

3. Να μην αποκόβονται τα επαγγελματικά μας στελέχη για μεγάλο χρονικό διάστημα από την παραγωγή.

Τέλος, οι έννοιες του πατριωτισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας, και της δημοκρατίας κακώς ταυτίζονται με τόσο στενό τρόπο με την ταξική πάλη, ενάντια στην ιστορία του λαϊκού κινήματος και του ίδιου του Κόμματός μας ως Πατριωτικού και Δημοκρατικού.

Μπροστά στην άγρια επίθεση που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις του λαού.

-- Την ώρα που έχει μπει στην ημερήσια διάταξη οργανωμένο σχέδιο εξαπάτησής του, από αστικά ΜΜΕ, από παπαγαλάκια της κυβέρνησης, από διάφορα ναυάγια της ταξικής πάλης και άλλους, με σκοπό να τον αφήσουν αμέτοχο ή να ενσωματώσουν τη δίκαιη οργή του σε ανώδυνα για το σύστημα, που υπερασπίζονται, μονοπάτια.

-- Την ώρα που δήθεν «σωτήρες» του δίνουν εξετάσεις διαχείρισης του συστήματος σε αμερικάνικους οίκους που προεδρεύουν γνωστοί φονιάδες των λαών.

-- Την ώρα που Κομμουνιστικά (κατ' όνομα πλέον) Κόμματα, που έχουν υπογράψει χρόνια τώρα δήλωση μετάνοιας στο σύστημα που τσακίζει τις ζωές όλων μας, φθάνουν τελικά και στο σημείο (αναμενόμενο βέβαια) να αποκηρύσσουν το σύμβολο που ενέπνευσε (και εμπνέει) εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο στο να μη «βολευτούν με λιγότερο ουρανό».

Ετούτη λοιπόν την ώρα ο λαός έχει ένα αποκούμπι για να στηριχθεί. Αυτό είναι το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, το οποίο βαδίζει προς το 19ο του Συνέδριο με αισιοδοξία και ξεκάθαρη στρατηγική. Ενα ΚΚΕ που και από το σύνθημα του Συνεδρίου, τους «χαλάει τη σούπα». ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή της δημοσίευσης των θέσεων του Συνεδρίου, εχθροί και «φίλοι» βάλθηκαν να αναγάγουν σε πρωτεύον ζήτημα του οργάνου την αλλαγή της ηγεσίας του. Κρύβουν φυσικά τον κρυφό τους πόθο που δεν είναι άλλος από την εναλλαγή της στρατηγικής του Κόμματος, στη λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως έχουν κάνει χρόνια τώρα διάφοροι αναθεωρητές της ιστορίας, που θα εύχονταν το ΚΚΕ να ενστερνιστεί τις χρεοκοπημένες πολιτικά απόψεις τους. ΓΕΛΙΟΥΝΤΑΙ. Το ΚΚΕ δεν είναι σαν τα μούτρα τους. Είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης. Αναδεικνύει στα άλλα λαϊκά στρώματα το αντικειμενικό τους συμφέρον να συνταχθούν με αυτή, για να αντιμετωπίσουν τον όλεθρο που τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός. Τσακίζει οποιαδήποτε αστική η μικροαστική αυταπάτη καλλιεργείται σε αυτά από το αστικό κράτος και τους λακέδες του.

Το ΚΚΕ δε λύγισε το '89-'91 όπου τα συγχωροχάρτια κατατίθονταν βροχή από τους γονατισμένους. Δεν ανέστειλε ποτέ τη σημαία με το ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ. Τη σήκωσε ακόμα πιο ψηλά με την ίδια περηφάνια που τη σήκωνε και πριν τις ανατροπές.

Δεν λύγισε και πρόσφατα, στις εκλογές του Μάη - Ιούνη, όπου οι ψεύτικες υποσχέσεις για «εύκολες» και «ανώδυνες» λύσεις μέσω Κοινοβουλίου επιβραβεύονταν με ψήφους. Διάλεξε το δρόμο της «Αρετής», το μόνο δρόμο που θα φέρει θετικό αποτέλεσμα για το λαό. Διάλεξε δηλαδή να πει την αλήθεια και ας είχε αυτή οποιοδήποτε κόστος. Ετσι και αλλιώς ο άλλος δρόμος οδηγεί με ακρίβεια στην καταστροφή. Και για το Κόμμα και φυσικά για το λαό (το παράδειγμα του ΚΚ Ιταλίας με τις τωρινές ιταλικές εκλογές είναι κατατοπιστικό).

Και φθάνει τώρα με επεξεργασμένες θέσεις, με εμπλουτισμένο Πρόγραμμα (και Καταστατικό) που έχει ως βάση τη Μαρξιστική - Λενινιστική του θεωρία, να ετοιμάζεται για το 19οΣυνέδριό του, έχοντας εμπιστοσύνη στο λαό ότι αυτός θα είναι που θα πει την τελευταία λέξη. Μια εμπιστοσύνη που έχει σφυρηλατηθεί με δεσμούς αίματος. Μια εμπιστοσύνη ως προς αυτόν που ποτέ το Κόμμα δεν την έχασε. Αλλοι απαξίωσαν τη δύναμη που έχει και εμφανίζονται τώρα σαν νέοι «Μεσσίες».

Το ΚΚΕ καλεί τον κόσμο να συμβάλει και αυτός στον προσυνεδριακό διάλογο. Να πει την άποψή του. Να κάνει τις παρατηρήσεις του. Ετσι και αλλιώς ποτέ δε φοβόταν τη γνώμη του. Οι κομμουνιστές μπορούν να τον κοιτάνε στα μάτια γιατί ποτέ δεν τον κορόιδεψαν, έγκαιρα τον προειδοποιούσαν για τα πάντα, είναι έτοιμοι να βγουν μπροστά σε οποιαδήποτε καμπή της ταξικής πάλης και φυσικά έτοιμοι για το ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ πέρασμα στο Σοσιαλισμό όταν θα έρθει εκείνη η ώρα. Το πότε θα έρθει εξαρτάται από την απαίτηση του λαού να μη θέλει να κυβερνηθεί όπως πριν. Να διεκδικήσει να πάρει στα χέρια του αυτά που του κλέψανε. Να θελήσει να σπάσει τα δεσμά του. Να καταλάβει πως δεν έχει τίποτα πλέον να χάσει παρά μόνο αυτά. Αρκεί να πιστέψει στη δύναμη που έχει.

Το ΚΚΕ όσο και να φωνάζουν και να προσεύχονται κάποιοι, θα βγει ένα μπόι ψηλότερο από το Συνέδριο, το οποίο θα βάλει και αυτό το λιθαράκι του στην ισχυροποίηση του υποκειμενικού παράγοντα για την επανάσταση. Και όταν ο λαός αποφασίσει να κάνει το βήμα για την εγκαθίδρυση της δικιάς του εξουσίας, τότε αλίμονο σε όποιους σταθούν εμπόδιο στο διάβα του. Θα καρφωθούν στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δε θα μπορούν να τους γλυτώσουν μήτε οι προσευχές των παπάδων τους.

Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας έρχεται σε μια περίοδο που η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βρίσκεται στην κορύφωσή της, με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να υφίστανται την πλέον βάρβαρη επίθεση.

Σ' αυτή την κρίσιμη καμπή θα περίμενε κανείς το ΚΚΕ να ηγηθεί της λαϊκής αντεπίθεσης, να επιτελέσει δηλαδή τον ιστορικό του ρόλο, που είναι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης με την κατάχτηση της λαϊκής εξουσίας. Αυτό που σωστά στις Θέσεις ορίζεται σαν στρατηγικός μας στόχος. Στρατηγικός στόχος όμως σωστός που αναιρείται εκ των πραγμάτων αφού τα εργαλεία (κυρίως το πρόγραμμα) δεν δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την πραγμάτωσή του.

Στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις πάνω από τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τα δυο κύρια αστικά κόμματα που εναλλάσσονταν τα τελευταία 30 χρόνια στις κυβερνήσεις. Η εκλογική άνοδος ήταν το λογικό και το αναμενόμενο. Αυτό το ενισχύουν ακόμη οι εχτιμήσεις του Κόμματός μας που στη ζωή επιβεβαιώθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους, αλλά και η ίδια οικονομική κρίση που δημιούργησε ρωγμές στο αστικό σύστημα στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια. Αντί γι' αυτό γνωρίσαμε τη μεγαλύτερη εκλογική ήττα από την ίδρυση του ΣΕΚΕ, αν αφαιρέσουμε την ταραγμένη δεκαετία του '20 που δυστυχώς στοιχεία σεχταριστικά που εκδηλώνονταν τότε μπορούμε να δούμε και σήμερα. Τότε σταμάτησε τον κατήφορο η παρέμβαση των άλλων ΚΚ. Τώρα, που δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο αφού Τρίτη Διεθνής δεν υπάρχει, πρέπει να το λύσουμε μόνοι μας.

Εξι μήνες μετά πώς τοποθετείται η ΚΕ μέσω των Θέσεων στην εκλογική ήττα; Είναι φανερή η προσπάθεια υποβάθμισης που επιδιώκεται. Η σύντομη αναφορά μεταφέρει τις ευθύνες σε υπαρκτές και καμιά φορά ανύπαρκτες αδυναμίες του Κόμματος και στο επίπεδο ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος, για το οποίο όμως εμείς έχουμε την κεντρική ευθύνη. Αυτό περικλείει σοβαρούς κινδύνους να έχει λάθος ανάγνωση αφού τελευταία ακούμε να λέγεται «εμείς τα λέγαμε», «δεν μας άκουσαν» κλπ. Οχι βέβαια από την κεντρική καθοδήγηση.

Αναπτύσσεται και η θεωρία για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και πως τα εκλογικά αποτελέσματα δεν έχουν σχεδόν καμία σημασία. Το ζήτημα της συμμετοχής ενός Κομμουνιστικού Κόμματος στις αστικές εκλογές είναι λυμένο από τους κλασικούς και από τον ίδιο τον Λένιν. Δεν αναιρεί το στρατηγικό σου στόχο. Είναι ένα εργαλείο που όταν το χρησιμοποιείς (όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν και δεν είσαι στην παρανομία) σου δίνει την ευκαιρία να απευθυνθείς σε ευρύτερες μάζες, που έχουν περισσότερο ανοιχτά αυτιά αφού το πολιτικό ενδιαφέρον έχει ανέβει.

Σωστά θεωρείται ένας από τους δείχτες επιρροής του Κόμματος στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα γιατί η εκλογική συστράτευσή τους με το ΚΚΕ είναι πιο εύκολη και ανώδυνη μπροστά στο μεγάλο ζητούμενο, που είναι η κατοχύρωση της λαϊκής εξουσίας, η οποία απαιτεί θυσίες πραγματικές. Δεν απασχολεί επίσης καθόλου τις Θέσεις η ευκολία με την οποία από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη υπάρχει απώλεια δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων του Κόμματος, έστω και αν κάποιες φορές ένα μέρος τους αντικαθίσταται από καινούργιους.

Ολα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν πιθανόν να άξιζαν της υποβάθμισης εκ μέρους της ΚΕ αν οι υπόλοιποι δείκτες ανάπτυξης και επιρροής του Κόμματός μας ήταν ανεβασμένοι. Δυστυχώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο σε όλα τα επίπεδα. Οργανωτικά η συρρίκνωση φέρνει κατάργηση των ενδιάμεσων οργάνων και ενοποιήσεις οργανώσεων, ενώ σε μαζικό επίπεδο έχουμε αποδυνάμωση σωματείων, αποσυσπείρωση κλπ.

Σε κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου αλλά και σε αρθρογραφία στο «Ριζοσπάστη» μπαίνει σε αντιπαράθεση το ζήτημα της κυβέρνησης «αστικής διαχείρισης» ή αλλιώς της «αριστερής κυβέρνησης». Από πού προκύπτει αυτό; Ποιος και πότε στο ΚΚΕ έθεσε τέτοιο ζήτημα σε συνέδριο ή αλλού; Οι Κωστόπουλοι - Θεωνάδες πάει πολύς καιρός που υλοποιούν την «ενότητα στο πρόβλημα». Αλλο ζήτημα είναι να αφήνονται οι οπαδοί μας και η εργατική τάξη να γίνονται έρμαια στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ περί δυνατότητας αριστερής κυβέρνησης χωρίς απάντηση και άλλο η δεδομένη μη συμμετοχή μας σε κυβέρνηση «αστικής διαχείρισης» που μας βρίσκει όλους σύμφωνους. Αν νομίζουμε πως λέγοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ «εμείς δεν πάμε σε κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ» κάνουμε το καθήκον μας και στριμώχνουμε τον οπορτουνισμό μάλλον τον βοηθάμε έτσι να γιγαντωθεί ή τουλάχιστον αυτό το αποτέλεσμα είχαμε. Οταν το αποτέλεσμα μιας ταχτικής δεν σε δικαιώνει δε φταίει το αποτέλεσμα αλλά η ταχτική.

Οσοι από εμάς βιώσαμε στην πρώτη γραμμή την περίοδο '89-'91 και το 13ο Συνέδριο ξέρουμε πως στη σημερινή κατάσταση δεν ήμαστε ούτε τότε που η πλειοψηφία της ΚΕ, το σύνολο σχεδόν της νεολαίας αφού προσπάθησε να αλώσει από τα μέσα το Κόμμα μας πέρασε απέναντι και ηγείται μέχρι σήμερα του αντικομμουνισμού και της αντι-ΚΚΕ επίθεσης.

Σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες και τους αρνητικούς συσχετισμούς που είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια προχωρήσαμε γρήγορα στην ανασυγκρότηση ψηφίζοντας στο 15ο Συνέδριο το Πρόγραμμα του Κόμματος. Αποφασίσαμε να βαδίσουμε με την πρότασή μας στο λαό για τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Ηταν ο φάρος που άμεσα μας οδήγησε στη δημιουργία των ρυακιών αυτών του Μετώπου (ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ-ΟΓΕ) και κυρίως στη συσπείρωση του λαού στο αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο με αφορμή τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και όχι μόνο. Το ίδιο διάστημα παράλληλα με τη συγκρότηση των επιμέρους συσπειρώσεων δυνάμωνε οργανωτικά το Κόμμα μας και η νεολαία και είχαμε νέες αναδείξεις στελεχών από την εργατική τάξη. Σε όλη αυτή την πορεία ο οπορτουνισμός με όλες τις εκφράσεις του ήταν στριμωγμένος στη γωνία.

Στα ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου στην απόφαση μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Ενα Κόμμα που θα δρα αποτελεσματικά όσο εξαρτάται από αυτό για την προώθηση συσπειρώσεων σε Αντιιμπεριαλιστική-Αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία».

Το ερώτημα που μπαίνει είναι αφού η ΚΕ εκλέχτηκε από το συνέδριο για να υλοποιήσει αυτή την απόφαση γιατί δεν το έκανε; Γιατί στις Θέσεις δεν αναφέρεται πού έβαζε εμπόδια η υιοθέτηση του προηγούμενου προγράμματος και αν το Συνέδριο το αποφάσιζε μόνο τότε νομιμοποιείται να μην το εφαρμόσει. Δεν έχουν πάντα δίκιο οι πλειοψηφίες ιδιαίτερα στα όργανα. Τη Βάρκιζα, την καθαίρεση Ζαχαριάδη, τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων πλειοψηφίες τις αποφάσισαν. Ακόμα και πριν το 13ο Συνέδριο οι οπορτουνιστές πλειοψηφία ήταν.

Είμαι βέβαιος πως μπορεί το 19ο Συνέδριο και η νέα ΚΕ που θα προκύψει από αυτό μαζί με τα χιλιάδες μέλη και τους οπαδούς που δίνουν καθημερινά τη μάχη στους τόπους δουλειάς και την κοινωνία να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλωστε, υποκειμενικός παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη στην απελευθέρωσή της πλην του ΚΚΕ δεν υπάρχει. Το ζήτημα είναι να μην πάει για μια ακόμα φορά χαμένη άλλη μια εικοσαετία.

Δύο σημεία θέλω να θίξω:

1. ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ: Λέμε ότι δεν είναι καπιταλιστική επιχείρηση, είναι όμως, αφού αποσκοπεί στο κέρδος και ως προς τη σχέση με τους εργαζόμενους και όχι συνεργαζόμενους. Εδώ σας παραπέμπω στην ανάλυση για συνθήκες οικονομίας, σχέσεων που έστρωσαν το δρόμο στην ανατροπή και παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Εμείς θα τρέφουμε στον κόρφο μας αυτές τις συνθήκες και αυτή τη νοοτροπία; Η επιχείρηση αυτή όπως και οι άλλες μιντιακές είναι απαράδεκτη, για τους συνειρμούς που προκύπτουν αβίαστα, δίνει όπλα στους εχθρούς μας, είναι παραφύσιν.

2. ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: Τι κάνουμε εδώ; Ξαφνικά μας έρχεται η επιφοίτηση, βλέπουμε το φως το αληθινό, μεμιάς και πάμε για λαϊκή εξουσία και δικτατορία του προλεταριάτου, τα λέμε, τα συμφωνάμε, πορευόμαστε στις «δικές» μας πορείες, μισαλλοδοξούμε με όσους δεν μας ακολουθούν και τους παραδίδουμε στον οπορτουνισμό, στη μαυρίλα, στην απάθεια ή τη μοιρολατρία. Γιατί έχουμε την απαίτηση με το που θα κάνουν να σηκωθούν από εκεί που τους έχουν σωριάσει παραζαλισμένους βομβαρδισμένους οικονομικά, «κουλτούρα» και υποκουλτούρα να κάνουν μαζί μας το μεγάλο άλμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη - αταξική κοινωνία.

Μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε όλο αυτό τον κόσμο στους μαζικούς εργατικούς, λαϊκούς αγώνες, ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά.

Να κολυμπάμε στη λαοθάλασσα στα μικρά και μεγάλα κύματα, στις φουρτούνες και τις μπονάτσες ο μπούσουλας που θα τις κατευθύνει στα απάνεμα λιμάνια ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίκαιο και ειρηνικό.

Ετσι αλλάζουν οι συσχετισμοί στις πιο πλατιές συσπειρώσεις στο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο, στις αντιπαραθέσεις μέσα σ' αυτό, θεωρία και πρακτική, συσσώρευση εμπειρίας, στην έμπρακτη επαλήθευση της ορθότητας της επιστημονικής μας κοσμοθεωρίας και του καθοδηγητικού ρόλου του ΚΚΕ που πρέπει να τον κατακτήσουμε.

Είναι ο δύσκολος δρόμος αλλά ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Πώς αλλιώς θα πείσουμε ότι πολεμάμε και τραγουδάμε, όχι για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου απ' τον κόσμο, μα για να σμίξουμε τον κόσμο;

Στο κόμμα όλοι συμφωνούμε με τη μόνη επαναστατική στρατηγική για σοσιαλιστική επανάσταση, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, συνεταιριστικοποίηση των μικρομεσαίων και δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς ενδιάμεσα στάδια εξουσίας/ κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, διότι η Ελλάδα έχει μονοπωλιακό καπιταλισμό (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, πολιτιστική κυριαρχία ξένων και ελληνικών μονοπωλίων, εξαγωγή κεφαλαίων, συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις).

Ωστόσο, διεξάγεται διαπάλη για τα παρακάτω:

Ο ιμπεριαλισμός είναι ΚΡΑΤΙΚΟμονοπωλιακός καπιταλισμός. Οχι απλά μονοπωλιακός...

Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι λίγες στον κόσμο (π.χ. σήμερα ΗΠΑ, Γερμανία, Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία) ως ισχυροί κρίκοι στην ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΥΣΙΔΑ (όχι στην οροφή κάποιας «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», πρόσφατης ανακάλυψης της ΚΕ...). Αντλούν υπεραξία/κέρδη από όλες τις άλλες εξαρτημένες χώρες (νεοαποικίες υπό κατοχή όπως Ιράν, Αφγανιστάν ή με τυπική πολιτική ανεξαρτησία). Η εξάρτηση είναι έννοια κυρίως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ.

Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις δεν είναι συμμαχίες όπου κάθε χώρα έχει διαφορετική «διαπραγματευτική δύναμη» λόγω «ανισότιμων αλληλεξαρτήσεων». Υπάρχουν σχέσεις ηγεμονίας και εξάρτησης. Οπότε, υπάρχει διάκριση μεταξύ δίκαιων, αντιιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. Ελλάδα ενάντια σε ΝΑΤΟ ή Ευρωστρατό) και άδικων, ιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. ΝΑΤΟ με συμμετοχή Ελλάδας ενάντια στο Ιράν). Αν η στάση μας είναι ίδια στα δύο ενδεχόμενα, προμηνύονται καταστροφές για τη χώρα, το κίνημα, το Κόμμα...

Η Ελλάδα είναι ενδιάμεσης ανάπτυξης χώρα, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ οικονομικά (ανισότιμες εμπορικές σχέσεις, άμεσες ξένες επενδύσεις, καταλήστευση δημόσιου πλούτου και πρώτων υλών, επιβολή διεθνούς καταμερισμού εργασίας), πολιτικά (παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ΕΕ, τρόικα, επιτηρητές σε υπουργεία, δανειακή σύμβαση αγγλικού δικαίου κτλ) και στρατιωτικά (ανταλλακτικά, εκπαίδευση, ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ). Η εξάρτηση γίνεται με τη συγκατάθεση και διαμεσολάβηση των ελληνικών μονοπωλίων που υποτάσσονται στον αντικεμενικό αυτό συσχετισμό από ανάγκη και από συμφέρον, δηλ. η Ελλάδα όντως ΔΕΝ είναι υπό κατοχή.

Κυρίαρχη αντίθεση στην Ελλάδα είναι η ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ/ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ - ΛΑΟΣ λόγω της εξαρτημένης θέσης, και της βίαιης προλεταριοποίησης, εν μέσω κρίσης, των πολυάριθμων ακόμη μικρομεσαίων. Βασική αντίθεση είναι η ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΕΡΓΑΣΙΑ. Οι δύο αντιθέσεις δεν ταυτίζονται. Συνεπάγονται διαφορετικές τακτικές και πολιτικές συμμαχιών. Ωστόσο, η αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική (α-α) πάλη συνδέεται οργανικά με την αντικαπιταλιστική, διότι η οριστική λύση της κυρίαρχης αντίθεσης προϋποθέτει τη λύση της βασικής, με κοινωνικοποίηση των ελληνικών μονοπωλίων που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να σπάσουν την εξάρτηση από ΟΛΕΣ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις...

Δεν πρέπει να περιορίζουμε την κοινωνική συμμαχία στους «φτωχούς αυτοαπασχολούμενους» χαρίζοντας όλους τους μικρομεσαίους στα μονοπώλια...

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ είναι η υλοποίηση ενός προγράμματος α-α στόχων (π.χ. πλαίσιο συσπείρωσης και πάλης ΠΑΜΕ) με προμετωπίδα τα: διαγραφή χρέους, ακύρωση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, έξοδος από ΕΕ - Ευρώ - ΝΑΤΟ, παραγωγική ανασυγκρότηση με κοινωνικοποίηση βασικών και συγκεντρωμένων τομέων της οικονομίας και κεντρικό σχεδιασμό, δημοκρατικές αλλαγές σε πολιτικό σύστημα, στρατό, αστυνομία. Κάθε στόχος, μόνος του, είναι ρεφορμιστικός, αλλά το συνεκτικό α-α πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί/ενσωματωθεί από τα μονοπώλια, είναι επαναστατικό ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ το τσιτάτο «για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία». Εκτός αν μέχρι πρόσφατα ρεφορμίζαμε...

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ του ΚΚΕ είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Το ΚΚΕ υπηρετεί, όμως, με συνέπεια το καθήκον της δημιουργίας του Μετώπου, με την ΤΑΚΤΙΚΗ της συγκέντρωσης δυνάμεων σε α-α στόχους, οι οποίοι είναι «μεταβατικοί», διότι μετατρέπουν την επίτευξη των στρατηγικών στόχων σε κατανοητά από το λαό άμεσα καθήκοντα. Η εμπειρία μαζικών α-α αγώνων είναι απαραίτητη για να συνειδητοποιήσει ο λαός την ανάγκη γενικότερων αλλαγών. Δε φτάνει ο ιδεολογικός αγώνας. «Κοροϊδία του λαού» είναι να επιβάλλεις «από τα πάνω» συνδικαλιστικούς αγώνες του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ κτλ με ...πολιτικό παρασύνθημα για «λαϊκή εξουσία και οικονομία» που ελάχιστοι κατανοούν, κι όχι ο ΕΝΤΙΜΟΣ και ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ στα στρατηγικά ζητήματα εξουσίας και κοινωνικοποίησης, για τα οποία, σε μη επαναστατικές συνθήκες, πείθεται μόνο μια πρωτοπορία...

Χωρίς αυτόν τον συμβιβασμό δε γίνονται πολιτικές συμμαχίες. Χωρίς πολιτικές συμμαχίες ΚΑΙ στις κορυφές με μικροαστικά/οπορτουνιστικά κόμματα είναι αντιδιαλεκτικό να προχωρήσει η κοινωνική συμμαχία στη βάση, διότι κάθε λαϊκός άνθρωπος ακολουθεί άλλο κόμμα με στρατηγικές διαφορετικές από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Οπότε, το Μέτωπο ξεκινά ως κοινωνικοπολιτική συμμαχία στη βάση, για κάθε α-α στόχο ξεχωριστά. Η αυτοτέλεια του Κόμματος είναι οργανωτική και ιδεολογικοπολιτική: το ΚΚΕ ζυμώνει το σύνολο του προγράμματός του, σε αντιπαράθεση με αντιπάλους και συμμάχους, ώστε να ριζοσπαστικοποιείται το Μέτωπο και να διαμορφώνεται η, πεισμένη για τη στρατηγική μας, πρωτοπορία εντός του.

Το Μέτωπο διεκδικεί κυβέρνηση προβάλλοντας το α-α πρόγραμμα (σε αντίθεση με ό,τι έγινε στις τελευταίες διπλές εκλογές), και αν τυχόν προκύψει (πολύ απίθανο), το ΚΚΕ τη χρησιμοποιεί ως ΜΕΣΟ για την όξυνση των αντιθέσεων (καλώντας το λαό να τη στηρίξει με κάθε μέσο), ΟΧΙ ως ΣΤΑΔΙΟ, και χωρίς «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» για το αναπόφευκτο της σοσιαλιστικής επανάστασης, όπως εξηγεί το Πρόγραμμά μας. Καμία σχέση δεν υπάρχει με αριστερή κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού με το, διαχρονικά συμβιβασμένο με τα μονοπώλια, ΣΥΡΙΖΑ!!! Είναι βολουνταριστικός φόβος ότι θα ενσωματωθούμε ...νομοτελειακά!

Αμεσο καθήκον για το Κόμμα είναι να ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΜΑΖΙΚΑ το λαό, ώστε να δημιουργηθεί πανελλαδικά δίκτυο λαϊκής αλληλεγγύης και μέτωπο αντίστασης, δομημένο στα ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ όργανα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός για αναδιοργάνωση του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση με αλλαγή συσχετισμών και επαναφορά της αρχής «ένα συνδικάτο, μία ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο, μία ΓΣΕΕ», την οποία να κατοχυρώσουμε προγραμματικά.

Η λάθος γραμμή οδηγεί σε στασιμότητα το Κόμμα και τις συσπειρώσεις, σε συρρίκνωση της ΚΝΕ, καθιστά αδύνατο το Κόμμα να ηγηθεί και να καθοδηγήσει τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του λαού. Μετατρέπει τους συντρόφους σε φοβικούς απέναντι στον κόσμο, που δεν μπορούν να πείσουν και ψάχνουν δικαιολογίες στην ανωριμότητα και στις αυταπάτες του κόσμου, που ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν στον καπιταλισμό, όσος ιδεολογικός αγώνας και να γίνει. Η στρατολογία χωλαίνει διότι έχει αυξηθεί υπερβολικά η απαίτηση από τους πρωτοπόρους αγωνιστές, πέρα από αυτά που μπορεί να κάνει κάποιος που δεν είναι ήδη στο Κόμμα ή στην ΚΝΕ.

Στο Κόμμα υπάρχει επικίνδυνο έλλειμμα δημοκρατίας. Εκπαιδεύεται η νέα γενιά των κομμουνιστών σε: υλοποίηση νέας προγραμματικής αντίληψης πριν το προγραμματικό συνέδριο, ζύμωση από την ηγεσία προσωπικών θέσεων εκτός κομματικών αποφάσεων, αλλαγή μετώπου πάλης για έξοδο από ΕΕ με ή χωρίς λαϊκή εξουσία χωρίς καμία κομματική απόφαση, στιγματισμός συντρόφων ως φορείς οπορτουνιστικών ή και φραξιονιστικών απόψεων, αυταρχισμός της καθοδήγησης που δεν απαντά ερωτήματα, δεν ενημερώνει επαρκώς και δεν κάνει ουσιαστική αυτοκριτική (π.χ. για την οικονομική κατάσταση που έπρεπε να είχε προβλεφθεί εφόσον «προβλέψαμε» την κρίση), επίκληση αόριστων ποιοτικών κριτηρίων ως δικαιολογία για πτώση ποσοτικών...

Στο συνέδριο κρίνεται ο χαρακτήρας του Κόμματος ως μαρξιστικού - λενινιστικού και επαναστατικού. Υποχώρηση στην πίεση και στις δυσκολίες είναι ΚΑΙ οι αριστερίστικες συνταγές που χρεοκόπησαν από το '30. Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι πιο δύσκολες από άλλες εποχές (κατοχή, δικτατορία, ανατροπές σοσιαλισμού).

Αυτοσκοπός η «αντοχή» της γραμμής του Κόμματος ή αντεπίθεση για να επιβιώσει ο λαός και να βγει νικητής από την κρίση, για το σοσιαλισμό;

Το κόμμα μας έχει μια υποτιμητική στάση για τις κοινοβουλευτικές εκλογές και όχι αυτήν που θα 'πρεπε. Το εκλογικό ποσοστό δείχνει την επιρροή που έχει η πολιτική μας στο λαό. Λέγεται ότι το κόμμα δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στη δουλειά στις μάζες και όχι στα αποτελέσματα των εκλογών. Δεν συνδέεται το ένα με το άλλο; Το εκλογικό αποτέλεσμα κάθε φορά δείχνει αν πείθουμε ή όχι τις μάζες. Τα χαμηλά ποσοστά των τελευταίων εκλογών δείχνουν ότι το ΚΚΕ δεν έχει απήχηση στο λαό.

