Από την εβδομαδιαία πανθεσπρωτική εφημερίδα «Εγνατία» και το φύλλο της Τετάρτης, 26 Γενάρη 2000, αντιγράφουμε το πρωτοσέλιδο άρθρο, με τίτλο «Η Δικαιοσύνη και ο υπουργός της».

Με άλλα λόγια, ο υπουργός Δικαιοσύνης, προσφεύγων στη Δικαιοσύνη, οφείλει να παραιτηθεί και να συνεχίσει τον επικείμενο δικαστικό αγώνα, όχι ως υπουργός πλέον, αλλ' ως κοινός πολίτης. Ετσι επιβάλλουν οι κανόνες της δεοντολογίας και της αμερόληπτης κρίσης, στην οποία υποβάλλει εαυτόν ο κ. υπουργός. Υπό τις ανωτέρω γενικώς παραδεδεγμένες αρχές, η εμμονή του κ. Γιαννόπουλου στην υποβολή αθρόων μηνύσεων και αγωγών κατά παντός έχοντος διάφορη γνώμη και άποψη, καθ' ον χρόνον, μάλιστα, κατέχει τον υπουργικό θώκο, δεν είναι ό,τι καλύτερο θα περίμενε κανείς από έναν υπουργό Δικαιοσύνης.

Οφειλε, και για λόγους ευθιξίας και για λόγους δεοντολογίας, να παραιτηθεί και ύστερα να επιδιώξει την επί ίσοις όροις αντιπαράθεση με τον οποιονδήποτε αντίδικό του. Γιατί, έτσι όπως εκτυλίσσονται τα γεγονότα, τείνει να παγιωθεί μια αρρωστημένη νοοτροπία, που εμβάλλει σε δικαιολογημένες ανησυχίες τον μέσο Ελληνα πολίτη.

Δεν είναι δυνατόν να παραμένει υπουργός Δικαιοσύνης ο κ. Γιαννόπουλος και να είναι συγχρόνως μόνιμος θιασώτης και πρωταγωνιστής των αιθουσών της πρώην Σχολής Ευελπίδων, επιζητών από τους υφισταμένους του ικανοποίηση με μυθώδη ποσά, σαν αποζημίωση της τρωθείσης τιμής του. Θα πρέπει να καταλάβουν οι πολιτικοί μας πως η ιδιότητά τους αυτή δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις και απαιτεί ιδιαίτερες ευαισθησίες απέναντι στους πολίτες.

Εχει υποχρέωση, λοιπόν, η κυβέρνηση και ο κ. Σημίτης προσωπικά να επιληφθούν του θέματος. Δύο λύσεις έχει: `Η να περιορίσει τις δικαστηριακές δραστηριότητες του υπουργού του ή να τον απαλλάξει των καθηκόντων του, ώστε σαν πολίτης πλέον ο κ. Γιαννόπουλος να διεκδικήσει τα ...εκατομμύριά του απ' την κ. Παπαρήγα και την κ. Κανέλλη ή οποιονδήποτε άλλον που θα έχει σειρά».