Στην εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης έκανε παρέμβαση η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, αναφερόμενη διεξοδικά στο πώς «βλέπει» το ΚΚΕ την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση και με ποιες θέσεις και προτάσεις θα δώσει τη μάχη του για μια «Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση διεκδικητική - αγωνιστική», όπως ήταν και το θέμα της εκδήλωσης.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος.

«Κατά τη γνώμη μας τίτλοι και συνθήματα περί πρωτοβάθμιας και νομαρχιακής "αυτοδιοίκησης", περί "αποκέντρωσης" και "περιφερειακής" ανάπτυξης, από μόνοι τους, δε λένε τίποτε, δε χαρακτηρίζουν τίποτε, είναι ένα άδειο ρούχο», επισήμανε η ομιλήτρια αρχίζοντας την τοποθέτησή της, για να τονίσει εν συνεχεία πως: «Είναι αυταπάτη να υποστηρίζει κανείς ότι μπορεί στη χώρα μας, με το συγκεκριμένο συσχετισμό που υπάρχει και κυρίως με την πολιτική που ακολουθείται, με προμετωπίδα τις αναδιαρθρώσεις της ΕΕ, ο κάθε δήμος, η κάθε νομαρχία, να λειτουργήσουν σαν μια νησίδα ασφάλειας για το λαό».

«Αποτελεί ένα το κρατούμενο το αδιάσειστο γεγονός, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί ουσιαστικό μοχλό διοχέτευσης και εφαρμογής της γενικής πολιτικής και μέσο παρέμβασης της κεντρικής εξουσίας στην κοινωνικοοικονομική ζωή του τόπου. Η παρέμβαση μάλιστα της κεντρικής εξουσίας γίνεται τώρα και με νέους τρόπους αθέατους από μια πρώτη ματιά».

«Οποιος παρακάμπτει το γενικό πολιτικό πρόβλημα και υπόσχεται λαγούς και πετραχήλια στους εργαζόμενους τότε ηθελημένα ψεύδεται», τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα και διευκρίνισε: «Ακριβώς επειδή η ΤΑ, ιδιαίτερα με το νέο θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μετά το 1994 με την ουσιαστική συναίνεση τριών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησε, ΝΔ και ΣΥΝ, αποτελεί σήμερα ένα πολύ σημαντικό μέσο υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής των αναδιαρθρώσεων (ανατροπή εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις, εξαγορές και συγχωνεύσεις κ.λ.π.), ακριβώς γι' αυτό οι όροι αυτοδιοίκηση, αποκέντρωση, περιφερειακή ανάπτυξη πρέπει να κριθούν από τους ψηφοφόρους εργατοϋπαλλήλους, ΕΒΕ, τη μικρομεσαία αγροτιά, από το περιεχόμενο που έχουν και όχι από τα κερασάκια στην τούρτα των προγραμμάτων που σίγουρα θα υπάρξουν τέτοια, για να παγιδεύσουν τους ψηφοφόρους σε πλαστές και ψευδεπίγραφες, απατηλές υποσχέσεις».

Ακολούθως η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε πως «η απορριπτική θέση μας για το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την Τοπική Αυτοδιοίκηση, δε μας οδηγεί στο μηδενισμό» κι αυτό γιατί, όπως τόνισε «όποιο και αν είναι το θεσμικό πλαίσιο, όσες ιδιωτικοποιήσεις να επιβάλλει, υπάρχει ρεαλιστική δυνατότητα μέσα από την εκλογική διαδικασία να αναδειχτούν αγωνιστικές και διεκδικητικές τοπικές αρχές και όχι καλοί διαχειριστές, υπάλληλοι και μεσίτες της κεντρικής εξουσίας».