Επρεπε πολύ πριν τις εκλογές να είχαμε επεξεργαστεί και προτείνει στον ελληνικό λαό το πρόγραμμα «εργατικής - λαϊκής εξουσίας». Θα προβάλλαμε εγκαίρως τις θέσεις μας και δεν θάμασταν απροετοίμαστοι. Θα αντιμετωπίζαμε την δήθεν φιλολαϊκή πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση. Θα αναδεικνύαμε την αυταπάτη για δήθεν «λύση υπέρ του λαού μέσω του αστικού κοινοβουλίου», όπου, όπως τονίζει ο Μαρξ, ο λαός καλείται να εκλέξει ποια μερίδα της αστικής τάξης θα τον καταπιέζει.

Προτείνω να συνταχθεί το «πρόγραμμα εργατικής - λαϊκής εξουσίας», απλό, λιτό και κατανοητό, να έρθει στις ΚΟΒ για διορθώσεις και προτάσεις. Με το πρόγραμμα θα κάνουμε δουλειά παντού. Θα εκλαϊκεύσουμε τις θέσεις μας, θα απαντήσουμε στις απορίες, θα αντιμετωπίσουμε εγκαίρως όλες τις τρικλοποδιές που μας βάζουν οι αντίπαλοί μας. Δεν θα μας πιάνουν απροετοίμαστους. Θα πρέπει να γίνει σύντομα και όχι στο απώτερο μέλλον. Με τη διακίνησή του θα επικοινωνήσουμε απ' ευθείας και καλύτερα με το λαό, θα ξεπεράσουμε το σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας.

Οτι έχουμε σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι ορατό, από την ΚΕ μέχρι τις ΚΟΒ, στα προπαγανδιστικά μας έντυπα, ιδίως τα προεκλογικά, και στις εμφανίσεις μας στα ΜΜΕ. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι απευθυνόμαστε σε απλό κόσμο. Οι θέσεις μας δεν προβάλλονται σωστά και δεν γίνονται κατανοητές από το λαό. Ετσι πολλές φορές σε σοβαρά ζητήματα βγαίνει συμπέρασμα αντίθετο από τις θέσεις μας. Οπως για παράδειγμα το αν «θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει», το «κίνημα της πατάτας» και το πρόσφατο «θέμα της ανάπτυξης». Οι αστοχίες στις εκφράσεις μας και η ανεπάρκειά μας, αφήνουν μιαν αρνητική εντύπωση και έχουν αρνητική επίδραση ακόμη και στους οπαδούς μας. Το επιβεβαίωσε περίτρανα και το εκλογικό αποτέλεσμα. Οποιος μας ακούει καταλαβαίνει ότι: το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει, δεν θέλει να παρακαμφθούν οι μεσάζοντες, δεν θέλει την ανάπτυξη.

Οταν οι άστοχες εκφράσεις της ηγεσίας, μάς αδειάζουν στην κυριολεξία, τρέχουμε και δεν φτάνουμε προσπαθώντας να αντιστρέψουμε το αρνητικό σε βάρος μας κλίμα. Στην ΚΟΒ που ανήκω κάνουμε γενικά όλο το χρόνο πολλή δουλειά γυρίζοντας όλη τη συνοικία σπίτι - σπίτι. Το προπαγανδιστικό υλικό όμως είναι «φτωχό» και ελλιπές. Ειδικά τον Μάιο-Ιούνιο δεν απαντούσε σε σοβαρά θέματα, όπως «αν θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει». Γι' αυτό αναγκαστήκαμε να βγάλουμε δικά μας κατανοητά έντυπα συρράπτοντας κείμενα απ' τις σελίδες του «Ρ» με αποτέλεσμα τον Μάη να 'ρθουμε πρώτοι σε ψήφους και ποσοστά.

Χρειάζεται να αναδείξουμε τη διαφορετικότητα των θέσεών μας και έτσι θα επικοινωνήσουμε με το λαό. Η ταξική πάλη θα πιάσει τόπο. Οταν δεν υπάρχει σωστή προπαγάνδα δεν φταίνε οι δύσκολες συνθήκες, οι συγκυρίες, ούτε οι δημοσιογράφοι, αλλά οι υπεύθυνοι προπαγάνδας. Η προπαγάνδα χρησιμοποιείται σήμερα άριστα από την αστική τάξη και τους εκφραστές της. Εμείς σήμερα πόση σχέση έχουμε με αυτή τη λέξη; Χρειάζεται να δώσουμε πολύ μεγάλη βαρύτητα στην ομάδα προπαγάνδας του Κόμματος που δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις παρούσες συνθήκες. Υστερεί, ακολουθεί τα γεγονότα ενώ θα 'πρεπε να βρίσκεται μπροστά από αυτά. Πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές σε πρόσωπα ξεκινώντας από την πιο απλή του εκπροσώπου Τύπου. Εναποθέτω μεγάλες ελπίδες στην ομάδα προπαγάνδας του Κόμματος.

Δημοσκοπήσεις. Και εδώ υποτιμητική στάση. Και όμως οι δημοσκοπήσεις, άσχετα ποιοι τις φτιάχνουν και πού τις κατευθύνουν, δεν πέφτουν έξω γιατί στηρίζονται στην πολιτική επιστήμη. Οποιος έχει διδαχθεί Πολιτική Ψυχολογία καταλαβαίνει και ελπίζω το κόμμα να έχει πολιτικούς επιστήμονες.

Προτείνω να κάνουμε τις δικές μας δημοσκοπήσεις απ' τις οποίες θα αντλούμε χρήσιμα συμπεράσματα. Δεν θα υποκαταστήσουν τους αγώνες μας, αλλά θα είναι ένα περαιτέρω σημαντικό εργαλείο. Είτε τις ανακοινώνουμε είτε όχι θα ξέρουμε πώς σκέφτεται ο λαός και πώς μας βλέπει. Θα μπορούμε να βελτιωνόμαστε χωρίς να παρεκκλίνουμε της πορείας μας. Θα αφουγκραζόμαστε το λαό. Θα πρέπει να πολεμήσουμε με τα όπλα που διαθέτει η κοινωνία στην οποία ζούμε και όχι με τόξα και ακόντια. Ισως θα πρέπει να εφεύρουμε και νέα όπλα!! Η κάθε φορά ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των δημοσκοπήσεων λειτουργεί προπαγανδιστικά εις βάρος μας και υπέρ των αντιπάλων μας. Πώς είναι δυνατόν οι δημοσκοπήσεις να μην παίζουν τον ρόλο τους;; Διαμορφώνουν ψυχολογικό κλίμα και επηρεάζουν τους οπαδούς μας και το εκλογικό αποτέλεσμα. Οι δημοσκοπήσεις μάς αφορούν όπως οτιδήποτε στον αγώνα. Η ψυχολογία της μάζας είναι σημαντικός παράγοντας.

Αναλύουμε και ερμηνεύουμε την καπιταλιστική κρίση. Δείχνουμε στο λαό πόσο μακρύ είναι το τούνελ χωρίς όμως παράλληλα να του δείχνουμε ξεκάθαρα και την διέξοδο. Τα έντυπά μας έτσι όπως γράφονται και ο τρόπος πολλές φορές που μιλάμε στα ΜΜΕ δείχνει ότι δεν έχουμε λύσεις, μπερδεύουμε και φοβίζουμε το λαό, τον απομακρύνουμε από εμάς. Τότε εμφανίζεται ο κάθε φορά «ισχυρός», από τον Σαμαρά, τον Τσίπρα μέχρι και τον κάθε Μουσολίνι, που ασκώντας ψυχολογική βία στο λαό, με την έγκρισή του, «δημοκρατικά», παίρνει την εξουσία. Αυτός καλύπτει το κενό που εμείς αφήνουμε ή δεν μπορούμε ακόμη να καλύψουμε. Αυτό μας έδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου. Οι επόμενες εκλογές θα είναι ακόμη πιο δύσκολες για μας, η πίεση που θα μας ασκηθεί θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, η δε άσκηση ψυχολογικής βίας στο λαό θα λάβει νέα διάσταση. Η δική μας, κατάλληλη προετοιμασία, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική.

Ο ρόλος της προσωπικότητας είναι κάτι που υποτιμάται από το κόμμα μας, σαν να μην διαβάσαμε καθόλου Μαρξισμό - Λενινισμό και δεν μάθαμε για το ρόλο της προσωπικότητας και την επίδρασή της στις μάζες. Διερωτώμαι: Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Ζαχαριάδης ήταν συνήθεις προσωπικότητες; Τέτοια σοβαρά ζητήματα όπως το τι σημαίνει για μας ηγέτης του ΚΚΕ και ποιες οι διαδικασίες ανάδειξής του, νομίζω ότι μπορούν να απαντηθούν με πιο «κομψό» τρόπο.....

Ναι, θέλουμε το ΚΚΕ, με την νέα ΚΕ και το νέο/-α ΓΓ να εμπνέει και να ξεσηκώνει το λαό, να του δίνει όραμα.

Σωστά το Κόμμα προσπαθεί να ανοίξει σημαντική δουλειά στους χώρους του ΟΑΕΔ, στις τεχνικές σχολές. Εκεί βρίσκεται η αυριανή βάρδια των εργαζομένων. Στους χώρους αυτούς συναντάμε και τη «νόμιμη ανήλικη εργασία» (ο ΟΑΕΔ δέχεται παιδιά 16-23 ετών). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι για τα παιδιά αυτά, η πρώτη τους εργασιακή εμπειρία θα είναι μια δουλειά χωρίς δικαιώματα, κακοπληρωμένη, χωρίς ουσιαστική ασφάλιση (μισά ένσημα και ασφάλεια ουσιαστικά στην περίπτωση ατυχήματος στη δουλειά). Αρα η αντίληψη πολλών παιδιών θα είναι τέτοια για όλες τους τις μετέπειτα δουλειές. Αλλωστε και πολλοί καθηγητές μας λένε «μην περιμένετε κάτι διαφορετικό στις έξω δουλειές». Η αστική τάξη ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει δώσει κι εκείνη τόσο μεγάλο βάρος δουλειάς αντίστοιχα στους ΟΑΕΔ - επαγγελματικές σχολές κι αυτό φαίνεται και από το σχέδιο δράσης που τα περισσότερα προγράμματα είναι για τους σπουδαστές των ΕΠΑΣ-ΕΠΑΛ.

Ως προς τη δουλειά μας, υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες (που πρέπει να βρούμε τρόπο να τις ξεπεράσουμε) όπως ο λίγος χρόνος φοίτησης των σπουδαστών, που είναι δύο χρόνια και δυσκολεύει το να αναπτύξουμε δεσμούς με τους σπουδαστές. Επίσης η συνείδηση των σπουδαστών είναι χαμηλή και αντιδραστική. Η πλειοψηφία των σπουδαστών έχει στο μυαλό της έξω τα κόμματα από τις σχολές καθώς και τα σωματεία. Σ' αυτό έχουν συντελέσει οι διευθυντές αλλά και τα τσιράκια τους που συμπληρώνουν συνήθως το 7μελές. Πρέπει λοιπόν η παρουσία μας να ενισχυθεί μέσα σε αυτούς τους χώρους. Οι σύντροφοι να βγαίνουμε μπροστά στα προβλήματα της σχολής και να αναδεικνύουμε τον ταξικό τους χαρακτήρα. Να δημιουργήσουμε ένα αγωνιστικό κλίμα στις σχολές, οι σπουδαστές να αποφασίζουν και να παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις. Η παρουσία του Κόμματος και της ΚΝΕ να γίνει ακόμα πιο έντονη μέσα στις σχολές. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε με αφορμή τον «Οδηγητή» για τα ναρκωτικά να κάνουμε μια περιοδεία, να προβάλλουμε τις θέσεις μας για αυτά. Αλλωστε είμαστε το μόνο Κόμμα που λέει όχι σε όλα τα ναρκωτικά και δεν κάνει διαχωρισμούς. Δεν είναι τυχαίο που στους χώρους αυτούς το ζήτημα των ναρκωτικών είναι πολύ οξυμένο. Πολλοί σπουδαστές κάνουν χρήση "μαύρου" ακόμα και μέσα στο χώρο του ΟΑΕΔ!

Ευθύνη μας να χτίσουμε γερές οργανώσεις!

Εξαιτίας του χαρακτήρα των σχολών πρέπει να δώσουμε βάρος στην ανάπτυξη γερών οργανώσεων! Η δουλειά μας στους ΟΑΕΔ είναι δύσκολη μιας και οι δυνάμεις μας δεν είναι αυτές που θα θέλαμε. Αλλά πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας και να αφήσουμε κάτι «καλό πίσω μας» ώστε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας και να μη σπάσει η αλυσίδα.

Ηδη με κάποιες πρωτοβουλίες που πήραμε βγήκε μπροστά ένας κόσμος, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Υπάρχει ένας σταθερός που αναγνωρίζει τη δουλειά μας, μας εκτιμάει αλλά δεν κάνει το βήμα, «τσιμπάει» στα ιδεολογήματα του αντιπάλου. Πρέπει να επιμείνουμε ακόμα περισσότερο όχι μόνο απαντώντας σ' αυτά που λέει ο αντίπαλος αλλά βάζοντας μπροστά την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, συζητώντας σε καθημερινή βάση το ζήτημα της εξουσίας, της δικιάς μας εξουσίας, των εργατών! Είναι σημαντικό οι σπουδαστές στις σχολές μας να καταλάβουν ποιος φταίει για την κρίση, γιατί δεν έχουν δουλειά οι γονείς τους και γιατί δε βρίσκουν κι οι ίδιοι. Μόνο έτσι θα καταλάβουν ποιος είναι ο αντίπαλος. Να συνειδητοποιήσει ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί στον αγώνα και να πάρει θέση. Αγώνας χωρίς θυσίες δε γίνεται! Τα προβλήματά μας είναι ταξικά, κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Θα λυθούν όταν η τάξη μας βρεθεί στην εξουσία!

Σύντροφοι, διαβάζοντας τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, θεωρώ ότι για μια ακόμα φορά παρουσιάζουμε το αυτονόητο σαν γέννηση πολιτικής σκέψης και μάλιστα με ένα έντονο πνεύμα αυταρέσκειας και μοναδικότητας που ξανά τις Θέσεις διακατέχει και που πιστεύω δεν ταιριάζει στους κομμουνιστές. Πανηγυρίζοντας κιόλας ότι αυτές αποτελούν αποτέλεσμα της ωριμότητας, της εμπειρίας, της καθολικής ταξικής επαναστατικής γραμμής που πρέπει να έχει ένα κομμουνιστικό κόμμα.

Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε οι Θέσεις να επιβεβαιώνουν αυτή την ωριμότητα προς το καλύτερο και να δείχνουν την ελκτικότητα και το ενδιαφέρον που προκαλούν, λογικά θα ήταν ο προσυνεδριακός διάλογος.

Για μια ακόμα φορά ίδιο στα τελευταία συνέδρια, ο διάλογος είναι από τους πιο φτωχούς και στεγνούς που έχουμε γνωρίσει. Χρωματίζεται και αυτός από το ίδιο έντονο πνεύμα αυταρέσκειας, μέσα από την παρέλαση μελών του ΚΣ της ΚΝΕ, στελεχών Οργανώσεων Περιοχών κλπ.

Χωρίς να καταφέρνει σε καμία περίπτωση να έλξει επιστημονικές ανησυχίες, να γίνει αντικείμενο ανθρώπων του πνευματικού κόσμου που τόσο χρειαζόμαστε στο πλάι της πρωτοπόρας εργατιάς. Μήπως τελικά έχουμε οδηγήσει μόνοι μας σε αυτήν τη γύμνια; Υπάρχει η ελάχιστη, έστω και με μια λέξη αναφορά των Θέσεων στην ύπαρξη, τον χαρακτήρα και το ρόλο ενός ΚΜΕ; Αραγε λειτουργεί το ΚΜΕ; Μήπως ωριμάζοντας θεωρούμε υπεραρκετή την παραγωγή πολιτικής σκέψης από μέλη του ΠΓ ή του ΚΣ της ΚΝΕ; Αυτά τα όργανα δεν χρειάζεται να αξιοποιούν όλα τα εργαλεία που είχαμε και μπορούμε να έχουμε για αυτή τη δουλειά; Το ΚΜΕ σταμάτησε να αποτελεί τέτοιο εργαλείο;

Το εντελώς απροσδιόριστο του τρόπου χτισίματος του μετώπου, που μέχρι χτες ονομάζαμε ΑΑΔΜ, τώρα Λαϊκή Συμμαχία και δεν ξέρω 'γω πώς αλλιώς στο μέλλον, με την εντελώς ασαφή αναφορά στο με ποιους, δυστυχώς συνεχίζει να αποτελεί μια δική μας εσωτερική ανάγκη να παρουσιαστεί μια πολιτική πρόταση, παρά γιατί γνωρίζουμε πραγματικά το πώς θα την μεθοδεύσουμε. Οπως κανένας δεν κρίθηκε για το πώς και πόσο προχώρησε το ΑΑΔΜ μέχρι σήμερα, δυστυχώς πιστεύω το ίδιο αόριστο μέλλον και όπου πάει θα ισχύει και για τη Λαϊκή Συμμαχία. Κανείς δεν θα κριθεί για αυτήν, για το πόσο προχωράει και ειδικά η ΚΕ.

Γίνεται ένα επαναστατικό κόμμα να αφήνει τόσο απροσδιόριστα διατυπωμένο το με ποιους θα χτίσει την ουσιαστικότερη πολιτική σελίδα της τακτικής του που είναι η πολιτικο-κοινωνική συμμαχία της τάξης του;

Να γιατί δεν θεωρώ ούτε άδειασμα του 15ου, ούτε κίνηση προς τα μπρος τις τωρινές Θέσεις. Η τραγική ασάφεια που αναφέρω σκεπάζει τα πάντα και δε δημιουργεί κάποια διαφορά. Με ανησυχεί μάλιστα σοβαρά ο διαχωρισμός μέσα από το διάλογο (επώνυμων στελεχών κιόλας) συντρόφων υποστηριχτών του 15ου από τη μια και των τωρινών Θέσεων από την άλλη. Εμπειρικά δημιουργεί τον κίνδυνο να ξαναστοιχηθούμε πίσω από τέτοιες αποφάσεις που βρίσκονται όμως μακριά από την πραγματική ουσία και που μόνο δεινά θα ξαναπροκαλέσουν στο Κόμμα. Εξάλλου και τότε δεν θεωρούσαμε μέτωπο μόνο το ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, όπως και τώρα θεωρούμε Λαϊκή Συμμαχία αυτό και μόνο αυτό (εκτός αν και μόνο αν κάποιοι αλλάξουν); Είναι δυνατόν οποιαδήποτε πολιτικο-κοινωνική συμμαχία να χτίζεται έτσι;

Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα νομίζω ότι έχει ως ανάγκη πλέον την μαζική - οργανωμένη παρουσία του. Μέχρι πότε θα συνεχίζουμε τις κοινές συναντήσεις με τα αδελφά κόμματα χωρίς να καταλήγουμε στο κυρίαρχο που είναι η κοινή δράση, η κοινή πρωτοβουλία, η κοινή διαδήλωση. Μας είναι αρκετό τα ψηφίσματα, οι ιδεολογικές αναφορές - κοινές εκτιμήσεις για τον καπιταλισμό ή το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε χωρίς ποτέ να καταλήγουμε στην από κοινού εμφάνιση στη δράση. Τόσο δύσκολο είναι να καταλήξουμε σε μια κοινή, λόγου χάρη, πανευρωπαϊκή κινητοποίηση σε όσες χώρες υπάρχουν ΚΚ με την ίδια αντίληψη με μας στην Ευρώπη; Το προτείναμε και δεν δέχονται; Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν γίνεται;;!!! Πράγμα που μπορούν να κάνουν κάτι αριστερούλικες οργανώσεις, σοσιαλδημοκρατικές, το λεγόμενο ANTIFA σε 30 πόλεις της Ευρώπης, δεν μπορούν να το κάνουν τα ΚΚ, έστω αυτά τα λίγα που υπάρχουν; Δεν υπάρχει κάτι κοινό ώστε να εμφανιστούν ενιαία εκτός από τα ψηφίσματα; Αν είναι δυνατόν!!!

Η ανάδειξη στελεχών πραγματικά αποτελεί την πιο αρνητική πλευρά στην οργανωτική λειτουργία και το δυνάμωμα του Κόμματος σχεδόν διαχρονικά. Είναι βασική προϋπόθεση για την αποφυγή εσωτερικών προβλημάτων. Οσα μέτρα και να παρθούν, όσα καταστατικά και να αλλάξουν (ισχύει και για το προτεινόμενο που δείχνει αίσθηση φόβου και εσωτερικού κινδύνου), αν συνεχίσει να είναι κριτήριο ανάδειξης το μάλιστα, το υπέρ, το ναι σε όλα χωρίς να υπολογίζεται η βασικότερη λενινιστική διδασκαλία για την πρωτοπόρα δράση, την ανιδιοτέλεια στην προσφορά, την αυταπάρνηση, την πρωτοβουλία, την αυτοκριτική, τότε θα δημιουργούμε κομμουνιστές που είτε βρεθούν μπροστά σε δεξιές οπορτουνιστικές επιλογές, είτε αριστερές θα λένε πάντα «ζήτω». Και είναι γνωστές οι συνέπειες στην ιστορία μας από τέτοια γαλούχηση. Μάλιστα, μεγάλη μερίδα στελεχών της ηγεσίας που απορρίπτουν τώρα με αμέτρητη βουλιμία τη λογική των σταδίων (και καλά κάνουν), δεν την είχαν εγκρίνει στο παρελθόν με την ίδια ίσως και μεγαλύτερη μαχητικότητα; Ποιο το κύρος ενός στελέχους που χτες ήταν πρώτο και φανατικότερο στα «ζήτω» αυτού που απορρίπτουν τα «ζήτω» του σήμερα;

Αραγε η ανακαταγραφή των μελών του Κόμματος (όταν και αν γίνει), θα ολοκληρωθεί με την απόκτηση αυτού που θεωρούνταν τιμή για έναν κομμουνιστή για πολλά χρόνια; Το κομματικό βιβλιάριο; Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να απαντήσει, γιατί το Κόμμα είναι στο σύνολό του χωρίς κομματικά βιβλιάρια για χρόνια; Εχει θέση για το κομματικό βιβλιάριο και την αναγκαιότητά του ο Λένιν; Μήπως η ανακαταγραφή καταλήξει σε εργαλείο για κυνήγι μαγισσών χωρίς αυτό;

Θεωρώ πολύ σωστό τον προσανατολισμό συνολικά του Κόμματος για δημιουργία γερών οργανώσεων εκεί που υπάρχει και δουλεύει η εργατική τάξη. Στη σωστή αυτή κατεύθυνση θα πρέπει να γαλουχηθούν μαζικά όλοι, φίλοι - οπαδοί κλπ.

Σαν τέλος να μου επιτρέψετε να ξαναβάλω δυο βασικά ζητήματα κατά τη γνώμη μου.

Η δουλειά και η παρέμβασή μας στους μετανάστες είναι παντελώς μακριά από τις ανάγκες.

Η σοβαρότερη από ποτέ καταστροφή αρχαίας και σύγχρονης πολιτιστικής κληρονομιάς είναι ζήτημα που πρέπει να αναδείξουμε πιο έντονα και πιο αποφασιστικά.

Ελπίζω σε κάθε επιτυχία!!!

• Για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα:

Ο τρόπος που οι Θέσεις αναλύουν τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορούν εξίσου να συνταιριάξουν απόψεις αντιφατικές που υποστηρίζουν, είτε ότι «είναι ιμπεριαλιστική χώρα», είτε ότι «είναι εξαρτημένη χώρα, είτε ότι «είναι και τα δυο». Βασιζόμενος στο ότι ο καθορισμός της θέσης μιας χώρας καθορίζει και τα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος στη χάραξη της κατάλληλης τακτικής, αλλά και στη διαμόρφωση της στάσης του σε περίπτωση πολέμου, εκτιμώ ότι ο χαρακτηρισμός της θέσης της Ελλάδας ως «ενδιάμεσης και εξαρτημένης» μπορεί από τη μία να προσπεράσει τις όποιες συγχύσεις και από την άλλη ανταποκρίνεται πλήρως στη σημερινή πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια, όπου οξύνθηκε η καπιταλιστική κρίση, έγινε ακόμη πιο φανερή η ιμπεριαλιστική παρέμβαση των ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών και σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Οσον αφορά τη στάση μας σε περίπτωση πολέμου, δε γίνεται διαχωρισμός στην περίπτωση εμπλοκής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο (είτε ως αμυνόμενη είτε ως επιτιθέμενη) και στην περίπτωση που δεχτεί μονόπλευρα από ιμπεριαλιστική χώρα ή ομάδα χωρών επίθεση. Βέβαια, ένας τέτοιος διαχωρισμός είναι άστοχος αν θεωρείς την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα, αλλά αναγκαίος αν αναφέρεσαι σε μια χώρα που βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αν σε ένα ενδεχόμενο μονόπλευρης ιμπεριαλιστικής επίθεσης, οι κομμουνιστές δεν ιεραρχήσουμε στην πρωτοπόρα δράση μας για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και εξαρχής δώσουμε το σύνθημα που αναφέρεται στις θέσεις, τότε είναι πολύ επικίνδυνο, έως και βέβαιο, να απομονωθούμε από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να νομιμοποιήσουμε στη συνείδησή του τη φυσική εξόντωση των κομμουνιστών για την «προδοτική» τους στάση. Δεν πρέπει να αφήνουμε το έδαφος σε εθνικιστικές παρακρατικές ομάδες να εκμεταλλεύονται τον πατριωτισμό του λαού. Αντιθέτως, πρέπει να αναδεικνύουμε την ταξική βάση του πατριωτισμού, αποκαλύπτοντας ότι όταν αυτοί μιλάνε για πατριωτισμό εννοούν την υπεράσπιση με κάθε τίμημα της αστικής εξουσίας, ενώ εμείς υπερασπιζόμαστε την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού, ώστε να μπορεί μόνος του να επιλέξει, με όποια μέσα ο ίδιος αποφασίσει, την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας και την επιβολή της δικής του εργατικής λαϊκής εξουσίας, εκπληρώνοντας έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το διεθνιστικό του καθήκον, αποτελώντας παράδειγμα για την εργατική τάξη κάθε χώρας. Εξάλλου, η παραπάνω άποψη στοιχειοθετείται λαμβάνοντας υπόψη και την ιστορική πείρα. Κατά την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στα αλβανικά σύνορα, ο Ζαχαριάδης με το ανοιχτό του γράμμα από τις φυλακές, ξεκαθάρισε ποια θα έπρεπε να είναι η στάση των κομμουνιστών, καλώντας τους να υπερασπιστούν την πατρίδα, ακόμα και μέσα από τον αστικό στρατό, ενώ αμέσως μετά τη σύμπραξη του Μεταξά με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, καθόρισε τη γραμμή για ειρήνη και ουδετερότητα και καλούσε το λαό να ανατρέψει τη μοναρχοφασιστική δικτατορία του Μεταξά και να εγκαθιδρύσει λαΐκή αντιφασιστική κυβέρνηση. Η γραμμή του Ζαχαριάδη και η ηρωική στάση των κομμουνιστών στον πατριωτικό αγώνα, καταξίωσε στη συνείδηση του ελληνικού λαού τους κομμουνιστές ως γνήσιους πατριώτες, αποτέλεσε το στέρεο έδαφος για τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ στο ΕΑΜ, στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Με βάση όλα τα παραπάνω προτείνω να παραμείνει και στο νέο καταστατικό του Κόμματος η φράση: «Το ΚΚΕ συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό. Είναι γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού» καθώς και η φράση: «...το ΚΚΕ αγωνίζεται για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος», που επίσης έχει αφαιρεθεί.

• Για τη Λαϊκή Συμμαχία:

Η πολιτική συμμαχιών προϋποθέτει συμβιβασμούς τέτοιους, που να βοηθούν στη συσπείρωση κοινωνικών στρωμάτων, των οποίων τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται άμεσα με αυτά της εργατικής τάξης. Η ταύτιση που γίνεται στις θέσεις, του αντιμονοπωλιακού με τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, στενεύει τη συσπείρωση, μιας που υπάρχουν κοινωνικά στρώματα που αντιλαμβάνονται ότι τα μονοπώλια απειλούν την επιβίωσή τους, αλλά έχοντας οι ίδιοι κάποια μικρή ιδιοκτησία, δεν μπορούν να συσπειρωθούν σε αντικαπιταλιστική βάση. Εξάλλου την μικρή ιδιοκτησία θα την κληρονομήσει ως καπιταλιστικό κατάλοιπο και ο σοσιαλισμός, μιας που δεν μπορείς να την καταργήσεις βουλησιαρχικά με διατάγματα. Για παράδειγμα τους μικρούς ΕΒΕ μπορείς να τους συσπειρώσεις ενάντια στα μονοπώλια και στις επιλογές κυβέρνησης - ΕΕ, που ανοίγουν το δρόμο για την κυριαρχία των μονοπωλίων και την εξαφάνιση των μικρών ΕΒΕ, ώστε να τους τραβήξεις στην κοινωνική συμμαχία με την εργατική τάξη. Θα ήταν, όμως, από την αρχή υπονόμευση της προσπάθειας οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας, να τους καλείς να συσπειρωθούν, αφού πρώτα αποτάξουν την μικροαστική τους αντίληψη περί ιδιοκτησίας. Δεν μπορείς να τους πείσεις λέγοντάς τους ότι θα τους κάνεις κρατικούς υπαλλήλους.

