«Η σύγκρουση, λοιπόν, δυο ολικά διαφορετικών αντιλήψεων στον τομέα της υγείας δεν είναι καινούργια ιστορία. Είναι πολύ παλιά. Η μία υπερασπίζεται ένα ισχυρό δημόσιο και δωρεάν ΕΣΥ... Η άλλη θεωρεί ότι το δημόσιο είναι από τη φύση του δυσλειτουργικό και δεν έχει ταμπού, και ότι ο τομέας της Υγείας είναι πεδίο και ευκαιρία για την κερδοφορία μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων», ανέφερε ο Αλ Τσίπρας. Ομως, παρά την απόπειρα οριοθέτησης διαχωριστικών γραμμών, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην πλευρά της ...άλλης αντίληψης, αυτής που τον ώθησε να υλοποιήσει κατά γράμμα τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ για τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ως «αυτοτελών επιχειρηματικών μονάδων» που θα καλύπτουν το κόστος λειτουργίας με την «πώληση» υπηρεσιών στους ασθενείς - πελάτες και τα ασφαλιστικά ταμεία, να διατηρήσει και να εφαρμόσει για πρώτη φορά πιλοτικά, το 2018, σε 18 νοσοκομεία, τον νόμο της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης των νοσοκομείων με βάση την ικανότητα προσέλκυσης πελατών και την επίτευξη οικονομικής αποδοτικότητας, να προωθήσει τα ΣΔΙΤ κ.λπ.

Αναφερόμενος στην περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, είπε πως «κορυφαία πολιτική προτεραιότητα» ήταν «να διασφαλίσει την ισότιμη πρόσβαση των ανασφάλιστων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη». Ομως, την ίδια περίοδο υλοποιήθηκε κατά γράμμα η στρατηγική της ΕΕ για μέτρα άμβλυνσης των συνεπειών της ακραίας φτώχειας με ένα ελάχιστο επίπεδο παροχών, ώστε να συντηρείται η δεξαμενή της εργατικής δύναμης, αλλά και για τη ...γενναιοδωρία της κυβέρνησής του που φόρτωσε και αυτήν τη δαπάνη στα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή στους ασφαλισμένους, στους λιγότερο φτωχούς απ' τους εξαθλιωμένους. Κάτι που και στο σήμερα αποτελεί βασική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ περιέγραψε και το όραμά τους για «ένα νέο ΕΣΥ με αξία τη ζωή, που θα εμπνέει σιγουριά, αξιοπιστία και κύρος, που θα αντιμετωπίζει κάθε ασθενή ανάλογα με τις ανάγκες του και όχι ανάλογα με το πορτοφόλι του» με γενναίες αυξήσεις απολαβών για τους υγειονομικούς, με γενναία αύξηση των οικονομικών πόρων του συστήματος συνολικά, ώστε αυτοί σε βάθος τετραετίας να εναρμονιστούν με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που είναι σήμερα στο 7% του ΑΕΠ, με 15.000 μόνιμες προσλήψεις κ.ά.

Η αξία των διακηρύξεών τους εκμηδενίζεται όχι μόνο απ' τα πεπραγμένα τους, αλλά απ' την πάγια δέσμευσή τους για στήριξη του κεφαλαίου που επενδύει στο χώρο της Υγείας, γεγονός που από μόνο του υποσκάπτει τα θεμέλια του δημόσιου συστήματος Υγείας. Οι προσλήψεις που (ξανα)υπόσχεται - ακόμα και αν γίνουν - είναι σταγόνα στον ωκεανό των δεκάδων χιλιάδων κενών θέσεων στα νοσοκομεία, που αυξάνονται ραγδαία, στην πραγματικότητα δεν αναφέρεται παρά σε μερική αναπλήρωση των απωλειών που έχει το δημόσιο σύστημα Υγείας λόγω συνταξιοδοτήσεων κ.λπ. Το 7% του ΑΕΠ είναι μικρότερο κι από το 8% που ήταν το 2015 κ.λπ.