Την ονόμασαν «δίκη του αιώνα», ενώ είμαστε ακόμα στο 2002... Ξόδεψαν για να στήσουν το σκηνικό της δίκης τόσα πολλά, που οι χρηματοδότες έχουν αρχίσει να ανησυχούν για το αν θα «αντέξουν στα έξοδα»... Κάλεσαν εκατοντάδες δημοσιογράφους, που τους μοίρασαν στις διπλανές του δικαστηρίου αίθουσες να παρακολουθούν την «παράσταση» από τις γιγαντοοθόνες. Και όμως, με τη λογική και τις επιδιώξεις τους δεν έχουν κάνει καμία γκάφα, ούτε στα έξοδα, ούτε στο στήσιμο.

Πρέπει με κάθε μέσο να πετύχουν να φέρουν την πραγματικότητα ανάποδα. Μια πραγματικότητα που δεν έγινε κρυφά, αλλά «ντάλα μεσημέρι» και την παρακολούθησε όλος ο κόσμος στην εξέλιξή της. Πρέπει η τωρινή εντύπωση να νικήσει τη χτεσινή συνείδηση. Να ξεχάσει η ανθρωπότητα τα γεγονότα, για το ποιος σχεδίασε, ξεκίνησε και τέλειωσε το ιμπεριαλιστικό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία και συνεχίζει να έχει σε ομηρία όλους τους λαούς των Βαλκανίων. Να ξεχάσει τις απρόκλητες επεμβάσεις, τις δολοφονίες, τις καταστροφές, την τωρινή κατοχή, αλλά και το διαρκές συνδαύλισμα, για να μην ησυχάσουν καθόλου οι λαοί της περιοχής.

Αν δεν καταφέρουν να κάνουν την κοινή γνώμη να ξεχάσει με το βομβαρδισμό των εντυπώσεων, πάλι ο ιμπεριαλισμός, έτσι όπως τα έχει σχεδιάσει, θέλει να είναι κερδισμένος, αφού για εκείνους που θα μείνουν στη συνείδηση και θα εννοούν να θυμούνται επιδιώκει να «φυτέψει» τον τρόμο, πως ακόμα και το άδικο έχει τα μέσα να το κάνει «δίκιο». Με άλλα λόγια, μην τολμήσει στο μέλλον κανείς να αντισταθεί στα σχέδιά του, γιατί τότε τον περιμένει η μοίρα του κατηγορούμενου Σλ. Μιλόσεβιτς.

Αυτή η μέθοδος αποκαλύπτει τη δυνατότητα και, ταυτόχρονα, την αδυναμία του ιμπεριαλισμού. Θέλει να εγκαταστήσει την απόλυτη κυριαρχία της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων, αλλά, για να το πετύχει, πρέπει οι λαοί να εμπεδώσουν την υποταγή, να μάθουν να μην αντιστέκονται. Οσο σηκώνουν το κεφάλι, τόσο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια θα μένουν στα χαρτιά ή θα καθυστερούν. Γι' αυτό και όλα τα ιμπεριαλιστικά βιολιά βαρούν τον ίδιο σκοπό... Γι' αυτό και ο ολοφάνερος παραλογισμός μετατρέπεται σε «διεθνές δίκαιο». Ο «πόνος» τους είναι τόσο να αποενοχοποιηθούν, αλλά και να τρομάξουν ταυτόχρονα αυτούς, που εννοούν να τους θεωρούν λογικά ένοχους, να μην πείθονται και να παλεύουν για να τους ανατρέψουν τα σχέδια.

Εδώ είναι που βρίσκεται και ο κόμπος. Οι λαοί δε φτάνει να παίξουν το ρόλο του πιτσιρικά του παραμυθιού και να καταγγείλουν δημόσια πως «ο βασιλιάς είναι ...«δολοφόνος». Πρέπει να αγωνιστούν με κάθε μέσο και τρόπο, ώστε ο ιμπεριαλισμός, στην κυριολεξία, να μην «έχει πού να σταθεί». Να μην μπορεί να βάλει σε εφαρμογή κανένα σχέδιό του όπου Γης. Τότε, από έναν τέτοιο αγώνα είναι που διαμορφώνονται και οι συσχετισμοί εκείνοι που προετοιμάζουν τη συνολική ανατροπή του άδικου συστήματος.