Τα κείμενα της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο είναι όπλα για τις Οργανώσεις μας, τον περίγυρό μας, εξοπλίζουν και συμβάλλουν κατά την άποψή μου στην ισχυροποίηση του Κόμματος στην παρέμβασή του συνολικά. Η αντιμετώπισή τους πρέπει να είναι διαλεκτική, κρατώντας ως σημείο αναφοράς το 1ο κείμενο, που εστιάζει στο τι Κόμμα πρέπει να γίνουμε για να ανταποκριθούμε καλύτερα στα καθήκοντά μας. Προσπαθώντας να συμβάλω με κάποιους προβληματισμούς και σκέψεις που έρχονται από την παρέμβαση της ΤΕ το προηγούμενο διάστημα και τη δουλειά μας στο Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής (ΕΚ Λ-Α), θα ήθελα να εστιάσω στο 3ο κείμενο.

1. Εχει σημασία να κατανοείται τι σημαίνει για μια Οργάνωση του Κόμματος ο «χώρος ευθύνης»: (α) καταγραφή χώρων στα γεωγραφικά όρια, (β) συγκέντρωση και σύνθεση εργατόκοσμου και σύνδεση με τόπο διαμονής, (γ) μελέτη των αστικών σχεδιασμών στην περιοχή, κάθε κλάδου - υποκλάδου, για τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, (δ) τι δυνάμεις έχω, σύντροφοι, περίγυρος, εκλεγμένοι, (ε) ποιος είναι ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης συνολικά και επιμέρους ανά χώρο, Επιτροπές, Σωματεία, Ομοσπονδίες, ΕΚ κ.λπ., (στ) κλαδικά, τοπικά ζητήματα, προβλήματα, αιτήματα και μορφές πάλης, σύνδεσή τους. Καταφέρνουμε αυτό να είναι καθοδηγητική μέριμνα σαν ΤΕ ή σαν Γραφεία ΚΟΒ; Παρά τη θετική πείρα από αντίστοιχη δουλειά σε επίπεδο ΤΕ, είναι στη δική μας ευθύνη να εμπλουτιστεί η εικόνα, να πάει παρακάτω και να έρθει πείρα, να κατακτηθεί σαν τρόπος δουλειάς και προσανατολισμός. Δεν θα λυθεί με τη μία, αλλά πρέπει να μπει στη ζωή. Αυτό οδηγεί τελικά σε καλύτερη διάταξη δυνάμεων, οργανωτικών μορφών (π.χ. Κομματικές Ομάδες) και σε πιο επεξεργασμένη, γειωμένη γραμμή στο κίνημα. Θα δημιουργούνται συνεχώς οι δυνατότητες βελτίωσης της παρέμβασής μας, συσπείρωσης δυνάμεων στη στρατηγική του Κόμματος.

2. Μας προβληματίζει στις Θέσεις, μπήκε στην κουβέντα και από συντρόφους, να δρούμε με τη στρατηγική μας με αφορμή ένα πρόβλημα (π.χ. προστασία λαϊκής κατοικίας, σύνδεση ρεύματος κ.λπ.) από κοινού με άλλους φορείς, συλλόγους, σωματεία που δεν εντάσσονται στη δική μας συνδικαλιστική επιρροή. Πώς δηλαδή διατηρώντας την αυτοτέλειά μας δεν διαχεόμαστε, αλλά γινόμαστε ικανοί να ζυμώνουμε με αιτήματα τη γραμμή συσπείρωσης, διεξάγουμε διαπάλη με τις διαφορετικές προσεγγίσεις και απόψεις, αλλά παράλληλα έχουμε την πρωτοβουλία, κερδίζουμε την αναγνώριση ως οργανωτές της πάλης ευρύτερα, αποσπάμε τελικά κάποιες δυνάμεις στη δική μας λογική. Ενα ζήτημα που σηκώνεις π.χ. με σωματεία του ΕΚ και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, να το πας στους Εξωραϊστικούς Συλλόγους, να συγκρουστείς με την αντίληψη της διαχείρισης και ότι «ο τάδε βουλευτής, δήμαρχος κ.λπ. θα μου λύσει το πρόβλημα». Μπορεί να μην έχεις πάντα αποτέλεσμα, αλλά δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω.

3. Ως προς τις σχέσεις Κόμματος - κινήματος: Δεν μπορεί να εξαντληθεί μια κι έξω αυτό το ζήτημα, ούτε στο Συνέδριο θα λυθεί, η ίδια η πορεία της ταξικής πάλης θα γεννάει συνεχώς την ανάγκη να επανερχόμαστε, θα δημιουργεί νέα ζητήματα προς επίλυση. Κάποιες σκέψεις:

(α) Υπάρχει σαν αντίληψη στις δυνάμεις μας το «να τον βάλω πρώτα στο σωματείο, να αποκτήσει πείρα, να απεργήσει, και μετά αν τα βγάλει πέρα να του πω για το ΚΚΕ και την ανάγκη οργάνωσης», σαν να υπάρχει «σταδιοποίηση», που είναι λάθος. Είναι διαφορετικό έναν υποψήφιο για το Κόμμα, εφόσον αντικειμενικά γίνεται, να τον εκθέτεις στην ταξική πάλη, να διαμορφώνει στάση ζωής όσο έχεις ανοίξει την κουβέντα να οργανωθεί στο Κόμμα, σαν δοκιμασία για τη μετέπειτα κομματική του πορεία και αντοχή.