• Για την παρέμβασή μας στο κίνημα:

Στη θέση 21 η καθυστέρηση στο πέρασμα των αντιλαϊκών μέτρων, που δρομολογούνταν από ΕΕ - κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια, αιτιολογείται μονόπλευρα ως παροχές εξαγοράς και ενσωμάτωσης από την πλευρά της αστικής τάξης. Θα πρέπει να επισημανθεί ο καθοριστικός ρόλος των αγώνων που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, με την πρωτοπόρα συμβολή του ταξικού εργατικού κινήματος (π.χ. Ασφαλιστικό, εργασιακά, Παιδεία κ.ά.). Η επισήμανση και αξιοποίηση παλιότερων άμεσων νικών του κινήματος, μπορεί να δώσει ώθηση στο κίνημα και σήμερα. Εχουμε ευθύνη να αναδεικνύουμε τα όρια του συνδικαλιστικού οικονομικού αγώνα και ως κομμουνιστές να παρεμβαίνουμε ιδεολογικοπολιτικά στην ανάδειξη της προοπτικής της εργατικής λαϊκής εξουσίας, ώστε ο αγώνας να αποκτήσει γερές βάσεις, να μην οπισθοχωρεί το κίνημα από το αποτέλεσμα μιας μάχης. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι στο ξεκίνημα κάθε κινητοποίησης, για κάποιο επιμέρους ή γενικότερο ζήτημα, πρέπει να προκαθορίζουμε την έκβαση του αγώνα, λόγω της «αντικειμενικής» δυσκολίας των αστών να δώσουν σήμερα οτιδήποτε. Με αυτόν τον τρόπο ρίχνουμε νερό στο μύλο αυτών που διαχέουν στους εργαζόμενους την ηττοπάθεια, την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, τη ματαιότητα του να απεργήσουν, να οργανωθούν και να παλέψουν μέσα από το επιχειρησιακό και το κλαδικό τους σωματείο. Αν ο εργάτης δεν πειστεί να παλέψει, να αγωνιστεί, να απεργήσει απέναντι στο αφεντικό του και να πετύχει επιμέρους νίκες, πώς μπορεί να πειστεί ότι μπορεί ως τάξη να ανατρέψει τους αστούς, καταργώντας την εκμετάλλευση και επιβάλλοντας τη δική του εξουσία; Με την πρωτοπόρα δράση του Κόμματος και έχοντας εμπιστοσύνη και απόλυτη πίστη στην εργατική τάξη και στα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, μπορούμε να συμβάλουμε ακόμα πιο αποφασιστικά, στη συγκέντρωση δυνάμεων για τις ακόμα σκληρότερες ταξικές μάχες που έπονται.

Στις Θέσεις και στο σχέδιο Προγράμματος διαπιστώνονται αλλαγές καθοριστικής σημασίας που έχουν μάλιστα ήδη εφαρμοστεί, χωρίς συζήτηση για την αναγκαιότητά τους. Ακόμα και τώρα οι εξηγήσεις που δίνονται για αυτές είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς.

- Ο προσανατολισμός της συμμαχίας από αντιιμπεριαλιστικός έγινε αντικαπιταλιστικός. Διαφέρει σε ό,τι έχει να κάνει με τους στόχους πάλης και δεν μπορούμε να λέμε ότι ο όρος ιμπεριαλισμός «κακοποιήθηκε» και γι' αυτό τον αλλάζουμε. Δε συνηθίζουμε ν' αλλάζουμε έννοιες λόγω «κακοποίησης». Αλλιώς τι θα έπρεπε να κάνουμε για τους όρους «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός»; Να εξηγηθεί τι αντικειμενικά άλλαξε που μας οδήγησε να υιοθετήσουμε τώρα, αυτό που μας αντιπαραθέτουν χρόνια οι αριστεριστές.

Να εξετάσουμε σε τι βοήθησε η απόσυρση απ' το κίνημα αντιιμπεριαλιστικών στόχων πάλης, όπως η αποδέσμευση απ' την ΕΕ, όταν μάλιστα μερίδα εργαζομένων τον προσεγγίζει. Το έδαφος στο οποίο παλεύεται και υιοθετείται ένας τέτοιος στόχος από την εργατική τάξη είναι το καλύτερο δυνατό για να ξεδιπλώσει το Κόμμα, με την αυτοτελή του παρέμβαση, την πρόταση για λαϊκή εξουσία. Γιατί να βάζει την πρόταση σαν όρο συμφωνίας στο κίνημα από πριν;

- Δεν αναφέρεται στο κείμενο γιατί εγκαταλείπουμε το ΑΑΔΜ. Βαδίζουμε σε άλλη κατεύθυνση απ' το 15ο όσον αφορά στην τακτική, γιατί και τότε και τώρα, ο στρατηγικός στόχος είναι λυμένος. Με τη στροφή όμως που κάναμε τον πάμε πιο μακριά. Κι ενώ πρόκειται για στροφή, που κακώς έχει ήδη γίνει, δεν καταλαβαίνω από ποια αρχή προκύπτει το δικαίωμα να αποκαλείται «φίλος του κόμματος» και οπορτουνιστής εκείνος που μιλάει για το ΙΣΧΥΟΝ Πρόγραμμα. Από ποιο συλλογισμό προκύπτει ότι όποιος μιλάει για το ΑΑΔΜ θέλει συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, αριστερή κυβέρνηση και διαφωνεί με το σοσιαλισμό; Οσοι αναζητούν την «πηγή» των παραπάνω απόψεων ας ανατρέξουν στα ντοκουμέντα του 15ουΣυνεδρίου.

Στο ισχύον Πρόγραμμα αναλύεται η αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική γραμμή πάλης ως ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Το ΑΑΔΜέτωπο ήταν συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους. Επεδίωκε τη συνεργασία με άλλα κόμματα που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό. Είχε πλαίσιο ρήξης και σύγκρουσης, με καθορισμένες απ' το Πρόγραμμα κατευθύνσεις και στόχους πάλης, για την εργασία, υγεία, παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα κ.ά. Με αυτό το πλαίσιο δρούσαμε στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, ώστε οι λαϊκές μάζες να πείθονται απ' την ίδια τους την πείρα για την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού. Το Κόμμα κατεύθυνε τη δράση για να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση. Περιγραφόταν το ενδεχόμενο κυβέρνησης - όχι διαχείρισης, αλλά σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η νέα τακτική απορρίπτει αυτό το ενδεχόμενο καθώς και τη συνεργασία με άλλα κόμματα. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι κάτι νέο αλλά οι 5, ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ, είναι μόνο κοινωνική συμμαχία, «διεκδικεί την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.... έχει σαφή αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό» και δε συμμετέχει σε εθνικές εκλογές.

Στην πράξη η διαφορά εκφράζεται με την εκ των προτέρων συγκρότηση και συμπόρευση των παραπάνω «συσπειρώσεων», με ανεβασμένο πλαίσιο και όχι με δράση και συμμετοχή ακόμα και σε αντιδραστικά σωματεία - συλλόγους - φορείς κτλ.

Ακολουθώντας αυτήν την τακτική, εδώ και καιρό, είμαστε πίσω απ' τις απαιτήσεις, αποκομμένοι απ' τις μάζες. Αυτό φαίνεται απ' όλους τους μετρήσιμους δείκτες, όσο κι αν ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Είναι μεταφυσικό να λέμε ότι η γραμμή είναι σωστή, αλλά έχουμε ξαφνικά πολλές αδυναμίες και είναι τέτοιες οι συνθήκες που αντικειμενικά πέφτουμε (σε εκλογές, σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, οι μαζικοί φορείς αδρανοποιούνται, δεν οργανώνουμε - δεν κινητοποιούμε). Κι αν αυτοί δεν είναι δείκτες, να συζητήσουμε ποιοι είναι τελικά (εκτός απ' το αίσθημα επιβεβαίωσης και υπεροχής και τη βεβαιότητα ότι ΘΑ γίνουμε «παντός καιρού»).

Δικαιολογούμε πολλά λέγοντας ότι η κρίση πάει τη συνείδηση πίσω. Το ζήτημα όμως για ένα ΚΚ είναι πώς ακόμα και στις σύνθετες συνθήκες, θα φέρνει πλατιές μάζες σε επαφή με την πολιτική του. Και δε σημαίνει ότι αν θέλουμε να απευθυνθούμε σε πολλούς αυτόματα πλαταίνουμε. Το περιεχόμενο και η μορφή καθορίζει τις συμμαχίες και όχι η θέληση η δική μας. Εκτός αν πραγματικά ψάχνουμε λίγους, πεισμένους και έτοιμους σ' αυτές τις συνθήκες, αλλά τότε πρέπει να εξηγήσουμε πώς θα πείσουμε στις άλλες συνθήκες (τις επαναστατικές), χωρίς αποφασιστική πάλη στο σήμερα για το κέρδισμα της συνείδησης.

Οι θέσεις κάνουν λόγο για τους αυθόρμητους αγώνες που έγιναν και άλλους που θα γίνουν όπου «θα συγκεντρώνονται εργατικές, λαϊκές δυνάμεις με χαμηλή πολιτική πείρα, με ταλαντεύσεις». «Χάνεται ο πρωτοπόρος Κομμουνιστικός ρόλος σε συνθήκες που μπαίνουν σε δράση πρώτη φορά τμήματα της ε.τ. που έχασαν κατακτήσεις και στρέφονται σε αγώνες μόνο και μόνο για να διασώσουν τα στενά κλαδικά - τοπικά κεκτημένα». Αναφέρεται και η πίεση που δεχόμαστε για άμεσες λύσεις. Ο εργαζόμενος βγαίνει αυθόρμητα στο δρόμο γι' αυτά που χάνει, γι' αυτά που του παίρνουν κι αν δεν έχει δουλειά και σπίτι, άμεσες λύσεις θα ζητάει και είναι λογικό. Κανένας από μόνος του δε θα υιοθετήσει την ανάγκη ρήξης με τον καπιταλισμό, επειδή άκουσε μια τεκμηριωμένη ιδεολογική ανάλυση. Κι αν ο συνδικαλιστικός αγώνας μπορούσε από μόνος του να προσανατολίσει και να λύσει το ζήτημα της εξουσίας δε θα υπήρχε η ανάγκη ύπαρξης του ΚΚ. Είναι ζήτημα καίριας σημασίας το πώς παλεύοντας μαζί με τον κόσμο για την επιβίωση θα πείθουμε για την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού.

Για μας είναι ξεκάθαρο ότι οι ανάγκες του λαού θα καλυφθούν επαρκώς μόνο στο σοσιαλισμό και η αυτοτελής μας παρέμβαση αυτή πρέπει να είναι. Σε τι βοηθάει όμως να βάζουμε προϋπόθεση συμφωνίας το σοσιαλισμό στο κίνημα; Στο να επιβεβαιωθεί ότι εμείς λέμε πάντα την αλήθεια; Πώς βοήθησε η «αλήθειά μας» πριν τις εκλογές ότι δεν είμαστε αριστεροί; Προφανώς και δεν είμαστε μόνο αριστεροί, αλλά έτσι δεν καταφέρνουμε να κάνουμε κανέναν κομμουνιστή, αντίθετα διώχνουμε πιο πολλούς μακριά. Η περίοδος των εκλογών ήταν αποκαλυπτική για το δρόμο που έχουμε χαράξει, χωρίς κανένα συμβιβασμό και ελιγμό, απ' αυτούς που οφείλουμε να κάνουμε. Δεν εννοώ προδοτικούς συμβιβασμούς, αλλά γι' αυτούς που ο Λένιν λέει ότι η ιστορία του μπολσεβικισμού ήταν γεμάτη και πριν και μετά την Οχτωβριανή επανάσταση.

Εχω πίστη στην κοσμοθεωρία μας και στα όσα μπορεί να κάνει η εργατική τάξη με τη σωστή καθοδήγηση του Κόμματος. Πρέπει να επιστρέψουμε στην προηγούμενή μας τακτική, προσαρμοσμένη στις συνθήκες. Αυτή έστησε το Κόμμα απ' τα συντρίμμια του μετά τη διάσπαση, ανέβασε την επιρροή μας στο λαό, αυτή είναι η απάντηση και στο σήμερα.

19/11/2003, Χαρίλαος Φλωράκης: «Αναπολώντας τα 85 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα υπερηφάνειας για την πατριωτική του δράση. Τη δράση του για την ειρήνη, το ψωμί, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία. Στη νεότερη ιστορία του τόπου δεν υπάρχει κατάκτηση, κοινωνική και δημοκρατική που να μη συνέβαλε το ΚΚΕ».

1952, ΚΚΕ: «Και στην Ελλάδα..., η πλουτοκρατία πέταξε στο βούρκο τη σημαία της εθνικής τιμής και ανεξαρτησίας, τη σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών. ...Η μεγαλοαστική τάξη... όλο και πιο ανοιχτά, ξεκόβει οριστικά απ' τα συμφέροντα του έθνους... μετατρέπεται σε αντεθνικό, ξενοκίνητο κοσμοπολίτικο εξάρτημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πατριωτισμός και έθνος απ' τη μια και πλουτοκρατία και εθνοπροδοσία απ' την άλλη, είναι δυο αντίπαλες, ανειρήνευτα εχθρικές παρατάξεις... Ο Στάλιν μας παρέδωσε τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, τις δημοκρατικές, λαϊκές ελευθερίες, για την ειρήνη. Κάτω απ' τη σημαία αυτή μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε όλο το λαό, που μισάει την αμερικανοκρατία και τους προσκυνημένους εθνοπροδότες». Επίσημα κείμενα, Τ. 7, σελ. 327-328.

Πολλοί θα ανατριχιάσουν βλέποντας τις δύο αναφορές δίπλα δίπλα. Ομως μόνιμη επιδίωξη του Κόμματος ήταν η σύνδεση της πάλης για τα άμεσα δημοκρατικά προβλήματα (λαϊκά δικαιώματα, ειρήνη, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία) με το σοσιαλισμό.

Σίγουρα, η πάλη για άμεσα ζητήματα που δεν ανατρέπουν τον καπιταλισμό, δεν υποτάσσονταν πάντα στον τελικό σκοπό. Ομως, παρά τις παρεκκλίσεις, αυτή ήταν η γενική γραμμή, χάρη στην οποία συνέβαλε το ΚΚΕ, πρωτοπόρα, σε όλες τις λαϊκές κατακτήσεις, κερδίζοντας επάξια τη θέση του στην ιστορία και τη λαϊκή συνείδηση.

Και εδώ είναι η «επίσημη» ρήξη στο στρατηγικό προσανατολισμό του Κόμματος, που επιχειρεί η ΚΕ με το 19ο Συνέδριο, αφού τα προηγούμενα χρόνια, δεν υπερασπίστηκε βασικές κομματικές αναλύσεις και προγραμματικές παραδοχές.

1. Η ΚΕ κατάργησε ατεκμηρίωτα τη λενινιστική έννοια «εξάρτηση», αντικαθιστώντας την με την «αλληλεξάρτηση» και «εξαρτήσεις», θεωρώντας την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα (σελ. 55, Θέση 72). Εδώ και 80 χρόνια, οι μόνοι που μέχρι τώρα ζύμωναν τέτοιες απόψεις ήταν οι τροτσκιστές και απ' τη δεκαετία του '80 ο Μηλιός με το επιτελείο του, στο περιοδικό «Θέσεις».

Παρουσίασε τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τη χρηματιστική ολιγαρχία των ιμπεριαλιστικών κρατών χωρίς δικές τους επιδιώξεις απέναντι στο λαό και τη χώρα, ως απλούς βοηθούς της ντόπιας ολιγαρχίας. Γι' αυτό και αποσιώπησε κάθε αναφορά στην πρώτη δανειακή σύμβαση και στους «κατάπτυστους» για το λαό και τη χώρα «Οροι-λαιμητόμος», μετά την πρώτη και τελευταία αναφορά του «Ριζοσπάστη» στις 5/6/2010. Η ίδια αποσιώπηση είναι χαρακτηριστική και στις Θέσεις.

Υποβάθμισε τον πραγματικό ρόλο της τρόικας και των επιτρόπων, ως μια σκιώδη, δεύτερη υπερκυβέρνηση των τοποτηρητών του ιμπεριαλισμού, που καταλύει κάθε ίχνος τυπικής εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, ρευστοποιώντας τη χώρα.

2. Χτύπησε παλιότερες αναλύσεις του Κόμματος, στο πρόσωπο άλλων πολιτικών σχημάτων, προβάλλοντας διάφορα ψευτοδιλήμματα:

α) Αντιπαρέθεσε το ταξικό στο εθνικό, με το ιδεολόγημα ότι «η συνθηματολογία περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», ιμπεριαλιστικής κατοχής, υποτέλειας, προδοσίας του πολιτικού προσωπικού, είναι αστικά επιχειρήματα, αθωώνουν την ντόπια ολιγαρχία!

Βάση της επιχειρηματολογίας είναι η «αλληλεξάρτηση» και η ταύτιση καπιταλιστικού κράτους-ολιγαρχίας με τη χώρα (σελ. 22, Θέση 28-ΣΤ). Πηγή, η θεωρία του «οικονομικού ιμπεριαλισμού».

Το κράτος όμως δεν είναι χώρα. Είναι μηχανισμός της αστικής τάξης για την καταπίεση της εργατικής και όλων των λαϊκών στρωμάτων, που ζουν στη χώρα. Οι κομμουνιστές ταύτιζαν τη χώρα με τον ελληνικό λαό και όχι με την ολιγαρχία και το κράτος της. Γιατί, χώρες χωρίς λαούς δεν υπάρχουν και ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους δεν σημαίνει ανατροπή της Ελλάδας! Αλλά απελευθέρωση της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα, απ' το ζυγό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Από τη λαθεμένη ταύτιση χώρας, κράτους, ολιγαρχίας και από τη σωστή παραδοχή ότι η άρχουσα τάξη εξυπηρετεί μ' αυτό τον τρόπο τα συμφέροντά της, η ΚΕ αρνείται να στιγματίσει τις δανειακές συμβάσεις, παρουσία τρόικας κ.λπ., ως πράξεις προδοσίας του λαού. «Ξεχνά» ότι ο λαός, εξαπατώμενος, εκλέγει κυβερνήσεις οι οποίες, στο όνομα του έθνους, υπογράφουν αυτές τις συμφωνίες. Αναγνωρίζει έτσι έμμεσα στην αστική τάξη αυτό που αντικειμενικά έχασε εδώ και έναν περίπου αιώνα: Της αναγνωρίζει εθνική ηγεμονία!

Το Κόμμα, προβάλλοντας εθνικοανεξαρτησιακά συνθήματα, ποτέ δεν αθώωσε την ντόπια ολιγαρχία και το προσωπικό της. Αντίθετα, θεωρούσε ότι εξυπηρετούσε τα ταξικά ιδιοτελή συμφέροντά της και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πρόδιδε τα συμφέροντα του λαού. Με την κατηγορία της προδοσίας το Κόμμα έβγαζε την ολιγαρχία έξω απ' το έθνος! Αυτή είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη δυνατή κατηγορία (και όχι το αυτονόητο: αστική κυβέρνηση-κράτος εξυπηρετούν αστικά συμφέροντα), αλλά αποτελεί και την τακτική ανάδειξης της εργατικής τάξης σε ηγέτιδα δύναμη όλου του έθνους, στη βάση μεταβαλλόμενων κοινωνικο-πολιτικών συμμαχιών, επιτρέποντας τη σύνδεση μεταρρύθμισης - επανάστασης και τη διατύπωση άμεσων πολιτικών στόχων, επαναστατικού χαρακτήρα. Αυτή είναι και η λενινιστική βάση άρνησης της «θεωρίας των σταδίων» και όχι η επιχειρούμενη ταύτισή της με την τακτική. Η προσπάθεια απόλυτης μετάθεσης της υλοποίησης δημοκρατικών αιτημάτων στο σοσιαλισμό, με πρόσχημα την «καθαρή ταξική πολιτική» (Λένιν) ή «το βαθύτερο ταξικό περιεχόμενο» (σελ. 47, Θέση 63) είναι που μετατρέπει την εργατική τάξη σε ουρά μικροαστικών δυνάμεων, μηδενίζοντας τα πολιτικά της καθήκοντα, στα σημερινά αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα. Διαλύει τον πρωτοπόρο ρόλο του κόμματός της.

β) Αντιπαρέθεσε απόλυτα μεταρρύθμιση με επανάσταση (σελ. 20, Θέση 27), με το ιδεολόγημα ότι μεταρρύθμιση (άρα κάθε μεταρρύθμιση, δηλαδή και το επιτυχές αποτέλεσμα διεκδικητικών αγώνων) είναι διαχείριση της κρίσης. Η ΚΕ αντιλαμβάνεται τα λαϊκά δικαιώματα όχι ως αποτέλεσμα κοινωνικών συγκρούσεων, ως κατακτήσεις, αλλά ως εκούσιες κρατικές παροχές με στόχο τη λαϊκή ενσωμάτωση (σελ. 13, 15, Θέσεις 16, 21). Αποτέλεσμα: η «θεωρητική» ακύρωση κάθε κομματικής πρωτοβουλίας, αφού τα αιτήματα της Θέσης 63 σελ. 46, είναι μεταρρυθμιστικά. Πλήττουν την αστική στρατηγική διαχείρισης, αποδυναμώνουν, αλλά δεν καταργούν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

γ) Αντιπαρέθεσε απόλυτα την κυβερνητική στην πολιτική εξουσία. Η ΚΕ αντί να αναδείξει τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ «αριστερής κυβέρνησης» (ΣΥΡΙΖΑ) και κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, του κομματικού προγράμματος, τις έβαλε «στο ίδιο τσουβάλι» και αυτοπυροβολήθηκε, θεωρώντας ότι και οι κομμουνιστές τα ίδια θα έκαναν με τους οπορτουνιστές, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία. Οι οπορτουνιστές όμως δεν γίνονται οπορτουνιστές επειδή αναλαμβάνουν κυβερνητικά αξιώματα και η τιμή των κομμουνιστών δεν «λεκιάζεται» από κυβερνητικές ευθύνες, αλλά από την έλλειψη «κομμουνιστικής» τόλμης, ευθύνης και εμπιστοσύνης απέναντι στο λαό, που τους ανέδειξε με τους αγώνες του, πιστεύοντας στην υλοποίηση των κομματικών διακηρύξεων, πάντα, μέσω της λαϊκής πάλης.

Το Καταστατικό είναι σημαντικό στοιχείο για τη συγκρότηση και λειτουργία του Κόμματος. Το Καταστατικό και το Πρόγραμμα είναι αυτό που πρέπει να αποδέχεται κάποιος για να γίνει (και όχι μόνο για να είναι) μέλος του Κόμματος. Ελλείψει χώρου θέλω να θίξω τρία σημαντικά ζητήματα στο σχέδιο Καταστατικού.

• Για το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό

Ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός είναι θεμελιακή αρχή ενός Κόμματος Νέου Τύπου. Η διάρρηξη της διαλεκτικής σχέσης της εσωκομματικής δημοκρατίας και του συγκεντρωτισμού θα οδηγήσει στην απώλεια ενός εκ των πιο σημαντικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ. Η τήρηση του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, των αρχών και των κανόνων λειτουργίας του Κόμματος πρέπει να συνδυάζονται με την ενίσχυση του ιδεολογικού επιπέδου των μελών και την εξασφάλιση καθενός να μπορεί να έχει και να λέει γνώμη. Η πλατιά και ελεύθερη συζήτηση μέσα στην οργάνωση θα πρέπει να οδηγεί στις συλλογικές αποφάσεις και στην υλοποίησή τους. Οι ΚΟΒ πρέπει να έχουν ευθύνη για το χώρο δράσης τους, να αποφασίζουν με βάση την πολιτική του Κόμματος και να μην καταλήξουν εκτελεστικά όργανα κεντρικών αποφάσεων.

Η κριτική και η αυτοκριτική επίσης αποτελεί βασικό στοιχείο λειτουργίας του Κόμματος. Είναι στοιχείο διαπαιδαγώγησης, εξέλιξης των μελών, των στελεχών και των οργάνων και πρέπει να αποτελεί πάντα μέλημα της καθοδηγητικής δουλειάς αλλά και των μελών του Κόμματος. Η ελεύθερη έκφρασή της μέσα στα όργανα και η μη ωραιοποίηση καταστάσεων βοηθάει στον εντοπισμό και το ξεπέρασμα αδυναμιών, στη συλλογική σκέψη και την ενιαία δράση των οργανώσεων. Η παρεμπόδισή της θα πρέπει να τιμωρείται αυστηρά όπως μέχρι τώρα προβλεπόταν και καταστατικά και θα πρέπει να κατοχυρώνεται και στο νέο Καταστατικό.

• Για την ΚΝΕ

Στο σχέδιο Καταστατικού (και στις θέσεις) αλλάζει ο χαρακτήρας της ΚΝΕ. Αν ακόμα θεωρούμε ότι η νεολαία δεν αποτελεί τάξη αλλά διαταξική κοινωνική κατηγορία, όπου οι νέοι έχουν ταξική καταγωγή και προοπτική τότε η ΚΝΕ πρέπει να είναι Μαζική Πολιτική Πρωτοπόρα Οργάνωση της ελληνικής νεολαίας. Καθ' ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά έχει τη σημασία του. Η ΚΝΕ είναι πρωτοπόρα γιατί είναι νεολαία του ΚΚΕ και καθοδηγείται από αυτό. Είναι πολιτική οργάνωση γιατί δεν περιορίζεται στην πάλη για τη βελτίωση της ζωής των νέων αλλά έχει στόχο η νεολαία να πάρει θέση στην πάλη για το σοσιαλισμό. Βασικός όρος για να μπορέσει να τα υπηρετήσει αυτά είναι η μαζικοποίησή της, να μπορεί να συνδέεται με πλατιές μάζες νεολαίας και να τις καθοδηγεί. Η εκπλήρωση των παραπάνω οδηγεί στην ενίσχυση των επαναστατικών της χαρακτηριστικών. Αντιθέτως η αλλαγή του χαρακτήρα της και της οργανωτικής της αυτοτέλειας οδηγεί η νεολαία του ΚΚΕ να γίνει «ΚΚΕ νεολαίας».

• Ζητήματα συντροφικότητας

Τέλος έχει απαλειφθεί το ζήτημα της συντροφικότητας στις σχέσεις των μελών και στην αντιμετώπιση των κομματικών ζητημάτων (άρθρο 6 του ισχύοντος Καταστατικού). Δυστυχώς σύντροφοι η συντροφικότητα δεν έχει εξαφανιστεί μόνο από το Καταστατικό αλλά έχει ατονίσει στην ίδια τη ζωή του Κόμματος τα τελευταία χρόνια. Η κάθε γνώμη πρώτα αντιμετωπίζεται με καχυποψία και μετά με συντροφικότητα. Αυτό είναι αρρώστια, δεν είναι επαγρύπνηση. Η ανάπτυξη της συντροφικότητας είναι απόρροια του χαρακτήρα του Κόμματος και όχι ένα τυπικό στοιχείο και πρέπει να διορθωθεί πριν να είναι αργά.

Οι Θέσεις του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο χαρακτηρίζονται από ορατή συνέπεια στα κομμουνιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά του.

Το Κόμμα και οι Θέσεις του είναι σαφείς απέναντι στα βασική αντίθεση της κοινωνίας μας που είναι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Το κόμμα μένει σταθερό στη στρατηγική του, μετά από μια βαριά εκλογική ήττα, για την οποία υπάρχουν μεγάλες ευθύνες της ΚΕ και του ΠΓ. Χρειάζονται πολλές διορθωτικές κινήσεις σε επίπεδο τακτικής.

Η τακτική είναι η γέφυρα για τη στρατηγική, που σημαίνει όταν δεν είναι σωστή τότε οι ρόδες μας γυρνάνε στον αέρα.

Στο συνέδριο το κεφάλαιο τακτική, οι σχέσεις μας με το λαό και τα κινήματά του αυθόρμητα ή οργανωμένα, τα φύτρα ή τα ρεύματα της λαϊκής συμμαχίας πρέπει να μελετηθούν σωστά, να εμπεδωθούν και να προσδιοριστούν, ώστε να μη μένει η δράση μας σε συνθηματολογίες και ανούσιες αυτάρεσκες κομματικά ταυτολογίες.

Συγκεκριμένα:

Η κοινωνική σύνθεση και η δομή της απασχόλησης της ελληνικής κοινωνίας απαιτεί μια πιο εμπεριστατωμένη σύγχρονη και ποιοτική μελέτη. Ο υπερτονισμός των μεσαίων στρωμάτων, αποτελεί το βασικό θεωρητικό υπόβαθρο της αστικής διανόησης για μείωση της εργατικής τάξης, αποϋλοποίηση της οικονομίας κ.λπ.

Η διαφαινόμενη σύγχυση στον προσυνεδριακό διάλογο για το τι θα γίνουν τα μικρομεσαία στρώματα και ότι παλιά εντάσσονταν στο ΑΑΔΜ, ενώ τώρα όχι κ.λπ. αφορούν στις συγχύσεις για την ταξική δομή και πώς οι Μαρξ και Λένιν έβλεπαν το ζήτημα.

Η εκφορά του πολιτικού μας λόγου πολλές φορές όλα τα «γενικεύει» και αδικεί ανθρώπους που η κοινωνική συνείδηση που διαθέτουν τους έχει οδηγήσει στη συμμετοχή σε μια ΜΚΟ ή αλλού, αυτό δεν τους κατατάσσει στα «λαμόγια».

Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα πλέον και στο ΠΑΜΕ και στις άλλες συσπειρώσεις που τις ονομάζουμε φύτρα της λαϊκής συμμαχίας που ξεκινούν από εμάς. Ταυτίζουμε αυτές τις συσπειρώσεις με το Κόμμα, ό,τι αποφασίζει το Κόμμα, το θεωρούμε «must» να περάσει και στο ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, κ.λπ. γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι ο ταξικός αντίπαλος το εκμεταλλεύεται.

Αντί να τα βλέπουμε σαν τα σχολεία της ταξικής πάλης που θα ζυμώνονται οι θέσεις των κομμουνιστών με τους συμμάχους τους, που θα δρουν μετωπικά και θα ενώνονται με τις άλλες φύτρες της λαϊκής δράσης, τα αντιμετωπίζουμε πολλές φορές ως παραμάγαζα του Κόμματος όπως έγινε με τις αποφάσεις για τους Δ/ντές των σχολείων που στείλαμε ΠΑΜίτες στα σπίτια τους, με τις ανακοινώσεις που γράφουν ΠΑΜΕ και οι ηλεκ/κές Δ/νσεις τους παραπέμπουν σε δ/νσεις του Κόμματος, δείχνοντας ότι οι γραμματείες εδράζονται στο Κόμμα.

Η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός και κυρίως λειτουργεί μέσα από το εποικοδόμημα της αστικής τάξης των κομμάτων που την υπηρετούν και τη χειραγώγηση από τους αστικούς θεσμούς. Εμείς δεν μπορεί να επικαλούμαστε μόνο την καθαρότητά μας, πρέπει να παρεμβαίνουμε στα κινήματα, να ζυμωνόμαστε, να τους τραβούμε στον αγώνα και ταυτόχρονα να 'χουμε τα μάτια μας ανοικτά και στις αστικές και στις οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Σωστά μπαίνει σε άλλο σημείο η αυτοτέλεια του Κκόμματος. Αυτή όμως τα καθορίζει όλα; Την περίοδο του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ το Κόμμα ήταν αυτοτελές και οδηγήθηκε σε τραγικά στρατηγικού χαρακτήρα λάθη.

