Το ρόλο της Ελλάδας ως μικρού ιμπεριαλιστή, που εκτελεί τις αποστολές οι οποίες του ανατίθενται από τους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, παρουσίασε κατά την επίσκεψή του στη Βουλγαρία ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Γ. Παπαντωνίου.

Σε δηλώσεις χτες, στη διάρκεια της επίσκεψής του στο Στρατηγείο της πολυεθνικής βαλκανικής ταξιαρχίας (SEEBRIG) στη Φιλιππούπολη, ισχυρίστηκε ότι «η Ελλάδα είναι μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη, ασκεί μια γενικότερη διεθνή επιρροή μέσα από τις Ενοπλες Δυνάμεις της και πιστεύω ότι πρέπει να εξακολουθήσουμε να είμαστε παρόντες παντού, διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ασκούμε αποτελεσματικά την επιρροή μας και πρέπει να ασκούμε την επιρροή μας γιατί έχουμε πολλά συμφέροντα, πολλές απειλές έξω από τα σύνορά μας και πρέπει να είμαστε παντού». Οι «απειλές» βέβαια αυτές δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, αλλά πρόκειται για τις νέες «απειλές» που βλέπουν το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί και τις χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να επιβάλουν τη «νέα τάξη».

Ο υπουργός Αμυνας στα πλαίσια ομιλίας του στη Σόφια, στην Ατλαντική Λέσχη Βουλγαρίας, παρουσίασε το «νέο» ΝΑΤΟ, περιγράφοντάς το με χαρακτηριστικά ενός παγκόσμιου στρατιωτικού αλλά και οικονομικού μηχανισμού. «Αυτό, είπε, που προδιαγράφεται ως ευρω-ατλαντική κοινότητα έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

α. Μια κοινή αντίληψη των πραγμάτων για την οικονομία, την πολιτική, το κράτος δικαίου, το σεβασμό των δικαιωμάτων, ατομικών, θρησκευτικών, μειονοτικών.

β. Την αρχή ότι οι όποιες διαφορές και παρανοήσεις θα επιλύονται σε πνεύμα συνεργασίας και εταιρικότητας.

Με άλλα λόγια, ο ευρω-ατλαντικός χώρος περιλαμβάνει μια κοινότητα, η οποία στηρίζεται σε κοινές αξίες, αρχές και στόχους, αλλά και στη συλλογική δέσμευση της προάσπισης αυτών».

Και πρόσθεσε: «Το ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον τον Απρίλιο '99, το "νέο ΝΑΤΟ", όπως αποκαλείται, εκτός της κύριας αποστολής του για συλλογική άμυνα όλων των κρατών - μελών του, ανέλαβε κεντρικό ρόλο για την εξασφάλιση της ασφάλειας και στον ευρω-ατλαντικό χώρο. Αυτό αποδεικνύει η παρουσία του στη Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο, και η διεύρυνση των συνεργασιών του με άλλους εταίρους, όπως η Ρωσία, η Ουκρανία και οι Μεσογειακές χώρες».

Για όσους δε, έχουν αυταπάτες για την Ευρωπαϊκή Ενωση να επισημάνουμε αυτό που είπε ο Γ. Παπαντωνίου: «Το "νέο ΝΑΤΟ" συνδράμει ουσιαστικά στην εξάλειψη των διαιρέσεων του Ψυχρού Πολέμου και στην οικοδόμηση μιας ελεύθερης και ενωμένης Ευρώπης. Αλλωστε, το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ήταν μια απλή στρατιωτική συμμαχία». Δικαιολογώντας αυτή την άποψη προσέφυγε στο άρθρο 2 της Βόρειο-Ατλαντικής Συμφωνίας, όπου «οι συνυπογράφουσες κυβερνήσεις δεσμεύονται να συμβάλλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη ειρηνικών και φιλικών διεθνών σχέσεων, ενισχύοντας τους ανεξάρτητους θεσμούς τους και προάγοντας συνθήκες σταθερότητας και ευημερίας. Πρέπει επίσης να επιδιώκουν την εξάλειψη των συγκρούσεων και να ενθαρρύνουν την οικονομική συνεργασία μεταξύ τους».

Αναφορικά με τα Βαλκάνια και την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, ο Γ. Παπαντωνίου είπε ότι «μετά το 1990 χρησιμοποιείται σαν ένα "εργαστήριο" όπου διαμορφώνεται το πλαίσιο της νέας εποχής».