«Επομένως - συμπλήρωσε - το ζήτημα δεν είναι αν ο ένας ή ο άλλος συνδυασμός έχει ένα ωραίο τοπικό πρόγραμμα, αλλά αν οι νέες τοπικές αρχές που θα προκύψουν είναι διατεθειμένες να αντισταθούν, να απειθαρχήσουν, να συμβάλλουν στην οργάνωση και μαχητικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, για να μπει φρένο, κάποιος ή κάποιοι φραγμοί, στη λαίλαπα των αντιλαϊκών επιλογών. Μόνο σ' αυτήν τη βάση μπορεί να υπάρξουν και ορισμένες τοπικές κατακτήσεις».

Συνεχίζοντας υπογράμμισε πως: «Η Τοπική Αυτοδιοίκηση -κυρίως οι δήμοι- έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια. Μόνο που έχει αναβαθμιστεί σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Οι δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια, αλλά και οι νομάρχες Νομαρχιακά Συμβούλια, έχουν σημαντικό πεδίο να δράσουν, αν θέλουν π.χ. να βοηθήσουν, να τρέξουν όσο γίνεται περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, να διευκολύνουν το ιδιωτικό κεφάλαιο να μπει βαθιά σε κοινωνικούς τομείς, όπως είναι η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια. Τέτοια αναβάθμιση έχουν πάρει οι τοπικές αρχές: Να βοηθήσουν τους επιχειρηματίες να στήσουν τις επιχειρήσεις τους, στηριγμένοι στις πλάτες του θεσμού.

Είμαστε ριζικά αντίθετοι στην ύπουλη προπαγάνδα, που βεβαίως έχει γίνει και πρακτική, περί της οικονομικής αυτοτέλειας των οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για να γίνουν τάχα αυτοτελείς από την κεντρική εξουσία. Η ουσία του ψευδοδημοκρατικού αυτού συνθήματος είναι, να κλείσει ακόμα πιο πολύ η στρόφιγγα των κρατικών επιχορηγήσεων, δηλαδή να μειωθεί η υποχρέωση του κράτους να στηρίζει τις κοινωνικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων μέσω και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να επιτευχθεί ισχυρότατη διαπλοκή μεταξύ των δήμων, κυρίως, αλλά και των νομαρχιών με το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Τα τοπικά προγράμματα πρέπει να κριθούν με σταθερά και σαφή κριτήρια, όχι μόνο από το τι τοπικά έργα εξαγγέλλουν, αλλά και αν παίρνουν θέση στα μεγάλα προβλήματα που συνδέονται και άμεσα και έμμεσα με την ΤΑ, δηλαδή τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εργασιακές σχέσεις, την εμπορευματοποίηση του κοινωνικού τομέα, από τις θέσεις που παίρνουν στα προβλήματα της οικονομίας, από τις θέσεις τους στα προβλήματα των εργατοϋπαλλήλων, των ΕΒΕ, της μικρομεσαίας αγροτιάς, όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά με βάση τις κεντρικές και κοινοτικές επιλογές που αφορούν και την ΤΑ. Αλλά και από την ετοιμότητα και θέληση των δημάρχων και νομαρχών να γίνουν ένα με το λαό στον αγώνα κατά του πολέμου και των κατασταλτικών μέτρων με πρόσχημα την τρομοκρατία».

Αμέσως μετά η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε σε ορισμένα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την προηγούμενη επισήμανση περί αναβάθμισης, αλλά σε αντιλαϊκή κατεύθυνση, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οπως τόνισε: «Συγκεκριμένα και επιλεκτικά, για τις ανάγκες μιας παρέμβασης, αναφέρω:

1. Η πλήρης μετατροπή των δημοτικών επιχειρήσεων σε επιχειρηματικές μονάδες που γίνονται προθάλαμος για να συνδεθούν, ανάλογα με την περιοχή, ή να απορροφηθούν από τις μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες και ομίλους. Στην ουσία έχουμε αυτονόμησή τους από την ΤΑ, και μετατροπή της ΤΑ σε ένα είδος μεσιτικού γραφείου, για να αντλούν πρόσθετα κέρδη μεγάλοι και μεσαίοι επιχειρηματίες. Οι δημοτικές επιχειρήσεις συμβάλλουν τα μέγιστα στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και στη χειραγώγηση, και εξελίσσονται σε νέους μοχλούς πελατειακών σχέσεων, όχι μόνο για ένα κόμμα, αλλά συνολικά για το σύστημα.

