Την τεράστια κοσμοσυρροή που συνεχιζόταν για αρκετές ώρες στο Σύνταγμα την περασμένη Κυριακή, με πρωταγωνιστές τα ογκώδη οργανωμένα μπλοκ των συνδικάτων, των φοιτητών, των σπουδαστών και των μαθητών, και τα συνθήματα που βροντοφώναζαν και έδειχναν τις αιτίες και τους ενόχους για το πολύνεκρο προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, συμπλήρωναν οι φράσεις τους - «καρφί στο μάτι» των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσοντας τη σκυτάλη με την πολιτική τους και «οδηγό» τη στρατηγική της «απελευθέρωσης» των Μεταφορών έβαλαν την σφραγίδα τους για το ξεκλήρισμα ολόκληρων οικογενειών.

«Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς; Ως πότε θα πληρώνουμε ακόμα και με τη ζωή μας για τα κέρδη τους;». Το ερώτημα ανήκει στον 14χρονο Γιώργο από το 1ο Γυμνάσιο Γέρακα. «Δεν γινόταν να μην είμαστε σήμερα εδώ, και θα έρθουμε και στις άλλες κινητοποιήσεις που θα γίνουν. Και χτες ήμασταν ξανά εδώ. Κάθε παιδί, κάθε νεολαίος έχει τη δική του θέση μαζί με τους γονείς του. Δεν λογαριάζουν τη ζωή μας. Δηλαδή αν δεν τραυματιστούμε από τους σοβάδες που φεύγουν από τα σχολεία που είναι χωρίς λεφτά, χωρίς την κατάλληλη συντήρηση, θα κινδυνεύουμε στα μέσα μεταφοράς; Πόσα παιδιά ακόμα θα πρέπει να θυσιαστούν για να δώσουν λεφτά για όλα τα μέτρα που χρειάζονται για την προστασία μας;».

«Σε όλη αυτήν τη μαυρίλα, το πένθος, τον θρήνο, το μόνο φως που υπάρχει είναι ότι κανείς από τους εργαζόμενους, από τον κόσμο δεν έχαψε το παραμύθι του ανθρώπινου λάθους, γιατί τα σωματεία βγήκαν αμέσως μπροστά και ξεμπρόστιασαν τους ενόχους. Χάρηκα που τα παιδιά, οι φοιτητές, οι σπουδαστές, δεν υπέκυψαν στα "θα τα πούμε μετά" και "σιωπή", ήταν καθοριστική η συμβολή τους στις εξελίξεις. Η συμμετοχή μας εδώ είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε», ανέφερε η 27χρονη Αννα, δικηγόρος που εργάζεται ως μεταφράστρια και ήταν στο μπλοκ του σωματείου της.

Μαζί της ο 32χρονος Πέτρος, προγραμματιστής, συμπλήρωσε: «Στο πλαίσιο του κέρδους δεν υπάρχει αίσθηση ασφάλειας, δεν υπάρχει η ηθική για την προστασία ακόμα και της ζωής παιδιών. Πρώτη φορά συμμετέχω σε κινητοποίηση. Κανείς τώρα πια δεν μπορεί να κάθεται στο σπίτι του αμέτοχος, παρακολουθώντας από την τηλεόραση τις κηδείες και τους γονείς να κλαίνε. Ολη αυτή η οργή πρέπει να πιάσει τόπο. Τι να πω, δεν πάει άλλο».

Ο Νίκος, μεταλλεργάτης, προσπαθούσε μέσα από το πλήθος να φτάσει στο μπλοκ του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής.«Σκοτώσανε τα παιδιά και θέλουν από πάνω να μη μιλάμε. Στη Ζώνη έχουμε θρηνήσει δεκάδες νεκρούς. Αν δεν ήταν τα σωματεία να αναδεικνύουν ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, θα έλεγαν ότι φταίμε εμείς για τα εργοδοτικά εγκλήματα. Πόσες και πόσες φορές στα πορίσματα μας έχουν τσουβαλιάσει με τους θύτες μας. Και για να ξέρει ο κόσμος: Τόσα εγκλήματα έχουν γίνει στη Ζώνη. Εχουν δει κανέναν από τους εργοδότες να έχει καταδικαστεί από τα δικαστήρια, που κατά τ' άλλα δουλεύουν ακόμα και νύχτα για να βγάλουν τις απεργίες μας παράνομες;».