Η θηλιά των ανατιμήσεων και της ακρίβειας σφίγγει ολοένα και περισσότερο στον λαιμό των λαϊκών νοικοκυριών. Το κόστος της Ενέργειας, που θα ανέβει έως και 50% σε σχέση με πέρυσι, και η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, με προβλέψεις για νέο γύρο αυξήσεων έως και 25% μέχρι τον Δεκέμβρη, προμηνύουν μια νέα «βαρυχειμωνιά» για τον λαό.

Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν σε μία ήδη ανυπόφορη κατάσταση που βιώνουν ο εργατόκοσμος, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το 2019 (κατά το οποίο ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μοιράστηκαν την κυβερνητική εξουσία), το 17,1% των ελληνικών νοικοκυριών, σχεδόν ένα στα πέντε, δεν μπόρεσε να καλύψει σε ικανοποιητικό βαθμό τις ανάγκες του για θέρμανση.

Το στοιχείο αυτό, που αποτυπώνει την ενεργειακή φτώχεια του λαού, προηγείται του νέου γύρου ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, αποδεικνύοντας ότι από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, είτε με κρίση είτε με ανάπτυξη είτε το κράτος πλειοψηφεί στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ είτε όχι, το τραπέζι στρώνεται για τα μονοπώλια, ενώ ο λαός ασφυκτιά. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι την ίδια χρονιά, ένα στα δύο φτωχά νοικοκυριά δεν κατάφερνε να αποπληρώσει έγκαιρα τους λογαριασμούς για ρεύμα, νερό και φυσικό αέριο, ενώ το 36,1% των νοικοκυριών είχε μεγάλη δυσκολία να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα με το διαθέσιμο εισόδημά του.

Επίσης, ένα 24,7% των νοικοκυριών δεν μπόρεσε να πληρώσει δόσεις πιστωτικών καρτών και δανείων για περισσότερες από δύο φορές, το 17,8% καθυστέρησε τουλάχιστον δύο φορές τις πληρωμές για παλιούς λογαριασμούς σε ρεύμα, νερό, φυσικό αέριο, κινητή και σταθερή τηλεφωνία, δύο στα δέκα καθυστέρησαν την καταβολή του ενοικίου για το σπίτι τους και ένας στους τέσσερις απάντησε ότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψει χρήματα για προσωπικές ανάγκες ή για την ενασχόληση με κάποιο χόμπι.

Δραματική ήταν η κατάσταση και στην Υγεία, όπου εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών και της εμπορευματοποίησης του συστήματος, το 25,6% δεν έκανε καμία εξέταση για την υγεία του ή θεραπεία που ήταν αναγκαία.

Ολα αυτά, βέβαια, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Η διαρκής συμπίεση των εργατικών εισοδημάτων, το ροκάνισμα του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων από την ακρίβεια και από την κρατική φοροληστεία, σε συνδυασμό με τα άλλα μέτρα θωράκισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, φέρνουν τη σφραγίδα της διαχρονικής αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων.

Μόνο άσχετο δεν είναι, για παράδειγμα, το γεγονός ότι μετά τις περικοπές του κατώτερου μισθού το 2012, ο σημερινός κατώτερος μισθός, που με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου βρίσκεται στα 650 ευρώ μεικτά, συνεχίζει να υπολείπεται κατά 13,44% σε ονομαστικές τιμές ακόμα κι εκείνου του κατώτερου μισθού που ίσχυε πριν από τους μνημονιακούς νόμους της προηγούμενης κρίσης, δηλαδή 10 χρόνια πίσω!

Με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ, εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, το 30% των εργαζομένων αμείβεται με μισθούς κάτω των 500 ευρώ μεικτά. Το ίδιο καθηλωμένες, μετά τις επαναλαμβανόμενες περικοπές, παραμένουν οι συντάξεις των 2,5 εκατομμυρίων συνταξιούχων, το εισόδημα εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών κάθε χρόνο συρρικνώνεται, ενώ σταθερά περίπου 1 εκατομμύριο άνεργοι δεν λαμβάνουν ούτε το πενιχρό επίδομα ανεργίας και έχουν αφεθεί στη μοίρα τους.

Τα παραπάνω στατιστικά στοιχεία, αν και στρογγυλεμένα με βάση τα κριτήρια της ελληνικής και ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, δίνουν εν μέρει την εικόνα για την κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Η «μεγάλη εικόνα» όμως περιλαμβάνει και την άλλη όψη της σχετικής και απόλυτης φτώχειας του λαού: Αυτήν της ανάπτυξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε μια σειρά από κλάδους, των θετικών ρυθμών που καταγράφονταν τους μήνες που αφορούν τα στοιχεία αυτά, αλλά και των ανεξάντλητων προνομίων και επενδυτικών κινήτρων για το μεγάλο κεφάλαιο.

Αν κάτι δείχνουν επομένως τα στοιχεία, είναι το «χάσμα» που διευρύνεται ανάμεσα στον πλούτο που παράγεται, στις υπαρκτές δυνατότητες που υπάρχουν για να ικανοποιήσει η εργατική τάξη τις ανάγκες της και στο γεγονός ότι τελικά καλείται να ζήσει με τα ελάχιστα, χειρότερα ακόμα και από προηγούμενες γενιές. Κι αυτό συμβαίνει επειδή κριτήριο οργάνωσης της οικονομίας και της παραγωγής είναι η θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και όχι οι διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες. Εκεί πρέπει να στοχεύει ο οργανωμένος αγώνας των εργαζομένων, χωρίς καμιά συμφιλίωση, αλλά με ανυποχώρητη σύγκρουση με τον σημερινό «φαύλο κύκλο» της φτώχειας και της εξαθλίωσης.