Την περίοδο του ενιαίου ΣΥΝ και πάλι αυτοτελείς είμαστε αλλά η μισή σχεδόν οπορτουνιστική ΚΕ έφυγε σε μια διάσπαση που ακόμα πληρώνουμε. Στις σοσιαλιστικές χώρες αυτοτελή ήταν εκεί τα κόμματα και με δική τους ευθύνη είχαμε τις ανατροπές, άρα το κύριο είναι οι αρχές του μαρξισμού - λενινισμού. Η προσοχή πρέπει να είναι στις αρχές μας, αυτές «χάναμε» κάθε φορά και παρεκκλίναμε δεξιά ή αριστερά ή σεκταριστικά.

Αν έχουμε σ' αυτό στραμμένη την προσοχή μας δεν φοβόμαστε ούτε να μπούμε στα κινήματα, ούτε μήπως η οποιαδήποτε συμμαχία ή συσπείρωση μας οδηγήσει σε στραβό δρόμο. Γι' αυτό και τα φοβικά σύνδρομα που τείνουν να μας οδηγούν σε έναν άτυπο κατάλογο στο ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν στη λαϊκή συμμαχία, πρέπει να ξεπεραστούν. Το τρίπτυχο αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, μονομερής διαγραφή του χρέους που αποτελούν το προσκλητήριο προς όλους τους εργάτες, αυτοαπασχολούμενους μικρομεσαίους, προς όλους τους τσαλαπατημένους από τον καπιταλισμό, είναι το κριτήριο ένταξης. Το «πλην Λακαιδεμονίων» προς συγκεκριμένες ηγεσίες και όχι στον κόσμο που τις ακολουθεί, είναι σαφές και ορθώς δηλώνεται από τις Θέσεις γιατί δεν είμαστε ψεύτες και υποκριτές. Γιατί κριτήριο, Λυδία λίθος κάθε δύναμης που θέλει να υπερβεί τον καπιταλισμό είναι η σχέση της με το ΚΚΕ, και δεν εννοώ την κριτική όσο αυστηρή να είναι. Εννοώ την εχθρότητα, το μίσος που εισπράττουμε.

Γίνεται αναφορά στις Θέσεις ότι δε συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση. Ομως:

Α) Αποφεύγουμε να μιλήσουμε για τις κυβερνήσεις Ζολώτα και Τζαννετάκη, παραπέμποντας το θέμα στον τρίτο τόμο Ιστορίας. Κακώς, τώρα μια πρώτη θέση της ΚΕ επιβάλλεται.

Β) Χαιρετίζουμε τον αγώνα των Κυπρίων και του ΑΚΕΛ είτε τη νίκη της μπολιβαριανής επανάστασης στη Βενεζουέλα. Δεν πρόκειται εκεί για αστικές κυβερνήσεις; Αρα πρέπει να είμαστε καθαροί. Αλλο οι σχέσεις - από καρδιάς ή τυπικές - με τα άλλα κομμουνιστικά ή αριστερά κόμματα και άλλο η τοποθέτηση στη μορφή εξουσίας.

Από την άλλη μεριά, σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης, σε δημιουργία ακυβερνησίας που οδηγεί σε επαναστατική κατάσταση, δεν πρέπει να μπαίνει η λογική ότι η λαϊκή συμμαχία δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Βεβαίως, η ίδια δεν είναι πολιτικός φορέας, αλλά η δράση της μορφοποιεί πολιτικούς φορείς και φυσικά έχει μέσα της το ΚΚΕ που με τη δράση του και θεωρία του εγγυάται, στο βαθμό που εξαρτάται από το ίδιο και τα χαρακτηριστικά του τη θετική έκβαση της μάχης. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι μια τέτοια κυβέρνηση με αστικό κοινοβουλευτικό τρόπο θα προχωρήσει. Τα μάτια μας πρέπει να είναι ανοιχτά παντού με βάση τη θεωρία μας και όχι να την στριμώχνουμε σε κλισέ.

Κλείνοντας, επειδή υπάρχει στο λαό μας ο προβληματισμός: «Γιατί δεν θα κάνετε τα ίδια που έγιναν στις σοσιαλιστικές χώρες;». Είναι ένα κομμάτι που πρέπει να τονιστεί και στις Θέσεις και ακόμα πιο πολύ στο Πρόγραμμα που περιέχει αρκετά στοιχεία. Πρέπει να ανοιχτεί το ζήτημα της φιλοσοφίας του ανθρώπου υπό το πρίσμα του μαρξισμού, του ανθρώπου και της προσωπικότητάς του, που δε συνθλίβεται από τη διαλεκτική σύνδεση συλλογικότητας - προσωπικότητας, αλλά που αναδεικνύεται αυτή η προσωπικότητα μέσα από τη συλλογικότητα. Δυστυχώς και η ιστορία των σοσιαλιστικών χωρών και η ιστορία του κόμματός μας έχει μελανά σημεία πάνω σ' αυτό το θέμα ακόμα και σήμερα.

Στο σχέδιο Καταστατικού αποτυπώνεται η εμπειρία του Κόμματός μας (αλλά και του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος) όσον αφορά τις αρχές συγκρότησης ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, τις αρχές λειτουργίας του.

Η τροποποίηση και συμπλήρωσή του - και όχι «ανατροπή» του υπάρχοντος - σωστά γίνεται κατά τη γνώμη μου, γιατί προκύπτει από τη σύγχρονη πραγματικότητα, τις εξελίξεις που αυτή κυοφορεί. Συμβάλλει στην ολόπλευρη προετοιμασία του Κόμματος, ώστε να παίζει το ρόλο του σε οποιεσδήποτε συνθήκες είτε αυτές είναι οι σημερινές μη - επαναστατικές είτε είναι συνθήκες επαναστατικής κατάστασης οπότε και θα μπαίνει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εξουσίας.

Θα ήθελα να αναφερθώ στα εξής σημεία του σχεδίου Καταστατικού.

Πρώτον σχετικά με τη σχέση Κόμματος - ΚΝΕ. Συμφωνώ με την εκφραστική, αλλά ουσιαστική, διόρθωση ότι η ΚΝΕ «είναι επαναστατική οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ, που δέχεται την κοσμοθεωρία του, το μαρξισμό - λενινισμό, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ και προωθεί τη στρατηγική του», ώστε να αντιστοιχηθεί το Καταστατικό με την πραγματικότητα.

Η διόρθωση αυτή είναι αναγκαία και για να αποφεύγονται περιθώρια παρερμηνείας του χαρακτήρα της ΚΝΕ, του λόγου ύπαρξής της. Σαν νεολαία του ΚΚΕ βασικός της στόχος ήταν, είναι και πρέπει να είναι η εξειδίκευση - με ευθύνη φυσικά του ΚΚΕ - της στρατηγικής του στη νεολαία και η προετοιμασία των αυριανών μελών του ΚΚΕ.

Αυτόν το ρόλο δεν θα μπορούσε να τον παίζει χωρίς να υπάρχει η άμεση ευθύνη και καθοδήγηση των κομματικών οργάνων για τα αντίστοιχα ΚΝίτικα. Ιστορικά, η χαλάρωση αυτής της ευθύνης και η απώλεια ολόπλευρης καθοδήγησης ζημίωσε και την ΚΝΕ και κυρίως το ΚΚΕ (όπως για παράδειγμα το '89).

Οσοι καταλαβαίνουν ότι οι Θέσεις της ΚΕ αλλάζουν το χαρακτήρα της ΚΝΕ είτε δεν έχουν καταλάβει τι είναι η ΚΝΕ είτε άλλη ΚΝΕ θέλουν.

Δεύτερον, σχετικά με την αρχή λειτουργίας του ΚΚΕ, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό χρειάζεται να κατανοείται πιο ουσιαστικά και όχι τυπικά.

Το σχέδιο αναφέρει: «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σημαίνει εσωκομματική δημοκρατία, συγκεντρωτική καθοδήγηση, ενιαία δράση στην εφαρμογή των αποφάσεων με συνειδητή πειθαρχία». Η εσωκομματική δημοκρατία δεν σημαίνει γενικά και αόριστα ελευθερία γνώμης και κριτικής. Σημαίνει δικαίωμα και υποχρέωση να συμμετέχει ένα μέλος στην εσωκομματική ζωή, να κάνει και να δέχεται κριτική - στα πλαίσια του Προγράμματος και του Καταστατικού του Κόμματος που άλλωστε ένα μέλος του τα αποδέχεται - ώστε να διαμορφώνεται συλλογική πείρα μέσα στο Κόμμα, να μην μένει κάθε μέλος με την ατομική του πείρα. Η συλλογική κριτική και αυτοκριτική είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεται η δουλειά των οργάνων και οργανώσεων αποτελεσματικότερη.

Τέλος, πιστεύω ότι χρειάζεται πολιτική δουλειά και μέριμνα από τα καθοδηγητικά όργανα ώστε τα μέλη, ειδικά αυτά με μικρότερη κομματική εμπειρία που δεν έχουμε ζήσει στιγμές διαπάλης στο Κόμμα ('68, '89 - '91), να κατανοούμε σωστά και επαναστατικά την εσωκομματική δημοκρατία. Αυτό είναι αναγκαίο και λόγω της πίεσης που δέχεται ένα μέλος στη βάση της αστικής αντίληψης για τη δημοκρατία. Για παράδειγμα, κάτι που φαίνεται ως δημοκρατικό όπως η κατοχύρωση, όχι απλά η συζήτηση, των διαφορετικών απόψεων, τροφοδοτεί έμμεσα ομαδοποιήσεις στη βάση των διαφορετικών απόψεων, ουσιαστικά υποσκάπτει την εσωκομματική δημοκρατία και κυρίως την ενότητα στη δράση.

Ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός και δεν αποδεχόμαστε ότι θα φτάσουμε σε αυτή με τη μεσολάβηση ενδιάμεσων φάσεων. Τι καθορίζει το χαρακτήρα της επανάστασης; Το ποια τάξη έχει την εξουσία, και στην Ελλάδα τα τελευταία 100 περίπου χρόνια την έχει η αστική. Από τότε έκλεισε οριστικά και το κεφάλαιο των αστικοδημοκρατικών ζητημάτων, καθώς τέτοια δεν είναι γενικά ζητήματα δημοκρατίας και ελευθεριών (που ο καπιταλισμός της εποχή του ιμπεριαλισμού έχει την τάση να τις περιορίζει), αλλά είναι αποκλειστικά ζητήματα αστικών μετασχηματισμών τόσο σε επίπεδο «βάσης», όσο και εποικοδομήματος, που στοχεύουν στην εδραίωση της κυριαρχίας της αστικής τάξης απέναντι στους προκατόχους της. Από αυτήν την άποψη μπορεί να παλεύουμε για την απόσπαση κατακτήσεων, για την οργάνωση της άμυνας του λαού, όμως δεν υπάρχει «μεταβατικό» πρόγραμμα το οποίο θα μας πάει στο σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός θα έρθει με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και με το τσάκισμα του αστικού κράτους.

Τα στάδια που είχε επεξεργαστεί η 3η Διεθνής δεν ήταν προγράμματα μετάβασης, αλλά στρατηγική για τη σοσιαλιστική επανάσταση σε χώρες που δεν είχε ολοκληρωθεί η μετάβαση της εξουσίας στην αστική τάξη. Ηταν σωστή στρατηγική που επιβεβαιώθηκε στη ζωή καθώς στο 1/3 του κόσμου επικράτησαν οι προλεταριακές επαναστάσεις. Αμφισβητεί την ορθότητά τους (και όχι το λαθεμένο τρόπο ερμηνείας τους σε κάθε επιμέρους χώρα) μόνο όποιος αμφισβητεί το χαρακτήρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, όποιος δε σκέφτεται περισσότερο από ότι ένας τροτσκιστής. Και μιας και το 'φερε η κουβέντα καλά θα ήταν να ξέρουν οι «επαναστάτες της φράσης», ότι το ΚΚΕ όταν αναφερόταν σε στάδια στο Πρόγραμμα του 9ουΣυνεδρίου και μετά, έκανε λόγο για ενιαία επαναστατική διαδικασία και όχι για ενδιάμεση εξουσία. Ηταν πιο κοντά δηλαδή στη θέση του Εγκελς για τη λαοκρατική δημοκρατία σαν ειδική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, παρά στα στάδια όπως τα όριζε η 3η Διεθνής.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν έχει όμως πάντα και σε όλες τις χώρες το ίδιο περιεχόμενο. Το περιεχόμενό της καθορίζεται από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και το συσχετισμό των τάξεων. Οποιος θεωρεί ότι ο ταξικός συσχετισμός δεν καθορίζει το περιεχόμενο της επανάστασης ας εξηγήσει για ποιο λόγο ο Λένιν και ο Στάλιν χαρακτήριζαν τη σοβιετική εξουσία (το 1921) σαν δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι πραξικόπημα μιας μειοψηφίας ή μιας μικρής πλειοψηφίας. Είναι γνήσια λαϊκή επανάσταση όπως έλεγαν οι Μαρξ - Λένιν με την έννοια ότι εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της δοσμένης χώρας. Σε χώρες όπως η Ελλάδα που η εργατική τάξη είναι στην καλύτερη περίπτωση μια μικρή πλειοψηφία του πληθυσμού, που είναι αριθμητικά ισχυρά τα μεσαία στρώματα της πόλης και (λιγότερο) του χωριού, αυτά τα στρώματα θα πρέπει να δουν στη σοσιαλιστική επανάσταση πραγματική βελτίωση της ζωής τους (με βάση τη σημερινή θέση τους και όχι με βάση τη μελλοντική εξαφάνισή τους). Αυτό σημαίνει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα εκτός από το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού θα έχει Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και ο δρόμος προσέγγισής της και συγκέντρωσης κοινωνικών δυνάμεων είναι η Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή πάλη. Αυτά το προτεινόμενο Πρόγραμμα δεν τα λαμβάνει υπόψη του, καθώς καθορίζει ότι η επανάσταση θα καταργήσει τη μισθωτή εργασία, αφήνοντας έξω από τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης τη συντριπτική πλειοψηφία των μεσαίων στρωμάτων, ακόμα και αν αυτά δεν είναι σε θέση να κάνουν διευρυμένη αναπαραγωγή. Τέτοια επανάσταση στην Ελλάδα θα γίνει μετά από καμιά εκατοστή χρόνια όταν ο καπιταλισμός λύσει το πρόβλημα προλεταριοποιώντας και εξαφανίζοντας τα μεσαία στρώματα. Οποιος αυθαίρετα κάνει την εξίσωση: αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική ίσον στάδια ίσον μεταβατικό πρόγραμμα ίσον κυβέρνηση της «αριστεράς», δεν έχει καμιά σχέση με την κοσμοθεωρία μας.

Βέβαια το να κάνει πολιτικά λάθη ένα Κόμμα, να πειραματιστεί, δεν είναι μεγάλο κακό. Θα τα βρει μπροστά του μια - δυο - τρεις φορές... θα τα διορθώσει (αρκεί βέβαια αυτό να γίνεται ανοιχτά για βγαίνουν τα σωστά συμπεράσματα). Το να κάνει όμως ιδεολογικά λάθη, να αμφισβητούνται αρχές του μαρξισμού - λενινισμού είναι σοβαρό πρόβλημα.

Τέτοιου χαρακτήρα λάθος είναι η επιλεκτική αποδοχή της θεωρίας του ιμπεριαλισμού του Λένιν και η ημιεπίσημη υιοθέτηση της θεωρίας της «ανισότιμης αλληλεξάρτησης» των χωρών στα πλαίσια ενός αχταρμά σχέσεων που βαφτίζεται «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», όπου η κυριαρχία των μονοπωλίων στο επίπεδο της οικονομίας δε μεταφράζεται σε κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και σε επίπεδο πολιτικής, σε σχέσεις υποταγής όλων των χωρών σε αυτό. Υποταγή, που εκδηλώνεται κυρίαρχα με τη μορφή μιας χούφτας χωρών που καθυποτάσσουν όλο τον κόσμο και ανταγωνίζονται μέχρι θανάτου (των λαών) για το συνεχές ξαναμοίρασμά του. Αυτή η θεωρία είναι παρέκκλιση δεξιού χαρακτήρα που ντύνεται με ένα «επαναστατικό» περίβλημα. Εξωραΐζει τον ιμπεριαλισμό, δημιουργεί σε τελική ανάλυση αυταπάτες για άλλη διαχείριση, για άλλη θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Αποτελεί, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, θεωρητικό υπόβαθρο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ. Δικαιολογίες που προβάλλονται ότι σήμερα πια δεν υπάρχουν αποικίες, είτε ότι ο ιμπεριαλισμός έχει ταυτιστεί με την επεκτατική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, είναι επικίνδυνες γιατί κάπως έτσι πάντα ξεκινά η αναθεώρηση του μαρξισμού - λενινισμού: ψάχνοντας κάποιος να βρει πού δεν είναι επίκαιροι οι «κλασικοί».

Το ίδιο ανάξιο κουβέντας είναι το ερώτημα που προβάλλεται, για το αν η αστική τάξη της Ελλάδας είναι υποτελής και υπόδουλη. Η αστική τάξη λειτουργώντας με βαθύτατο ρεαλισμό και έχοντας πλήρη επίγνωση της θέσης της στο διεθνή καταμερισμό, δεν έχει κανένα πρόβλημα να είναι υποτελής όταν χρειάζεται και όσο χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Γιατί έχουμε εμείς πρόβλημα να της αποδώσουμε μια ιδιότητα που η ίδια δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να προσάψει στον εαυτό της; Μήπως μόνο και μόνο επειδή αυτή η διαπίστωση αντιφάσκει με την απαράδεκτη θεωρία της «αλληλεξάρτησης»; Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η υποτέλεια και ο διεθνής εξευτελισμός της αστικής τάξης την περίοδο της ταξικής της κυριαρχίας μετατρέπεται σε υποτέλεια και εξευτελισμό ενός ολόκληρου λαού που στενάζει διπλά και τριπλά; Γιατί αναιρούμε τη σχέση πατριωτισμού - διεθνισμού που το Κόμμα μας την έχει κατακτήσει όχι μόνο με βάση την κοσμοθεωρία του αλλά ακόμα και με το ίδιο του το αίμα; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε από λαϊκά στρώματα σαν μη πατριωτικό κόμμα, κάτι που θα βάλει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια την ύπαρξή μας; Γιατί αφήνουμε να αλωνίζουν οι οπορτουνιστές και οι φασίστες που κοροϊδεύουν το λαό, ότι μπορεί τάχα να υπάρξει μια «εθνικά περήφανη» αστική τάξη;

Επαναστατική πολιτική είναι αυτή που, όχι μόνο βάζει ζήτημα αλλαγής του κοινωνικού συστήματος, αλλά και συσπειρώνει μ' αυτή ευρύτατες μάζες της εργατικής τάξης και του λαού για την πραγματοποίησή της. Χωρίς αυτή τη συσπείρωση μένει μόνο η επαναστατική φρασεολογία. Ενας σημαντικός δείκτης προσέγγισης του λαού με το Κόμμα, τη συγκεκριμένη περίοδο που γίνονται εκλογές, είναι το εκλογικό αποτέλεσμα.

Υπάρχει αλληλεπίδραση - θετική ή αρνητική - της συγκέντρωσης λαϊκών δυνάμεων με το Κόμμα και των εκλογικών αποτελεσμάτων. Στην πορεία ενίσχυσης ή αποδυνάμωσης του ενός, ενισχύεται ή αποδυναμώνεται και το άλλο. Είναι πολύ πιο εύκολη και «ακίνδυνη» η προσέγγιση κάποιου με το ΚΚΕ σε μια εκλογική διαδικασία από την ενεργό ένταξή του στη Λαϊκή Συμμαχία (ΛΣ) ή όπου αλλού. Γενικά, εκτός από έκτακτες περιστάσεις, λογικό είναι η εκλογική επιρροή να είναι μεγαλύτερη από αυτή τη συγκέντρωση δυνάμεων.

Στο εκλογικό αποτέλεσμα του Μάη 2012 είχαμε μικρή άνοδο και τον Ιούνη, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες, κατακόρυφη πτώση. Τι συνέβη στο ενδιάμεσο; Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να βγει το συμπέρασμα πως η κύρια αιτία, αν και όχι η μοναδική, ήταν η άρνηση του Κόμματος να βρεθεί στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που ο λαός προσδοκούσε για να τον βγάλει από το τέλμα στο οποίο τον φέρανε οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Μήπως αυτό σημαίνει πως έπρεπε να δεχτούμε να πάρουμε μέρος σε κυβερνητικό σχηματισμό με άλλες πολιτικές δυνάμεις; Σαφέστατα ΟΧΙ. Ομως ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και στην επίθεση «συνεργασίας», έπρεπε να είμαστε λίγο ευέλικτοι και να του βάλουμε «τρικλοποδιά».

Πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη είχαμε νομίζω αρκετά σημάδια διαρροής ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ με διάφορες αιτιολογίες.

Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, κάτω από την πίεση των αυταπατών και τη λογική του «μικρότερου κακού» αλλά και με τη δημαγωγική - οπορτουνιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στο ενδεχόμενο νέων εκλογών, το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν οι απώλειες προς την ίδια κατεύθυνση να είχαν συνέχεια. Αλλωστε, και μετά από τις εκλογές της 6ης Μάη είχαμε επιπλέον δείγματα διαρροών. Επρεπε, όταν ο Τσίπρας κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών «καλούσε» το Κόμμα για συνεργασία, να του βάλουμε ανοιχτά και δημόσια τις θέσεις μας. Οση δημαγωγία και αν εμφάνιζε εκείνη την περίοδο, θα αρνιόταν να δεσμευτεί στις περισσότερες απ' αυτές. Το ζήτημα ήταν, με την ενέργεια αυτή, να φανεί πιο πειστικά στο λαό η δημαγωγία του και πού το πάει. Μια κίνηση, που όχι μόνο δεν «επέτεινε τη σύγχυση γύρω από το χαρακτήρα αυτού του φορέα», όπως ανέφερε η ΚΕ, αλλά θα λειτουργούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Και αντί να καλέσουμε το λαό να ενισχύσει το Κόμμα καθοριστικά για να εφαρμόσει τις θέσεις του, ουσιαστικά απορρίπταμε αυτό το ενδεχόμενο σαν «μη ρεαλιστικό» (λες και ο στόχος του 17% όταν το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου ήταν στις δόξες του ήταν πιο ρεαλιστικός) ή σαν «διαχείριση του συστήματος» κ.λπ.

Επειδή όλα είναι πιθανά (εκτός από του σπανού τα γένια), κάτω από ορισμένες συνθήκες ή έκτακτες καταστάσεις, μπορεί το ΚΚΕ (με ή χωρίς τη ΛΣ) να βρεθεί σε θέση σχηματισμού κυβέρνησης. Σ' αυτή την περίπτωση, ο σχηματισμός κυβέρνησης με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι μονόδρομος. Αν αρνηθεί, όχι μόνο η εκλογική επιρροή αλλά και η ΛΣ θα καταρρεύσουν. Το εγχείρημα αυτό θα είναι διαχείριση του συστήματος αν δεν πάρει άμεσα μέτρα αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αφαίρεσης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την αστική τάξη και αντικατάστασης του κρατικού μηχανισμού με εργατικές λαϊκές δυνάμεις. Υπάρχει και αυτός ο δρόμος περάσματος στο σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να προχωρήσει καλώντας την εκλογική του επιρροή, τις δυνάμεις της ΛΣ και ολόκληρο το λαό να το στηρίξουν ενεργά απέναντι στις διάφορες αντιδράσεις και επεμβάσεις. Αν θα τα καταφέρει ή όχι, θα φανεί.

Το ότι δεν υπήρξε πουθενά πέρασμα στο σοσιαλισμό με εκλογικές διαδικασίες στα πλαίσια του αστικού συστήματος, είναι γιατί οι δυνάμεις που βρέθηκαν στην κυβέρνηση δεν είχαν ή δεν κατάφεραν να οδηγήσουν τα πράγματα σε επαναστατική προοπτική. Το παράδειγμα της Χιλής είναι εξαιρετικά ανεπιτυχές και φανερώνει τουλάχιστον άγνοια. Υπήρξε μια σειρά άρθρων σε αντίστοιχα τεύχη των «Προβλημάτων Ειρήνης και Σοσιαλισμού», μετά την πτώση του Αλλιέντε, που ανέλυαν την όλη κατάσταση και το τι έπρεπε και μπορούσε να γίνει για την επικράτηση της κυβέρνησης και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αλλά και η επαναστατική αλλαγή με τη μορφή της «καθαρής εξέγερσης» που ονειρευόμαστε, πού αλλού έγινε εκτός από τη Ρωσία το 1917; Και αν δεν ήταν ο Λένιν, θα γινόταν;

Η εκλογική διαδικασία σαν μορφή πολιτικού αγώνα και στοιχείο της ταχτικής για συγκέντρωση δυνάμεων και πιθανού δρόμου περάσματος στο σοσιαλισμό είναι ανύπαρκτη μέσα στο μυαλό μας. Απολυτοποιείται η πάλη για το σχηματισμό της ΛΣ με προοπτική τον αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας και το σοσιαλισμό. Δηλαδή ουσιαστικά με εξέγερση. Και αν είναι μια φορά δύσκολο να επιτευχθεί ο πρώτος δρόμος, είναι πολλαπλά δύσκολο να επιτευχθεί ο δεύτερος. Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί ένα μέρος του κατασταλτικού μηχανισμού σεβόμενο την «αστική νομιμότητα» να αδρανοποιηθεί. Στην περίπτωση δυναμώματος του λαϊκού μετώπου, και πριν αυτό φτάσει σε επικίνδυνη για το σύστημα κατάσταση και εξέγερση, είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα υπάρξει έντονη αντίδραση, επεμβάσεις εσωτερικές και εξωτερικές και πολεμική αντιπαράθεση με διάφορα προσχήματα («τρομοκρατία» κ.λπ.), τα οποία είναι δύσκολο να τα επικαλεστούν στην εκλογική διαδικασία.

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απορρίψουμε το δρόμο της εξέγερσης, αλλά ούτε και να «σνομπάρουμε» τις εκλογικές διαδικασίες και να μην καλούμε το λαό να ενισχύσει το Κόμμα καθοριστικά για να εφαρμόσει τις θέσεις του. Να παλεύουμε και για τα δύο. Ποιος από τους δύο δρόμους θα επικρατήσει, αν και όταν συμβεί αυτό, θα το δείξει η ζωή.

Και οι δύο αλληλοεξαρτώνται στο ζήτημα της συγκέντρωσης δυνάμεων, και οι δύο θα είναι επαναστατικοί αν βάζουν ζήτημα αλλαγής του κοινωνικού συστήματος. Υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων όπου παλλαϊκές εξεγέρσεις δεν έβαζαν τέτοιο ζήτημα. Και μην είμαστε απόλυτα σίγουροι πως σε μια τέτοια περίπτωση, η μεγάλη μάζα του λαού θα έρθει με το ΚΚΕ.

Και οι δυο δρόμοι θα είναι βίαιοι, γιατί το πάρσιμο της εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την αστική τάξη θα γίνει παρά και ενάντια στη θέλησή της. Κανένας απ' τους δύο δεν θα είναι περίπατος. Μετά αρχίζουν τα πιο δύσκολα.

Λόγω του περιορισμένου χώρου θα επικεντρωθώ σε ορισμένα σημεία αρκετά συνοπτικά διατρέχοντας τον κίνδυνο να τα αγγίξω μόνο επιφανειακά. Κατ' αρχάς να διευκρινίσω ότι γράφω ως φίλος του ΚΚΕ, ο οποίος βρίσκεται απολύτως στο πλευρό του όχι μόνο στη δεδομένη κατάσταση, αλλά σε όλη την πορεία του στο βαθμό που παραμένει ένα πραγματικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα.

-- Θα ήθελα λοιπόν πρώτον να συγχαρώ την ΚΕ για τις Θέσεις, καθώς θεωρώ ότι έχει χαραχθεί η σωστή γραμμή. Τα σημεία που θεωρώ καθοριστικά είναι η ανάλυση της θέσης της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς και η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από τη Λαϊκή Συμμαχία. Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε όσους αμφισβητούν αυτές τις θέσεις στα αδιάσειστα στοιχεία που καταδεικνύουν σαφώς τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Οσοι υποστηρίζουν δε, ότι η δήθεν εγκατάλειψη του «αντι-ιμπεριαλισμού» από το ΚΚΕ δε συνιστά συνεπή Μ-Λ θα πρέπει να αναρωτηθούν τι ακριβώς σημαίνει ένα ΑΑΔΜ υπό τις παρούσες συνθήκες. ΑΑΔΜ - με το νόημα που του προσδίδουν διάφοροι «αριστεροί» σήμερα - σε μια ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ χώρα (όπως η Ελλάδα) σημαίνει να συντάσσεται κανείς με τον ταξικό εχθρό. Η μόνη συνεπής αντιιμπεριαλιστική πολιτική είναι πρωτίστως η σύγκρουση με την εγχώρια αστική τάξη.

-- Ενα σημείο που θα πρέπει να απασχολήσει την νέα ΚΕ στο προσεχές μέλλον θα πρέπει να είναι η μορφή της καθοδήγησης της ταξικής πάλης. Πιστεύω ότι σε περίοδο όξυνσης της ταξικής σύγκρουσης και αυξημένης επιθετικότητας της αστικής τάξης θα ενισχυθεί αναπόφευκτα (και θα πρέπει να ενισχυθεί) το συγκεντρωτικό στοιχείο στην οργάνωση. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί ως τεράστια ευκαιρία, αλλά μόνο αν συνδυαστεί με τις απαραίτητες ενέργειες και διεργασίες. Θα πρέπει επομένως οπωσδήποτε να ριζοσπαστικοποιηθεί ο αγώνας και να αυξηθεί η κινητικότητα των Οργανώσεων του Κόμματος. Οποιαδήποτε στασιμότητα μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια με μια πιο συγκεντρωτική διοργάνωση του αγώνα. Δεν έχω στο νου μου μόνο την επαναστατική περίοδο, αλλά γενικότερα περιόδους όξυνσης της σύγκρουσης των τάξεων, καθώς και της αντίδρασης. Μόνο με τη διαρκή κινητοποίηση των δυνάμεων του Κόμματος θα μπορέσει να επιτευχθεί η συσπείρωση και η συνοχή του.