2. Η επιβολή νέων τοπικών φόρων (με συνεχή κλιμάκωση προς το χειρότερο), που άλλοι έχουν υποχρεωτικό χαρακτήρα, ενώ άλλοι επιβάλλονται στους "πελάτες" των υπηρεσιών, με τη γνωστή αντιδραστική λογική της ανταποδοτικότητας. Δηλαδή "εκεί που μας χρωστάγανε μας παίρνουν και το βόδι". Η πολιτική της ανταποδοτικότητας και η ταύτιση της ΤΑ με την ανταποδοτικότητα συνδέεται με το ψευτοδίλημμα, ή πληρώνεις και έχεις ή δεν πληρώνεις και δεν έχεις.

3. Η διοχέτευση κοινοτικών κονδυλίων στην ΤΑ με τη σιδερένια λογική της απελευθέρωσης της αγοράς, αποτελεί επίσης ένα κανάλι για τη μετατροπή της ΤΑ σε μια ανώνυμη εταιρία παροχής υπηρεσιών στις επιχειρήσεις.

4. Τα περί ανακατανομής στην περιφέρεια των κρατικών και κοινοτικών κονδυλίων δε σημαίνει ανάπτυξη υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Το πολύ να γίνουν ορισμένα τοπικά έργα, που όμως δεν ανατρέπουν τη γενική αρνητική τάση. Η περιφερειακή ανακατανομή, και αν γίνει σε πιο εντατικό βαθμό, με τις γενικότερες προδιαγραφές των 4 ελευθεριών του Μάαστριχτ, δε θα είναι τίποτε άλλο παρά ανακατανομή υπέρ των κερδών μέσα από το περιφερειακό επίπεδο.

5. Το πιο μεγάλο θύμα της αναβάθμισης της ΤΑ με τη λογική της απελευθέρωσης της αγοράς θα είναι ο κοινωνικός τομέας. Η ΤΑ μετατρέπεται όλο και πιο πολύ σε ένα μοχλό που θα προσφέρει υποβαθμισμένες υπηρεσίες, ένα είδος δηλαδή "συλλόγου κυριών για πραγματοποίηση φιλανθρωπικού έργου". Και μόνο αυτή η πλευρά να υπολογιστεί, εξάγεται το συμπέρασμα ότι όσο θα διευρύνεται η φτώχεια και η αθλιότητα, τόσο η ΤΑ θα παίζει το ρόλο τοπικής υπηρεσίας του κράτους για απόρους, πράγμα που σημαίνει επικύρωση της γενικής πολιτικής και συμβιβασμό μαζί της. Οταν μετατίθενται στην ΤΑ αρμοδιότητες που ανήκουν στο κράτος, όπως ο τομέα της Παιδείας και της Υγείας - Πρόνοιας, αυτό σημαίνει ελάττωση της κρατικής ευθύνης, υποχρηματοδότηση, το κυριότερο υποβάθμιση, μετάθεση ευθυνών στις πλάτες άλλων».

«Ας σκεφθούν οι εργαζόμενοι» προέτρεψε συνακόλουθα η ομιλήτρια «θα ήταν έτσι ακριβώς η κατάσταση, θα βίωναν τέτοια και τόσα προβλήματα, αν το σύνολο των δήμων και των νομαρχιών ήταν στο πλευρό τους, με έργα και όχι λόγια, για τα μεγάλα προβλήματα που ζουν, της ανεργίας και της λιτότητας, της ανασφάλειας, της εμπορευματοποίησης της κοινωνικής πολιτικής;

