Αποφασισμένος να τα δώσει όλα στους Αμερικανούς πριν καν πατήσει το πόδι του στην Ουάσιγκτον ήταν ο Κ. Σημίτης. Κερδίζοντας με το σπαθί του τον τίτλο του «φίλου των ΗΠΑ», όπως τον προσφώνησε ο Τζ. Μπους, ο Ελληνας πρωθυπουργός είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, για να εναποθέσει στα πόδια του «πλανητάρχη» ως δώρα αφοσίωσης την άνευ όρων συμμόρφωση με τις αμερικανικές επιθυμίες και την παράδοση της χώρας.

Η «γραμμή» με την οποία ο Κ. Σημίτης έφτασε στην Ουάσιγκτον περιγράφεται στην «επίσημη εισήγηση» που κουβαλούσε στις αποσκευές του, αποσπάσματα της οποίας παρουσίασε χτες στην «Ελευθεροτυπία» η συνάδελφος Κύρα Αδάμ. Ο κεντρικός άξονας περιγράφεται ως εξής: «... Κρίνεται σκόπιμο, όπως διατυπώνεται προς τους Αμερικανούς συνομιλητές μας, ότι λόγω ακριβώς κοινών στρατηγικών συμφερόντων των δύο χωρών στην ευρύτερη περιοχή (Βαλκάνια - Καύκασος - Μεσόγειος ) η χώρα μας παραμένει "ανοιχτή" σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, με μόνο κατ' ουσίαν αίτημα, ως αντάλλαγμα, την εγγύηση της εθνικής μας ασφάλειας από την αμερικανική πλευρά(!). Το αίτημα αυτό υπερβαίνει τις εγγυήσεις ασφαλείας που μας παρέχει η ιδιότητα του μέλους του ΝΑΤΟ, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας των συνθηκών στην περιοχή, που έχουν ως κύρια πηγή την κοινωνική αστάθεια, τη δημοκρατική ανωριμότητα και την οικονομική αδυναμία των γειτόνων μας, είτε ανήκουν στη Συμμαχία (βλέπε Τουρκία) είτε όχι (π.χ. Αλβανία )...» (!).

Αυτό το πνεύμα της πλήρους εξάρτησης της χώρας από τα αμερικανικά σχέδια, σχολιάζει η συνάδελφος, διαπερνά και στηρίζει όλα τα επιμέρους εθνικά θέματα, ενώ γίνεται ιδιαίτερα εμφανής η προσπάθεια της ελληνικής πλευράς να κατανοήσουν οι ΗΠΑ ότι η Αθήνα είναι πρόθυμη για επιπλέον παραχωρήσεις. Π.χ., «.... παρατηρείται τελευταία, τάση διεύρυνσης των δυνατοτήτων της αμερικανικής ευκολίας στη Σούδα. Αναγνωρίζοντας τη στρατηγική σπουδαιότητα της ευκολίας στις ΗΠΑ, από πλευράς μας διατυπώνουμε τη διαθεσιμότητα συνεργασίας προς την κατεύθυνση αυτή, με την υποσημείωση ότι η Ελλάδα το 2000 ήταν η πρώτη χώρα στο διεθνή κατάλογο αγοράς αμερικανικού στρατιωτικού υλικού».

Σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στα σημεία παρέμβασης του Ελληνα πρωθυπουργού προς την αμερικανική ηγεσία -πάντα υπό το πρίσμα της ανωτέρω γενικής θεώρησης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων- επαναβεβαιώνεται και ανανεώνεται η πλήρης δέσμευση της ελληνικής πλευράς να εξακολουθήσει την πολιτική ύφεσης με την Τουρκία, παρά τα προβλήματα που αυτή δημιουργεί. Αιγαίο - παραβιάσεις «... Η βελτίωση του πολιτικού κλίματος μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας είχε μια θετική επίπτωση στο Αιγαίο», αναφέρουν τα σημεία παρέμβασης του πρωθυπουργού. «Με αυτό εννοώ, λιγότερη ένταση. Παρά ταύτα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών έχει αυξηθεί ο αριθμός των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά μαχητικά. Φαίνεται ότι πλησιάζουμε τους αριθμούς της περιόδου πριν από την προσέγγιση». Στο αναλυτικό όμως σημείωμα, που συνοδεύει τα στοιχεία του πρωθυπουργού, τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά: «... Σημειώνεται η κατακόρυφη αύξηση των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου και των παραβάσεων κανόνων εναέριας κυκλοφορίας κατά τους πρώτους 11 μήνες του 2001».

Σε ό,τι αφορά το ειδικότερο θέμα της αποδοχής των όρων συμμετοχής της Τουρκίας στον ευρωστρατό όταν χρησιμοποιούνται μέσα του ΝΑΤΟ, η ελληνική παρέμβαση στην αμερικανική κυβέρνηση, ιδιαιτέρως ήπια, επιμένει μεταξύ άλλων: «... Το γεγονός ότι το "κείμενο της Αγκυρας", που συνδυάζει θέματα ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας με πολλές τεχνικές λεπτομέρειες, μας παρουσιάστηκε λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο του Λάακεν στη βάση του "δέχεσαι ή το αφήνεις", περιέπλεξε το πρόβλημα. Πολύ απλά, δεν υπήρχε ικανός χρόνος να μελετηθούν όλες οι εφαρμογές του και να εργαστούμε για μια αποδεκτή λύση...». Υπενθυμίζεται ακόμα ότι «η Αθήνα έχει ήδη αναφέρει στην ισπανική προεδρία ότι είναι έτοιμη να εργαστεί με καλή πίστη, ώστε να σπάσει το παρόν αδιέξοδο. Θα ήθελα να σας ζητήσω (σ.σ.: Από τον πρόεδρο Μπους) να χρησιμοποιήσετε την επιρροή σας στην Αγκυρα, έτσι ώστε να υπάρξει ανταπόκριση με καλή πίστη...».

Αποκαλυπτική είναι η εισήγηση για το Κυπριακό. Η ελληνική κυβέρνηση ζητεί από την Ουάσιγκτον τα εξής: «Προσδοκούμε την εξακολούθηση της ενεργού ανάμειξης των ΗΠΑ στην υποστήριξη των προσπαθειών του γ. γραμματέα του ΟΗΕ για την επίτευξη αποδεκτής διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος, στη βάση των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πιστεύουμε ότι μέσα από τις ενέργειες των ΗΠΑ και της Ενωσης, η τουρκική πλευρά και ο κ. Ντενκτάς θα πειστούν να αποδεχτούν μια ηπιότερη προσέγγιση... Γι' αυτό είναι απαραίτητο η διεθνής κοινότητα και ειδικότερα οι ΗΠΑ να παραμείνουν ενεργώς αναμεμειγμένες στο θέμα και να ασκήσουν την επιρροή τους στην τουρκική πλευρά, να επιδείξει την απαραίτητη πολιτική θέληση και να υιοθετήσει εποικοδομητική συμπεριφορά για μια αποδεκτή διευθέτηση, πιθανόν μέσα στο 2002» (σ.σ.: Οταν ολοκληρωθούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις). Γι' αυτό ακριβώς και ο κ. Σημίτης επιχείρησε να πείσει τους Αμερικανούς συνομιλητές του: «... προσβλέπουμε ότι οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να συμμερίζονται την άποψη αυτή (σ.σ.: Της Ε.Ε.) και θα καταστήσουν απολύτως σαφές στην τουρκική πλευρά ότι η διευθέτηση του προβλήματος της Κύπρου και η ένταξη στην ΕΕ δεν μπορεί να συνδέονται...».