-- Θα ήθελα να κάνω και μια παρατήρηση ως προς τη διεθνή δράση του ΚΚΕ, καθώς αποτελεί και αυτή μέρος των Θέσεων για το Συνέδριο. Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ αγωνίζεται με μεγάλη επιμονή για τη σύναψη και ανάπτυξη σχέσεων με ΚΚ άλλων χωρών προκειμένου να μπορέσει να συντονιστεί η προσπάθεια κοινής πάλης. Αυτή η προσπάθεια είναι σημαντικότατη και πρέπει μάλιστα να εντατικοποιηθεί προκειμένου κάποια στιγμή να είμαστε σε θέση να κάνουμε ακόμη και συγκροτημένη διεθνή κομμουνιστική πολιτική. Θα ήθελα ωστόσο να παρατηρήσω ότι οι συμμαχίες αυτές θα πρέπει να επιλέγονται με τη δέουσα προσοχή. Το όνομα πολλές φορές δεν αρκεί και αυτό το γνωρίζουμε καλά.

-- Το τελευταίο σημείο αφορά την μαρξιστική έρευνα. Οι συνθήκες είναι δύσκολες - αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Ωστόσο δεν θα πρέπει να μας περάσει ούτε από το μυαλό να θεωρήσουμε τη θεωρητική εργασία πολυτέλεια. Δεν υπάρχουν περιθώρια θεωρητικών ελλείψεων για τους κομμουνιστές. Γι' αυτόν το λόγο πιστεύω ότι είναι σημαντικό να ανασυγκροτηθεί και να ενισχυθεί το ΚΜΕ όσο το δυνατόν γίνεται. Θα πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός «ανοιχτών» και «κλειστών» δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων. Σκοπός θα πρέπει να είναι αφενός η επαρκής εκπαίδευση των κομματικών στελεχών και αφετέρου η διάχυση της μαρξιστικής - λενινιστικής σκέψης και έρευνας στην κοινωνία. Ας προσπαθήσουμε να προκαλέσουμε μια αναγέννηση και άνθηση της μαρξιστικής έρευνας στην Ελλάδα, κάτι όχι ακατόρθωτο ακόμα και στις σημερινές συνθήκες. Μέσα στον τσαρλατανισμό, που κυριαρχεί σήμερα στην «αριστερή διανόηση», η συνεπής μαρξιστική - λενινιστική του ΚΚΕ πρέπει να προωθηθεί και να αναπτυχθεί.

Θα ήθελα να κλείσω αυτήν την παρέμβαση με την προτροπή να ψηφιστούν οι Θέσεις της ΚΕ στο προσεχές Συνέδριο, καθώς μόνο υπό αυτήν την προϋποθέση θα μπορέσει το Κόμμα να αντιμετωπίσει τις πραγματικά ουσιώδεις και καθοριστικές προκλήσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγώνας δεν κρίθηκε εντέλει ποτέ από πολιτικούς «ελιγμούς», που αυτήν τη στιγμή προπαγανδίζονται από διάφορες πλευρές, αλλά από την επίμονη οργανωμένη δράση των κομμουνιστών με χρήση των μέσων ισχύος που διαθέτει το Κόμμα και η εργατική τάξη. Λενινισμός δε σημαίνει παζάρια με αστικές πολιτικές δυνάμεις για μια κυβερνητική καρέκλα ή μερικές ποσοστιαίες μονάδες, αλλά οργανωμένη διεξαγωγή της ταξικής πάλης και ανατροπή του αστικού κράτους και της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Διότι στο κάτω κάτω: «Η αντικατάσταση του αστικού κράτους από το προλεταριακό είναι αδύνατο να γίνει χωρίς τη βίαιη επανάσταση» (Κράτος και Επανάσταση, σ. 29).

Σύντροφοι,

Ο επαναστατικός χαρακτήρας ενός κόμματος κρίνεται ιστορικά όχι τόσο από τους όρκους πίστης που δίνει στην αναγκαιότητα της επανάστασης αλλά από την καθοδηγητική του ικανότητα να συμβάλει έμπρακτα στην επαναστατική δράση των καταπιεζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Γιατί, όσο και αν είναι κοινός τόπος στις κομματικές μας δυνάμεις ότι επαναστατική πράξη δεν μπορεί να προκύψει παρά μέσα από μια γερά θεμελιωμένη επαναστατική θεωρία, υποτιμάται επικίνδυνα ότι και η θεωρία καθίσταται επαναστατική μόνον όταν εξετάζει συγκεκριμένα τους όρους μέσα από τους οποίους μπορεί να γίνει κτήμα του λαού και να μετατραπεί σε επαναστατική δύναμη μέσα στην κοινωνία. Οι αναλύσεις του Κόμματος διολισθαίνουν συνεχώς σε μια βεβιασμένη απόσπαση της θεωρητικής προσέγγισης της επανάστασης από τη συγκεκριμένη και πλήρως εντοπισμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε εποχής και κάθε χώρας δυνατότητας πραγματοποίησής της. Οι Θέσεις της ΚΕ δεν είναι παρά το αποκορύφωμα αυτής της διολίσθησης και της κυριαρχίας του «αριστερού» δογματισμού στις γραμμές μας.

Οι διαφωνίες που έχουν εκφραστεί σε όλα τα ζητήματα μπορούν και αυτές να τεθούν κάτω από κοινό παρονομαστή συγκροτώντας μία ολοκληρωμένη αντιπαράθεση στις προτεινόμενες Θέσεις. Αυτή η ενότητα των κριτικών κειμένων διαφαίνεται στα εξής:

Α. Φιλοσοφικά: Ενα κείμενο του προσυνεδριακού εντόπισε την συνεχώς μειούμενη ενασχόλησή μας με ζητήματα που άπτονται των φιλοσοφικών αρχών του μαρξισμού. Η ολόσωστη αυτή παρατήρηση βρίσκει όμως την προέκτασή της στη σημερινή μας τακτική. Γιατί η διαλεκτική θεώρηση των Λένιν και Μαρξ για την αναγκαιότητα των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών στο έδαφος της ταξικής πάλης, υποχωρήσεις που εξηγούν ότι οι κομμουνιστές πρέπει να δουλεύουν στα αντιδραστικά συνδικάτα, πρέπει να συμμετέχουν στο αστικό κοινοβούλιο, πρέπει σε τελική ανάλυση να συγκροτήσουν το δικό τους κράτος και να περάσουν από το «στάδιο» του σοσιαλισμού πριν φτάσουν στην ανώτερη βαθμίδα του, τον κομμουνισμό, διδάσκουν έναν τρόπο σκέψης ριζικά αντίθετο προς τον γενικό αφορισμό ότι κάθε πολιτική νίκη στα πλαίσια του καπιταλισμού συνιστά αστική διαχείριση και επομένως εξ ορισμού ενσωματώνει τις μάζες.

Β. Για τον Ιμπεριαλισμό: Οι Θέσεις διατυμπανίζουν σε κάθε τόνο ότι είναι εδώ και έναν αιώνα ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Θα ήταν όμως άτοπο να υποστηρίξουμε ότι τον περασμένο αιώνα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ανεξαρτήτως της οικονομικής τους φάσης και της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, η ορθή κομμουνιστική τακτική επέβαλλε το άμεσο πρόταγμα του σοσιαλισμού. Οτι και σήμερα σε όλες τις χώρες του κόσμου, που έχουν περάσει στο μονοπωλιακό στάδιο και είναι επίσης ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες, σε όλες πρέπει να εφαρμοστεί η τακτική της ΛΣ, φροντίζοντας μόνο να μεταφράσουμε στην αντίστοιχη γλώσσα.

Ακριβώς από αυτή τη διαπίστωση προκύπτει η ανάγκη να εξεταστούν πολύ περισσότεροι όροι με πρώτο και κύριο τη θέση της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η αντιπαράθεση που έχει ανοίξει για τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως ιμπεριαλιστικής χώρας έχει νόημα μόνο φωτιζόμενη υπό το πρίσμα της εξάρτησης της ελληνικής αστικής τάξης. Σύντροφοι, η εξάρτηση δεν σημαίνει κατοχή, καθόλου δεν εκφράζει ότι οι αστοί έχουν απόλυτα συμφέρον (και μάλιστα το ίδιο με τους εργάτες) να διεκδικήσουν την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αντίθετα, σημαίνει ακριβώς ότι έχουν μπλεχτεί σε μιαν αξεδιάλυτη αντίφαση ώστε από τη μία να υποχωρούν συνεχώς στον καταμερισμό των εμπορευμάτων και των κερδών στα πλαίσια της ΕΕ και από την άλλη λόγω της ίδιας της φύσης της ιδιοκτησίας τους να τους είναι απολύτως αδύνατο να σχεδιάσουν μια ανεξάρτητη πορεία στηριζόμενοι αποκλειστικά στα δικά τους κεφάλαια. Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να αναδειχθεί ως αίτημα - κρίκος που θα πνίξει την αστική τάξη στην αντίφασή της, μόνον όμως αν φροντίσουμε να δράσουμε πριν αυτή βρει νέο (ή το παλιό) ιμπεριαλιστικό άρμα για να δεθεί. Γιατί όμως χρειαζόμαστε αίτημα - κρίκο;

Γ. Για την ΛΣ: Η εργατική τάξη από την ίδια την θέση της στην παραγωγή ωθείται αντικειμενικά να καταλάβει την εξουσία και να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής. Παρ' όλα αυτά οι εργάτες πρέπει πρώτα να χειραφετηθούν από την υλική και ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης, που γεννά τον ατομισμό, τη μοιρολατρία, τον εθνικισμό και τις αυταπάτες στα εργατικά στρώματα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι εσφαλμένη μια βουλησιαρχική αντίληψη σχετικά με την παρέμβασή μας στους εργάτες, να θεωρούμε ότι και μόνο το γεγονός ότι εκφράζουμε το ταξικό τους συμφέρον εξισώνει τα όπλα μας με αυτά της αστικής προπαγάνδας. Οι εργάτες δεν θα καλλιεργήσουν σοσιαλιστική συνείδηση απλώς αν τελειοποιήσουμε την προπαγάνδα μας σε όλα τα επίπεδα. Αντίθετα, χρειάζεται συγκεκριμένη στάθμιση των όρων που συνεχίζουν σήμερα να γεννούν αυταπάτες στο λαό σε σχέση με τις δικές μας δυνατότητες.

Γιατί συνεχίζει σήμερα η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος να είναι αναντίστοιχη προς την επιθετικότητα του κεφαλαίου; Εκτός από τα ΜΜΕ και την Παιδεία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ελληνας εργάτης σήμερα έχει γαλουχηθεί σε μια μακρόχρονη περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης που του έκανε παραχωρήσεις και του έδωσε χώρο να διεκδικήσει κυρίως μέσα από το κοινοβούλιο και ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Η συνείδησή του έχει μπολιαστεί σε βάθος με μικροαστικές αντιλήψεις οι οποίες ακόμη και τώρα που η κρίση έχει αφαιρέσει το υλικό τους υπόστρωμα στεριώνουν ακόμη στην εικόνα διάλυσης και ήττας του εργατικού κινήματος. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ότι παρά την κρίση τα μικροαστικά στοιχεία στη σύνθεση του πληθυσμού συνεχίζουν να κυριαρχούν, το ιδιαίτερο καθεστώς της κρατικής υπαλληλίας και των ανέργων, φαίνεται καθαρά ότι δεν αρκεί η σοσιαλιστική προπαγάνδα. Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος έχει ανάγκη να δώσει προοπτική για «πολιτικές νίκες στο σήμερα», φροντίζοντας από την μία να οργανώσει πλατιά το λαό και από την άλλη να προκαλέσει πράγματι τριγμούς στους υφιστάμενους συσχετισμούς εξουσίας, ακόμη και αν δε φτάσει άμεσα μέχρι την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Χρειάζεται αιτήματα - κρίκους που μπορούν να συναντηθούν στην κορωνίδα του μετώπου για έξοδο από την ΕΕ.

Είναι προφανές ότι επηρεάζεται περαιτέρω η πολιτική συμμαχιών, η κοινοβουλευτική δράση του Κόμματος και η προπαγάνδα για μια αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση.

Σύντροφοι, θα έπρεπε αυτές τις δύσκολες ώρες να ανοίξουμε μια βαθιά συζήτηση για τη δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν οι Θέσεις σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης. Με εμπιστοσύνη στο λαό, γιατί όποιος ομνύοντας στην ταξική πάλη θεωρεί δεδομένο ότι οποιαδήποτε πρόσκαιρη νίκη στον καπιταλισμό θα οδηγήσει αναγκαία τις μάζες στην απογοήτευση είναι ο πρώτος που την έχει προδώσει.

Καλό θα ήταν να γίνει μια προσπάθεια ανόδου του μαρξιστικού επιπέδου των μελών και στελεχών και κάθε εργάτης - μέλος να έχει την υποχρέωση της δημιουργίας μικρής βιβλιοθήκης με τα βασικά έντυπα για την κατανόηση του κράτους, του ιμπεριαλισμού, της υπεραξίας, του κέρδους κ.τ.λ. Να γίνονται υποχρεωτικά μαθήματα σε όλα τα επίπεδα.

Να απαγορευτεί απ' το Κόμμα η δημιουργία επιχειρήσεων με σκοπό το κέρδος και την υπεραξία με αποτέλεσμα τις απολύσεις στο τέλος. Για το «Ριζοσπάστη» να μπει σαν καθήκον κάθε μέλους να διαβάζει την εφημερίδα καθημερινά όχι μόνο γιατί θα αυξηθεί κατακόρυφα η κυκλοφορία αλλά και γιατί θα ενημερώνεται για τις θέσεις κάθε μέλος του Κόμματος και δε θα αυτοσχεδιάζει.

Είναι αδύνατο να κατανοηθεί το γεγονός ότι ένα Κόμμα με τουλάχιστον 500.000 ψηφοφόρους (εκλογικό ποσοστό του Μάη) να πουλάει 5-6 χιλιάδες φύλλα ημερησίως.

Υποχρεωτικά να γίνουν αναλύσεις για τη σωστή εφαρμογή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού βασικής αρχής της εσωκομματικής λειτουργίας. Χωρίς δισταγμούς να εκφράζεται η διαφορετική άποψη και να υποτάσσεται στην πλειοψηφία.

Για την επιτυχία της επανάστασης απαιτούνται και τα εξής άκρως υποχρεωτικά: έλεγχος των ΜΜΕ (εξασφαλισμένο από τη θέση 82) και των ένοπλων κρατικών μηχανισμών. Εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Εχουμε, στη θέση 18: «Στοιχείο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι και η ένταση του κρατικού αντικομμουνισμού, καθώς και η ανάπτυξη - κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του εθνικοσοσιαλισμού/φασισμού, η όξυνση του αυταρχισμού και της κρατικής και παρακρατικής καταστολής...»

στην 78: «Η ιστορική πείρα δείχνει ότι οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 21ου αιώνα, συγκρινόμενες με τις αστικές του 18ου και 19ου, ακόμα και με τις σοσιαλιστικές του 20ού, έχουν ν' αντιμετωπίσουν πολύ πιο οργανωμένη κατασταλτική μηχανή, τεχνολογικά πιο αναπτυγμένα μέσα πληροφόρησης, μαζικής καταστροφής. Εχουν να αντιμετωπίσουν τους μηχανισμούς της κρατικής καπιταλιστικής βίας που είναι ενταγμένοι σε διακρατικές δομές, όπως το ΝΑΤΟ, Ευρωστρατός... κ.λπ.»

Ακολουθεί, όμως, το ασαφέστατο ως προς την υλοποιησιμότητά του:

«Παρ' όλα αυτά, δεν παύει ο άνθρωπος να αποτελεί τον αποφασιστικό παράγοντα στη χρήση και στην αντιμετώπισή τους, από τον οποίο προκύπτουν και οι δυνατότητες της εργατικής - λαϊκής δράσης για την εξουδετέρωση αυτών των μέσων ή για τη χρησιμοποίησή τους προς όφελος του επαναστατικού κινήματος...».

Από τα όσα ορθά αναφέρουν τα παρατιθέμενα σημεία των 18 και 78 και επειδή η αστική τάξη δεν φείδεται αίματος ούτε ακόμη και κρατικού εδάφους εάν διακυβεύονται σε επικίνδυνο βαθμό τα συμφέροντά της, προκύπτει: Η επανάσταση θα πετύχει με τη βία, ταυτόχρονα, όμως, κατακτώντας νομότυπα την κυβέρνηση αποσκοπώντας στον άμεσο και νόμιμο (αποτελεσματικότερη ελαχιστοποίηση της αντεπαναστατικής προπαγάνδας περί αντιδημοκρατικών μεθόδων και του αντίστοιχου ψυχολογικού ερείσματος στα αμφιταλαντευόμενα στρώματα) έλεγχο των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών.

Παραθέτουμε ορισμένες ολόσωστες αναφορές των ΘΕΣΕΩΝ για την ενδεχόμενη επαναστατική κατάσταση και το ρόλο του κόμματος που στηρίζουν κατά τη γνώμη μου την παραπάνω άποψη, αφού δεν απαντούν στο «πώς», θέτοντας σε αμφισβήτηση τη στάση του προεκλογικά και απαιτώντας επανεξέταση τμημάτων των θέσεων 25, 28, 29, 67 τουλάχιστον.

Θέση 77: «... Σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, το επαναστατικό εργατικό λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης του μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία, υπερισχύοντας... ιδιαίτερα στα βιομηχανικά εμπορικά συγκοινωνιακά κέντρα, επικοινωνιών, ενέργειας, ώστε να επιτευχθεί πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους, η ανάδειξη και επικράτηση των λαογέννητων επαναστατικών θεσμών που παίρνουν στα χέρια τους τη νέα οργάνωση της κοινωνίας, για την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης, την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας.

...διαμορφώνει επιτροπές περιφρούρησης των απεργιακών και άλλων μορφών εξέγερσης. Αποκτά την ικανότητα και τα μέσα να περιφρουρεί την επανάσταση σε όλες τις φάσεις της, να επιβάλλει τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια, στις τράπεζες, στην αγροτική παραγωγή... για την αντιμετώπιση των ποικιλόμορφων μηχανισμών της αντίδρασης.

...αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει τη δική του βία απέναντι στη βία του κεφαλαίου... να επιδρά παραλυτικά στα επιτελεία του ταξικού αντιπάλου, να αδρανοποιεί τα αντεπαναστατικά σχέδιά του, να τα αποκόβει από την ενεργό στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού...».

Στην 79: «Το ΚΚΕ αναδεικνύεται έμπρακτα ως καθοδηγήτρια δύναμη μέσα στην επαναστατική διαδικασία, εφόσον διασφαλίσει την επαναστατική γραμμή και ικανότητά του και έχει Οργανώσεις στις μεγάλες παραγωγικές μονάδες, σε τομείς και υπηρεσίες που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ανατροπή της αστικής εξουσίας...».

Και προειδοποιεί «(...) Η ετοιμότητα, ο υλικός και ιδεολογικός εξοπλισμός, η συνεχής διαπάλη με τον οπορτουνισμό είναι προϋποθέσεις για την αποτελεσματική καθοδήγηση της σύγκρουσης με τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα».

Σημειώστε πως ένας απ' αυτούς είναι τα ένοπλα κρατικά τμήματα...

Στην 80: «Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση... θα επηρεάζεται και καθορίζεται από την αλλαγή του συσχετισμού ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη... Δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν όλες οι φάσεις αυτής της διαδικασίας, όλοι οι παράγοντες επιτάχυνσης των εξελίξεων ή και επιβράδυνσής τους... Αποφασιστικός όμως θα είναι ο ρόλος του ΚΚΕ, η ικανότητά του για έγκαιρη και αντικειμενική εκτίμηση των εξελίξεων, για ανάλογη παρέμβαση. Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος, στην πράξη κι όχι διακηρυκτικά, υφίσταται και μετά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου... για την αντιμετώπιση της εσωτερικής και εξωτερικής αναδιοργάνωσης της καπιταλιστικής βίας...».

Στο διά ταύτα. Πώς αποκτάς την απαιτούμενη ισχύ άσκησης βίας; Στις Θέσεις δεν αναφέρεται, όμως δύο είναι οι τρόποι:

1. Επαναστατική μάζα κατάλληλα εξοπλισμένη (πώς, από ποιον και με τι;) για την αντιμετώπιση των κατασταλτικών μηχανισμών κρατικής καπιταλιστικής βίας, εγχώριων αλλά και των ενταγμένων σε διακρατικές δομές.

Αυτό είναι ανέφικτο θεωρώ. Οποιος διαφωνεί ας εκθέσει στο Συνέδριο προς υπερψήφιση τη λύση.

2. Αποκτάς όλα τα υλικά μέσα και τις τεχνολογικές δυνατότητες της υπάρχουσας κρατικής ισχύος άσκησης βίας. Υπάρχουν ήδη έτοιμα και απαγορεύεται, επί ποινή αποτυχίας της επανάστασης, να επιτρέψουμε τη χρήση τους από την αστική τάξη.

Αυτό γίνεται μόνον ερχόμενος στην κυβέρνηση (όποιος ξέρει άλλο τρόπο ας τον θέσει στο Συνέδριο) και ξεκινώντας σειρά μέτρων με κατάλληλη νομοθεσία ξηλώνοντας κάθε αντιδραστικό και ύποπτο για αντεπαναστατική συνεργασία βαθμοφόρο. Από τους λιγότερο επικίνδυνους, άλλους στέλνεις σε ακίνδυνους για την επαναστατική υπόθεση τομείς δραστηριοτήτων, άλλους σε απόμακρες περιοχές. Δημιουργώντας εάν απαιτείται και ένοπλα τμήματα επαναστατικής πολιτοφυλακής.

Αυτά, ταυτόχρονα με συνεχή προπαγάνδιση με όλους τους τρόπους και τα μέσα, της αντίληψης:

α) Ο στρατός υπάρχει για να προστατεύει τα συμφέροντα του λαού και του τόπου από κάθε εξωτερικό εχθρό

β) Η αστυνομία για να προστατεύει τους πολίτες από παρανομίες

και γ) αν υπάρχει εσωτερικός εχθρός αυτός είναι όσοι στρέφονται κατά της επανάστασης ασκώντας ή προετοιμαζόμενοι να ασκήσουν βία, εναντίον αυτού του εχθρού και μόνο επιτρέπεται η καταστολή.

Επειδή, λοιπόν, η επιτυχία της επανάστασης θα κριθεί και από την υλική δύναμη της βίας των όπλων και επειδή ως μόνο τρόπο κατίσχυσής της θεωρώ τον δεύτερο, προτείνω την αλλαγή όλων εκείνων των θέσεων ή τμημάτων τους που υποβαθμίζουν την εκλογική διεκδίκηση κυβερνητικής εξουσίας από το Κόμμα και να συμπεριληφθούν κατάλληλες προσθήκες αυτής της κατεύθυνσης στις θέσεις 75 έως και 80 χωρίς να αλλοιώνεται, όμως, ο επαναστατικός χαρακτήρας του. Οσο το Κόμμα δεν μπορεί να το επιτύχει αυτοδύναμα, οφείλει να το πετύχει συνεργαζόμενο, ας κρίνει το Συνέδριο με ποια κόμματα.

Υποχρεωτικά απαιτείται να ασκούν κομμουνιστές την πολιτική και διοικητική ηγεσία όλων των ένοπλων κρατικών σωμάτων, καθώς ταυτόχρονα οι εργάτες θα ασκούν την πολιτικο-οικονομική εξουσία τους.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο!

Ενα από τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος της εργατικής τάξης στη σημερινή περίοδο είναι ο τρόπος που θα μετατρέψει την οικονομική κρίση του καπιταλισμού, σε επαναστατική κρίση. Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επιδιώκουν να απαντήσουν στο ζήτημα αυτό θέτοντας το δίλλημα: «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;». Οτι, δηλαδή, το Κόμμα, με ξεκάθαρη επαναστατική στρατηγική, πρέπει να απαντήσει στα προβλήματα της εργατικής τάξης ξεμπερδεύοντας με μεταρρυθμιστικές αυταπάτες που ταλάνιζαν το παγκόσμιο Κομμουνιστικό κίνημα κατά τον προηγούμενο αιώνα. Η θεώρηση αυτή είναι ξεκάθαρη από την αρχή μέχρι το τέλος του κειμένου.

Μάλιστα, το δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», εκφράζεται στις Θέσεις (Θέση 27) ως ένα από τα κεντρικά ζητήματα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης σε περίοδο κρίσης. Είναι γεγονός ότι η αυθόρμητη συνείδηση των μαζών, δύσκολα «βλέπει» πέρα από τη μεταρρυθμιστική πάλη. Δύσκολα ξεφεύγει, επίσης, από τη λογική της διαχείρισης του υπάρχοντος κάθε φορά κυρίαρχου συστήματος. Επιπρόσθετα, η ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως υπάρχουν Κομμουνιστικά Κόμματα (Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας), τα οποία «πνίγηκαν» γέρνοντας τη «βάρκα» προς τη μεταρρυθμιστική πάλη. Ετσι - καθόλου τυχαία - η έμφαση στις μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, θεωρείται ίδιον του οπορτουνισμού. Τα παραπάνω, κάλλιστα, θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν τον τρόπο με τον οποίο μπαίνει το δίλημμα στις Θέσεις.

Εδώ, όμως, έχουμε πρόβλημα. Διότι υπάρχει μεταρρυθμιστική πάλη, η οποία, όντως, καταλήγει να είναι θεραπαινίδα του συστήματος. Υπάρχει, όμως, και μεταρρυθμιστική πάλη, η οποία προωθεί την επαναστατική. Τέτοια, που δίνει ώθηση στη συνέχιση των αγώνων, που βάζει καθυστερημένες μάζες σε κίνηση, που βοηθά στη ριζοσπαστικοποίησή τους. Το σύνολο του έργου του Λένιν, διακατέχεται απ' αυτήν την αντίληψη, αλλά αξίζει να παρατεθεί το εξής απόσπασμα:

«Θα ήταν εντελώς λαθεμένο να υποθέσει κανείς ότι για να διεξάγουμε τάχα άμεσο αγώνα για σοσιαλιστική επανάσταση, θα μπορούσαμε ή θα οφείλαμε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για μεταρρυθμίσεις. Σε καμιά περίπτωση. (...) Πρέπει να υποστηρίζουμε κάθε βελτίωση, κάθε πραγματική βελτίωση και της οικονομικής και της πολιτικής κατάστασης των μαζών. Η διαφορά ανάμεσα σε μας και τους ρεφορμιστές δε βρίσκεται στο ότι εμείς είμαστε κατά των μεταρρυθμίσεων, ενώ αυτοί είναι υπέρ. Κάθε άλλο. Αυτοί περιορίζονται στις μεταρρυθμίσεις και κατρακυλούν γι' αυτό (...) στο ρόλο "απλών νοσοκόμων του καπιταλισμού"» (τ. 30, σελ. 220).

Είναι άλλο πράγμα η ρεφορμιστική πάλη, που καταλήγει να απαρνείται την επαναστατική πάλη, και άλλο πράγμα η πάλη για μεταρρυθμίσεις, που δυναμώνει την επαναστατική πάλη. Εχω την αίσθηση ότι «μαζί με τ' απόνερα πετάμε και το παιδί». Η μεταρρυθμιστική πάλη είναι ένα σημαντικό όπλο. Σε αυτό το πλαίσιο το ΑΑΔΜ, όπως το είχε επεξεργαστεί - στις γενικές του αρχές - το 15ο Συνέδριο έβαζε σε σωστή κατεύθυνση αυτό το ζήτημα. Διότι, έδινε τη (θεωρητική τουλάχιστον) ευλυγισία στο Κόμμα να εναλλάσσει μορφές πάλης, να περνά από τον επαναστατικό αγώνα στη μεταρρυθμιστική δράση, να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα των μαζών και να κερδίζει την έννοια της πρωτοπορίας στην πράξη.

Η σύγχυση αυτή των εννοιών της μεταρρύθμισης και της επανάστασης, οδηγεί σε δύο ακόμη προβλήματα: Την ταύτιση τακτικής - στρατηγικής και την αδυναμία σύνδεσης αυθόρμητης - συνειδητής πάλης των μαζών.

1. Για την ταύτιση τακτικής - στρατηγικής. Θεωρώντας πως η πάλη για μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού οδηγεί στο ρεφορμισμό, στην άρνηση, δηλαδή, της επαναστατικής πάλης, είναι λογικό τα ζητήματα της τακτικής να εξοβελίζονται στο επίπεδο της στρατηγικής.

Πώς εκφράζεται αυτό στις Θέσεις; Κύριο «εργαλείο», με το οποίο το Κόμμα θα επιδιώξει την είσοδο των μαζών στις κοινωνικές διεργασίες είναι η Λαϊκή Συμμαχία, της οποίας η πάλη «κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας» (Θέση 61). Ακριβώς, δηλαδή, ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ. (Διότι, αν η εργατική λαϊκή εξουσία είναι κάτι διαφορετικό από το σοσιαλισμό τότε αφήνουμε ορθάνοιχτη την πόρτα για την ύπαρξη μεταβατικών σταδίων).

Σε αυτό το πλαίσιο, οι Θέσεις διατυπώνουν εξαρχής - και εντελώς βουλησιαρχικά - ότι η Λαϊκή Συμμαχία δε θα κατέβει στις εκλογές. Δηλαδή, δε θα εκφραστεί πολιτικά. Το πρώτο ερώτημα είναι πώς το ξέρουμε αυτό; Το δεύτερο είναι πώς γίνεται ένα μέρος του λαού, που μπορεί να διαφωνεί με το ΚΚΕ, αλλά να συμμετέχει στη Συμμαχία, να μη θέλει να εκφραστεί πολιτικά, με το πλαίσιο εκείνο με το οποίο συμφωνεί και εξαιτίας του οποίου εντάχθηκε στη Συμμαχία; Εκτός κι αν είμαστε βέβαιοι ότι αυτοί που θα συμμετέχουν εκτός ΚΚΕ, θα είναι ο κύκλος των στενών φίλων και οπαδών του Κόμματος, οι οποίοι εκφράζονται πολιτικά μέσω του Κόμματος. Θα ήταν, δε, περιττό να αναφερθώ στην αντίληψη της «καμιάς συνεργασίας» με άλλα κόμματα, θεώρηση που ο Λένιν απέρριψε απερίφραστα στο έργο του «Ο "Αριστερισμός", Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού» (σελ. 52-76, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1986). (Και πάλι εδώ, να επισημανθεί ότι η αρνητική εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος, συμπεριλαμβανομένου του Κόμματός μας, σε αυτά τα ζητήματα, δεν πρέπει να οδηγήσει στην πλήρη απόρριψή τους).

