Η Βενεζουέλα, με την παραγωγή 3,2 εκατομμυρίων βαρελιών ημερησίως και μερίδιο στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου που αγγίζει το 5%, είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο. Στη «γειτονιά» των ΗΠΑ, εδώ και 60 περίπου χρόνια, εξαιτίας του «μαύρου χρυσού» της, έχει υποστεί και άλλες εποχές την επέμβαση του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, που διαπιστώθηκαν στη λιμνοθάλασσα Μαρακάιμπο τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, η Βενεζουέλα μπήκε στο μάτι του κυκλώνα των πολυεθνικών του πετρελαίου. Οι Αμερικανοί όμως δεν προχώρησαν άμεσα στην καταλήστευσή τους, αφού «αξιοποιούσαν» τα κοντινότερα γι' αυτούς κοιτάσματα του Μεξικού. Στα 1938, το Μεξικό εθνικοποιεί τις πετρελαϊκές τους εγκαταστάσεις, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να στραφούν στη Βενεζουέλα, που μετατρέπεται στο σημαντικότερο παραγωγό πετρελαίου. Στα 1947, η κυβέρνηση της «Δημοκρατικής Δράσης» με Πρόεδρο τον συγγραφέα Ρ. Γκαλέγκος, αύξησε λίγο τους φόρους στα κέρδη των ξένων εταιριών πετρελαίου και σχεδίαζε να εφαρμόσει διάφορα άλλα μέτρα προοδευτικού χαρακτήρα. Το Νοέμβρη του 1948, η κυβέρνηση της «Δημοκρατικής Δράσης» ανατράπηκε από μία αντιδραστική στρατιωτική κλίκα, που υποστηρίχτηκε από τους Αμερικανούς και τις εταιρίες πετρελαίου. Για 10 περίπου χρόνια, ακολούθησε καθεστώς σκληρής τρομοκρατίας.

Το 1958, αφού έχουν προηγηθεί ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις, η «Δημοκρατική Δράση» επανέρχεται στην κυβέρνηση με εκλογές. Οι ΗΠΑ, που αυτή την περίοδο έχουν ανοιχτό το «μέτωπο» της Κούβας, δεν επιδίωξαν νέα ανατροπή της κυβέρνησης. Ούτε όμως η κυβέρνηση της «Δημοκρατικής Δράσης» θέλησε να έρθει σε κόντρα με τις πολυεθνικές του πετρελαίου και επιτεύχθηκε ο συμβιβασμός του 50%-50%. Δηλαδή η Βενεζουέλα θα εισέπραττε ένα μέρος των κερδών του πετρελαίου, με τη δέσμευση ότι δε θα θίξει τις «περιουσίες» των πολυεθνικών, που ακόμα έχουν τη δυνατότητα να αποσπούν μεγάλα κέρδη. Ωστόσο, οι πετρελαϊκές πολυεθνικές, με τον ένα ή άλλον τρόπο, πάντα βάζουν τη σφραγίδα τους στις πολιτικές εξελίξεις στη Βενεζουέλα.

Το Σεπτέμβρη του 1960, με πρωτεργάτες τον υπουργό Πετρελαίου της Βενεζουέλας, Περέζ Αλφόνσο, και της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντουλάχ Ταρίκι, ιδρύεται στη Βαγδάτη ο Οργανισμός Πετρελαιοπαραγωγών Κρατών (ΟΠΕΚ). Ιδρυτικά μέλη, πέραν της Βενεζουέλας και της Σ. Αραβίας, είναι το Ιράν, το Ιράκ και το Κουβέιτ, που σε ένα βαθμό δημιουργεί προβλήματα στην ασυδοσία των πολυεθνικών του πετρελαίου. Με την εκλογή του ο Ούγο Τσάβες, το 1998, ανακοινώνει πως θα επανεθνικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας, κάτι που προκαλεί τρόμο στο καρτέλ του πετρελαίου. Το ίδιο διάστημα, αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στον ΟΠΕΚ, με τον υπουργό Πετρελαίου, Αλί Ροντρίγκεζ, να αναλαμβάνει γενικός γραμματέας του Οργανισμού.