(β) Από την άλλη, οι αντικειμενικές συνθήκες επιβάλλουν στους κομμουνιστές να είμαστε εμείς που θα παλεύουμε να γραφτεί ο συνάδελφος στο συνδικάτο του, είναι δουλειά που απαιτεί σχεδιασμό, ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία να αντιμετωπίσεις τα ζητήματα που έρχονται κάθε φορά. Αρα, το πώς δουλεύουν ολοκληρωμένα τα Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα ΕΚ, είναι πρώτα και κύρια ευθύνη των μελών του ΚΚΕ που είναι εκεί και δρουν. Εκεί εμφανίζονται συγχύσεις σε μέλη χρεωμένα στη συνδικαλιστική δουλειά, πότε «αρχίζει η κομματική χρέωση» και πότε «τελειώνει η συνδικαλιστική», ενώ στην πραγματικότητα η χρέωση είναι μία, και μάλιστα επαυξημένη.

(γ) Δεν μπορεί να μας ικανοποιεί η δουλειά με τα πρωτοβάθμια σωματεία, όσο κι αν με αρχή την απεργία στις 26/11 έχουμε βελτιώσει τον προσανατολισμό μας. Συχνά ταυτίζουμε τα ΔΣ με τα ίδια τα σωματεία, ή τις αποφάσεις της διοίκησης του ΕΚ με τη δράση του, ότι μια απόφαση του ΕΚ καλύπτει και τα πρωτοβάθμια. Το βασικό που πρέπει να κατακτήσουμε είναι η δουλειά με τα μητρώα, να έχουμε πιο στενή επαφή και εικόνα με τα μέλη μας, να μην εξαντλείται αυτό στις αρχαιρεσίες. Εχουμε θετική πείρα από την οργάνωση της αλληλεγγύης του ΕΚ το προηγούμενο διάστημα, πρέπει να γενικευτεί και να ιεραρχείται συγκριτικά με άλλα, είναι όρος για το «ζωντάνεμα» των σωματείων. Εδώ θα βοηθήσουν ομάδες που μπορούν να στηθούν στο ΕΚ για τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τις τέχνες, ή το λαϊκό φροντιστήριο, η ύπαρξη και στήριξη τέτοιων υποδομών (όπως τα στέκια νέων εργαζομένων και ανέργων) που μπορούν να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο. Υπάρχει κι εκεί πολύ θετική πείρα του ΕΚ από τα προηγούμενα χρόνια.

(δ) Υπάρχει ένα αίσθημα παγίωσης των συσχετισμών στο ΕΚ και στα σωματεία του, ότι αφού πλειοψηφούμε στις αρχαιρεσίες και στη διοίκηση, αυτό δεν αλλάζει. Αυτό εκφράζει αντιδιαλεκτικά κενά στη δουλειά μας. Υποβαθμίζει τόσο την παρέμβαση του αντιπάλου (π.χ. μπροστά στην πραγματοποίηση των επενδύσεων σε λιμάνι, «Microsoft» κ.λπ.) όσο και τη δική μας πείρα, την κοπιώδη προσπάθεια να αποσπάσουμε το ΕΚ από τη σοσιαλδημοκρατία, που το οδηγούσε στην απαξίωση και στο κλείσιμο. Η απόφαση για διεύρυνση του ΕΚ από το Λαύριο σε όλη την Ανατ. Αττική, ενώ η ζωή επιβεβαίωσε την ορθότητά της, θα μας φέρει εξ αντικειμένου νέα καθήκοντα και, μπροστά σε αρχαιρεσίες, σε διαπάλη με άλλες δυνάμεις. Η κατακτημένη πείρα από την αλλαγή των συσχετισμών στο ΕΚ μπορεί να μεταφερθεί ως πείρα και σε άλλα ΕΚ όπου διεξάγουμε αυτήν την προσπάθεια. Οχι μηχανιστικά, αλλά στην ουσία της: Πώς δηλαδή δουλέψαμε με τα πρωτοβάθμια σωματεία, με «ζωντάνια», δράση για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή της εργατικής τάξης στην περιοχή, και είχαμε αυτό το αποτέλεσμα.

Πιστεύω ότι με αισιοδοξία μπορούμε να βάλουμε μπροστά τις αδυναμίες μας, να γίνουμε ικανότεροι στην παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα, στη μάχη για την ανασύνταξη και μαζικοποίησή του.