2. Για τη σύνδεση αυθόρμητου - συνειδητού. Η ταύτιση τακτικής και στρατηγικής, σε συνδυασμό με τον «κάθετο» διαχωρισμό της μεταρρυθμιστικής δράσης από την επαναστατική πάλη, έχει άμεσες συνέπειες και στον τρόπο που παρεμβαίνουμε στις αυθόρμητες κινητοποιήσεις των μαζών. Η υπόθεση αυτή είναι εξαιρετικά λεπτή και απαιτεί ευλυγισία, γνώση των συνθηκών, του συσχετισμού των τάξεων και των πολιτικών τους εκφράσεων.

Δυστυχώς, πάνω στα ζητήματα της ανάλυσης των τάξεων, δε γίνεται ουσιαστική δουλειά. Δεν εντοπίζουμε τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό των τάξεων, τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης (τις οποίες μπορούμε να εκμεταλλευτούμε, προφανώς όχι στο πλαίσιο συνεργασιών), τη νέα κατάσταση των μεσαίων στρωμάτων, τους λόγους που το στρώμα των αυτοαπασχολούμενων εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά ισχυρό παρά την κρίση κλπ. Η εκτενής στατιστική αναφορά (Θέσεις 13-14), για την κοινωνική σύνθεση των εργαζόμενων στρωμάτων μοιάζει ακαδημαϊκού περιεχομένου. Διότι, στη συνέχεια, δεν παρουσιάζουμε ποια πολιτικά κόμματα εκφράζουν ποιες τάξεις και ποια στρώματα της κοινωνίας. Ομως, μόνο αν πάρουμε υπόψη μας τα ξεχωριστά συμφέροντα των ξεχωριστών τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων, σε συνδυασμό με τους πολιτικούς φορείς που τα εκπροσωπούν, θα μπορούμε να χαράξουμε επαναστατική πολιτική.

Αυτή η λειψή ανάλυση, οδηγεί και στην αδυναμία παρέμβασης στις αυθόρμητες διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό των μαζών. Ετσι, οι Θέσεις, διακατέχονται από εξαιρετική ασυνέπεια στο εν λόγω ζήτημα. Από τη μια (Θέση 49) διατυπώνεται ότι «δεν έχει κατακτηθεί (...) η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να τις ενσωματώνει με τα τεράστια μέσα που διαθέτει». Από την άλλη, εκεί που εκφράστηκε πιο ολοκληρωμένα η παραπάνω διαπίστωση (στο λεγόμενο «κίνημα της πλατείας»), εμείς, του ασκούμε σκληρή κριτική (Θέση 25).

Ορισμένες φορές, μοιάζει να αγνοούμε ότι καθαροί συνειδητοί αγώνες δεν υπάρχουν. Οι περισσότερες από τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων και του λαού εμπεριέχουν στοιχεία αυθόρμητου, τα οποία, μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, κυριαρχούν έναντι των συνειδητών. Και εδώ έρχεται ο αναντικατάστατος ρόλος του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

1. Συμφωνώ με την πρόταση της ΚΕ για το νέο Πρόγραμμα. Είναι ένα Πρόγραμμα επανάστασης, που συμβαδίζει απόλυτα με τις ανάγκες των καιρών μας.

2. Συμφωνώ με την ανάλυση περί ιμπεριαλιστικού σταδίου της Ελλάδας. Είναι λάθος κατά τη γνώμη μου το να επιμένουμε να μιλάμε για «εθνικοαπελευθερωτικά» μέτωπα παντός είδους από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα κομμάτι της αστικής τάξης που σήμερα να έχει τέτοιες κατευθύνσεις. Αλλωστε, σύμφωνα με την άλλη ερμηνεία του ιμπεριαλισμού, οποιαδήποτε άλλη χώρα πλην Γερμανίας, Ρωσίας, Κίνας και ΗΠΑ δεν πρέπει να προχωρήσει σε αντικαπιταλιστική πάλη αλλά σε αστικοδημοκρατική «εθνικοαπελευθερωτική», μιας και όλες οι άλλες χώρες είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε κατώτερη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Tα αποτελέσματα της λογικής αυτής, στη σημερινή εποχή, μπορεί να τα δει κάποιος στο ΚΚ Ιαπωνίας, με σημαντικά εκλογικά ποσοστά και σε χώρα με τεράστιες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες, και στην άρνηση του να θέσει ατζέντα ανατροπής στο όνομα της προτεραιότητας της «απεξάρτησης» από τις ΗΠΑ.

3. Χρειάζεται γερή ανάλυση του σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου και δη της εισαγωγής της νεκρής εργασίας στη σημερινή παραγωγή, τις τεχνολογικές προόδους που έχουν γίνει. Πράγματα που ευθύνονται σε δομικό επίπεδο και για την κρίση που ζούμε και που στο σύνολό τους κάνουν την αναγκαιότητα για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα της εποχής μας ακόμα πιο επιτακτικό.

4. Θεωρώ ότι πρέπει να γίνει πιο ξεκάθαρο το σημείο περί πολέμου, ότι πρώτιστο καθήκον θα είναι η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η πολύ σωστή, και βαθιά ριζωμένη στον μαρξισμό - λενινισμό, θέση περί συνέχισης του αγώνα μέχρι ο λαός να αποβάλει τα καπιταλιστικά παράσιτα.

5. Θεωρώ τεράστιας σημασίας να υπάρξει μια ξεκάθαρη λύση στο ζήτημα των απολύσεων από τις κομματικές επιχειρήσεις. Η πείρα νομίζω έκανε ξεκάθαρο ότι πρέπει να είναι παραπάνω από αποσαφηνισμένος ο ρόλος του καθένα που εργάζεται σε αυτές. Οι αστοί και οι οπορτουνιστές θεωρούν ότι έχουν βρει «φλέβα» και χτυπάνε επανειλημμένως. Κάθε επόμενη φάση κομματικών επιχειρήσεων θα πρέπει να είναι οικοδομημένη πάνω στο ότι αποτελούν υπόθεση των κομμουνιστών και μόνο. Το παράδειγμα της λειτουργίας του 902.gr με την εθελοντική εργασία δείχνει το δρόμο. Αυτό ίσως θα έπρεπε να μπει και στο Καταστατικό.

6. Στο επιχείρημα περί των ποσοστών των εθνικών εκλογών και της μείωσης του ποσοστού πρέπει να αντιταχθεί η άνοδος της επιρροής του Κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Tα αποτελέσματα στις εκλογές της ΓΣΕΕ τα τελευταία συνέδρια δείχνουν κάτι για τη γραμμή του ΠΑΜΕ. Οπως επίσης και η ποιότητα των αγώνων που έχουν δοθεί τα τελευταία 3 χρόνια. Το ΠΑΜΕ έχει εξελιχθεί στο σημαντικότερο όπλο της εργατικής τάξης στον ταξικό πόλεμο που ζούμε.

7. Σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία τα Λαϊκά Μέτωπα ηττήθηκαν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Το να αναγνωρίζεις αυτούς τους λόγους δεν σημαίνει ότι «δικαιώνεις τους τροτσκιστές» όπως ακούγεται. Και επειδή το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κάνει ξανά κατά γράμμα ό,τι συνέβη στο Μεσοπόλεμο, αλλά να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος, οι αναλύσεις του Κόμματος είναι στη σωστή κατεύθυνση.

Είμαι 36 χρόνια μέλος του κόμματος και αισθάνομαι τιμή γι' αυτό. Ομως σιγά σιγά αυτή η τιμή, αρχίζει να «μπάζει». Εμαθα τώρα τελευταία ότι για αρκετά χρόνια ήμουν οπορτουνιστής. Συμμετέχω στις εσωκομματικές διαδικασίες πριν απ' το 10ο. Η λογική των σταδίων που είχαμε από τότε υιοθετήσει με κάνουν μέχρι το 15ο οπορτουνιστή. Και καλά εγώ μέλος ήμουν. Η σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ τι ήταν τότε; Σήκωσε φωνή μέσα στο κόμμα ότι βαδίζει οπορτουνιστικά; Αν σήκωσε γιατί δεν την άκουσα; Αν δε σήκωσε γιατί;

Φτάνουμε στο 15ο. Υιοθετήθηκε το ΑΑΔΜ. Διαβάζω από διάλεξη της Α. Παπαρήγα: ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΑΑΔΜ.

Αυτό που σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να ρίξουμε σαν άμεσο σύνθημα το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Τέτοιο σύνθημα πρέπει να ριχτεί όταν έχουν ωριμάσει οι γενικοί όροι όταν υπάρχει επαναστατικό ξεσήκωμα των μαζών (σελ. 41 §6).

Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους μπορεί να προκύψει κυβέρνηση ΑΑΔ με βάση το Kοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων, που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, την εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις είναι δυνατό να πείθει και να συσπειρώνει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης. Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας (σελ. 43 §1).

Τα ίδια στην ομιλία της στο 23^ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. (ΚΟΜΕΠ 5 1997, σελ. 169 §2).

Σ' όλη μου την κομματική διαδρομή δεν είχα ποτέ την αυταπάτη του κοινοβουλευτικού περάσματος. Δε μας συνέδεε και δε μας συνδέει τίποτα με τη σοσιαλδημοκρατία, είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δικαιολογείται η προεκλογική μας τακτική. Καταθέτεις τη δική σου πρόταση για σχηματισμό κυβέρνησης, όχι απευθυνόμενος στα άλλα κόμματα, αλλά εκεί που πάντα απευθύνεσαι σαν κομμουνιστής. Στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, την κάνεις στόχο πάλης του κινήματος. Απ' αυτό μέχρι το «αν μας δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα την παραδώσουμε άμεσα» υπάρχει χάος.

Ποιος σας έδωσε σύντροφοι το δικαίωμα να χαρίσετε τον τίτλο «αριστερός» στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ; Μαζί με τον τίτλο να χαρίσετε και αυτούς που αισθάνονται αριστεροί, αλλά όχι ακόμα κομμουνιστές, στον οπορτουνισμό; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να κάνετε απολογισμό δράσης πάνω σ' ένα στόχο (ΛΣ) που δεν υπήρχε στην πολιτική απόφαση του 18^ου;

Η ΚΕ εκλέγεται για να καθοδηγεί - λογοδοτεί. Να λογοδοτεί όχι μόνο στο Συνέδριο, γιατί πολύ μ' απασχολεί το γεγονός αν η ίδια μπορεί να καθορίζει -τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο βαθμό- τη σύνθεση του Συνεδρίου. Ετσι η ΚΕ γίνεται το μοναδικό κύτταρο παραγωγής πολιτικής και όλα τ' άλλα οργανωτικά σχήματα γίνονται εκτελεστικά όργανα. Οι προτάσεις για όργανα και αντιπροσώπους έρχονται πάντα από πάνω, έτσι φτάνουμε να απολογείται το κάθε όργανο, εκτός απ' την ΚΟΒ, στους «επιλεγμένους». Δυστυχώς, μέσα στο κόμμα υπάρχουν μέλη δύο κατηγοριών. Αυτοί που λένε ναι σε όλα κι έχουν το δικαίωμα εκλογής σε όργανα, και αυτοί που κάνοντας συντροφική κριτική στα λάθη ή αντιτίθενται σε παρεκκλίσεις, αποκλείονται απ' τα όργανα.

Η βίαιη έφοδος της μάζας και η φρόνιμη στάση του κόμματος.

Το ασυνείδητο προηγείται του συνειδητού και η λογική της αντικειμενικής ιστορικής διαδικασίας προηγείται της υποκειμενικής λογικής των πρωταγωνιστών της.

Ετσι λοιπόν καθήκον ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου είναι ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ να μπαίνει μέσα στη μάζα που αυθόρμητα θα αντιδράσει σε κάθε τι που της στερεί δικαιώματα και κατακτήσεις, σε μια προσπάθεια να μπολιάσει στην άγουρη συνείδηση επαναστατικά χαρακτηριστικά, να δώσει νέα ώθηση σ' αυτή την πάλη, να την κάνει συνειδητή πολιτική δράση. Ο αντίθετος δρόμος, σύντροφοι, οδηγεί σε αδιέξοδα. Περιγράφω μια κατάσταση η οποία απασχολεί, δικαίως, αρκετά τις θέσεις της ΚΕ και τους προβληματισμούς όλων μας. Κινήματα των πλατειών, κλέφτες πολιτικοί, αντιμνημόνιο, συσσίτια. Αυτή ήταν η αυθόρμητη αντίδραση μεγάλου μέρους ενός λαού δοκιμαζόμενου από μια βαθιά κρίση.

Το ζήτημα είναι: βάζεις απέναντί σου τα λαϊκά στρώματα που η πρώτη τους ενστικτώδης αντίδραση είναι αυτή; Σε μια περίοδο μάλιστα, που η επιβεβαίωση των αναλύσεων του ΚΚΕ είχε μπολιαστεί σε συνειδήσεις πολύ ευρύτερες των εκλογικών μας αποτελεσμάτων; Ενα βήμα απείχε αυτός ο κόσμος απ' το να έρθει πιο κοντά μας. Βεβαίως, δε είναι το κυρίαρχο «τα λαμόγια»... Είναι όμως αυτό που ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Αυτό αναγνωρίζει πρώτα η μάζα που δεν έχει πολιτική πείρα. Και για τον επαναστάτη αυτό είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει ότι αυτά είναι φαινόμενα μιας αστικής κοινωνίας που βρίσκεται σε σήψη, ότι όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός υπάρχουν τα ίδια φαινόμενα, ότι είναι ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ αυτού του συστήματος. Ετσι φτάνει να προκύπτει σαν ανάγκη η ανατροπή του καπιταλισμού.

Και τέλος πάντων, δε θεωρώ ότι οι οπορτουνιστές είναι καλύτεροι από μας σε ζητήματα συσπείρωσης του λαού. Απλά λαθεμένες τακτικές επιλογές -σωρεία τέτοιων- φτάνουν στο σημείο να ακυρώνουν σε τελευταία ανάλυση οποιαδήποτε στρατηγική. Το ερώτημά μου δεν είναι σοσιαλισμός ή όχι (Το σοσιαλισμός - κομμουνισμός δε βολεύει καθόλου σύντροφοι. Κομμουνισμός με ιμπεριαλιστική περικύκλωση; Νέα θεωρία;) Το ερώτημα είναι πώς γίνεσαι μάστορας της τακτικής, μιας τακτικής που δε μπορεί να έχει στερεότυπα. Η τακτική θέλει μαστοριά και ευελιξία.

Και τέτοια μαστοριά και ευελιξία δεν αποδείξαμε πως διαθέτουμε μέχρι σήμερα. Πολλές φορές είχαμε την καρδάρα μισογεμάτη, αλλά άμα προσπαθήσεις να αρμέξεις και τον τράγο, θα την μπατάρει. Λέμε στη θ. 16, σύντροφοι, ότι «η κρίση επέφερε ρωγμές και δυσλειτουργία σε μηχανισμούς του κράτους (νοσοκομεία, ασφαλιστικά δικαιώματα, δημόσια εκπαίδευση). Δηλαδή, εκ των πραγμάτων αποδυναμώθηκαν μέσα με τα οποία το κράτος εξασφάλιζε τον έλεγχό του σε λαϊκές και εργατικές μάζες» κι αναρωτιέμαι μήπως ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Εγώ νόμιζα πως αυτά ήταν κατακτήσεις δεκαετιών της πάλης του κινήματος, και τώρα ανακαλύπτω πως τεχνηέντως οι «πονηροί αστοί» τα παρείχαν. Νόμιζα πως είχε και νεκρούς το κίνημα για να στεριώσει αυτές τις κατακτήσεις. Μπας και λαθεύω; Μπας και διολισθαίνουμε στην αριστερίστικη σκέψη; Πως τάχα η χειροτέρευση των συνθηκών ζωής θα φέρει το μεγάλο ξεσήκωμα;

Να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι το κυρίαρχο. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της χώρας ή η εξάρτησή της από ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Να είμαστε ξεκάθαροι. Αφού η έξοδος απ' την ΕΕ μπορεί να αποτελέσει στόχο μέρους της αστικής τάξης, ο ίδιος στόχος απ' τη μεριά του κινήματος είναι ενσωματώσιμος;

Να ξεκαθαρίσουμε για ποιο λόγο δε χρειαζόμαστε κόμμα μαζικό μιας και ο όρος απαλείφεται απ' την εισαγωγή του σχεδίου καταστατικού.

Να είμαστε ξεκάθαροι. Σωστή η υπεράσπιση της οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τις ΛΔ. Δεν απολογούμαστε όμως για την περίοδο απ' το 20^ο Συνέδριο και μετά. Καπιταλιστική παλινόρθωση γινόταν.

Τέλος ξεκαθαρίζουμε. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ Η ΓΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΚΚΙΝΗ. ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ.

Ο σοσιαλισμός που περιγράφεται στις θέσεις δεν είναι επιστημονικός γιατί αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξή του. Θεωρείται κομμουνισμός (έστω κι ανώριμος) που στηρίζεται στην αρχή «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» και όχι στη σοσιαλιστική αρχή «στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του». Αλλά και το συμπέρασμα για τις ανατροπές του '89 - '91 δεν είναι πειστικό. Αλήθεια, η ΕΣΣΔ χρεοκόπησε οικονομικά γιατί διατηρούσε τη συνεταιριστική ιδιοκτησία και όχι γιατί συντηρούσε επιχειρήσεις που δεν το άξιζαν;

Πιστεύω πως το Κόμμα χρειάζεται να επαναφέρει, επικαιροποιημένο φυσικά, το προηγούμενο πρόγραμμα γιατί το σημερινό όχι μόνο κατάργησε τα «στάδια» αλλά και την ίδια τη σοσιαλιστική κοινωνία. Ετσι θα αποκατασταθούν και μια σειρά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ που σήμερα έχουν ατονήσει.

Τέλος, το προτεινόμενο καταστατικό ενισχύει τον συγκεντρωτισμό (τη δουλειά των στελεχών δεν θα την κρίνουν μόνο τα κομματικά σώματα αλλά και τα ίδια τα στελέχη, μέσω των οργάνων που ανήκουν) και περιορίζει την ευθύνη της ΚΟΒ (πέρασμα αρμοδιοτήτων της σε κομματικές ομάδες και επικύρωση αποφάσεών της από ανώτερα όργανα).

Οι βασικές αντιθέσεις στο κόσμο είναι:

1. Η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας (προλεταριάτου - κεφαλαιοκρατών)

2. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καταπιεζόμενα έθνη και τον ιμπεριαλισμό

3. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες ανάμεσα στα διάφορα μονοπώλια και ανάμεσα τις καπιταλιστικές ομάδες.

Αυτές οι αντιθέσεις υπάρχουν αντικειμενικά έξω απ την θέληση μας και αναπόφευκτα οδηγούν σε επαναστάσεις. Αλληλοσυνδέονται, επηρεάζουν η μία την άλλη και κανένας δεν μπορεί υποκειμενικά να υποκαταστήσει μια με τις υπόλοιπες.

Ο χαρακτήρας της επαναστατικής αλλαγής εξαρτάται απ' την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και κατά συνέπεια την ταξική σύνθεση των κοινωνιών.

Στις Θέσεις αναφέρονται πολλά στατιστικά δεδομένα που μάλλον μπερδεύουν.

Τι συμπέρασμα βγαίνει; Αυξάνεται η εργατική τάξη; Τι γίνεται με το βιομηχανικό προλεταριάτο; Τι γίνεται με την πτωχή αγροτιά; Από ποια στρώματα προέρχονται οι άνεργοι; Τι ιδέες κουβαλούν; Πώς θα τους προσεγγίσουμε για να τους κερδίσουμε με το μέρος της επανάστασης;

Για το πότε θα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για μια επαναστατική αλλαγή θα πρέπει να παίρνονται υπόψιν οι διεθνείς, οι βαλκανικές και οι ντόπιες συνθήκες. Είναι γνωστό όμως ότι η καπιταλιστική κρίση έχει αγκαλιάσει σήμερα όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες και οξύνει τα αδιέξοδα λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι καπιταλιστές συνεργάζονται για να καταπνίξουν το λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα ανταγωνίζονται για τις σφαίρες επιρροής.

Είναι γνωστό απ' τη διαλεκτική, ότι μικρές ποσοτικές αλλαγές οδηγούν σε ποιοτικό άλμα, στην επανάσταση. Η στρατηγική μας δεν πρέπει να αλλάζει από συνέδριο σε συνέδριο αλλά να παραμείνει σταθερή σε όλο το δοσμένο στάδιο ανάπτυξης.

Στο εσωτερικό βασικό καθήκον του Κόμματος είναι η κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και η προσέλκυση των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς με το μέρος της. Το ΚΚΕ στην 6η Ολομέλεια του 1934 καθόρισε την επανάσταση «σαν αστικοδημοκρατική» με λίγο-πολύ γρήγορο πέρασμα στον σοσιαλισμό. Με τις αλλαγές που έγιναν μετά το 1934, καθορίστηκε η ότι η «λαϊκοδημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι

σοσιαλιστική, λύνοντας παράλληλα και όλα τα άλυτα εθνικοδημοκρατικά προβλήματα: ξένη εξάρτηση, αγροτικό κτλ.

Στις Θέσεις αναφέρεται ο κίνδυνος ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας με συμμετοχή της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Πρέπει όμως να καταγγέλλονται οι ιμπεριαλιστές χώρες για τον πόλεμο που ετοιμάζουν.

Ιμπεριαλισμός είναι η σύνδεση του χρηματιστηριακού με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Χαρακτηρίζεται από την εξαγωγή κεφαλαίου στις εξαρτημένες χώρες για το μονοπωλιακό κέρδισμα των ντόπιων αγορών και την καταλήστευση των πηγών πρώτων υλών. Σήμερα μόνο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής μέσω πολέμου μπορεί να γίνει.

Η αναφορά ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο με ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα» είναι λάθος. Γιατί μετά την Επανάσταση του '21 η νέα αστική τάξη, επειδή ο καπιταλισμός στην Ευρώπη είχε μπει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο δέθηκε με τα ξένα συμφέροντα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γνωρίσει μια στρεβλή ανάπτυξη κάτω από την κηδεμονία του ξένου κεφαλαίου όπου διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες δημιούργησαν στηρίγματα (Αγγλικό - Γαλλικό - Ρωσικό κόμμα). Μέχρι σήμερα ο ντόπιος καπιταλισμός απ' τη γέννησή του είναι δεμένος με χίλια δυο νήματα με τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τα οποία και εξυπηρετεί.

Η θέση για ντόπια μονοπώλια που τάχα αντιστέκονται στα ξένα καθώς και το σκεπτικό ότι εάν δημιουργήσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο θα μπορούν να εισχωρήσουν σε αυτό (εξαιτίας των αντιθέσεών τους με τα ξένα) δεν είναι σωστή. Εθνική αστική τάξη δεν υπήρξε ποτέ.

Θα πρέπει να αναλυθεί πώς προέκυψε τα ντόπια ιμπεριαλιστικά μονοπώλια αντιτίθενται με τα ξένα, ποια η πολιτική και κομματική τους εκπροσώπηση;

Επομένως, θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ενάντια στον πόλεμο, στις ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ ΝΑΤΟ κ.τ.λ. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να συνδέεται με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα. Ποια θα είναι η στάση μας απέναντι στους αυτοαπασχολούμενους τους φτωχούς αγρότες, Γιατί οι μικροί παραγωγοί έχουν διπλό χαρακτήρα: είναι ιδιοκτήτες και εργάτες. Δεν μπορούμε να στερήσουμε τα μέσα παραγωγής

όπως από τους εκμεταλλευτές. Να μπουν στο δρόμο της συνεταιριστικής δουλειάς και στη συνέχεια στη σοσιαλιστική παραγωγή. Βέβαια χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί η «μικρή παραγωγή γεννά τον καπιταλισμό και την μπουρζουαζία συνέχεια κάθε μέρα κάθε ώρα αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα» - Λένιν «Αριστερισμός». Ανησυχία, για παράδειγμα, προκαλούν οι αλλαγές υπέρ της μικρής ιδιοκτησίας στην Κούβα.

Θα πρέπει να γίνει αναφορά και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απασχολούν ένα ή περισσοτέρους εργαζομένους. Ποια σχέση έχουν με την επαναστατική αλλαγή; Δε βοηθά για κάθε πρόβλημα η αναφορά «ο Λαός θα δώσει την λύση», αφού αυτό είναι αόριστο ενώ δε δίνει γραμμή για άμεση πάλη για τη λύση του συγκεκριμένο ζητήματος.

Για να κερδίσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα πρέπει να χτίσουμε μέτωπο για Λαϊκή Εξουσία (ΛΕ). Δεν πρέπει να συγχέουμε τα συνθήματα της άμεσης πάλης με τα συνθήματα της ανατροπής, της στρατηγικής με την τακτική και να επαναλαμβάνουμε τον τελικό στόχο αποκομμένο από τα τρέχοντα ζητήματα πάλης.

Η στρατηγική έχει σκοπό να κερδίσει τον πόλεμο η τακτική να κερδίσει αυτή ή εκείνες τις μάχες. Η τακτική είναι μέρος της στρατηγικής και υποτάσσεται σε αυτήν και την εξυπηρετεί. Η τακτική αλλάζει με την άνοδο ή την ύφεση του κινήματος - Ι.Β. Στάλιν «Για τα ζητήματα Λενινισμού».

Το πλάτεμα της δουλειάς για τη Λαϊκή Εξουσία δεν μπορεί παρά να γίνει στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες, εκεί που λαός βγαίνει στους δρόμους αγωνιζόμενος. Δεν πρέπει να προϋποθέτει την ένταξη στο ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, κτλ, το επίπεδο των μαζών δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να τις προσεγγίσουμε με αυτό που κατανοούν και να τις ανεβάσουμε στο επίπεδο των συμφερόντων του προλεταριάτου. Το πρόσωπο του Κόμματος θα πρέπει να είναι εμφανές στους τόπους δουλειάς και δεν πρέπει να υποκατασταθεί από το ΠΑΜΕ κ.τ.λ.

Θα πρέπει να διευκρινισθεί εάν η σοσιαλιστική οικονομία και η αναφορά στον Ριζοσπάστη σε λαϊκή οικονομία είναι ταυτόσημα;. Εχουμε πικρή πείρα από το «κράτους όλου του λαού».

Διαβάζω στο διάλογο για κανένα συμβιβασμός ή για μια ... δαιμονοποίηση ορισμένων σταδίων της επανάστασης. Μερικοί νομίζουν ότι ο Λένιν είναι ενάντια στις μεταρρυθμίσεις, στους συμβιβασμούς, και τις συμφωνίες γενικά. Αυτό είναι λάθος.

Γι' αυτό με τη ρεφορμιστική τακτική μέσα στις συνθήκες της αστικής εξουσίας η μεταρρύθμιση μετατρέπεται αναπόφευκτα σε όργανο για τη στερέωση αυτής της εξουσίας για την αποσύνθεση της επανάστασης. Για τον Επαναστάτη, στις συνθήκες αστικής εξουσίας η μεταρρύθμιση μετατρέπεται

φυσικά σε όργανο για αποσύνθεση αυτής της εξουσίας σε όργανο για το δυνάμωμα της επανάστασης σε σημείο στήριξης για την παραπέρα ανάπτυξη του κινήματος. Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ (Για τις βάσεις του Λενινισμού).

Οι Μπολσεβίκοι μετά την κατάκτηση της εξουσίας έχοντας λόγους αντικειμενικούς για να κινηθεί η οικονομία εφάρμοσαν της ΝΕΠ. Ο Ν. Ζαχαριάδης με το ιστορικό του γράμμα καλούσε τον Λαό παράλληλα με τη μάχη έναντια στον φασισμό να διεξάγει και μια αντίστοιχη για Ελεύθερη Λαοκρατούμενη Ελλάδα. Πρέπει κάθε περίοδο να πιάνουμε τον... κρίκο που θα μας βοηθήσει να τραβήξουμε την αλυσίδα.

Το νέο Πρόγραμμα αποτελεί ποιοτικό άλμα όσον αφορά την πολιτική και το χαρακτήρα του Κόμματος. Οσο και να διαβεβαιώνεται επίσημα σχετικά με τη σχέση ΑΑΔΜ και Λαϊκής Συμμαχίας ότι «καμία αντικατάσταση, καμία εγκατάλειψη δεν υπάρχει» («Ριζοσπάστης», 20/12/2012), μια απλή αντιπαραβολή του ισχύοντος με το νέο Πρόγραμμα πείθει για το αντίθετο. Τα κριτήρια για να αξιολογήσουμε μια συμμαχία είναι κυρίως τρία: α) Ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζει. Από αυτήν την άποψη, η ΛΣ ταυτίζεται με τις κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης του ισχύοντος Προγράμματος. β) Ποιες πολιτικές δυνάμεις συμμετέχουν. Ενώ το Μέτωπο είναι κοινωνικοπολιτική συμμαχία (πρώτα «από τα κάτω»), η ΛΣ αποκλείει εκ των προτέρων (εδώ είναι το ζήτημα) οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία. γ) Ποιο το πρόγραμμά της. Η ΛΣ έχει πρόγραμμα τη λαϊκή εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ενώ η α-α γραμμή πάλης «συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό». Γιατί λοιπόν το αυτονόητο και μοναδικό λογικό συμπέρασμα, ότι «το ΑΑΔΜ καταργείται και αντικαθίσταται από τη Λαϊκή Συμμαχία» χαρακτηρίζεται προερχόμενο και διακινούμενο από αστικά επιτελεία; Προφανώς για να περάσει η ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος (το οποίο είχε υπερψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία) με τις μικρότερες απώλειες.

Είναι, έστω, στη σωστή κατεύθυνση οι αλλαγές στο Πρόγραμμα; Την περίοδο που διανύουμε η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα δέχονται πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά τουλάχιστον δεδομένα, επίθεση. Αντικειμενικά μπαίνει μπροστά μας το καθήκον για την ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης, για να μπορέσει να αποκρούσει αυτήν την επίθεση. Κλονίζονται οι συμμαχίες της αστικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα, ενώ αυξήθηκαν απότομα οι δυνατότητες συμμαχίας της εργατικής τάξης με αυτά. Εμείς όχι μόνο δεν προχωράμε σε αυτή τη γραμμή, αλλά ως προαπαιτούμενο θέτουμε στην ουσία τη συμφωνία για το σοσιαλισμό, την αντικαπιταλιστική πάλη. Από τα παραπάνω προέρχονται και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η αστική τάξη στη διαμόρφωση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού στις εκλογές της 6 Μάη. Και εμείς αντί να της βάλουμε εμπόδια, λέγαμε στο λαό να μην ασχολείται με το τι κυβέρνηση θα έχει, θα βρει λύση η αστική τάξη. Ποιον αντικειμενικά βοηθούσε αυτή η γραμμή; Αυτό είναι το κύριο ζήτημα: ότι περιορίζουμε τη δράση μας στο ιδεολογικό πεδίο πάλης (για το σοσιαλισμό), σε πολύ μικρότερο βαθμό στο οικονομικό πεδίο και αφήνουμε την πολιτική για τους αστούς. Και όχι, βέβαια, το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, που αποτελεί ένα δείκτη για την επιρροή μας. Αυτή η γραμμή, που παραβλέπει τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε αυτήν την περίοδο, όχι μόνο δεν μας θωράκισε απέναντι στον οπορτουνισμό, αλλά, αντίθετα, αποτέλεσε εφαλτήριο για την εκτίναξη της επιρροής του.

