Ολοι τους, ο ΣΕΒ και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, φαίνεται να συμφωνούν σε ένα: Η διαπραγμάτευση τέλειωσε πριν ακόμα αρχίσει. Κάτι ψιλά χωρίζουν τους συνδαιτυμόνες. «Κάτι θα σου δώσω, κάτι θα μου δώσεις πάμε για συμφωνία». Εγιναν ξάφνου τόσο γενναιόδωροι οι εργοδότες; Οχι, βέβαια. Απλά, η συμφωνία έχει εξασφαλιστεί πολύ καιρό πριν στο κοινό τους όραμα την ΟΝΕ. Σ' αυτό το όραμα έχουν υποτάξει και τις συμβάσεις. Εχουν συμφωνήσει πως εντός της ΟΝΕ θα κάνουν τα πάντα, για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να γίνει ακόμα πιο υψηλή η παραγωγικότητα της εργασίας. Εχουν συμφωνήσει δηλαδή πως θα πατήσουν κάτω τον εργάτη. Εχουν συμφωνήσει πως ο εργάτης πρέπει να είναι «απασχολήσιμος», «διά βίου εκπαιδευόμενος» και ως το θάνατό του στο μεροκάματο. Εχουν συμφωνήσει στα κρίσιμα. Ετσι που η διαπραγμάτευση για την όποια αύξηση στο κατώτερο μεροκάματο, σ' αυτές τις 5.500 καθαρά με τις οποίες πρέπει να ζήσει ένα σημαντικό μέρος εργαζομένων, είναι μια απλή υπόθεση γι' αυτούς.

Αυτό που εμφανίζουν ως διαπραγμάτευση της εθνικής σύμβασης είναι μία προκλητικότατη απάτη. Οχι μόνο γιατί τίποτα δε διαπραγματεύονται. Αλλά γιατί για μία ακόμα φορά προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι είναι προς το δικό της συμφέρον η περιβόητη σύγκλιση. Λένε πως ζητάνε άμβλυνση της ανισότητας που επικρατεί μεταξύ μισθών ΕΕ και Ελλάδας. Και πού είναι τότε οι γενναίες αυξήσεις που ζητάνε; Οταν οι 12.000 που ζητά κατώτερο μεροκάματο το ΠΑΜΕ είναι ακόμα και με τα δικά τους στοιχεία το ελάχιστο που επιβάλλεται να διεκδικηθεί. Μιλάνε για άμβλυνση των ανισοτήτων και δε διεκδικούν καν ένα καθαρό 5ήμερο, 7ωρο, 35ωρο με αύξηση των αποδοχών. Μιλάνε για άμβλυνση ανισοτήτων και δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν στους εργάτες ότι και οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι στενάζουν. Οτι και εκεί ο βαθμός εκμετάλλευσης είναι υψηλότατος. Οτι η εντατικότητα στη δουλιά σακατεύει.

Η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι κι από την οποία απορρέουν τα πραγματικά τους αιτήματα δεν έχει καμιά σχέση με τις διεκδικήσεις της ΓΣΕΕ. Οταν ο πλούτος στα χέρια λίγων βγάζει μάτι, ο εργάτης τρέμει μην αρρωστήσει, γιατί ξέρει πως πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να βγει με φέρετρο παρά να γίνει καλά, αφού δεν έχει να πληρώσει. Ο νέος τρέμει, γιατί γονάτισε χρόνια και χρόνια να βγάλει βαθμούς, σε ένα σχολείο που παράγει αμόρφωτους σκλάβους και παρά το κόστος, που έχει ήδη πληρώσει ακριβά, πρέπει μετά να στηθεί στην ουρά, και ίσως -πληρώνοντας την αναγκαία μίζα - να πάρει ένα μεροκάματο από κάποιο πρόγραμμα κατάρτισης. Η γυναίκα ξέρει πως της απαγορεύουν να 'ναι μάνα και εργάτρια. Ο εργάτης που χρυσοπληρώνει χρόνια εισφορές ξέρει πως αύριο ούτε σύνταξη πείνας δε θα βρει.

Αυτή η πραγματικότητα δεν υπάρχει στις διεκδικήσεις της ΓΣΕΕ. Γιατί η πλειοψηφία της διοίκησής της βρίσκεται στην Πατησίων, αλλά δουλεύει εντατικά για ό,τι παραγγέλλει από την Ξενοφώντος ο ΣΕΒ.