«

Κατά τη σύσταση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της, ο εργοδότης και ο μισθωτός μπορεί, με έγγραφη ατομική σύμβαση, να συμφωνήσουν, για ορισμένο ή αόριστο χρόνο, ημερήσια ή εβδομαδιαία ή μηνιαία εργασία, η οποία θα είναι μικρότερης διάρκειας από την κανονική (μερική απασχόληση)». Αυτά αναφέρει ο αντεργατικός νόμος 2639/98 στο δεύτερο άρθρο του. Γιατί μια εργαζόμενη στην κλωστοϋφαντουργία κάνει μόνον τρία και τέσσερα μεροκάματα μέσα στη βδομάδα και στο τέλος του μήνα βλέπει το μισθό της να μη φτάνει για τα στοιχειώδη; Γιατί σε πολλές πόλεις στην επαρχία υπάρχουν εργαζόμενοι, που κάνουν μόλις τρία μεροκάματα τη βδομάδα; Γιατί εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ δουλεύουν εξάωρα και ο εργοδότης τους ζητάει όποτε θέλει να δουλέψουν παραπάνω, χωρίς να τους πληρώνει επιπλέον; Είναι πολλά τα γιατί - πολύ περισσότερα από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε - που ζητούν απάντηση. Και μια απλή, μα σίγουρη, είναι επειδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε το 1998 αυτόν το νόμο, με την παραπάνω διάταξη, συνεχίζοντας το έργο της ΝΔ από εκεί που σταμάτησε.

Σήμερα δουλεύεις 8 ώρες τη μέρα, πέντε μέρες τη βδομάδα. Αύριο το πρωί, ο εργοδότης σε εξαναγκάζει να δουλεύεις 4 ώρες τη μέρα, πέντε μέρες τη βδομάδα. Μεθαύριο σε εξαναγκάζει να δουλεύεις 6 ώρες τη μέρα, τέσσερις μέρες τη βδομάδα. Αυτό λέει ο συγκεκριμένος νόμος, αυτό επιτρέπει και προωθεί. Θέλει και πρέπει ο εργάτης σήμερα να εργάζεται λιγότερο; Ναι, είναι η λογική απάντηση. Θέλει και πρέπει να πληρώνεται λιγότερο; Οχι, είναι η μόνη απάντηση. Μήπως θέλει να γίνεται «πλαστελίνη» στα χέρα των αφεντικών; Κάθε άλλο... Ο εργοδότης, όμως, δεν είναι μόνος του. Εχει στο πλευρό του και το κράτος, που βγάζει νόμους σαν τον 2639. Εχει στο πλευρό του και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που λένε «υπάρχει χάος, η ευελιξία έχει επιβληθεί στην πράξη, τουλάχιστον να ρυθμιστεί, να μπορεί να ελεγχθεί» και στηρίζουν τέτοιους νόμους.

Λένε οι κυβερνώντες: «Πολλοί ζητούν να δουλέψουν με μερική απασχόληση. Οι φοιτητές, που έχουν διάβασμα. Οι γυναίκες, που έχουν οικογένεια». Κρύβουν την αλήθεια. Σαν ταχυδακτυλουργοί παίζουν στην παλάμη τους το νόμισμα και φέρνουν πάντα «κεφάλι», «κορόνα» όπως έλεγαν παλιά, «κεφάλαιο» όπως είναι επί της ουσίας. Ολοι οι εργαζόμενοι θέλουν να δουλεύουν λιγότερο, αλλά να πληρώνονται παραπάνω. Επειδή αυτό απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες. Επειδή μπορεί να γίνει. Επειδή, σήμερα, τους κλέβουν τον ιδρώτα με τα 10ωρα και τα 12ωρα. Επειδή το αξίζουν και το δικαιούνται περισσότερο από τον καθένα.

Και μια ακόμη τελευταία αλήθεια είναι πως ο εργάτης είναι πιο δυνατός. Οι εργάτες είναι περισσότεροι, τιμιότεροι, πιο γεροί από το κεφάλαιο και τα τσιράκια του. Αυτοί παράγουν τον κοινωνικό πλούτο. Και όχι μόνον αυτά. Πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι εστίες αντίστασης. Υπάρχουν οργάνωση, αιτήματα, πρόγραμμα δράσης, όραμα. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο δίνει τον «τόνο». Σε όλη τη χώρα, στους τόπους δουλιάς και στις γειτονιές. Οπου γυρίσει το κεφάλι του, ο εργάτης θα δει συντρόφους, συμπαραστάτες, πρόθυμους συναδέλφους για να παλέψουν μαζί, ενάντια σ' αυτούς που τους κλέβουν. Δεν είναι ούτε αυτός μόνος.