Το νέο Πρόγραμμα δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Πολλές από τις νέες θέσεις στηρίζονται σε επεξεργασίες των προηγούμενων χρόνων. Ενδεικτικά:

Η θέση ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον περιθώρια για παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους. Αποψη που αρνείται τη σημασία της ταξικής πάλης. Αρα, δεν υπάρχει και ανάγκη για χάραξη τακτικής (προσαρμογής της πολιτικής μας στις διάφορες καμπές της ταξικής πάλης). Πάλη μόνο με τη στρατηγική μας.

Η θέση για τη λαϊκή εξουσία = δικτατορία του προλεταριάτου. Οτι μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν μεσολαβεί άλλο κοινωνικό σύστημα (απόλυτα σωστό) και, επομένως οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έχει χαρακτήρα αστικής διαχείρισης. Εδώ ταυτίζεται απόλυτα η βάση με το εποικοδόμημα.

Μια σειρά αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα (λ.χ. έξοδος από την ΕΕ) χαρακτηρίζονται ενδοαστικές αντιθέσεις. Υπερτονίζεται η οικονομική (και κύρια, είναι η αλήθεια) πλευρά του ιμπεριαλισμού, το μονοπώλιο, παραγνωρίζεται όμως το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Από εδώ πηγάζουν και οι επαμφοτερισμοί στο θέμα της εξάρτησης και η αντικατάστασή της από την (τροτσκιστικής ορολογίας) «αλληλεξάρτηση», «ανισότιμη αλληλεξάρτηση», και τώρα « ενδιάμεση θέση με εξαρτήσεις» αντί της σωστής: «ενδιάμεση και εξαρτημένη».

Οι θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση μας («πάλη για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης»). Τι διαφορετικό είπαν οι τροτσκιστές στο Β' παγκόσμιο πόλεμο; Ομως, κάθε πόλεμος στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι υποχρεωτικά ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι: εθνικοί, εμφύλιοι, σοσιαλιστικοί κλπ. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης υποκαθίσταται από μία λαθεμένη, στη γενικότητά της, αφαίρεση.

Δεν πρόκειται για Θέσεις που προέκυψαν από την εφαρμογή του ισχύοντος Προγράμματος και την πείρα που αποκομίσαμε. Συγκροτούν ολοκληρωμένη άποψη, η οποία όμως δεν παλεύτηκε μέσα στο Κόμμα ως τέτοια (κάτι που θα ήταν θεμιτό), αλλά υιοθετήθηκε κομμάτι - κομμάτι, βαθμηδόν, με τη μέθοδο της διολίσθησης. Το νέο Πρόγραμμα αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της διαδικασίας που ξεκίνησε ήδη από το 2002.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «αντικαπιταλιστικό μέτωπο» υιοθετήθηκε από το Συνέδριο της ΚΝΕ, πριν αποφασιστεί από το ίδιο το Κόμμα (κι ας έχουμε πικρή πείρα σχετικά). Οτι σε προηγούμενο Προσυνεδριακό φιλοξενήθηκε άρθρο τροτσκιστή (Κατσορίδα) χωρίς να απαντηθεί. Οτι στην ΚΟΜΕΠ (1/2009) φιλοξενήθηκε άρθρο (Χέρβινγκ Λαρούζ) που κάνει λόγο για «κρίσιμη οπορτουνιστική επιρροή» στην εισήγηση του Δημητρόφ για τα αντιφασιστικά μέτωπα χωρίς κανένα σχόλιο από τη σύνταξη.

Πολλοί σύντροφοι ανησυχούν, με βάση και την αρνητική εμπειρία, μήπως υπάρξει οπορτουνιστική στρέβλωση της γραμμής μας. Ομως, ο οπορτουνισμός δεν βρίσκεται πάντα εκεί που τον ψάχνουμε. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί ότι εισπράττουμε επαίνους για το νέο Πρόγραμμα από τον Νταβανέλο της ΔΕΑ, ο οποίος μας καλεί να τραβήξουμε ακόμη πιο πέρα σε αυτή τη γραμμή.

Συμπερασματικά: αυτό που ξεκίνησε ως παρέκκλιση, καταλήγει με το νέο Πρόγραμμα σε συγκροτημένη αντίληψη που συνιστά ρήξη όχι μόνο με το ισχύον Πρόγραμμα αλλά και με την ιστορία και τις παραδόσεις του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το Σχέδιο Προγράμματος και το Σχέδιο Καταστατικού.

Σύντροφοι, βρισκόμαστε, όπως ορθά σημειώνουν οι θέσεις, σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης που οξύνει τις αντιθέσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, δημιουργεί τριγμούς στις καπιταλιστικές συμμαχίες, όπως παραδείγματος χάριν η τάση μερίδας της αστικής τάξης για απομάκρυνση από την ΕΕ και προσανατολισμός των συμμαχιών με Ρωσία, Κίνα και αυξάνει τον κίνδυνο πολέμου. Στα πλαίσια αυτά θεωρώ ορθή τη θέση της ΚΕ για την ενδιάμεση θέση της Ελλάδας, με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ, θέση που απορρέει από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την ενσωμάτωσή της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Η κρίση αυτή οδήγησε σε μια ορισμένη δυσλειτουργία το αστικό κράτος, τους μηχανισμούς και τις υπηρεσίες του, γεγονός που επέβαλε την προσπάθεια αναμόρφωσής του, με βάση τους δύο πόλους, τον κεντροδεξιό (με άξονα τη ΝΔ) και τον κεντροαριστερό (με άξονα το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ). Στα πλαίσια της αναμόρφωσης, ασκήθηκε πίεση στο ΚΚΕ για συμμετοχή του σε «αριστερή» κυβέρνηση, σε μια μορφή δηλαδή αστικής διακυβέρνησης. Σκοπός ήταν η ενσωμάτωσή του, η απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του. Θεωρώ πως η στάση μη συμμετοχής την οποία κράτησε το Κόμμα αποτελεί ορθή επιλογή, αλλά και παρακαταθήκη για το κίνημα, ίσως από τις πιο δύσκολες και σημαντικές κινήσεις στην ιστορία του. Η κρισιμότητα αυτής της απόφασης καταδεικνύεται από τα παραδείγματα άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων, τα οποία αποδεχόμενα τη συμμετοχή τους σε αστικές κυβερνήσεις απώλεσαν τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά τους και κατέληξαν οπορτουνιστικά. Επιπλέον, η ορθότητα της επιλογής αυτής ήδη δικαιώνεται, παρακολουθώντας και μόνο τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να χαρακτηρίζει τα εγκλήματα των ΗΠΑ «σκιές», καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα πως αν το Κόμμα είχε δεχθεί την πρόταση της «αριστερής» κυβέρνησης θα είχε «συρθεί», μέσα σε τόσο μικρό διάστημα μάλιστα μετά τις εκλογές, σε τέτοιες φαιδρότητες.

Βέβαια, για τη συντελούμενη αναμόρφωση απαραίτητη, για το αστικό σύστημα, ήταν και είναι και η επίθεση στο ΚΚΕ, τόσο με πρόσχημα τα οικονομικά του ή με «επιθέσεις φιλίας» που μέμφονται την τακτική ή και τη στρατηγική του, συνδέοντάς την με τα χαμηλά ποσοστά στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και με την άγρια καταστολή, την προβοκάτσια ενάντια στο κίνημα και τη χυδαία αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας. Σκοπός, όπως σωστά αποτυπώνεται και στις Θέσεις, το καναλιζάρισμα της οργής σε δρόμους ανώδυνους, μακριά από το ΚΚΕ και την περιθωριοποίησή του, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο, όσο κυρίως μέσα στην κοινωνία, καθώς και η τρομοκράτηση όσων έχουν αγωνιστική διάθεση, όσων προσεγγίζουν τους ταξικούς αγώνες.

Οσον αφορά τη Λαϊκή Συμμαχία, θεωρώ σωστές τις θέσεις της ΚΕ, τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά της, όσο και ως προς το χαρακτήρα της. Αποτελεί δείγμα της ωρίμανσης του Κόμματος, αποτέλεσμα της επεξεργασίας της ιστορίας μας, της αταλάντευτης στάσης μας παρά το σκληρό ιδεολογικοπολιτικό πόλεμο εναντίον του ΚΚΕ. Ως όρος αποτυπώνει με σαφήνεια την ανάγκη συμμαχίας εργατών - φτωχών αυτοαπασχολούμενων - αγροτών με αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και καθιστά σαφές ότι μιλάμε για συμμαχία κοινωνική και όχι κορυφών, της οποίας ο ρόλος δεν περιορίζεται μόνο στην επαναστατική κατάσταση, αλλά και στην περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων, όπου θα δράσει ακριβώς ως πόλος αυτής της συγκέντρωσης, ενώ καθημερινά, εδώ και τώρα θα παλεύει για τη διαφύλαξη και διεύρυνση των κατακτήσεων του λαού. Προσωπικά, θεωρώ πως δεν αποτελεί μεταβολή ή ακύρωση της θέσης για το ΑΑΔΜ, αλλά εξέλιξή του στην κατεύθυνση που προστάζουν οι ραγδαίες εξελίξεις από το 15ο Συνέδριο, μέχρι σήμερα, τις οποίες σωστά επεξεργάστηκε και επεξεργάζεται το ΚΚΕ.

Η προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας θα πρέπει να αποτελέσει βασικό μας καθήκον, το οποίο άλλωστε θα πρέπει να είναι συνδεδεμένο άμεσα με το κύριο καθήκον κάθε κομμουνιστή, την οικοδόμηση στο χώρο ευθύνης μας. Ως σήμερα, έχουμε κάνει ως ΚΝΕ άνοιγμα σε παιδιά που η κοινωνικοταξική τους καταγωγή ποικίλλει. Εχουμε προσεγγίσει τόσο εργατόπαιδα, όσο και παιδιά από οικογένειες αυτοαπασχολούμενων, αλλά και αγροτών, αναπτύσσοντας τη στρατηγική του Κόμματος και την ανάγκη, αλλά και άμεσο συμφέρον όλων των εκμεταλλευόμενων για συγκέντρωση δυνάμεων που εν μέρει έχει αποδώσει συσπειρώνοντας στις γραμμές των Επιτροπών Αγώνα και του ΜΑΣ. Ωστόσο, σε σχέση με τη θύελλα των μέτρων, με τις σαρωτικές αλλαγές στο χώρο της Παιδείας, η συσπείρωση αυτή είναι πίσω από τις απαιτήσεις. Είναι άμεση ανάγκη ο περίγυρός μας αυτός να διευρυνθεί περαιτέρω και να έρθει σε καθημερινή επαφή μαζί μας, με τον Κνίτη και την Κνίτισσα του αμφιθεάτρου, με τον πρωτοπόρο στη σχολή και το πανεπιστήμιο, αλλά και με το πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας, τη Λαϊκή Επιτροπή της περιοχής του, ενώ οι εργαζόμενοι συμφοιτητές μας να ενταχθούν στα σωματεία τους, να κατανοήσουν, με επίμονη προσπάθεια δική μας, τη σημασία του οργανωμένου ταξικού αγώνα, την κρισιμότητα τού να στέκεσαι απέναντι στις αξιώσεις του αφεντικού και οι συμφοιτήτριές μας να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια της ΟΓΕ.

Η δράση αυτή, η συνεχής επαφή δηλαδή, του περίγυρού μας με το ΜΑΣ, με το σωματείο του, με τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ, αν εργάζεται, με τους αγωνιστικούς φορείς της περιοχής του, αλλά και η προσωπική μας επαφή, η γνώση των προβλημάτων του και η κατανόησή τους εκ μέρους μας, καθώς και η άμεση παρέμβαση για τη λύση τους, είναι οι παράγοντες εκείνοι που θα οδηγήσουν στην οικοδόμηση. Η καθημερινή, δηλαδή, «τριβή» τόσο με την ιδεολογία-κοσμοθεωρία μας, αλλά και με την πρακτική της εφαρμογή, με τους ταξικούς αγώνες, είναι εκείνη που θα συντελέσει στην οργάνωση νέων δυνάμεων, οι οποίες θα έχουν έτσι ήδη γνωρίσει τι σημαίνει οργανωμένη ζωή, καθημερινός αγώνας για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αγώνας εδώ και τώρα για το πιο ρεαλιστικό και συνάμα πιο αναγκαίο, την ανατροπή της εξουσίας των αστών και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ειδικότερα, μέσα στα πανεπιστήμια, είναι αναγκαία η ενίσχυση της μαζικότητας των Επιτροπών Αγώνα, η ύπαρξή τους σε κάθε εξάμηνο, έτος, εργαστήριο, οι ιδεολογικές παρεμβάσεις τόσο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων όσο και με τη μορφή διαλέξεων ή ακόμη και αντιμαθημάτων. Σημαντική είναι επίσης η παρέμβαση στον πολιτιστικό τομέα με την προβολή στρατευμένων καλλιτεχνών, δράση η οποία έως τώρα έχει αποδείξει πως ωθεί μια μεγάλη μερίδα συμφοιτητών μας στο να εμβαθύνουν στη μελέτη της κοσμοθεωρίας μας.

Τελευταία ομολογείται ότι στην ΚΝΕ δεν πάμε καλά. Ομως δεν τολμάμε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα και την ντύνουμε με εκφράσεις του τύπου «παρά τα θετικά βήματα...». Η πορεία της ΚΝΕ εκφράζεται σε πλήθος δεικτών (μείωση επιρροής σχολεία, μεγάλη πτώση σε εκλογές ΓΣ στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, οργανωτική μείωση), αλλά και στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το νεολαιίστικο κίνημα είτε δεν αναπτύσσεται είτε, όταν εμφανίζονται αγωνιστικές κινητοποιήσεις, είμαστε μακριά από αυτές.

Το πρόβλημα της ΚΝΕ, οι θέσεις προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν με σειρά οργανωτικών μέτρων, αποφεύγοντας να αναδείξουν τις πολιτικές ευθύνες που διαμόρφωσαν αυτή την πορεία. Στην ΚΝΕ καθρεπτίζεται η γενική αρνητική πορεία του Κόμματος.

Αν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα της ΚΝΕ ας ανατρέξουμε στην πορεία ανασυγκρότησης, μαζικοποίησης και ισχυροποίησής της, αμέσως μετά την κρίση σε Κόμμα - ΚΝΕ και τις ανατροπές '89 - '91. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σύντροφοι. Η πορεία ανασυγκρότησης είναι πλούσια σε διδάγματα και εμπειρίες, που αναδεικνύουν αντίστροφα και τις αιτίες των σημερινών ασφυκτικών προβλημάτων. Η βάση της ήταν:

Η ανάπτυξη της παρέμβασής μας στη νεολαία και το κίνημά της, με αφετηρία ότι αυτή αποτελεί διαταξική κοινωνική κατηγορία με κοινά χαρακτηριστικά (δίψα για μάθηση και δράση, τάση προσέγγισης των επαναστατικών ιδεών, αυθορμητισμός, αντικειμενική έλλειψη πολιτικής πείρας), που έχει ταξική προέλευση και προορισμό, αλλά το μεγάλο τμήμα της δεν έχει ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία. Δεν εντάσσεται ολοκληρωμένα σε κάποια τάξη, ούτε αποτελεί ξεχωριστή κοινωνική τάξη.

Η σταθερή ενασχόληση με το σύνολο των νεολαιίστικων προβλημάτων, επιδιώκοντας την ανάπτυξη αγώνων και διεκδικήσεων για την επίλυσή τους, με ταυτόχρονη προσπάθεια σύνδεσης με τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού. Η οργάνωση αγώνων για το κάθε πρόβλημα, και για όλα μαζί, συνοδευόταν με σταθερό προσανατολισμό ανάδειξης των αιτιών και του πεδίου της οριστικής λύσης.

Το βασικό όπλο στην παρέμβαση της ΚΝΕ ήταν η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ και οι επιμέρους επεξεργασίες του Κόμματος που σήμερα έχουν μπει στο συρτάρι (θέσεις για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, Ενιαίο 12χρονο κτλ). Με καθήκον να βρει το νεολαιίστικο κίνημα το δρόμο του στο πλευρό της εργατικής τάξης στην προσπάθεια συγκρότησης του μετώπου, η ΚΝΕ με τη βοήθεια του Κόμματος:

-- Εδρασε μέσα στους φορείς της νεολαίας, (μαθητικά συμβούλια, φοιτητικούς συλλόγους, νεολαιίστικες εργατικές επιτροπές) στο έδαφος των προβλημάτων, με αντιμονοπωλιακούς - αντιιμπεριαλιστικούς στόχους πάλης, πρωταγωνιστώντας σε κάθε έκφραση των αγωνιστικών διαθέσεων της νεολαίας.

-- Συνέβαλε αποφασιστικά στη συγκρότηση του μαθητικού κινήματος, στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ και σταθεροποίησης της λειτουργίας των φοιτητικών συλλόγων, στην ένταξη νέων στα συνδικάτα.

-- Προετοίμασε και πρωτοστάτησε στις μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις 97-99, στις αντιιμπεριαλιστικές - αντιπολεμικές εκδηλώσεις, τις κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που επί σειρά χρόνων εμπόδιζαν την πλήρη εφαρμογή της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

-- Αντιπαρατέθηκε με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις εξειδικεύοντας και προβάλλοντας την πολιτική του ΚΚΕ. Περιθωριοποίησε αναρχοαυτόνομες δυνάμεις μέσα στη νεολαία. Εδωσε μάχη με τον εθνικισμό (ιδιαίτερα την περίοδο των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία). Αντιπαρατέθηκε στο μαθητικό κίνημα, με το «ψευτο-συντονιστικό» Αριστεριστών, την Ελευθεροτυπία - εργολάβο στο χτύπημα της ΚΝΕ. Εβαλε στην άκρη την προπαγάνδα των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ περί «καπελώματος του κινήματος από την ΚΝΕ» και «ακομμάτιστου κινήματος». Στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, κατά τη διάρκεια πολεμικών επεμβάσεων σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν αντιμετώπισε την προσπάθεια υποβάθμισης του κινήματος σε ένα ανέξοδο «όχι στον πόλεμο».

Κατοχύρωσε την παρουσία και δράση της, αρκετές φορές με την άμεση σύγκρουση με παρακρατικούς μηχανισμούς (δολοφονικές επιθέσεις στον εορτασμό του Πολυτεχνείου 95-96, σε ΓΣ Νομικής 1998 - 99, ΤΕΙ 2001/2007, ΑΣΟΕΕ 2006-07, κ.α. Κάποιοι σήμερα τις ξέχασαν, και θεωρούν αντίστοιχα γεγονότα ως πρωτοφανή).

Εδωσε στο πλευρό του Κόμματος όλες τις πολιτικές μάχες, σε περιόδους και χώρους που η εξόρμηση με τον «Οδηγητή» και το «Ριζοσπάστη», ήταν ασυνήθιστο γεγονός. Υπερασπίστηκε και πρόβαλε το σοσιαλισμό ως όραμα και εμπειρία.

Μέσα από αυτή τη δράση αναπτύχθηκε οργανωτικά, γιατί είχε προσανατολισμό για «γερή και μαζική ΚΝΕ». Μαζική γιατί απευθύνεται παντού, χωρίς ταμπέλες, επιδιώκει να ριζώνει όπου μορφώνεται, ζει και εργάζεται η νεολαία. Γερή γιατί, ως σχολείο διαπαιδαγώγησης νέων επαναστατών, δεν ψάχνει να βρει τους «έτοιμους», αλλά μέσα από τη δράση και τη δημιουργική ένταξη στην οργανωμένη ζωή, διαπαιδαγωγεί αναπτύσσοντας την πρωτοβουλία, την επεξεργασία, την ανάληψη ευθύνης.

Από την περίοδο 2007-08, επιβλήθηκε μια στρεβλή εργατίστικη αντίληψη και πρακτική, η οποία επικυρώθηκε αναδρομικά στο 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Τρία χρόνια πριν προταθεί από την ΚΕ στο σχέδιο Προγράμματος η αλλαγή γραμμής συσπείρωσης από αντιιμπεριαλιστική σε αντικαπιταλιστική, στην ΚΝΕ είχε ήδη αποφασιστεί. Τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά, καθώς δημιουργούνται συνθήκες αμφισβήτησης της ύπαρξής της.

Η δράση μέσα στους φορείς της νεολαίας αντικαταστάθηκε με την ταύτιση της ΚΝΕ με το κίνημα, φτιάχνοντας φορείς στη βάση στρεβλών προτύπων «κόκκινων σωματείων», που εκφράζονται τα τελευταία χρόνια και στο εργατικό κίνημα (το ΜΑΣ έφτασε να συνεδριάζει ενώ διεξάγονται ΓΣ συλλόγων, το ΣΑΣΑ αποσπάστηκε από τα μαθητικά συμβούλια κ.ά.).

Η παρέμβαση σε όλα τα προβλήματα αντικαταστάθηκε με την αποσπασματική ενασχόληση έως και την αδιαφορία για αυτά. Η πρακτική αυτή οδήγησε στην ενίσχυση διαλυτικών φαινομένων στο νεολαιίστικο κίνημα, αλλά και στην περιθωριοποίηση της ΚΝΕ.

Η προσπάθεια παρέμβασης σε κάθε έκφραση αγωνιστικών διαθέσεων, αντικαταστάθηκε από το: «Είναι ενσωματωμένες από το σύστημα κινητοποιήσεις», αφήνοντας έρμαιο στις άλλες δυνάμεις το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των διαθέσεων της νεολαίας και του λαού.

Η ανάγκη συμπόρευσης του νεολαιίστικου κινήματος με το εργατικό, στη βάση των αιτημάτων και των κοινών πρωτοβουλιών, επιτυγχάνεται πλέον με τη μεταφορά φοιτητών σε εργατικές κινητοποιήσεις. Απευθυνόμαστε στους νέους (συνθηματολογία, στόχους, προπαγάνδα) σαν να είναι βιομηχανικό προλεταριάτο του 70'.

Κυριαρχεί η αντικειμενικοποίηση των δυσκολιών. Η μείωση στα σχολεία αποδίδεται στον αντικομμουνισμό των καθηγητών (λες και παλαιότερα δίδασκαν μαρξισμό - λενινισμό). Τη στιγμή που τα πανεπιστήμια είναι πιο μαζικά παρά ποτέ, η πτώση αποδίδεται στην ταξική διαστρωμάτωση των φοιτητών. Στα «πιο ταξικά» ΤΕΙ πέφτουμε ακόμα περισσότερο.

Η «κριτική και αυτοκριτική για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί» έγινε «η νεολαία δεν καταλαβαίνει, είναι ανώριμη», «εμείς τα λέμε σωστά οι άλλοι δεν πείθονται».

Η προσπάθεια αφομοίωσης των νέων μελών αντιμετωπίζεται με «πιο αυστηρά κριτήρια ένταξης», λες και έξω από την οργανωμένη ζωή μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αφομοίωσης σε αυτή.

Αυτές οι πλευρές έχουν άμεσο αποτέλεσμα στη στρέβλωση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών της ΚΝΕ, με παράγωγο αποτέλεσμα «να κλείνει η κάνουλα» τροφοδοσίας νέων μελών στο Κόμμα (ποιοτικά και ποσοτικά). Η ανανέωση των γραμμών του Κόμματος σήμερα, οφείλεται στην ανάπτυξη της ΚΝΕ από την ανασυγκρότηση. Τα αποτελέσματα της σημερινής κατάστασης της ΚΝΕ θα φανούν. Αν συνεχίσει η ΚΕ στο δρόμο που έχει χαράξει το τελευταίο διάστημα, τότε θα βρεθούμε να ξαναμιλάμε για ανασυγκρότηση.

Το πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο βοήθησε το Κόμμα μας να ανταποκριθεί στα βασικά καθήκοντα της ταξικής πάλης. Στην περίοδο που βαδίσαμε, με βάση τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου, δεν ήταν αντικειμενικά δυνατό να πραγματοποιηθεί το σύνολο του Προγράμματος. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, και ενώ οι προβλέψεις του 15ου Συνεδρίου επιβεβαιώνονται από τη ζωή, η ΚΕ αποφάσισε να μην πορευτεί με αυτήν την προγραμματική αντίληψη, αλλά να εισάγει μια νέα σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση.

Ο πυρήνας της νέας προγραμματικής αντίληψης δεν προέκυψε από παρθενογένεση ούτε εμφανίστηκε μόλις η ΚΕ αποφάσισε ότι το Συνέδριο θα είναι Προγραμματικό, ενώ δεν αποτελεί και κάποια καινούργια επεξεργασία που να μην έχει εμφανιστεί ξανά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Η νέα προγραμματική αντίληψη προϋπήρχε και εκφράστηκε και στο προηγούμενο προγραμματικό συνέδριο. Τότε μειοψήφησε αλλά δεν έπαψε να αποτελεί αντίληψη κάποιων στελεχών, και πλέον επίσημη αντίληψη της ΚΕ. Ακόμα και σημερινά στελέχη του Κόμματος στο παρελθόν έχουν συγκρουστεί και απορρίψει μια σειρά από Θέσεις που υιοθετούνται στο νέο Πρόγραμμα.

Την αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης που προτείνει η ΚΕ την έχουν υιοθετήσει ιστορικά πολλές αριστερίστικες ομάδες στο όνομα της «επαναστατικότητας», χωρίς φυσικά να μπορέσουν να αφουγκραστούν και να συσπειρώσουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η ΚΝΕ έχει υιοθετήσει την αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης από το 10ο Συνέδριο. Δεν έχει απαντηθεί από την ΚΕ ποια ανάγκη οδήγησε να υιοθετήσει η ΚΝΕ πρώτη και αντικαταστατικά τη νέα προγραμματική αντίληψη, αντιστρέφοντας τη σχέση ΚΚΕ - ΚΝΕ, με αποτέλεσμα οι Θέσεις της ΚΝΕ να είναι αναντίστοιχες με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Ακόμα και εάν παραβλέψουμε το συγκεκριμένο ζήτημα, τα ίδια τα αποτελέσματα στη δράση της ΚΝΕ από την υιοθέτηση της αντικαπιταλιστικής γραμμής συσπείρωσης αποτελούν απόδειξη του αδιεξόδου που οδηγείται το Κόμμα μας.

Οποιος έχει μελετήσει τις Αποφάσεις των τελευταίων ετών, γνωρίζει ότι η νέα προγραμματική αντίληψη έχει ήδη αποτυπωθεί σε όλους τους τομείς δράσης του Κόμματος. Στο πλαίσιο υλοποίησης της αντίληψης του νέου προγράμματος έχουμε εγκαταλείψει τα μέτωπα πάλης: για τα δημοκρατικά δικαιώματα, τη διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας, τη δραστήρια συμβολή στην πάλη για την ειρήνη, την πάλη ενάντια στη σύγχρονη έκφραση του φασισμού. Εχουμε σοβαρή υποχώρηση στο νεολαιίστικο κίνημα, ενώ στο εργατικό κίνημα απέτυχε η προσπάθεια να παίξει το ΠΑΜΕ ρόλο τριτοβάθμιου οργάνου.

Από τις θέσεις απουσιάζει η ουσιαστική εκτίμηση της δουλειάς μας στο εργατικό κίνημα. Για μια ακόμη φορά λέμε ότι τέθηκαν «...ορισμένες βάσεις που συνιστούν παρακαταθήκη...» (Θ.24), όπως λέμε και μετά από κάθε απεργία, ενώ δε γίνεται κανένας λόγος για συγκεκριμένα και μετρήσιμα βήματα στη δράση μας.

Η αποδυνάμωση του Κόμματος στο εργατικό κίνημα επιβεβαιώνεται και από τη μείωση της πολιτικής του επιρροής. Εφόσον δουλέψαμε στο πνεύμα των αποφάσεων της συνδιάσκεψης για το εργατικό κίνημα, τότε αντικειμενικά η απόσταση συνδικαλιστικής και πολιτικής επιρροής μειώνεται. Η αντίληψη της ΚΕ για την οικονομική πάλη και τη συνδικαλιστική δουλεία και ο τρόπος που υλοποιήθηκε, έπαιξαν ρόλο στη μείωση της πολιτικής επιρροής του Κόμματος. Η δράση μας τα προηγούμενα χρόνια, ως αποτέλεσμα της εγκατάλειψης του Προγράμματος του Κόμματος, οδήγησε στο σπάσιμο των δεσμών με κόσμο που παραδοσιακά στήριζε το Κόμμα και όχι μονό εκλογικά.

Η νέα προγραμματική αντίληψη συγκρούεται με βασικές θεωρητικές επεξεργασίες του κομμουνιστικού κινήματος, καθώς αποτελείται από θέσεις και εκτιμήσεις που ιστορικά χαρακτήριζαν τον μικροαστικό επαναστατισμό. Βασικές πλευρές είναι:

-- Η εγκατάλειψη της θεωρίας του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο

-- Η εγκατάλειψη του όρου Κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός

-- Η εγκατάλειψη των τριτοδιεθνιστικών παραδόσεων στη χάραξη της στρατηγικής και τακτικής του κομμουνιστικού κόμματος

-- Η εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής και της δημοκρατικής γραμμής πάλης

-- Η εγκατάλειψη της πολιτικής συμμαχιών με βάση την ΑΑΔ γραμμή πάλης.

