Δεν είναι μόνον, όμως, το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως είναι αδύνατο να ζήσει κάποιος με 124.000 δραχμές το μήνα. Υπάρχουν και πολλά άλλα. Σε μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ ΓΣΕΕ) διαβάζουμε πως οι απώλειες των μισθών - με βάση τα επίσημα και όχι τα πραγματικά στοιχεία - στη 12ετία 1990-2001 ανέρχονται στο 7% περίπου. Την ίδια περίοδο, η παραγωγικότητα της εργασίας ανέβηκε ακόμη περισσότερο, όπως και το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ). Ακόμη περισσότερο, όμως, αυξήθηκε η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, φτάνοντας ήδη το 1998 (πάλι από επεξεργασία επίσημων στοιχείων, που έκανε το ΙΝΕ ΓΣΕΕ), στην εξής πρόκληση: Το πλουσιότερο 10% των Ελλήνων να απολαμβάνει το 26,3% του συνολικά παραγόμενου πλούτου, όσο ακριβώς και το φτωχότερο 50% του πληθυσμού (δηλαδή, ο ένας στους δυο Ελληνες), ενώ το φτωχότερο 10% απολάμβανε μόλις το 2,2% του παραγόμενου πλούτου.

Χρειάζεται, άραγε, να πούμε ότι οι... διεκδικήσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ούτε καν τη συνέχιση έστω της σημερινής φτώχειας και μιζέριας δεν εξασφαλίζουν; `Η χρειάζεται να σημειώσουμε κι άλλα, για να γίνει καθαρό πόσο αναγκαία, αλλά και μπορετή είναι η διαμόρφωση του κατώτερου μεροκάματου στις 12.000 δραχμές, όπως προτείνει το ΠΑΜΕ;