Γι' αυτό ακριβώς έχει σημασία οι αγωνιστικές τοπικές αρχές να είναι πολυάριθμες, ώστε η πίεσή τους να είναι η μέγιστη δυνατή. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι μόνο ποσοτικό, είναι ταυτόχρονα και ποιοτικό. Το μέτωπο της αντίστασης και αντεπίθεσης πρέπει να ισχυροποιείται όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Οσο περισσότερες τοπικές αρχές προκύψουν από τη νίκη των ψηφοδελτίων που θα στηρίξει το ΚΚΕ, τόσα περισσότερα ΣΤΟΠ θα υψωθούν στις κεντρικές επιλογές. Πράγμα που σημαίνει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Αυτό που έχει σημασία και θα κρίνει τις τοπικές εκλογές, (αν θα παίξουν θετικό ή ανασταλτικό ρόλο στις θετικές εξελίξεις), είναι να προχωρήσει η συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν οριοθετημένη πολιτική από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Που δεν κλείνουν το μάτι στα "αριστερά" αγκαλιάσματά τους, που δε θέλουν να καθίσουν στο τραπέζι της συνδιαχείρισης.

Το βασικό είναι ο απεγκλωβισμός από την πολιτική και των δύο, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Να αντιστοιχηθεί, όσο γίνεται περισσότερο, η δυσαρέσκεια με την πολιτική επιλογή. ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΥΡΟΥΣ. Η δυσαρέσκεια και το ανάθεμα δε φοβίζει, όταν εγκλωβίζονται στην επιλογή ανάμεσα στους δύο. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ διαθέτουν μέσα για να διασκεδάσουν τη δυσαρέσκεια, ενώ την ίδια ώρα θα προωθούν τις επιλογές τους. Χρησιμοποιούν τη δυσαρέσκεια για να μαντρώνουν, να επιβάλλουν την υποταγή της μοιρολατρίας. Το θέμα είναι η απαγκίστρωση από τον μονόδρομο των αναδιαρθρώσεων, από τη λεγόμενη ευρωπαϊκή πολιτική, από ό,τι δηλαδή υπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο».

Ιδιαίτερη έμφαση η Αλέκα Παπαρήγα έδωσε στο ζήτημα του εντεινόμενου αυταρχισμού και των μέτρων καταστολής, σημειώνοντας επ' αυτού πως:

«Δήμοι και Νομαρχίες αγωνιστικές και διεκδικητικές δεν μπορεί να υπάρξουν αν δεν εντάξουν σε προτεραιότητα την πάλη κατά των μέτρων καταστολής με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Ας σκεφτούμε όλοι, πώς θα χρησιμοποιείται σε λίγα χρόνια η Δημοτική Αστυνομία, οι πάσης φύσεως μηχανισμοί τύπου σεκιουριτάδων; Η Μαύρη Βίβλος, που πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε το ΚΚΕ, με βάση τις διώξεις κατά συνδικαλιστικών στελεχών και άλλων εργαζομένων, σίγουρα τώρα απαιτεί να γίνει δεύτερος τόμος. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπάρχουν κρούσματα δίωξης και καταστολής.

Η περίπτωση του αγωνιστή του ΔΣΕ Δημήτρη Βάγια, δεν είναι τυχαία, δεν οφείλεται σε "σταγονίδια" όπως θέλει να το παρουσιάσει ο κ. Σημίτης.