Ο Λένιν στη συζήτηση για την αναθεώρηση του προγράμματος του κόμματος τον Οκτώβρη του 1917 τόνιζε:

«...Θα ήταν σκόπιμο να τονιστεί πιο πολύ και να εκφραστεί πιο παραστατικά στο πρόγραμμα ο σχηματισμός μιας μικρής ομάδας πλουσιότατων ιμπεριαλιστικών χωρών που θησαυρίζουν παρασιτικά, καταληστεύοντας τις αποικίες και τα αδύνατα έθνη. Αυτή είναι μια εξαιρετικά σπουδαία ιδιομορφία του ιμπεριαλισμού, μια ιδιομορφία που, ανάμεσα στ' άλλα, διευκολύνει ως ένα βαθμό να δημιουργούνται ισχυρά επαναστατικά κινήματα στις χώρες που υποβάλλονται σε ιμπεριαλιστική καταλήστευση και που απειλούνται με μοίρασμα και κατάπνιξη από τους ιμπεριαλιστές - γίγαντες ...»²

Στην παραπάνω περιγραφή συμπυκνώνεται όλη η ουσία της συζήτησης για το ζήτημα της εξάρτησης. Με βάση αυτήν την πραγματικότητα καθορίζεται και η αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Εάν η ΚΕ γνωρίζει ή προβλέπει μια άλλη πραγματικότητα που αναγκαστικά συνεπάγεται και μια άλλη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, καλά θα κάνει να μας την παρουσιάσει και όχι να παίζει με τις λέξεις ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός - μονοπώλιο και εξάρτηση - αλληλεξάρτηση. Οι αποικίες ως μορφή καταλήστευσης των αδύναμων εθνών δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού, αφού αυτή η μορφή ξεπεράστηκε από την οικονομική και πολιτική ουσία του ιμπεριαλισμού. Η ιδιομορφία που αναφέρει ο Λένιν καθορίζει την εξαρτημένη θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και επιβάλει τα αντίστοιχα καθήκοντα στην πάλη της εργατικής τάξης.

Ο Λένιν κριτικάροντας τον αριστερισμό των Ιταλών κομμουνιστών, τόνιζε ότι τα Σοβιέτ δεν μπορούν να δημιουργηθούν τεχνητά, αλλά ότι προκύπτουν στην πορεία και στην κλιμάκωση της πάλης. Δεν είναι δυνατόν η ΚΕ να προσπαθεί να μας πείσει ότι οι Λαϊκές Επιτροπές αποτελούν φύτρο και πρόπλασμα της κοινωνικής συμμαχίας ή πολύ περισσότερο ότι εκφράζουν την κοινωνική συμμαχία. Οι Λαϊκές Επιτροπές εκφράζουν τη μηχανιστική αντίληψη της ΚΕ για τη συσπείρωση δυνάμεων. Πλέον δεν συσπειρώνουμε με βάση τα μέτωπα πάλης αλλά στη βάση ενός φορέα που συσπειρώνει γενικά και αφηρημένα. Αυτό το σχήμα αντικειμενικά θέτει ως προϋπόθεση συσπείρωσης τη συμφωνία με το σοσιαλισμό, γι' αυτό και οι λαϊκές επιτροπές, παρόλο που έχουν συγκροτηθεί εδώ και δυο χρόνια, δεν μπόρεσαν να δώσουν κάποια ουσιαστική ώθηση στους αγώνες.

Αρκετοί σ/φοι επιβεβαιώνουν την επαναστατικότητα του νέου Προγράμματος. Δυστυχώς, αυτή η επιβεβαίωση δε στηρίζεται σε κάποια πρακτική πείρα ή εμπειρία που μας μεταφέρουν, αλλά στις θεωρητικές θέσεις που περιέχονται στο νέο Πρόγραμμα. Ας θυμηθούν τα λόγια του Μαρξ «Κάθε βήμα ενός πραγματικού κινήματος είναι πιο σημαντικό από μια ντουζίνα προγράμματα».

Παραπομπές

1) Λένιν «Απαντα», τομ. 44, σελ. 101-109

2) Λένιν «Απαντα», τομ. 34, σελ. 351-381

Οσο τα χρόνια περνούν, ο καπιταλισμός σαπίζει, και γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι μόνο ο κομμουνισμός θα απελευθερώσει τις τεράστιες δυνατότητες της ανθρωπότητας, θα μπορούν ανεμπόδιστα να αναπτυχθούν οι ικανότητες του κάθε ατόμου, που θα χαίρεται να τις αναδεικνύει, χαρίζοντάς τες στην κοινωνία. Ο κομμουνισμός είναι αυτό που θα μαγνητίσει εκ νέου δισεκατομμύρια εργαζομένων.

Παρόλο που η ανάγκη επιβάλλει να είναι διαρκώς στο προσκήνιο η Εργατική Λαϊκή Εξουσία, στην πράξη και στον προσυνεδριακό διάλογο δεν πολυαπασχολεί, σαν κάτι απόμακρο, που έχουμε το χρόνο να ξανασυζητήσουμε.

1) «Θα ψηφίσω ΚΚΕ παρόλο (!) που είμαι άνεργος», είπε σκεφτικός ένας οπαδός μας, πριν τις εκλογές του Μάη και έκανε άθελά του την πιο καίρια κριτική.

Είναι αληθινό ότι έχουμε διολισθήσει σαν Κόμμα, από πάνω μέχρι κάτω, στην ευκολία τού να διακηρύττουμε την επαναστατική μας λύση, και έχουμε λειψό προσανατολισμό στο πώς να συνδεθεί αυτή με την πάλη για τις επείγουσες λαϊκές ανάγκες. Επιπλέον δρούμε πολλές φορές χωρίς προνοητικότητα, με σύγχυση, με άστοχη έπαρση, με επιθετικότητα, σαν να είμαστε «κουρασμένοι», αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα στην εχθρική και «φιλική» προπαγάνδα, ότι τελικά εφαρμόζουμε το όσοι πιστοί προσέλθετε και ότι βγάζουμε την ουρά μας έξω από τις ευθύνες. Χαρακτηριστικά, ενώ ανεμίζαμε τα επαναστατικά μας φλάμπουρα, δεν αντιληφθήκαμε εδώ και δύο - τρία χρόνια το βάθος της κρίσης, το πόσο μαζική θα ήταν η φυγή από το δικομματισμό, πόσο μεγάλη ανάγκη υπήρχε στο πολιτικό - οικονομικό σύστημα να ανανεωθεί μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, ότι έλειπε σοβαρός σχεδιασμός ακόμη και για την υποδοχή των νέων δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων που συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις και πορείες του ΠΑΜΕ, πόσο αρνητική επίδραση θα είχε ένα κακό για μας εκλογικό αποτέλεσμα.

2) Χρειάζονται επιπλέον προσπάθειες και βαθύτερες αναλύσεις της κατάστασης (σε σύγκριση με τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες) ώστε να πειστεί ο εργαζόμενος ότι φταίει ο καπιταλισμός και όχι κυρίως η συγκεκριμένη διαχείρισή του ή η ανισότιμη θέση της Ελλάδας.

Είναι εδραιωμένη στο λαό η πεποίθηση ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν χωρίς μεγάλο αγώνα και να καλυτερέψει άμεσα η ζωή. Κάθε 10 - 15 χρόνια όταν συσσωρευόταν αγανάκτηση, η άρχουσα τάξη έδινε διέξοδο, άλλοτε προτείνοντας «Εκσυγχρονισμό», «Αλλαγή», «Επανίδρυση», τώρα «Αντιμνημονιακό μέτωπο», κλπ., και ο λαός έσπευδε σε εκλογές να χωθεί στον ίδιο λάκκο. Ο λόγος δεν είναι μόνο η καταιγιστική προπαγάνδα, οι ανατροπές, αλλά βάραινε το γεγονός ότι το σύστημα εξασφάλιζε για μακριά περίοδο μικρή ή μεγαλύτερη βελτίωση της «καταναλωτικής» θέσης και των εργατών. Επιπρόσθετα πρέπει να αξιολογηθεί ότι τις ραγδαίες και θαυμαστές τεχνολογικές εξελίξεις που μπήκαν στη ζωή τις προσλάμβαναν σαν και δική τους πρόοδο. Το σκηνικό αυτό ανατράπηκε βίαια. Μειώθηκαν κατά εκατομμύρια «οι ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνταν την ιδέα εξάλειψης της σκλαβιάς», άρα να μη βλέπουμε κυρίως τους κινδύνους οπισθοχωρήσεων σαν δικαιολογία των λαθών μας, αλλά τις νέες δυνατότητες που ξανοίγονται.

3) Στις Θέσεις δεν αξιολογείται με σαφήνεια ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε εξάρτηση ακόμη και στους κρίσιμους τομείς, όπως διατροφή, εργαλειομηχανές, τεχνολογία, επιστήμη, καύσιμα, πέραν της πολιτικοστρατιωτικής πρόσδεσης.

Επίσης ότι ο ελληνικός καπιταλισμός και η άρχουσα τάξη υποβιβάστηκε κανά - δυο κατηγορίες στο «πρωτάθλημα» του ιμπεριαλισμού και απειλούνται με «μεταγραφή» βασικοί παίχτες - επιχειρήσεις της. Σε ΗΠΑ και ΕΕ δηλώνεται ανοιχτά και με πολλαπλές στοχεύσεις ότι για το μέγεθος της ελληνικής κρίσης φταίνε «οι οικονομικές και πολιτικές μας ελίτ». Ακόμα και αν βρεθεί μεγάλη ποσότητα υδρογονανθράκων θα ξεπουληθούν φθηνά, και δεν θα ακολουθηθεί το παράδειγμα της άρχουσας τάξης της Νορβηγίας που καθυστέρησε την άντληση πετρελαίου μέχρι να αναπτύξει δική της τεχνολογία.

Οι κίνδυνοι που απορρέουν από τα «αιτήματα» για εκσυγχρονισμό και απεξάρτηση αντιμετωπίζονται μόνο με σκληρή δουλειά και όχι με απλουστεύσεις του τύπου ο καπιταλισμός είναι ίδιος παντού, ή ότι υπάρχει αλληλεξάρτηση των οικονομιών των κρατών. Χαρακτηριστικά, ακόμη και το πανίσχυρο εφοπλιστικό μας κεφάλαιο ελάχιστα εδράζεται στην ισχύ του ελληνικού καπιταλισμού, των τραπεζών κλπ.

Το Πρόγραμμα θα μαγνητίζει τόσο περισσότερο όσο πιο ξεκάθαρη είναι η «ταυτότητά» μας. Νομίζω ότι γίνονται βήματα μπροστά, με προϋπόθεση να υπάρχει συνείδηση της σημασίας που έχει η σωστή διαχείριση της γραμμής, και καταθέτω τέσσερις παρατηρήσεις:

α) Το πρόγραμμα λέει χοντρικά ότι μπορούν οι πολιτικές μας πλάτες να σηκώσουν σχεδόν μόνες το βάρος της επαναστατικής πορείας και η ηγεσία μας, που έχει όλη την εικόνα των δυνάμεών μας, αναλαμβάνει μεγάλη ευθύνη.

β) Το πρόγραμμα νομίζω πως αντιστοιχεί περισσότερο σε χώρα με καπιταλισμό πιο «ανεπτυγμένο» και «ορθολογικό», με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό μισθωτών.

γ) Σήμερα που τα μονοπώλια οδηγούν σε αφανισμό ή σε μεγάλη υποβάθμιση εκατομμύρια μικρέμπορους, αγρότες, την εργατική αριστοκρατία, την κρατική υπαλληλία, ως και τη μικροϊδιοκτησία, είναι πιο σκόπιμο να μην παρατίθενται «λεπτομέρειες», ώστε να δώσουμε ευκαιρία στην προπαγάνδα τους για αντεπιθέσεις του τύπου «το ΚΚΕ θα σας αφανίσει και θα σας κάνει ανειδίκευτους εργάτες...!».

δ) Οι Θέσεις σχετικά με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση πετυχαίνουν ώστε να απαλλαγούμε από θεμελιώδη σφάλματα που οδήγησαν τη Σοβιετική Ενωση στην ανατροπή. Εχω τώρα πιο εδραιωμένη τη γνώμη ότι πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά στην έρευνα ορισμένα θέματα που παίζουν σπουδαίο ρόλο για να στηρίζει ενεργά ο λαός τον Σοσιαλισμό, και ένα απ' αυτά είναι το πώς εννοούμε το «ανάλογα με την εργασία» στην κατανομή. Στη Σοβιετική Ενωση εξ αρχής, ακόμη και στις βιομηχανικές επιχειρήσεις, όπως λέγονταν, εκεί δηλαδή που κυοφορούνται οι κοινωνικές διεργασίες, η όλη δομή, οι σχέσεις, οι λειτουργίες είχαν μορφή καπιταλιστική και περιεχόμενο σοσιαλιστικό (κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικός σχεδιασμός, Σοβιέτ) και η αντίφαση αυτή οδήγησε τους εργάτες να μην υπερασπίσουν το σύστημα, από το οποίο είχαν προ πολλού αποξενωθεί.

Δηλαδή, η ισχύς του νόμου της αξίας, η ανακήρυξη σε νόμο της σοσιαλιστικής οικονομίας της «σταθερής αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας», της κατανομής ανάλογα με την ποιότητα και ποσότητα εργασίας, η εξύψωση σε αρχή της «ιδιοσυντήρησης» των επιχειρήσεων, ο ρόλος του χρήματος, η ανάπτυξη ενός περίπλοκου, λογιστικού τύπου, συστήματος αμοιβών και υλικών κινήτρων, ο ρόλος του διευθυντή κλπ. ήταν απαραίτητα σαν στοιχεία - εργαλεία της οικονομίας και δεν πρόκειται για λάθη της σοβιετικής οικονομικής θεωρίας. Αν είναι έτσι οδηγούμαστε σε πιο βαθιά ...νερά!

Θέλω να εκφράσω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ, με το σχέδιο Προγράμματος και με το σχέδιο του Καταστατικού. Ο δρόμος που χαράσσουμε μπορεί να είναι επίπονος και μακρόχρονος, μα είναι ο πιο σωστός για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η στρατηγική του Κόμματος έχει μπει για τα καλά στο μάτι της αστικής τάξης. Η μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος μπορεί να δώσει τη δυνατότητα να βγάλει κάποιος συμπεράσματα για λάθη που έγιναν στο παρελθόν πάνω στη στρατηγική μας, αλλά συγχρόνως είναι και διδάγματα στο πώς θα ισχυροποιείται το Κόμμα στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Βλέπουν ότι το Κόμμα με τις επεξεργασίες του έχει απορρίψει τη θεωρία των σταδίων, του αστικού κοινοβουλευτισμού. Η υιοθέτηση τέτοιων απόψεων θα ήταν ολέθρια για το Κόμμα. Πρώτα και κύρια θα σήμαινε μετάλλαξη από επαναστατικό κόμμα νέου τύπου σε ένα συνονθύλευμα οπορτουνιστικού ή σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος που το μόνο που θα έκανε θα ήταν να διαχειρίζεται μια κατάσταση στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος, ακόμα και με τη συμμετοχή ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, όταν τα κλειδιά της οικονομίας τα έχουν οι αστοί. Στο Πάντειο είναι πολλοί αυτοί που λένε πως μπορεί να υπάρξει μια κυβέρνηση, η οποία θα πάρει μέτρα για την ανακούφιση του λαού. Από αυτήν την λαθεμένη προσέγγιση των μεγαλοκαθηγητάδων προκύπτουν ερωτήματα για το τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση. Τι θα κάνει με τις συντάξεις, με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με τη φορολογία. Η πείρα από άλλα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη αυτό δείχνει. Η λογική του λιγότερου κακού ή η λογική των «αντιδεξιών μετώπων» που επικρατούσε τα τσάκισε στην κυριολεξία. Τα παραδείγματα πολλά. Το Γαλλικό ΚΚ πρόσφατα έφτασε στο σημείο να αντικαταστήσει το σφυροδρέπανο (πράξη επιβεβλημένη με βάση στρατηγικές επιλογές του παρελθόντος), αφού πρώτα μπήκε σε κυβέρνηση που στήριξε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και στήριξε μέτρα που κατακρεουργούσαν εργατικά δικαιώματα. Στη Ιταλία, το «αντιδεξιό» μέτωπο ενάντια στο Μπερλουσκόνι και η στήριξη σε κυβερνήσεις του Πρόντι και του Ντ' Αλέμα έφερε χτύπημα εργασιακών σχέσεων, φτώχεια και ανεργία. Αυτή η λογική κρύβει και τη ρίζα όλων των προβλημάτων που είναι: η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Σημαίνει αφοπλισμό του κινήματος, ενσωμάτωση και παραίτηση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης για την κατάληψη της εξουσίας από αυτήν. Είναι θέμα στρατηγικού χαρακτήρα.

Κάποιοι ακόμα μιλάνε για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Με άξονες την εθνικοποίηση των τραπεζών, επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, έξοδο από ευρώ - ΕΕ, αναδιανομή εισοδήματος. Εξοδο βέβαια από ευρώ - ΕΕ εκφράζουν και μερίδια της αστικής τάξης (μερίδια της αστικής τάξης που κάνουν συναλλαγές με δολάριο για παράδειγμα) που έχουν οι ίδιοι συμφέροντα της υποτίμησης του νομίσματος. Είναι αιτήματα που εξυπηρετούν την αστική διαχείριση. Ποιος μπορεί να βάλει όριο στα κέρδη των καπιταλιστών πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης, όπου οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους; Οταν την εξουσία την έχουν αυτοί στα χέρια τους. Ενισχύουν τις αυταπάτες περί ειρηνικού δρόμου ή βελτίωσης της ζωής μέσω μεταρρυθμίσεων στο κοινοβούλιο. Το Κόμμα δεν μπορεί να στηρίξει ένα τέτοιο πράγμα.

Είναι ζητήματα που προσπαθούν να στριμώξουν το ΚΚΕ, προκειμένου να συναινέσει σε ένα «αριστερό μέτωπο», που όμως καμία σχέση δεν έχουν με τη σύγκρουση που πρέπει να γίνει με την εξουσία της αστικής τάξης. Αφήνουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής άθικτη. Γι' αυτό η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό θα πρέπει να είναι απαράμιλλη. Καμιά συνεννόηση ή πολύ περισσότερο καμία συνεργασία. Καμιά αυταπάτη για το ρόλο που διαδραματίζουν. Είναι δηλητηριώδη φίδια που κρύβει η εργατική τάξη στο κόρφο της. Δηλητηριάζουν τις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις, με στόχο την καθυπόταξή της στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Θα πρέπει να δυναμώνει η αντιπαράθεση μαζί τους. Είναι όρος για να αφυπνίζονται λαϊκές δυνάμεις με γραμμή για ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας, που δε θα ενσωματώνονται σε σοσιαλδημοκρατικές διαχειριστικές λογικές. Που θα συγκρούονται στο κύριο: στο πώς θα υπάρξει ανάπτυξη και διέξοδος από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά αυτό θα γίνει μόνο με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Αλλοι λένε ακόμα πως δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αφού η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα ή ότι δεν έχουμε παραγωγικές δυνάμεις για να γίνει αυτό. Η συρρίκνωση των καλλιεργούμενων εκτάσεων έχει να κάνει με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, που ακολουθούν τα αστικά κόμματα που θέλει να συγκεντρώσει τη γη και την παραγωγή σε λιγότερα χέρια. Ξεχνούν βέβαια ότι η Ελλάδα μπορεί να λύσει το διατροφικό της ζήτημα αλλά αυτό προϋποθέσει σύγκρουση με ΕΕ και τη ΚΑΠ. Κάνουν πως δεν ξέρουν γιατί επιχειρήσεις έκλεισαν και οι καπιταλιστές μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους σε άλλες χώρες. Ο λόγος είναι το κέρδος. Το κεφάλαιο επενδύει σε κλάδους που θα του αποδώσει κερδοφορία. Αυτό καταστρέφει την αγροτική παραγωγή και κλάδους που μπορεί η Ελλάδα να αναπτύξει. Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητές της προκειμένου να καλύψει τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό προϋποθέτει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης . Αυτόν που θα κοινωνικοποιεί τα μέσα παραγωγής και θα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία. Ποιος μπορεί να παραγνωρίσει τις παραγωγικές μονάδες που είχε η χώρα μας στο επίπεδο της κλωστοϋφαντουργίας, ναυπηγικής βιομηχανίας, μεταλλουργίας κ.α.

Μέσα από το 19ο Συνέδριο του Κόμματος θα βγούμε πιο ισχυροί. Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που τους έπιασε ο πόνος ότι το ΚΚΕ απομονώνεται ή ότι κλείνεται «στο καβούκι του». Αυτοί υπηρετούν το σημερινό σάπιο σύστημα. Αυτό που καταδικάζει τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια, την ανεργία, την ανέχεια. Αυτούς και τις ιδέες τους θα τους ξεβράσει «η θάλασσα» της ταξικής πάλης. Αυτούς τους προσκυνημένους στον καπιταλισμό θα τους παρασύρει η Λαϊκή Συμμαχία.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!!

Το Κόμμα χρειαζόταν μια προσαρμογή στη νέα κατάσταση όπου έχει μεγαλώσει η κοινωνική πόλωση και αθλιότητα και δε φαίνεται η ύπαρξη διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που να είναι κοινωνικά αποδεκτή. Σε γενικές γραμμές αυτή η προσαρμογή έγινε σε σωστή κατεύθυνση.

Ομως αυτό δε φτάνει. Το Πρόγραμμα και το Καταστατικό πρέπει να αντιστοιχηθούν, εκτός από την αντικειμενική πραγματικότητα, και με τον υποκειμενικό παράγοντα (εργατική τάξη) και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτόν τον διαμορφώνει ο καπιταλισμός και ως παράγοντα ανατροπής του αλλά και ως παράγοντα συντήρησης και αναπαραγωγής του. Είναι ένας παράγοντας που δεν αντιδρά πάντα με τον ίδιο τρόπο. Με την έννοια αυτή, κάθε Πρόγραμμα έχει αξία, στο βαθμό που δικαιώνεται από τη ζωή. («Κάθε πραγματικό βήμα προς τα εμπρός έχει περισσότερη σημασία, παρά μια δωδεκάδα προγράμματα» Μαρξ - Ενγκελς). Και το δικό μας Πρόγραμμα θα κριθεί σε βάθος χρόνου.

Κριτήριο επιτυχίας της πορείας μας δεν μπορεί να είναι μόνο το αποτέλεσμα των εκλογών. Είναι η κοινωνική και πολιτική δράση, δράση που, σε σύγκριση με την παγκόσμια κατάσταση του επαναστατικού κινήματος, ήταν αρκετά προωθημένη. Η παγκόσμια εμπειρία δεν δείχνει ότι υπάρχει κάποιος άλλος επαναστατικός δρόμος, στην κατεύθυνση οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, που δεν τον ακολουθούμε.

Η απερχόμενη ΚΕ τόλμησε. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στην αδυναμία διορθωτικής υλοποίησης σωστών θεωρητικών διαπιστώσεων, αφού οι όποιες προσαρμογές συνοδεύονται και από το στοιχείο της ανασφάλειας.

Κριτικές παρατηρήσεις:

Σε μια τόσο σοβαρή συζήτηση το ΠΓ και η ΚΕ έπρεπε να εξασφαλίσουν την όσο το δυνατόν καλύτερη προσέγγιση των κειμένων και, κυρίως των αλλαγών που προτείνονται. Τα μέλη δεν είχαν τη δυνατότητα να ανατρέξουν στα προηγούμενα κείμενα (Καταστατικό και Πρόγραμμα του 15ου) να εντοπίσουν τις διαφορές και να υποθέσουν τους λόγους για τους όποιους προτείνονται οι αλλαγές. Θα βοηθούσε στην κατεύθυνση του ουσιαστικού διαλόγου - που πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε συνεδρίου - αν τα κείμενα συνόδευε μια «αιτιολογική έκθεση», δηλαδή οι αλλαγές που προτείνονταν και οι λόγοι για τους οποίους προτείνονταν.

Η καθοδήγηση δεν πρόβλεψε με επάρκεια την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με τη μεγάλη μείωση των ποσοστών του δικομματισμού, την αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο ενός ναζιστικού (εθνικιστικού) κόμματος, και αυτό παρά την ιστορική εμπειρία ανόδου του φασισμού - ναζισμού στη δεκαετία του 1930 (όμοια κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα οδηγούν σε ίδια αποτελέσματα. Σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού οι ακροδεξιές - ρατσιστικές απόψεις ήταν διάχυτες στην ελληνική κοινωνία).

Ανετοιμότητα υπήρξε και στην πρόβλεψη των επιπτώσεων της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στα οικονομικά του ΚΚΕ, αφού δεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε μέσα σε κάποιο σοσιαλιστικό θερμοκήπιο.

Για το «Ριζοσπάστη», χρειάζεται μια αποφασιστική στροφή στον εμπλουτισμό και στην εκλαΐκευση των θεμάτων του.

Στη θέση 12, ανάμεσα στους τομείς που στοχεύει να αναπτύξει ο καπιταλισμός πρέπει να αναφερθούν και οι τομείς των φωτοβολταϊκών και της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η σωστή θέση (28 στ) για το «χαρακτήρα του σύγχρονου πατριωτισμού που ταυτίζεται με την ανατροπή της αστικής εξουσίας» χρειάζεται να αναλυθεί και να εξηγηθεί. Τι σημαίνει στην πράξη «Μόνο», στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού ειδικά, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν και υλικό συμφέρον να φτάσουν μέχρι το τέλος την λαϊκή ανεξαρτησία. Ολοι οι άλλοι μόλις εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους θα την προδώσουν. Αυτή μπορεί να υπερασπίσει τον παραγωγικό πλούτο της χώρας προς το συμφέρον της λαϊκής πλειοψηφίας, γιατί πατριωτισμός χωρίς λαϊκή πλειοψηφία χειραφετημένη από τους κεφαλαιοκράτες δεν μπορεί να υπάρξει. Οι εργαζόμενοι μέσω της δουλειάς είναι δεμένοι με τα εργοστάσια, τη γη κ.λπ.

Εξαπατά το λαό όποιος επικαλείται τον πατριωτισμό που εμπεριέχει και τους κεφαλαιοκράτες.

Η καρικατούρα του λαϊκού πατριωτισμού, ο εθνικισμός, θέλει να ενσωματώσει τις μάζες πίσω από τη σημαία της εθνικής ενότητας, κρύβει τον ταξικό και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, στηρίζεται στη φυλετική υπεροχή, στη διάκριση των ανθρώπων όχι σε ταξική βάση. Εμείς αρνούμαστε κάθε ταξική και φυλετική υπεροχή. Η ιδέα της φυλετικής υπεροχής προετοιμάζει τον εργαζόμενο για να αποδεχτεί το διαχωρισμό των ανθρώπων, σαν φυσικό φαινόμενο, με βάση και την ταξική υπεροχή του κεφαλαιοκράτη. Εμείς θέλουμε να τον υπερβούμε όχι υποτασσόμενοι αλλά καταργώντας τον.

Για την καλύτερη και πιο αποτελεσματική λειτουργία και επαφή με τα λαϊκά στρώματα του Κόμματος θα πρέπει να ενθαρρύνουμε την ανάληψη πρωτοβουλιών από τις ΝΕ και ΚΟΒ για τοπικά λαϊκά προβλήματα. Παρά τις σωστές διαπιστώσεις για τις πρωτοβουλίες των ΚΟΒ (π.χ. Θέση 32) στην πράξη δεν παίρνονται μέτρα. Να επιδιώξουμε τον αριθμητικό περιορισμό των κεντρικά αποφασισμένων εκδηλώσεων, που δεν έχουν προϋποθέσεις επιτυχίας τοπικά και την καλύτερη οργάνωση όσων γίνονται (ποιοτική αναβάθμιση). Ετσι και δυνάμεις θα εξοικονομηθούν και μεγαλύτερη απήχηση θα έχουν.

Στη Θέση 97 πρέπει να τονιστεί, σύμφωνα με την τοποθέτηση του Λένιν, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου έχει πρωτίστως παιδαγωγική λειτουργία. Από το κείμενο δεν προκύπτει καθαρά. Ο Λένιν έγραφε Η Δ.τ.Π. «δεν είναι κυρίως βία... στηρίζεται στην ελεύθερη και συνειδητή πειθαρχία», είναι «προσωρινή» και είναι «δημοκρατία για την τεράστια πλειονότητα του λαού και καθυπόταξη με τη βία... των εκμεταλλευτών». Αγωνιζόμενοι εναντίον του ταξικού εχθρού πρέπει παράλληλα να ενδιαφερόμαστε και για τη σωστή εσωκομματική λειτουργία (ισόρροπη λειτουργία της δημοκρατίας και του συγκεντρωτισμού) όχι μόνο ως εργαλείο καλύτερης απόδοσης αλλά και ως συστατικό στοιχείο, έμβρυο της αυριανής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Προτάσεις:

Το Κόμμα χρειάζεται να δημιουργήσει ένα επιτελείο ιστορικών που θα είναι πιο στενά δεμένο με την καθοδήγηση, θα αντλεί, θα επεξεργάζεται και θα τροφοδοτεί με ιστορικά «επιχειρήματα» την κομματική ηγεσία που θα απαντά καίρια στα επιχειρήματα των πολιτικών αντιπάλων. (π.χ. απάντηση στην προβοκάτσια Καρατζαφέρη για επίθεση στη Βουλή από το ΚΚΕ μπορούσε να απαντηθεί με την αναφορά στην προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ από τους Γερμανούς ναζί).

Το κόμμα μπορεί να χρησιμοποιήσει - αντιστρέψει το επιχείρημα του «σεβασμού του Συντάγματος» από τα αστικά επιτελεία, αν δηλαδή είμαστε πιστοί σ' αυτό.

Μπορούμε να ανταπαντήσουμε, λέγοντας ότι η πρώιμη καθιέρωση αστικών συνταγμάτων ήταν ένα προοδευτικό φαινόμενο, αφού προοδευτικό ήταν και το φαινόμενο της αστικής επανάστασης. Διατάξεις προοδευτικές που επιβίωσαν (ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, αναλογικότητα του φόρου, εξασφάλιση εργασίας...) σήμερα είναι ένα πουκάμισο αδειανό, έχουν αδρανοποιηθεί στις συνθήκες αντιδραστικοποίησης της αστικής τάξης, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αφού το ίδιο το Σύνταγμα παραβιάζεται είτε ανοιχτά, (βλ. μνημόνιο κ.λπ.) είτε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προεδρικά διατάγματα, τροπολογίες, παραπομπές σε νόμους και δεν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός εφαρμογής του.

Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το πνεύμα του Συντάγματος το υπερασπιζόμαστε εμείς, αφού η ισότητα, η δικαιοσύνη κ.ά. είναι αξίες που φραστικά συμπεριλαμβάνει το Σύνταγμα, όμως έχουν αποδυναμωθεί ή καταργηθεί στην πράξη. Εμείς θα δώσουμε πρακτικό περιεχόμενο, με την οικονομική ισότητα, στις λίγες αξίες που στα λόγια είναι κατοχυρωμένες στο Σύνταγμα με ένα νέο λαϊκό Σύνταγμα και, το κυριότερο, ελεγχόμενο στην εφαρμογή του από το λαό.