Το πού το πάνε φαίνεται και από το γεγονός, ότι εκτός από νόμους και μηχανισμούς δε διστάζουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές, οι δικές τους υπηρεσίες να δίνουν στη δημοσιότητα, χωρίς αιδώ, τα εγκλήματά τους, είτε αυτά αφορούν συνθήκες κράτησης κρατουμένων, είτε άλλα γεγονότα και επεισόδια. Το κάνουν, γνωρίζοντας ότι οι δικές τους αποκαλύψεις θα ανεβάσουν τη δυσαρέσκεια των λαών, θα δημιουργήσουν ενδεχομένως και αναστολές εντός των κόλπων τους. Μα ακριβώς πρόκειται για κούρσα ανταγωνισμού. Ελπίζουν ότι η δυσαρέσκεια που δημιουργείται και η αγανάκτηση, τελικά θα υποκύψει στη φοβία και στη μοιρολατρία. Ας μη φοβηθούμε την αναμέτρηση, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και το φόβο. Αλλωστε, ο ελληνικός λαός έχει μεγάλη εμπειρία. Τώρα είναι ανάγκη να αναμετρηθούμε σ' αυτό το πεδίο, γιατί αύριο ίσως είναι κάπως αργά σε σχέση με τα νέα σχέδια που θα βγουν από τα συρτάρια τους».

Προς το τέλος της ομιλίας της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε και στην εισοδηματική πολιτική απ' αφορμή το διάλογο που ξεκίνησε ανάμεσα στο ΣΕΒ και τη ΓΣΕΕ, για τον οποίο τόνισε πως «είναι ένας συμφωνημένος αγώνας πυγμαχίας, όπου ο ένας ενδιαφέρεται να τα πάρει όλα, τα περισσότερα, και ο άλλος να έχει μια ευπρεπή ήττα».

«Η διαφορά τους είναι στα σημεία», συνέχισε και συμπλήρωσε: «Από τη στιγμή που ο διάλογος ξεκινάει με ένα το κρατούμενο, την αποδοχή της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, της απελευθέρωσης της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, το σύμφωνο σταθερότητας και όλες τις κοινοτικές οδηγίες όπως η Λευκή Βίβλος, από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα έχουν κριθεί. Αυτό που μένει είναι το πόσα ψίχουλα θα δοθούν στους εργαζόμενους. Η αναδιανομή του εισοδήματος είναι πελώριο θέμα, αφορά ένα από τους βασικούς όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Υπάρχει αναδιανομή και αναδιανομή. Το θέμα είναι η αναδιανομή να οδηγεί στην απόλυτη ή για άλλους σχετική βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης, πράγμα που σημαίνει να μειώνεται έστω και λίγο ο βαθμός εκμετάλλευσης, η κερδοφορία.

Σε μια μόνο κατεύθυνση κατά τη γνώμη μας πρέπει να κινούνται από εδώ και εμπρός οι εργατικές διεκδικήσεις, γενικότερα οι λαϊκές διεκδικήσεις των ΕΒΕ και της αγροτιάς.

Υπάρχει θέμα και καθολικής μείωσης του εργάσιμου χρόνου, με ταυτόχρονο αγώνα για αυξήσεις αποδοχών και μειώσεις φόρων και εισφορών που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και δεν έχουν αντίστοιχες υπηρεσίες. Μείωση εργάσιμου χρόνου χωρίς "καλπονοθείες".

Αποτελεί, επίσης, κοροϊδία η καλλιέργεια ελπίδων ότι υπάρχει και η σύγκλιση μισθών και εισοδημάτων με βάση το ευρωπαϊκό επίπεδο. Φρούδες ελπίδες. Ακόμα και αν επιτευχθεί η ονομαστική σύγκλιση, δε θα είναι καθολική, θα είναι μόνο επιλεκτική. Το πιο σοβαρό είναι ότι όλες αυτές οι περίφημες συγκλίσεις δεν αναιρούν την κύρια τάση, να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στον ονομαστικό και τον πραγματικό μισθό.

Το ζήτημα των μισθών και συντάξεων δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται, τηρώντας σιγήν ιχθύος, για το τι σημαίνει σήμερα για την τσέπη των εργαζομένων η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών στον τομέα της Παιδείας και της Υγείας, στην κοινωνική πολιτική, στην Πρόνοια, γενικότερα. Δεν μπορεί να κρατάς άκρα του τάφου σιωπή για τα ανταποδοτικά τέλη στην ΤΑ, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις συνέπειες από τη συσσώρευση κεφαλαίου κλπ.».